Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, έβλεπα να φλέγεται ένα ιστορικό κτήριο 150 χρονών στο κέντρο της πόλης μας και σκεφτόμουν θλιμμένη, το πώς έγινε, το γιατί έγινε. Άκουγα συγχρόνως τους μεγαλοσχήμονες υπεύθυνους να λένε, να λένε…
Να εκφράζουν τη λύπη τους να τα ρίχνουν στους πριν, στις συγκυρίες, σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Και το κυριότερο να καταλήγουν με περίσσια σπουδή. «Εμείς, πάντως θα το ξαναφτιάξουμε». Τι μας λέτε; Το είχατε το κτήριο. Έτοιμο, φτιαγμένο, στολίδι της πόλης. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν επίβλεψη. Και δεν τα καταφέρατε σ’ αυτό το απλό πράγμα. Και τώρα θα το ξαναφτιάξετε! Είναι δηλ. πιο εύκολο να το κατασκευάσεις από την αρχή από το να το επιβλέψεις;
Όσο δε για την κουβέντα «ήταν ευθύνη άλλων» με συγχωρείτε, αλλά την βλέπω κούφια κι ανούσια. Η πόλη είναι μία. Αυτή η συγκεκριμένη. Πανέμορφη με ιστορικά μνημεία και κτήρια. Έχουμε υποχρέωση όλοι, από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο να τη σεβόμαστε και να την προσέχουμε. Όλοι μας. Και οι Αρχές αλλά και μείς οι πολίτες. Αυτή είναι άλλωστε και η κληρονομιά μας. Αυτήν που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας αλλά και αυτή που θα αφήσουμε -αν έχει μείνει τίποτα από τις οικοπεδοποιήσεις και τις πυρκαγιές- στα παιδιά μας.
Την άλλη μέρα μετά τους θρήνους και τους κοπετούς «για το στολίδι των Χανίων που κάηκε» ακούσαμε εξαγγελίες για χρήματα και αναπλάσεις. Όλα, όπως συνήθως, κατόπιν εορτής.
Ώσπου το βράδυ ήρθαν τα μαντάτα. Φωτιές στα μέρη μας στις Βρύσες, στο πιο ωραίο κομμάτι της Εθνικής οδού στον Άγιο Φανούριο. Φωτιές και στον Κακόπετρο το χωριό που γνωρίσαμε καλά φέτος την άνοιξη μέσα από ένα ντοκιμαντέρ που κατέγραψε την εν ψυχρώ δολοφονία 23 κατοίκων του από τους Γερμανούς.
Συγχρόνως μαθαίναμε και τα άλλα νέα. Πυρκαγιές και στην ανατολική Αττική. Στην αρχή βλέπαμε τα νέα φρίττοντας αλλά μονολογώντας «ευτυχώς δεν υπάρχουν θύματα». Αργότερα μάθαμε για τους καμένους. Γρήγορα καταλάβαμε όλοι όσοι ακούγαμε ειδήσεις, ότι οι απώλειες θα ήταν παραπάνω από αυτές που υποψιαστήκαμε μετά τις πρώτες ώρες τηλεθέασης. Βρίσκονταν νεκροί μέσα στα αυτοκίνητα, μέσα στα σπίτια, μέσα στη θάλασσα.
Θυμήθηκα τη φορά που είχα πάει νέα, προς εκείνη την πλευρά της χώρας και αναρωτήθηκα. Εκεί δεν είναι και κατασκηνώσεις; Άραγε τι να κάνουν τα παιδιά; Ναι, εκεί ήταν οι κατασκηνώσεις αλλά ευτυχώς τα παιδιά είχαν απομακρυνθεί από νωρίς. Ακόμα διερωτώμαι πώς το πέτυχαν αυτό το πράγμα. Κι αφού είχαν την ετοιμότητα να σώσουν παραπάνω από 600 παιδιά γιατί δεν κατάφεραν να σώσουν κι άλλα. Κι άλλους ανθρώπους; Κάθε μέρα διαβάζουμε νέες ιστορίες. Κάτι λίγες για τους διασωθέντες και πολλές για τους χαμένους. Ιστορίες υπέρβασης, ανθρωπιάς κι αυτοθυσίας. Κάθε μέρα ο κατάλογος των αγνοούμενων και των νεκρών, μεγαλώνει.
Ο ανθρώπινος πόνος περισσεύει. Νιώθουμε συντριβή μου λέει μια φίλη που αποφάσισε φέτος να περάσει τις διακοπές της στον τόπο της παιδικής της ηλικίας, στο εξωτικό Μάτι, όπως μου έλεγε. Βρέθηκε άθελά της στο κέντρο του κυκλώνα. Ζωντανή μεν, αλλά ποτέ πια ίδια. «Αυτό που ζήσαμε δεν χωρά σε λέξεις», γράφει.
