Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, λέει ένα αφρικανικό παραμύθι, όλα τα ζώα έτρεχαν να ξεφύγουν από τον κίνδυνο της φωτιάς, εκτός από ένα μικρό κολιμπρί. Αυτό πήρε μια σταγόνα νερό με την μπιμπίκα του και με κίνδυνο της ζωής του την έριξε στη φωτιά!
– «Είσαι τρελό, δεν μπορείς να σταματήσεις την πυρκαγιά», του λέει κάποιο ζώο από αυτά που έτρεχαν πανικόβλητα να σωθούν.
– «Το ξέρω», απάντησε το κολιμπρί, «όμως κάνω αυτό που μού αναλογεί».
Συνηθίζω στα κείμενά μου καταγραφής σκέψεων και συναισθημάτων να πυροβολώ, όχι αδίκως νομίζω, κατά της όποιας εξουσίας και να αναζητώ ευθύνες για πράγματα που έχουν γίνει κατά τη γνώμη μου στραβά ή άλλα που παραμελούνται πλήρως. Σίγουρα οι εξουσίες έχουν ευθύνη για την κατάστασή μας σήμερα και μεγάλη μάλιστα. Στο σημείωμά μου αυτό, όμως, θέλω να σταθώ σε ένα άλλο σημείο. Στη δική μας ευθύνη: των πολιτών. Γιατί μη νομίσετε. Κάπου φταίμε και μεις. Κάτι δεν έχουμε κάνει καλά κι εμείς.
Σε καμιά περίπτωση δεν ασπάζομαι το δόγμα του «μαζί τα φάγαμε». Ο κοσμάκης είδε την υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή πιο εύκολη και λιγότερο στερημένη κι έπεσε θύμα των ονείρων του.
Ούτε τις γνώσεις είχε, ούτε την μπόρεση να καταλάβει τι γινόταν και τι παιζόταν στις πλάτες του. Οι διάφοροι της εξουσίας όμως, είχαν γνώσεις. Είχαν και κατευθύνσεις. Όλοι αυτοί ήξεραν που μας οδηγούσαν. Κι αν δεν το αντιλαμβάνονταν εξ αρχής είχαν τον τρόπο να δουν τι θα συνέβαινε στο μέλλον.
Στο τέλος, καταλήξαμε εδώ που βρισκόμαστε. Και τώρα προσπαθούμε να προσαρμοστούμε σε μια νέα πραγματικότητα, που δεν είναι αυτή που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Σε μια πραγματικότητα που τη ζούσαν οι παλιότερες γενιές. Και την είχαν βιώσει και την είχαν νιώσει καλά στο πετσί τους. Αυτές ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν τις όποιες δυσκολίες. Περάσανε φτώχειες, πολέμους… και τα κατάφεραν. Εμείς έχουμε ξεχάσει τους παλιούς τρόπους και οι νέοι δεν μας βοηθούν καθόλου.
Το χειρότερο για μένα είναι που στερούμε από τους νέους μας την ελπίδα. Την ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή, με καλή δουλειά στην πατρίδα που γεννήθηκαν. Αλλά πάλι όταν με πιάνουν οι μαύρες μου σκέφτομαι πως το 1922 οι ξεριζωμένοι της Μικρασίας τα κατάφεραν να ριζώσουν και να προοδέψουν. Ε, αφού τα κατάφεραν αυτοί μπορούμε να τα καταφέρουμε κι εμείς, σκέφτομαι. Είμαστε πιο καλομαθημένοι βέβαια, αλλά κατά πως έλεγε η μητέρα μου «το αγώι ξυπνά τον αγωγιάτη». Έτσι θέλω να πιστεύω για να μην χάσω και την τελευταία ελπίδα ολότελα. Θέλω να πιστεύω και κατά πως έλεγε ο άλλος χωριανός μας πρέπει να προσπαθήσουμε και να φτάσουμε «εκεί που δεν μπορούμε».
Ωστόσο, θεωρώ πως έχουμε ένα χρέος προς τον εαυτό μας και την κοινωνία. Νομίζω πως πρέπει σαν το κολιμπρί του μύθου να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί. Και να το κάνουμε καλά. Ίσως να είναι το μόνο πράγμα που μας μένει να πράξουμε πια. Ίσως το δάσος μας καταφέρει και σωθεί αν όλοι μεταφέρουμε λίγο νερό στο στόμα μας. Ανάλογα με την μπόρεσή μας. Γιατί το κολιμπρί θα μεταφέρει μια γουλιά νερό, μα ο ελέφαντας θα φέρει την προβοσκίδα του γεμάτη. Κι κάποιο άλλο ζώο θα ρίξει χώμα στη φωτιά. Και ένα άλλο, παρόλο που θα καούν τα ποδάρια του, θα πατήσει τα κάρβουνα. Όλοι μαζί ενωμένοι στον κοινό σκοπό για το κοινό καλό ίσως να τα καταφέρουμε.
Ποιο είναι αυτό που μας αναλογεί; Εγώ σε μια πρώτη ανάγνωση θα έλεγα πως το χρέος που μας αναλογεί είναι να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Την όποια δουλειά έχουμε. Με τιμιότητα και ευσυνειδησία. Όμως με τόσους ανθρώπους γύρω μας να έχουν χάσει τόσα πολλά, δουλειά, ασφάλιση, αξιοπρέπεια, τι είναι άραγε το «πρεπό»;
Ας ψάξουμε καλά μέσα μας. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Θα το βρούμε το χρέος μας. Και δεν πρέπει να βρίσκουμε δικαιολογίες του τύπου «ποιοι είμαστε εμείς που θα αντιδράσουμε; – είμαστε πολύ μικροί για να έχει η πράξη μας οποιαδήποτε σημασία – κανείς δεν θα μας δώσει σημασία ό,τι και να κάνουμε».
Ας το ακολουθήσουμε, ας το υπηρετήσουμε το χρέος μας, ό,τι και να λένε οι διπλανοί μας. Όσο μικροί και νάμαστε έχουμε κι εμείς το κάτι ντις που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε. Η πράξη μας μπορεί να φέρει αποτελέσματα που ούτε να τα φανταστούμε δεν μπορούμε. Και μπορεί αυτή να κάνει τη διαφορά.
Και μην ξεχνάτε τον χωριανό μας που πολύ ακούστηκε αυτές τις μέρες:
Ν’ αγαπάς την ευθύνη
Να λες εγώ, εγώ μοναχός μου
Θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.
Μπεμπ. Α
Άλλη μια παγκόσμια ημέρα η 21 Μάρτη. Μια παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού. Στους δρόμους, στις πλατείες ο κόσμος ενώνει τα χέρια, υψώνει ένα τείχος κατά της ρατσιστικής αντίληψης. Πέρα από κάθε διαδήλωση, συγκέντρωση, κάθε συναυλία ή ομιλία αυτό που θα πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε πολίτη είναι η ορθή ματιά των πραγμάτων, η αξιοπρεπή αντιμετώπιση των προβλημάτων μέσα από την οικογένεια, τη δουλειά, την κοινωνία…
Εμείς οι “Γιατροί του Κόσμου” έχουμε κάνει στάση ζωής και πράξη αυτό που διακηρύττει το καταστατικό μας..
