Εικόνες που διαδραματίζονται στην Αυγουστιάτικη πόλη μας στο πλάι της θάλασσας.
Εικόνες συνηθισμένες και οικείες που τις αντικρίζουμε συχνά μα δεν τις βλέπουμε πάντα.
Εικόνες που τον μήνα των διακοπών και της κοσμοπλημμύρας πληθαίνουν, μα τις αφήνουμε συνήθως ασχολίαστες. Μερικές φορές τα λέμε μεταξύ μας. Μα μέχρι εκεί. Μόνο λόγια και καθόλου έργα. Και τα λόγια όχι για να ακουστούν σε αφτιά υπευθύνων μα για να πούμε κάτι στις παρέες μας.
Να μιλήσω για τα ντους σε κοντινή με την πόλη μας παραλία, που τα νερά τους χύνονται μέσα στον δρόμο που οδηγεί στην αμμουδιά και δημιουργούν ένα απίστευτο λασπότοπο; Κάθε μέρα οι λουόμενοι πατούμε στις λάσπες -μερικές φορές γλιστράμε κι όλας, κάποια τυχερή κατέληξε πρόσφατα στο Νοσοκομείο- και συνεχίζουμε αμέριμνοι στο μπάνιο μας. Κάθε φορά που πηδάμε τα βρωμόνερα το σχολιάζουμε πως τίποτα δεν γίνεται για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση, μα μέχρι να φθάσουμε στο ακρογιάλι το έχουμε ήδη ξεχάσει.
Να μιλήσω για τη συμπεριφορά των λουομένων; Αν δείτε πως κάνουν για μία θέση κάτω από τα δέντρα θα ντραπείτε. Είτε πρόκειται για τη θέση του αυτοκινήτου είτε πρόκειται για τη θέση της καρέκλας τους τη διεκδικούν με μαχητικότητα και τσαμπουκά. Έχω γίνει θεατής πολλών αγώνων ταχύτητος με έπαθλο μια προνομιούχο και περιζήτητη θέση στη σκιά. Αγώνες που η ευγένεια και το fair play είναι έννοιες παντελώς άγνωστες. Προφανώς για ορισμένους, το αποτέλεσμα μετρά και όχι ο τρόπος που θα φτάσεις σ’ αυτό.
Να μιλήσω για κάποιες ημέρες που η -συνήθως- πεντακάθαρη θάλασσα γίνεται κάπως σαν βόθρος και που οι λουόμενοι φεύγουμε αγανακτισμένοι και στενοχωρημένοι; Μέχρι και κρούσματα ουρολοίμωξης ανέφεραν οι συν-κολυμβητές στις παρέες τους. Και όλοι λένε κουνώντας το κεφάλι «άνοιξαν πάλι τους αγωγούς και στέλνουν τα λύματα στη θάλασσα». Μα τι συμβαίνει; Τι έχουμε πάθει; Ξεχνάμε ότι αυτό ακριβώς είναι το προϊόν που πουλάμε; Δεν έρχονται για τα ωραία μας μάτια όλοι αυτοί που μας επισκέπτονται. Για τον ήλιο μας έρχονται και για τη θάλασσά μας. Και δεν φροντίζουμε να είναι τουλάχιστον άμεμπτα;
Να μιλήσω για την «εγώ θέλω -τώρα το θέλω» συμπεριφορά των παιδιών μας; Και το πώς δεν ξέρουν να μοιραστούν και να επικοινωνήσουν με τα άλλα παιδάκια; Για τον ρατσισμό που βγάζουν ακόμα και τα μικρότερα για το διαφορετικό και το αλλιώτικο;
Προτιμώ να μιλήσω για την απόλαυση του μπάνιου, τη σωματική μα και την ψυχική. Του καλημερίσματος και της ψιλοκουβέντας με τους υπόλοιπους της πρωινής θαλασσινής μας κοινωνίας.
Προτιμώ να μιλήσω για αυτόν που έδωσε το χέρι του, χωρίς να του ζητηθεί, στην κυρία που αγωνιζόταν να βγει από τη φουσκωμένη θάλασσα.
Για τη νεαρή που έδωσε πρώτες βοήθειες και το φιλί της ζωής στον λιποθυμισμένο λουόμενο.
Για τον αλλοδαπό και την άλλη μέρα για το ντόπιο κύριο που έσκαβαν με τα γυμνά τους χέρια για να φεύγει το νερό των λουτήρων προς την άμμο και όχι προς τον δρόμο.
Τέλος, προτιμώ να μιλήσω για τον πατέρα που βλέπω τις τελευταίες μέρες να συνοδεύει ολομόναχος τον έφηβο με σωματική αναπηρία, γιο του. Για τον τρόπο που τον βοηθά να κολυμπήσει και να παίξει με το νερό. Για τον τρόπο που στέκεται πλάι του ασπίδα μα και φρουρός μαζί. Που τον στηρίζει χωρίς όμως να γίνεται καταπιεστικός. Που τον μαθαίνει πώς να τα καταφέρνει μόνος του. Χωρίς να δυσανασχετεί, χωρίς να φωνάζει. Μόνο με φροντίδα και αγάπη.