Κι η ανθρώπινη αλληλεγγύη περισσεύει. Γεμίσανε σε χρόνο μηδέν αποθήκες με τρόφιμα και φάρμακα τόσο που να μην μπορούν να τα διαχειριστούν οι υπεύθυνοι. Γεμίσανε τα νοσοκομεία από εθελοντές αιμοδότες. Πόση εντύπωση μου έκανε όταν μια νεαρή φίλη με παθολογική φοβία στις ενέσεις, μου είπε ότι την ώρα που την αναζητούσα ήταν στο νοσοκομείο μας για να δώσει αίμα. Κάνουμε όλοι την υπέρβασή μας σκέφτηκα. Και το διαδίκτυο γέμισε αναρτήσεις από ανθρώπους που προσφέρουν σπίτια και υπηρεσίες δωρεάν.
Την ίδια ώρα και η αναλγησία των υπεύθυνων πολιτικών μας περισσεύει. Συσκέψεις επί συσκέψεων. Μα φέρονταν λες κι αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι που δεν τους άγγιζε. Ήταν μακριά για τους περισσότερους από αυτούς. Δεν τους αφορούσε. Άλλος να χαριεντίζεται, άλλος να δείχνει με το δάκτυλο τα θύματα, λες και φταίνε αυτά που καήκανε. Και τέλος το μεγαλειωδέστερο. Ο πρωθυπουργός μας αναλαμβάνει, λέει, εξ ολοκλήρου την πολιτική ευθύνη για την καταστροφή. Δηλ. τι ακριβώς έκανε πέρα από την παχιά αυτή κουβέντα; Πώς ακριβώς την ανέλαβε την ευθύνη; Τι έπαθε αυτός; Πώς ακριβώς βοήθησε τον τόπο και τους ανθρώπους με τον λόγο τούτο; Εγώ ξέρω ότι όταν κάποιος αναλαμβάνει την ευθύνη, πληρώνει κάποιο τίμημα. Ποιο ακριβώς τίμημα πλήρωσε ο κυβερνήτης μας;
Ξέρετε, ένα από τα πιο πικρά πράγματα που διάβασα αυτές τις μέρες ήταν μια ανάρτηση στο διαδίκτυο που έλεγε: «Αν τα δάση ήταν τράπεζες θα τα είχατε σώσει». Κι είναι πικρό, πικρότατο αυτό το σχόλιο γιατί υποπτεύεσαι ότι έτσι είναι το πράγμα. Δεν είναι τα δάση, το περιβάλλον και η φύση σε πρώτη προτεραιότητα για να διασωθούν. Και μετά έρχεται η δεύτερη διαπίστωση. Πού ακριβώς είναι οι άνθρωποι σε όλη αυτήν την συζήτηση; Τελείως απαξιωμένοι; Τελείως αναλώσιμοι, νούμερα μόνο σε μια λίστα απωλειών, τέτοιοι που ούτε ως δάση αλλά πολύ περισσότερο ούτε ως τράπεζες δεν μετρούν για να σωθούν;
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Ένας τραπεζικός λογαριασμός αποκλειστικά για
τους πυροπαθείς συμπολίτες μας, έχει δημιουργηθεί
στην Εθνική Τράπεζα από τους Γιατρούς του Κόσμου.
Ο λογαριασμός στον οποίο μπορούν οι ενδιαφερόμενοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό να καταθέτουν χρήματα είναι GR 82 0110 1410 0000 1410 0281 501 / SWIFT: ETHNGRAA και μέσω PayPal (πατήστε πάνω στην αναδυόμενη ανάρτηση στο mdmgreece.gr ή επισκεφτείτε το https://www.paypal.me/mdmgreece).
Τα χρήματα θα αξιοποιηθούν για την παροχή ιατρικής
περίθαλψης και ψυχολογικής υποστήριξης προς τους
πυρόπληκτους συμπολίτες μας ενώ μέρος των δωρεών
θα δοθεί και για την άμεση οικονομική ενίσχυσή τους.Η ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ 23/07/2108 ΕΩΣ ΚΑΙ 27/07/2018 ΕΙΝΑΙ
ΕΛΛΑΔΑ 13
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 10
ΜΑΡΟΚΟ 4
ΑΛΓΕΡΙΑ 3
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 3
ΣΥΡΙΑ 3
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2
ΑΛΒΑΝΙΑ 1
ΙΤΑΛΙΑ 1
ΝΙΓΗΡΙΑ 1
ΠΟΛΩΝΙΑ 1
ΣΟΥΔΑΝ 1
ΣΥΝΟΛΟ 45
Ο Αθανάσιος Κρουστάλης είναι μέλος της οικογένειας των Γιατρών του Κόσμου, είναι ένας εθελοντής γιατρός που αυτές τις μέρες δίνει το “παρών” μαζί με άλλους εθελοντές στο Μάτι που σβήστηκε από το πέρασμα της φωτιάς. Στηρίζει αυτούς που έμειναν πίσω και όσους γυρνούν στα καμένα… Πολύς λόγος, πολλή χολή έχει πέσει από πολλούς για την παρουσία ΜΚΟ στην περιοχή και ο Θανάσης στο κείμενό του δίνει την εκδοχή του εθελοντή, του εθελοντή που τιμά τον ρόλο και την αξία του…
Να τι μας λεει….
