Κυριακή πρωί. Εκεί γύρω στις οκτώ, ώρα που συνηθίζω να ξεκινώ την μέρα μου, οδηγώντας προς μια κοντινή παραλία. Η πόλη μαχμουρλού με υποδέχεται χωρίς το συνηθισμένο νεύρο της καθημερινότητας. Παρόλη την πρωινή ραστώνη, κάποιος πεζός διασχίζει τη διάβαση με κόκκινο, κάποιος ποδηλάτης έρχεται στον μονόδρομο από την αντίθετη πλευρά, κάποιος άλλος έχει ανεβάσει ένα σκυλί στην οροφή του αυτοκινήτου του που τρέχει. Ο αέρας ανεμίζει τα αυτιά και την ουρά του σκύλου κι εγώ αγουροξυπνημένη, αναρωτιέμαι αν όλα τούτα είναι αληθινά. Ή μήπως είναι όνειρο;
Πιο κάτω συναντώ μια κοπελούδα. Όχι παραπάνω από είκοσι χρονών. Στράπλες μπλουζάκι και σορτσάκι. Στην τρίχα η νεαρή. Ντυμένη, σενιαρισμένη, περπατά απομακρυνόμενη από το λιμάνι. Καταφανώς πάει τώρα για ύπνο, μετά από ένα βράδυ διασκέδασης. Χτυπά τα πλήκτρα του κινητού για ένα πρώτο τηλεφώνημα προς την οικογένεια ότι γυρίζει ή ένα τελευταίο προς την παρέα για να επιβεβαιώσει ότι απόψε περάσανε τζάμι. Την καμαρώνω καθώς διασταυρώνομαι μαζί της. Τόσο νέα, τόσο ανέμελη, τόσο γεμάτη από ζωή. Και αναλογίζομαι πώς την έχουνε κάνει έτσι τη ζωή οι νέοι μας; Τη νύχτα μέρα και τη μέρα νύχτα. Αλλά είναι φυσιολογικό. Τα νιάτα θέλουν να βάλουν το αποτύπωμά τους, θέλουν να δώσουν το δικό τους στίγμα. Ας το κάνουν τώρα που μπορούν. Ας γλεντήσουν τώρα που είναι ευκαιρία. Εξάλλου οι χαρούμενες μέρες και νύχτες της νιότης γίνονται ωραιότατες αναμνήσεις της ωριμότητας.
Στην παραλία, χαζεύω την θάλασσα. Επιτέλους ήρεμη μετά από κάμποσες μέρες κυματισμού. Ένας νέος άνδρας περνά μπροστά μου. Καμιά τριανταπενταριά χρονών αυτός κουβαλά μια πτυσσόμενη καρέκλα σαν κι αυτές που έχουν γεμίσει τις παραλίες μας. Κατεβαίνει στην άμμο και ανοίγει το κάθισμά του μπροστά στο κύμα. Εμπρός του απλώνεται λαμπυρίζοντας στο πρωϊνό φως η ακύμαντη θάλασσα και ο γαλάζιος ουρανός. Μακρύτερα διαγράφονται στη συνέχεια της ακτογραμμής, ξαπλώστρες, δέντρα, οικήματα. Στο βάθος από τη μια μεριά τα βουνά και από την άλλη τα νησάκια του κόλπου των Χανίων. Μια ζωγραφιά.
-Α φίλε μου, σκέφτομαι. Έπιασες πρώτη θέση πίστα. Θα χορτάσουν τα μάτια σου ομορφιά,
Δεν είχα προλάβει να τελειώσω τη σκέψη μου και ο νεαρός εμφανίζει από το πουθενά ένα τηλέφωνο, σκύβει το κεφάλι κι αρχίζει να παίζει με τα πλήκτρα του κινητού.
Χαμογελώ καθώς τον πλησιάζω.
–Νεαρέ μου, συλλογίζομαι, υπάρχει η πιθανότητα τώρα δα να περάσει από μπροστά σου η ωραιότερη γυναίκα της παραλίας. Κι εσύ θα μπορούσε να την χαλβαδιάσεις και να της κάνεις καμάκι. Αλλά με το κινητό έχασες την ευκαιρία σου. Αντί να την ψάχνεις στην θάλασσα την αναζητάς στα άψυχα πλήκτρα. Η ζωή είναι μπροστά σου. Κοίταξέ την, δες την, ζήσε την. Άσε το τηλέφωνο για τις ώρες της μοναξιάς.