Καθημερινές εικόνες «παρά θίν’ ἁλός».
Μπεμπλιδάκη
Αγγελική
Είναι από εκείνες τις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις ότι αξίζει κάθε προσπάθεια, κάθε λεπτό που αφιερώνεις, που σε κάνει υπερήφανο για τις σκέψεις και τις πράξεις σου, για τις επιλογές στη ζωή σου για ό,τι προσκομίζεις και σε δυναμώνει κάνοντάς σε όχι διαφορετικό, αλλα πιο ανθρώπινο… που σε κάνει εθελοντή.
Ε.Μ
Επιστολή που ήρθε σήμερα με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μας έκανε όλους περήφανους.
Εγραφε:
«…Αγαπητέ κύριε Κανάκη τα θερμά μας συγχαρητήρια!
Με μεγάλη χαρά σας ανακοινώνουμε πως ο Μη κερδοσκοπικός Οργανισμός “Γιατροί του Κόσμου Ελλάδας” αναδείχθηκε ανάμεσα στις Κορυφαίες Επωνυμίες στην Ελλάδα για το 2016 στο πλαίσιο του παγκόσμιου θεσμού των Superbrands, που πραγματοποιείται στη χώρα μας για 5η φορά.
Τα Superbrands είναι ένας διεθνής οργανισμός που ιδρύθηκε στην Αγγλία το 1995. Σήμερα εκπροσωπείται σε 91 χώρες ανά τον κόσμο και έχει αναγνωρίσει περισσότερες από 15.000 εταιρείες ως ηγέτιδες στον τομέα τους.
Στην Ελλάδα ο διαγωνισμός διενεργείται από το 2005. Φέτος, για πρώτη φορά αποφασίσαμε να συμπεριλάβουμε Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις στην ψηφοφορία, κρίνοντας ότι το έργο τους είναι υψηλού επιπέδου, άξιο ειδικής μνείας και τιμά τη χώρα μας. Η επιλογή του Οργανισμού “Γιατροί του Κόσμου Ελλάδας” ως μία από τις Κορυφαίες Επωνυμίες στην Ελλάδα για το 2016 είναι το αποτέλεσμα σχετικής ψηφοφορίας τόσο από μια Κριτική Επιτροπή εμπειρογνωμόνων όσο και από το καταναλωτικό κοινό, που σας βαθμολόγησε κατά τη διενέργεια Έρευνας Κοινής Γνώμης, η οποία διεξήχθη από την εταιρία Marc.
Ο οργανισμός σας επελέγη ως Superbrand στην κατηγορία «Μη Κερδοσκοπικοί Οργανισμοί» ανάμεσα σε 68 Οργανισμούς!
Τα κριτήρια της φετινής επιλογής ήταν τα ακόλουθα:
• Αναγνωρισιμότητα Επωνυμίας & Δύναμη Φήμης
• Αξιοπιστία και Μακροχρόνια Συνέπεια
• Εταιρική Υπευθυνότητα στους τομείς:
– Εργασιακές Σχέσεις (Σύννομη & Διάφανη Λειτουργία, Κλίμα και Πρακτικές)
– Κοινωνία (Πολιτισμικές & Κοινωνικές Πρωτοβουλίες)
– Περιβάλλον (προστασία και περιορισμός αρνητικών περιβαλλοντικών επιπτώσεων)…”
Μία ανθρωπιστική Οργάνωση δεν είναι εταιρεία, δεν έχει κέρδη, μερίσματα επενδύσεις. Κατά συνέπεια μια ανθρωπιστική Οργάνωση σίγουρα δεν δικαιώνεται από βραβεία επιχειρηματικότητας ούτε βέβαια τα επιζητεί. Αλλά τα έχει ανάγκη! Και μάλιστα μεγάλη.
Θα το ξαναπώ για μία ακόμα φορά. Δεν αρκεί ο εθελοντισμός, η προσωπική δέσμευση, η ανιδιοτελής προσπάθεια για να αντιμετωπίσεις τα τεράστια προβλήματα. Είναι τέτοια τα μεγέθη – και στην προσφυγική κρίση αλλά και στην ανθρωπιστική του ελληνικού πληθυσμού- που χρειάζονται πόροι. Αλλιώς θα παραμένει πάντα αναποτελεσματική. Και αυτό σημαίνει λιγότερες υπηρεσίες, λιγότερες ευκαιρίες για τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.