Θα σας πω δυο λόγια και μετά θα σωπάσω οριστικά γι’ αυτο το θέμα.
Το Σάββατο ήμουν στο Μάτι με τους ”Γιατρούς του Κόσμου”. Δίπλα μας οι ”Γιατροί χωρίς Σύνορα”, η ” Caritas”, ο Ερυθρός Σταυρός και κάποιες ακόμα ΜΚΟ που ασχολούνται με τα ζώα, συλλογή αγαθών κ.λπ. Ο Στρατός ετοίμαζε συσσίτια, το Λιμενικό σάρωνε το Κόκκινο Λιμανάκι με δεκάδες δύτες. Ξεκινήσαμε σε δυο ομάδες. Σπίτι – σπίτι, πόρτα – πόρτα. Παρακαλούσαμε τους πληγέντες να φορέσουν μάσκες. Πριν από εμάς σταματούσαν άλλοι, έδιναν σεντόνια, έδιναν, έδιναν… Μετά από εμάς περίμεναν άλλοι (εθελοντές). Έβλεπες κόσμο στα χαλάσματα να μας περιμένει, να μας αποζητά.
Ο κυρ Θανάσης στα 82 του χρόνια μας έδειχνε την καμένη του βιβλιοθήκη. Ο κυρ Θανάσης είναι συγγραφέας. -Είμαι ευτυχισμένος, έλεγε, που κατάφερα να σώσω τα εγγόνια μου. Διπλα η κυρά του έκλαιγε γιατί ξαναθυμόταν τον τρόμο.
Ο Θεός να σας έχει καλά παιδιά. Έρχονται κάθε μέρα λεβεντόπαιδα και μας ρωτάνε αν χρειαζόμαστε κάτι. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι μπαχαλάκηδες όπως νομίζουν οι πολλοί.
Και δακρύζει..
Θα γράψω ένα βιβλίο για όλους εσάς κι αν δεν προλάβω, μην αφήσετε τούτη την εικόνα να χαθεί. Να το μάθουν όλοι.
Δεν είναι βέβαια τόσο ευγενικοί όλοι. Όχι με εμάς (όλοι είναι), αλλά με τον εαυτό τους. Άλλα μας ζητούν. Είναι το συναίσθημα που πολλοί νιώθουμε στις κηδείες άλλων όταν βλέπουμε τον τάδε να έρχεται και τον κατηγορούμε ότι κάνει πολιτική, εφέ και ό,τι άλλο σκεφτόμαστε, αλλά στον δικό μας άνθρωπο θα ρωτήσουμε “γιατί δεν ήρθε ο τάδε”;
Θέλω να δοθεί ως απάντηση σε κάθε τοξικό συμπολίτη κριτή των πάντων που κατηγορεί τις φωτογραφίες του εθελοντισμού ή/και ρωτάει ”πού είναι οι ΜΚΟ; εδώ δεν έχει πρόσφυγες, δεν έχει λεφτά”.
Έχουμε υποχρέωση να δείξουμε ότι είμαστε εκεί.
Θα μας κατηγορήσουν πολλοί ότι προσπαθούμε να συλλέξουμε ”μπράβο” λες και μπορούμε κάπου να τα εξαργυρώσουμε…
Μπορούμε ναι, στο ταμείο της ψυχικής γαλήνης, γιατί κάθε φορά που βοηθάμε γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Και ”’ήρωες στα παιδιά μας που ρωτούν γιατί δεν θα έρθει ο μπαμπάς σήμερα για μπάνιο μαζί μας ή σε συνάδελφους και φίλους που ρωτούν ”μα καλά, έβαλες άδεια για να πας στα καμένα”;
Σκοπός του ήρωα δεν είναι μόνο να σώζει, αλλά να φτιάξει νέους ήρωες. Κι εκείνοι νέους μέχρι αυτός ο κόσμος να μη χρειάζεται πια ήρωες.
Γιατί για να υπάρξει ήρωας θα πρέπει να υπάρξει κάποιος που δεν έκανε τη δουλειά του.
Για να υπάρξει πατριώτης θα πρέπει να υπάρξει προδότης.
Για να υπάρξει καλός θα πρέπει να υπάρχει ένας τουλάχιστον κακός.
Το Μάτι δεν θα ξεχαστεί, μα δεν θα είναι η τελευταία συμφορά…
Μετρήστε, λοιπόν, τη θωριά της ψυχής σας, όχι των άλλων.
Όπου υπάρχουν άνθρωποι…
Θ.Κ
Περήφανο μέλος των Medecins
du monde – Greece
