Βρέθηκε πάλι κοντά στο νησί μας ένα σαπιοκάραβο με κάμποσους από αυτούς τους «ευτυχισμένους» ανθρώπους που αποφασίσανε να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Για τους μετανάστες μιλώ. Γι αυτούς που τις περασμένες ημέρες βρεθήκανε στην περιοχή μας. Εξήντα εννέα ήτανε με κάμποσες γυναίκες και παιδιά μαζί τους.
Κι ενώ το ξέρωμε τι συμβαίνει κι ενώ το περιμένωμε, πάλι πιαστήκαμε απροετοίμαστοι. Τόσον καιρό, είμαστε ηθοποιοί και θεατές στο ίδιο θέατρο που παραλόγου. Δεν υπήρχε, λέει, αξιοπρεπές μέρος για να μείνουν σε κανένα δήμο της περιοχής μας. Τόσα χρόνια ακούμε εξαγγελίες και παχιά λόγια για στέγαση και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, όσων δύστυχων ξεπέσουν προς τα μέρη μας. Κουβέντες μόνο, μιας και αυτή τη φορά πάλι, δεν ξέραμε πού να τους αποθέσουμε. Τελικά βρέθηκε η «τέλεια» λύση. Να πάνε στο κολυμβητήριο του Ακρωτηρίου. Ένα κτήριο που από στολίδι της περιοχής και καμάρι της, έγινε ντροπή της και εστία μόλυνσης. Ένα κτήριο που ενώ δώσαμε τόσα λεφτά για να το φτιάξουμε, χρήματα που ακόμα και τον καιρό της ευμάρειας μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε επωφελέστερους σκοπούς, επιτρέψαμε να μείνει κλειστό και αχρησιμοποίητο. Σκεφτείτε το λίγο περισσότερο. Ήταν τελειωμένο-του κουτιού-, έτοιμο, αναγκαίο. Μα τι λέω. Προφανώς δεν ήταν τόσο χρειαζούμενο. Αλλιώς γιατί επιτρέψαμε να μην λειτουργήσει ποτέ;
Μετά από την απαξίωση του από τους τοπικούς άρχοντες, αλλά κυρίως από εμάς τους συνειδητούς υποτίθεται πολίτες, που δεν το διεκδικήσαμε που δεν το απαιτήσαμε, το να βρεθούν κάποιοι επιτήδειοι να το γδύσουν ήταν κάτι αναμενόμενο. Κι έτσι σήμερα, στέκει μόνο το κουφάρι του αφού από μέσα έχουν κλαπεί τα πάντα. Από τα είδη υγιεινής μέχρι τις καλωδιώσεις. Δηλαδή τους στείλαμε τους μετανάστες να στεγαστούν σε ένα χώρο που είχε ταβάνι και τοίχους. Αλλά δεν είχε νερό, δεν είχε ρεύμα, δεν είχε τουαλέτες. Έστειλαν οι αρχές την υδροφόρα του δήμου μέχρι να συνδεθεί το μέρος με το δίκτυο ύδρευσης. Εγκατέστησαν επίσης γεννήτριες για το ηλεκτρικό ρεύμα, μια ντουζιέρα και τέσσερεις χημικές τουαλέτες.
Πάλι όμως η περίθαλψη των μεταναστών αφέθηκε στα χέρια των εθελοντικών οργανώσεων. Το κράτος παρουσιάστηκε μια ακόμα φορά ανέτοιμο. Αντί να προλαβαίνει τις εξελίξεις, το προλαβαίνουν αυτές. Και μοιάζει να είναι ευτυχές που αποθέτει τις υποχρεώσεις του στα χέρια των εθελοντών. «Ευτυχώς» οι ταλαίπωροι αυτοί δεν μας παραβάρεσαν περίσσια. Μετά από τρείς μέρες άρχισαν να αναχωρούν για την πρωτεύουσα.
Επαληθεύεται για άλλη μια φορά η κουβέντα της ποιήτριας «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»*. Κι εμείς οι ιδιώτες φανήκαμε σαν την πολιτεία μας. Ανέτοιμοι, άτολμοι και κακεντρεχείς. Σαν να μας χάλασε το καλοκαιράκι μας τούτη η άφιξη. Που να αφήσωμε τα μπάνια, τις καλοκαιρινές βόλτες και τις εκδρομούλες μας για να ασχοληθούμε με τους μετανάστες; Άλλωστε ποιος τους είπε να έρθουν; Γιατί δεν έμεναν στα σπίτια τους; Εμείς εδώ έχουμε πολλά βάσανα. Δεν μπορούμε ν’ ασχοληθούμε μαζί τους.