Δεν βρισκόμαστε όλοι εμείς στους Γιατρούς του Κόσμου στην πρώτη γραμμή για να σώσουμε την ψυχή μας. Η για να ικανοποιήσουμε το αλληλέγγυο καθήκον μας. Αλλά για βοηθήσουμε όσο πιο πολλούς, από όσους συνωθούνται γύρω από τα κοινωνικά ερείπια. Και αυτό –ας μην γελιόμαστε- απαιτεί πόρους, οργάνωση, γνώση, δομές, τεχνογνωσία. Αλλά και αναγκαίους συμβιβασμούς. Σας ξαναρωτώ με το χέρι στην καρδιά. Πιστεύει κανείς πραγματικά πως μπορέσαμε να βοηθήσουμε 200.000 ανήμπορους ανθρώπους μόνο με την καλή μας την καρδιά;
Αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια έχουμε διαλέξει έναν δικό μας -βαθιά ελληνικό- δρόμο.
Από τη μια βασισμένοι στον εθελοντισμό, στη διάθεση προσφοράς, στην προσωπική δέσμευση ακόμα και σε βάρος των προσωπικών μας αναγκών. Αυτό που μας επιτάσσει ο όρκος του Ιπποκράτη, η συνείδηση μας σε τελική ανάλυση. Δεν υπάρχει “πρώτη γραμμή”που δεν θα βρείτε κάποιον Γιατρό του Κόσμου. Δεν θα συναντήσετε “ανθρωπιστική μάχη” που κάποιος από εμάς δεν θα είναι “παρών”.
Και από την άλλη αναζητώντας εκείνους τους πόρους που θα επιτρέψουν να κάνουμε μια ιατρική των μεγάλων αριθμών, να είμαστε αποτελεσματικοί, να μην χρειάζεται να κλείνουμε την πόρτα σε κανέναν.
Να γιατί λοιπόν είμαι περήφανος και χαρούμενος για αυτή τη βράβευση. Γιατί από τη μια αποδεικνύει πως μας εμπιστεύεται το ίδιο ο απλός πολίτης με τη σακούλα με τα φάρμακα με τον πλούσιο μαικήνα. Ο συνταξιούχος με το 2ευρω με την Κομισιόν. Ο απλός καθημερινός άνθρωπος με τα δύο πακέτα μακαρόνια με τις μεγάλες εταιρείες.
Από την άλλη μας επιτρέπει να χτυπήσουμε περισσότερες πόρτες και εδώ και στο εξωτερικό με διαβατήριο την συνέπεια, την διαφάνεια, την εγκυρότητα στη διαχείριση και τη δράση. Γιατί ξέρουμε και μπορούμε να δώσουμε αναφορά που έχει πάει και το τελευταίο ευρώ.
Χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις στις αξίες μας. Γιατί η μόνη ατζέντα που έχουμε είναι οι ανάγκες των ασθενών μας. Και όσο η κρίση θα βαθαίνει και θα πολλαπλασιάζονται οι απελπισμένοι και κατατρεγμένοι άνθρωποι τόσες πιο πολλές πόρτες θα κτυπάμε, τόσο πιο πολλά χιλιόμετρα θα κάνουμε.
Γιατί περισσότερο από την προσωπική ικανοποίηση πως έκανες το καθήκον σου, πέρα από την κριτική για τα κακώς κείμενα εκείνο που μετρά είναι πόσους πιο πολλούς ανθρώπους που είχαν την ανάγκη σου στήριξες.
Γιατί σε τελική ανάλυση αν δεν μπορείς να βοηθήσεις δεν είσαι τίποτα. Τίποτα απολύτως.
υ.γ. αυτή η διάκριση ανήκει περισσότερο από κάθε άλλο στους εργαζομένους των Γιατρών του Κόσμου. Και κυρίως στην επικεφαλής τους την Γενική Διευθύντρια της Οργάνωσης την Ευγενία Θάνου, που με την αφοσίωση, την αυταπάρνηση, τον επαγγελματισμό και την σκληρή δουλειά διασφαλίζουν το δικαίωμα σε εμάς τους εθελοντές των Γιατρών του Κόσμου να καυχιόμαστε σήμερα για την βράβευση.
Τους ευχαριστώ!!!
Nικήτας Κανάκης
Εδώ και 18 χρόνια, οι Γιατροί του Κόσμου με το πρόγραμμα μείωσης βλάβης “Δρόμοι της Αθήνας” συνεχίζουν με γνήσιο ενδιαφέρον και αμείωτη προσπάθεια να παρέχουν φροντίδα σε άτομα που κάνουν χρήση ουσιών εξάρτησης και να προασπίζουν το δικαίωμά τους στην υγεία.
Φεστιβάλ Βερέκυνθος 7 – 10 Αυγούστου
Ενα φεστιβάλ με πολλά δρώμενα, μουσική, ένα φεστιβάλ γνωριμίας, ενημέρωσης και μάθησης.
Το ιατρείο των Γιατρών του Κόσμου για ιατρικές υπηρεσίες θα είναι κλειστό
από 9 Αυγούστου ως 22 Αυγούστου.
Στο ιατρείο θα λειτουργούν μόνο η κοινωνική και διοικητική υπηρεσία από 9 εως 5μ.μ. κάθε μέρα εκτός Σαββάτου και Κυριακής.
