Οδηγούσα στη βροχή, μια απ’ αυτές τις μέρες του Οκτώβρη που ο ουρανός μάς κατάβρεχε κατά ριπάς όλη μέρα. Και καταριόμουν μεγαλόφωνα, τον καιρό, τη βροχή και τον κατασκευαστή του αυτοκινήτου που οι υαλοκαθαριστήρες δεν πρόφταιναν να καθαρίζουν τα τζάμια. Μέσα σ’ αυτό το κατακαίρι ευτυχώς που πήγαινα σιγά και πρόφτασα την τελευταία στιγμή να πατήσω φρένο, με το που είδα στην άκρη ενός κεντρικού δρόμου της πόλης μας μια γιαγιά με ανοιχτή ομπρέλα και μια τσάντα με ένα ψωμί στο χέρι, να προσπαθεί να περάσει απέναντι. Κι όπως συχνά κάνουν οι μεγαλύτεροι άνθρωποι δεν έλεγξε τον δρόμο. – Γιαγιά τι κάνεις; Φώναξα, μιλώντας στον εαυτό μου. Τι γυρεύεις στον δρόμο με τέτοιον καιρό. Θα μπλέξεις κανένα άνθρωπο που θα σε χτυπήσει χωρίς να το θέλει. Μα η γιαγιά απτόητη χωρίς να διανοηθεί τη φανταστική κουβέντα που είχα μαζί της προσπαθούσε να περάσει στην άλλη πλευρά στηριζόμενη στο μπαστούνι της. Κάπου αυτά τα δυο, ομπρέλα και μπαστούνι δεν συμβιβάζονταν, κάπου μπερδεύονταν και δυσκόλευαν τη γιαγιά που ήταν έτοιμη να σκλοποδοθεί και να βρεθεί ξαπλωμένη στη βρεγμένη άσφαλτο. – Γιαγιά άφησε το μπαστούνι γιατί θα πέσεις, συνέχισα τον νοερό διάλογο μαζί της. Αυτή όμως ούτε το μπαστούνι, ούτε και την ομπρέλα της άφηνε. – Ωχ, ωχ καημένη μου, τώρα θα σε μαζέψουν εξακολούθησα να σκέφτομαι φωναχτά.
Όμως τη στιγμή αυτή την κρίσιμη, την ώρα που η γιαγιά παράπαιε, έτοιμη να πέσει, πιάνω με το μάτι μια αντανάκλαση φωτός και έναν κρότο. Ήταν ο οδηγός του διπλανού μου αυτοκινήτου, ένα νεαρός με αθλητικά παπούτσια και φούτερ, που, αφού ακινητοποίησε το όχημά του στη μέση του δρόμου, πετάχτηκε ξεσκούφωτος, χτυπώντας δυνατά την πόρτα του αυτοκινήτου, χωρίς να λογαριάσει τη βροχή. Πλησίασε τη γιαγιά την έπιασε από το μπράτσο, της κράτησε την ομπρέλα σταθερά πάνω από το κεφάλι και τη βοήθησε να διασχίσει τον δρόμο. Φθάνοντας στο πεζοδρόμιο δεν την άφησε, αλλά τη βοήθησε να φτάσει μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας όπου η γιαγιά έκλεισε επιτέλους την ομπρέλα. Εν τω μεταξύ οι οδηγοί από τα πιο πίσω αυτοκίνητα που δεν έβλεπαν τη σκηνή είχαν χαλάσει τον κόσμο από τα κορναρίσματα. Οι πιο κοντινοί όμως, κοίταζαν τον νεαρό χαμογελαστοί και υπομονετικοί. Ένας μάλιστα, όταν ο νεαρός επιστρέφοντας μουσκίδι, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου να μπει μέσα, του αναβόσβησε συνθηματικά τα φώτα. – Μπράβο καλέ μου, ξαναφώναξα. Μπράβο σου! Ξεκίνησα το αυτοκίνητο και σκεφτόμουν. Ίσως. Ίσως να μην είναι τόσο χάλια τα πράγματα. Αφού υπάρχουν ακόμα άνθρωποι και μάλιστα νέοι που νοιάζονται για τους άλλους, ίσως υπάρχει ελπίδα. Ήμουν εντυπωσιασμένη με την ενέργεια του νεαρού. Αυτό χρειαζόμαστε. Αλληλεγγύη και κατανόηση. Να πάψουμε να είμαστε εαυτούληδες κι εγωιστές. Να σκύψουμε πάνω στα προβλήματα του άλλου και να μην τον απαξιώσουμε. Να