Μόνο που, φίλοι μου, μην ξεχνάτε. Δεν φύγανε ακριβώς από έναν ευνομούμενο τόπο. Σε πολέμους και θανατικό ζούσανε κι αποφασίσανε να αναζητήσουν ένα καλύτερο τόπο κι ένα ανθρωπινότερο μέλλον . Στην ουσία την ελπίδα κυνηγάνε κι αυτοί. Όπως όλοι μας σε δύσκολες καταστάσεις. Δεν διαφέρουμε καθόλου. Γιατί εκπληττόμαστε;
Δεν το καταλαβαίνομε εμείς που είμαστε στο στόχαστρο των υποτιθέμενων φίλων μας, τα τελευταία χρόνια; Δεν θέλει και πολύ για να στοχοποιηθεί κάποιος. Ένα κράτος, μια ομάδα. Κι από ευνομούμενη πολιτεία να καταντήσει με μεγάλη ευκολία ένας τόπος ερειπίων και φαντασμάτων. Χαμένων ονείρων και ελπίδων. Το παράδειγμα το έχωμε στην γειτονιά μας. Δίπλα μας. Οπότε τι άλλο μένει στον κάθε απελπισμένο από το να κυνηγήσει αυτό που νομίζει για καλύτερο, ακόμα και με τόσες δυσκολίες; Διακινδυνεύοντας ακόμα και την ζωή του. Και την ζωή των παιδιών του; Ακόμα κι αν αντιλαμβάνεται πως όλο αυτό το πράγμα μπορεί να είναι μια χίμαιρα. Μπορείς όμως να αποκλείσεις κάποιον από την ελπίδα και το όνειρο; Μπορείς να αποκλείσεις ότι αύριο δεν θα είσαι εσύ στην θέση αυτού του μετανάστη;
Από μια θαυμαστή σύμπτωση, στο βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες μου αποκρίνεται ένας παππούς:
«Μην τους κακίζεις παιδί μου. Ανθρώποι είναι, αδύναμα πλάσματα, φοβούνται. Φοβούνται τον ξένο, φοβούνται τον θάνατο, ακόμα και τον ασκιανό τους φοβούνται. Κι όταν βρεθούν στην θέση του αλλουνού του ξένου, αλλάζουν, ξεχνούν τους παλιούς τους φόβους και μιλούν για την απονιά του κόσμου». **
Mπεμπλιδάκη Αγγελική
* Γαλάτειας Καζαντζάκη: Το αμαρτωλό
**. Νίκου Ψιλάκη: Πολυφίλητη σελ. 270
Την Κυριακή 3 Ιουνίου, οι Γιατροί του Κόσμου συμμετείχαν στο 1ο Πολυπολιτισμικό Φεστιβάλ Παραμυθιού “Ένα παραμύθι ενώνει τον κόσμο” που θα διεξήχθη στο Παλαί Γαλατσίου 11 το πρωί, έως τις 5 το απόγευμα αναλαμβάνοντας την ιατρικη καλυψη κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ.
Oι επισκέπτες παρακολουθήσαν “Τα όνειρα τις γιαγιάς Παραμυθούς”, και γνωρισαν τους Γιατρούς του Κόσμου καθώς και τις 12 χώρες που συμμετειχαν σε αυτή την πρωτοβουλία.
Γιατροί του Κόσμου
“Σας ευχαριστούμε πολύ Γιατροί του Κόσμου”.
Αυτό έγραψαν στον πίνακα του Δημοτικού Σχολείου Γαυρίου Άνδρου, οι μαθητές και για όλους εμάς εθελοντές και προσωπικό των Γιατρών του Κόσμου, αποτελεί την μεγαλύτερη επιβράβευση.
Η κινητή ιατρική μας μονάδα επισκέφθηκε την Άνδρο το Σαββατοκύριακο 9-10 Ιουνίου παρέχοντας Καρδιολογικές, Γυναικολογικές και Οφθαλμολογικές Υπηρεσίες καθώς και Υπηρεσίες ΩΡΛ στους κατοίκους του νησιού, με την υποστήριξη της ΔΕΗ Α.Ε.
Με ελάχιστη δωρεά 5 ευρώ στηρίζεις τις δράσεις μας .. Κάνε μια Δωρεά
Βοηθήστε μας να είμαστε στο πλάι όσων μας έχουν ανάγκη. Μαζί κάνουμε την ελπίδα πράξη
Ακόμα και η πιο μικρή δωρεά, είναι πολύτιμη ώστε να συνεχίσουμε την προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας και ιατρικής φροντίδας σε όσους την έχουν ανάγκη στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΑΝΙΩΝ
Αρ.Λογ/σμού:124932001
IBAN: GR43 0690 0090 0000 0012 4932 001 / SWIFT: STXAGRA1
Μετά την κατάθεσή σας, παρακαλούμε καλέστε μας στο 2821023110 ώστε να σας αποσταλεί η απόδειξη δωρεάς.