Φεύγοντας από την ακρογιαλιά κάμποση ώρα μετά, συνάντησα έναν άλλο κύριο. Είναι αυτός που όλο το καλοκαίρι έπραττε. Κάθε τρείς και λίγο όλοι οι λουόμενοι σχολιάζαμε τις παλιές εγκαταστάσεις της παραλίας. Τις σαπισμένες μοσκομυριστές από τη μούχλα καμπίνες. Τις σπασμένες σωληνώσεις που δεν είχαν αλλαχτεί πολλά χρόνια τώρα. Τα ντους, που τα μισά δεν έβγαζαν καθόλου νερό και τα άλλα μισά που δεν σταματούσαν να τρέχουν-τα ραδιοφωνικά σποτάκια της ΔΕΥΑΧ για οικονομία στο νερό μάλλον δεν ακούγονται από την δημοτική υπηρεσία που ελέγχει τις διαρροές υδάτων ανά την πόλη. Τη ράμπα για τους ανήμπορους που κόντευε να σκεπαστεί από την άμμο και δεν μπορούσαν να την διασχίσουν ούτε οι μπορεζούμενοι. Το νερό που έτρεχε από τις βρύσες προς την θάλασσα και γινόταν όλος ο δρόμος, λίμνη λασπόνερων και γλίστρα επικίνδυνη. Τις καινούργιες καμπίνες που τοποθέτησε τώρα τελευταία, προς το τέλος του καλοκαιριού, ο Δήμος. Ωραιότατες μυρίζουν πάστρα και καθαριότητα. Μόνο που τις τοποθέτησαν στη μέση του πουθενά. Δεν τις βλέπει κανείς και η πρόσβαση εκεί που βρίσκονται είναι δύσκολη. Όλοι είχαμε κάτι να πούμε. Για κάτι να γκρινιάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε. Αυτός ο κύριος σε αντίθεση με όλους εμάς που περιοριζόμαστε στα λόγια, έφερε μιαν ωραία πρωϊα ένα φτυάρι και άνοιξε μόνος του δίοδο για τα νερά των ντους, μακριά από τον δρόμο. Καθάρισε την γεμάτη με άμμο ράμπα και ξερίζωσε τα αγριόχορτα που εμπόδιζαν την απορροή των υδάτων. Σήμερα το πρωί πάλι κάτι έφτιαχνε ο συμπαθής αυτός και υπεύθυνος κύριος. Εμείς οι υπόλοιποι τον κοιτάζαμε και δυστυχώς αντί να τον μιμηθούμε, τον σχολιάζαμε.
Είναι η επιτομή του σωστού πολίτη, σκεφτόμουν. Αυτός που δεν τα περιμένει όλα από άλλους. Υπεύθυνους ή μη. Και πράττει αυτό που θεωρεί σωστό για το καλό και το συμφέρον όλων.
Ένα συνηθισμένο πρωϊνό σε μια παραλία. Σ αυτόν τον ευλογημένο τόπο που έχωμε την τύχη να κατοικούμε. Δεν θα σχολιάσω με ποιόν τρόπο τον αντιμετωπίζωμε και πώς του συμπεριφερόμαστε εμείς. Που θεωρούμε ότι είμαστε αιώνιοι και για το άμεσο συμφέρον μας τον κακοποιούμε και τον καταστρέφουμε.
Και τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι, μια μικρή κοινωνία . Ο κάθε ένας αλλιώτικος στην σκέψη μα και στην συμπεριφορά. Ο καθένας με τις ιδιαιτερότητες, τις συνήθειες και τα θέλω του. Όλοι χωράμε όμως, σκέφτομαι και όλοι μπορούμε να συμβιώσουμε. Φτάνει να μην τα θέλωμε όλα δικά μας. Φτάνει να μην τα περιμένωμε όλα από τους άλλους. Φτάνει να αφήνωμε ο καθένας χώρο για τον άλλο. Τον απέναντι. Φτάνει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.
Mπεμπλιδάκη Αγγελική
Γιατροί του Κόσμου στην Εκθεση Θεσσαλονίκης
Πρώτη επίσκεψη της ημέρας στο οφθαλμολογικό ιατρείο των Γιατρών του Κόσμου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Τα παιδιά εξετάστηκαν, ενημερώθηκαν και μας χάρισαν τα πολύτιμα χαμογελα τους.
Τα ιατρεία προληπτικού ελέγχου των Γιατρών του Κόσμου στη ΔΕΘ λειτουργούν από τις 10:00 έως τις 22:00 το Σαββατο και την Κυριακή και από τις 16:00 μέχρι τις 22:00 τις καθημερινές. Περιμένουμε μέχρι τις 16/9 όλους τους συνανθρώπους μας που επιθυμούν να εξεταστούν αλλά και να ενημερωθούν τόσο για ζητήματα υγείας όσο και για το έργο της οργάνωσης.
Στους Γιατρούς του Κόσμου, συνεχίζουμε καθημερινά να υποδεχόμαστε ανθρώπους, οικογένειες, παιδιά κάθε ηλικίας, όλοι ευάλωτες περιπτώσεις, με ιατρικά προβλήματα.
Πέραν των ιατρικών υπηρεσιών που προσφέρουμε σε όλους ανεξαιρέτως, δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στον ίδιο τον άνθρωπο γιατί ο καθένας που έρχεται σε εμάς, κρύβει μία προσωπική, μοναδική ιστορία.
Στην περίπτωση του μικρού Α. ήταν εντυπωσιακό για εμάς, πόσες δύσκολες εμπειρίες και στιγμές κουβαλάει στα λίγα χρόνια της ζωής του.
Ειδικά αυτές οι περιπτώσεις ενισχύουν την αίσθηση καθήκοντος να στηρίζουμε τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη.
Η στατιστικη απο 04/09/2018 εως 7/9/2018 ειναι
ΕΛΛΑΔΑ 20
ΜΑΡΟΚΟ 9
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 7
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 7
ΑΛΒΑΝΙΑ 4
ΣΥΡΙΑ 3
ΑΛΓΕΡΙΑ 2
ΤΥΝΗΣΙΑ 2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 1
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΝΙΓΗΡΙΑ 1
ΣΥNΟΛΟ 59