μην νοιαζόμαστε μόνο για τον μικρόκοσμό μας. Το βράδυ χαλαρώνοντας στο σπίτι αναλογιζόμουν πόσο μου είχε φτιάξει τη μουντή φθινοπωρινή μέρα το πρωινό περιστατικό. Είχα ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο συνέχεια και καληνώριζα μέσα μου την οικογένεια του ευγενούς νεαρού και την ανατροφή που του είχαν δώσει. Αλήθεια δεν συναντάμε συχνά ανθρώπους με τέτοια συμπεριφορά. Προ μηνών στην πρωτεύουσα μέσα στο τραμ παρατηρούσα πόσο οι άνθρωποι είναι αδιάφοροι στην ανημπόρια του άλλου. Βέβαια και η καχυποψία περισσεύει στις μέρες μας. Βλέπεις τον φτωχό, τον αδύναμο και δεν ξέρεις αν όντως είναι έτσι ή είναι ένα καλοστημένο κόλπο για να απομυζήσει χρήματα από τους καλοπροαίρετους.
Ωστόσο, αν τώρα που απογυμνωθήκαμε από τα έχει που μας κάλυπταν μέχρι λίγο καιρό πριν, τα χρήματα, την ασφάλεια, το κοινωνικό κράτος δεν στρέψουμε την προσοχή μας ο ένας στον άλλο, τι μας μένει; Αν δεν βρει ο ένας στον άλλο αποκούμπι και συμπαράσταση θα είμαστε χειρότεροι από τα ζώα. Και δεν χρειάζονται περίσσια πράγματα. Γιατί αυτό που θέλει ο ένας από τον άλλο κι αυτό που αποζητάς περισσότερο και από τα υλικά πράγματα είναι νομίζω περισσότερο τα πράγματα της καρδιάς. Πράγματα που θα σου πάρουν τη μοναξιά και θα σε εντάξουν στην κοινότητα των Ανθρώπων. Η γενιά μου, η πολυδιαφημισμένη γενιά του Πολυτεχνείου, η αλήθεια είναι πως δεν τα κατάφερε καλά στον τομέα αυτό. Αντίθετα από την ανατροφή και τις αρχές μας απαξιώσαμε τον άνθρωπο. Θεωρήσαμε γραφικές και παρωχημένες τις παραδόσεις μας και προσπαθήσαμε να γίνουμε παγκόσμιοι πολίτες. Και την προίκα που κουβαλούσαμε που μας έκανε πολύτιμους και που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά, ακόμα και στη νέα κοινωνία, τη διαγράψαμε. Στη θέση του ανθρώπου τοποθετήσαμε την ύλη και μάθαμε πως το μόνο καλό είναι το ατομικό καλό. Σήμερα. σαν να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως ίσως να μην είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Όταν βλέπουμε τα παιδιά μας να περνούν τον καιρό τους στις καφετέριες, αδιάφορα για το τι συμβαίνει γύρω τους, αναίσθητα, μη συμμετέχοντας στα προβλήματα της οικογένειας, άνθρωποι πια ενήλικες, μόνο του δώσε και ποτέ του μοιράσματος και του πάρε. Δεν φταίνε τα παιδιά. Εμείς τα μεγαλώσαμε έτσι. Τώρα που βλέπουμε τ’ αποτελέσματα, χτυπάμε το κεφάλι μας κι αναρωτιόμαστε αν προλαβαίνουμε να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα. Γι’ αυτό χαίρομαι να βλέπω νέους ανθρώπους να γνοιάζονται τους άλλους και να προσφέρουν όπου μπορούν. Να μην βάζουν μπροστά μόνο τον εαυτούλη τους, αλλά να σκέφτονται και να σέβονται και τον απέναντι. Μου δίνει ελπίδα και με κάνει να πιστεύω πως έχουμε ακόμα περιθώρια για καλυτέρευση. Μπεμπ. Α.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ
Οι Γιατροί του Κόσμου ευχαριστούν τα ξενοδοχεία ‘’Κύδων’’ και ‘’Σαμαριά’’ που για άλλη μια φορά φιλοξένησαν τους εθελοντές γιατρούς και τα μέλη του Δ.Σ. της οργάνωσης που βρέθηκαν στα Χανιά με τις κινητές μονάδες. Οι Γιατροί του Κόσμου ευχαριστούν το φαρμακοποιό ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΟΤΟΝΑΚΗ για τη δωρεά φαρμάκων αξίας 500 ευρώ.Τα στατιστικά ιατρείου από 3/11/2014 έως και 4/11/2014
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 30
ΣΥΡΙΑ 16
ΑΛΒΑΝΙΑ 11
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 11
ΜΑΡΟΚΟ 8
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2
ΝΙΓΗΡΙΑ 2
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2
ΣΕΡΒΙΑ 2
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΙΤΑΛΙΑ 1
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 87
Η Κινητή Παιδο-οδοντιατρική Μονάδα “ΛΗΤΩ” των “Γιατρών του Κόσμου”, χορηγία της Vodafone, επισκέφθηκε στις 8 και 9 Νοεμβρίου το Ηράκλειο και στον χώρο του Εργατικού Κέντρου πραγματοποιήθηκε παιδο-οδοντιατρικός έλεγχος σε παιδιά ανασφάλιστων οικογενειών. Στην πόλη των Χανίων βρέθηκε η κινητή μονάδα στις 10 – 11 Νοέμβρη, με τη στήριξη της Ελληνικής Πρωτοβουλίας Hellenic Initiative, μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης των Ελλήνων ομογενών της Αμερικής που στηρίζουν το πρόγραμμα ενισχύοντας την ελληνική οικογένεια στον καιρό της κρίσης και επισκέφθηκε το 1ο Δημοτικό Σχολείο Μουρνιών, τα 1ο και 2ο Ειδικά Δημοτικά Σχολεία και το Δημοτικό Σχολείο Αγιάς όπου πραγματοποίησε παιδιατρικό και οδοντιατρικό έλεγχο. Την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά την Παιδο-οδοντιατρική μονάδα, τους εθελοντές και να ενημερωθούν για τις δράσεις των ΓτΚ είχαν οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Νεροκούρου στην εκπαιδευτική επίσκεψη που πραγματοποίησαν οι ΓτΚ τη Δευτέρα.
Στολές και στολές…
H φωτογραφία της εβδομάδας Είμαστε συνηθισμένοι και εξοικειωμένοι με τις στολές, στολές εργασίας, στολές παραδοσιακές, στολές αποκριάτικες… υπάρχουν όμως και οι στολές που σώζουν ζωές… ΕΔΩ αυτή η στολή είναι αποκριάτικη, αλλά ΕΚΕΙ Σώζει Ζωές. Στηρίξτε την καμπάνια των ΓτΚ στο πλαίσιο στήριξης των προγραμμάτων για τον Έμπολα… Οι ΓτΚ βρίσκονται στις περιοχές της Αφρικής που μαστίζονται από τον εφιάλτη του Εμπολα…ΙΟΣ ΕΜΠΟΛΑ – ένας τρομερός εφιάλτης
Οι ΓτΚ που βρίσκονται εκεί ανακοινώνουν πως ο στόχος είναι η επιμόρφωση των επαγγελματιών υγείας και ευαισθητοποίηση του κοινού προκειμένου να σταματήσει η εξάπλωση της επιδημίας. Λόγω της επιδείνωσης της κατάστασης αναφορικά με την επιδημία του ιού Εμπολα στη Δυτική Αφρική, οι Γιατροί του Κόσμου – MédecinsduMonde (MdM) εντείνουν τη δράση τους στη Λιβερία και στην Ακτή Ελεφαντοστού. Η επιδημία του ιού Εμπολα εξακολουθεί να εξαπλώνεται και τα ήδη αδύναμα συστήματα υγείας στις τρεις χώρες που πλήττονται περισσότερο (Λιβερία, Σιέρα Λεόνε και Γουινέα) αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες. Σύμφωνα με στοιχεία του Π.Ο.Υ., ο αριθμός των κρουσμάτων (πιθανών, επιβεβαιωμένων και υπόπτων) ανέρχεται σήμερα σε 6.553, εκ των οποίων τα 3.083 ήταν θανατηφόρα. Με συνολικά 3.458 κρούσματα και 1.830 θανάτους, η Λιβερία μοιάζει αυξανόμενα να είναι το επίκεντρο της μάστιγας. «Το σύστημα υγείας στη Λιβερία καταρρέει», εξήγησε ο Pierre Sallah, γενικός συντονιστής των ΓτΚ στη Λιβερία. «Εκατόν ογδόντα πέντε επαγγελματίες υγείας έχουν ήδη μολυνθεί. Μέρος του ιατρικού προσωπικού έχει αποχωρήσει από φόβο για τον ιό και πολλοί ασθενείς αποφεύγουν τα κέντρα υγείας για τον ίδιο λόγο. Ως αποτέλεσμα, άλλες παθήσεις οι οποίες εξακολουθούν να είναι θανατηφόρες (όπως η ελονοσία και η σκωληκοειδίτιδα) δεν αντιμετωπίζονται πια, γεγονός που επιδεινώνει περαιτέρω την ιατρική κατάσταση του ασθενή». Επιπλέον, γειτονικές χώρες οι οποίες επισήμως δεν έχουν ακόμα πληγεί, όπως η Ακτή Ελεφαντοστού, απειλούνται σοβαρά. Οι παράγοντες υγείας και ανθρωπιστικής βοήθειας αντιμετωπίζουν μια διττή πρόκληση: να περιθάλψουν και να κουράρουν ασθενείς που έχουν μολυνθεί από τον ιό Εμπολα καθώς και να ελέγξουν και να αποτρέψουν την εξάπλωση της επιδημίας. Οι ΓτΚ αποφάσισαν να εστιάσουν τις προσπάθειές τους στον δεύτερο τομέα δραστηριοποίησης. Προκειμένου να σταματήσουν τη μετάδοση του ιού, είναι απαραίτητη η επιμόρφωση και η πληροφόρηση που θα βασίζεται στη συμμετοχή των πληγεισών κοινοτήτων. Σύμφωνα με τον Pierre Sallah, «χρειάζεται να αναπτύξουμε προσαρμοσμένα εργαλεία και μηνύματα για να εξηγήσουμε τον τρόπο μετάδοσης, τα συμπτώματα, τα πρωτόκολλα υγείας που θα πρέπει να ακολουθηθούν και τον τρόπο αντίδρασης στις φήμες που κυκλοφορούν, ειδάλλως η κατάσταση απλώς θα επιδεινώνεται». Συνεπώς, οι Γιατροί του Κόσμου εντείνουν τις δραστηριότητές τους σε τρία επίπεδα: – επιμόρφωση 400 κοινοτικών επαγγελματιών υγείας στην πρόληψη και ευαισθητοποίηση του πληθυσμού, – επιμόρφωση επαγγελματιών υγείας ώστε να εντοπίζουν ύποπτες περιπτώσεις και να τις κουράρουν με τον ελάχιστο κίνδυνο και – υποστήριξη δομών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (παροχή φαρμάκων και προστατευτικών υλικών, όπως γάντια και μάσκες). Οι ΓτΚ Γαλλίας παρέχουν υποστήριξη σε πέντε κέντρα υγείας στη Μονρόβια της Λιβερίας, εξυπηρετώντας 600.000 ανθρώπους και σε 125 στη νοτιοδυτική Ακτή Ελεφαντοστού (Σαν Πέντρο, Σασάντρα, Γκουέγιο και Σουμπρέ), εξυπηρετώντας δύο εκατομμύρια κατοίκους. Οι ΓτΚ Ισπανίας έχουν επίσης ανταποκριθεί στην επιδημία στη Σιέρα Λεόνε, συνεργαζόμενοι με τις υγειονομικές αρχές στην περιφέρεια Κοϊναντούγκου προκειμένου να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν σε μεγαλύτερο βαθμό στις ανάγκες καθώς και να ευαισθητοποιηθεί ο πληθυσμός σε σχέση με τα μέτρα πρόληψης.
