Κυριακή 28 του Οκτώβρη. Στην πρωϊνή μου βόλτα συναντώ μια οικογένεια. Μαμά μπαμπάς με τα γιορτινά τους. Στα χέρια των δυό μικρών παιδιών ανεμίζουν γαλανόλευκα σημαιάκια.
Πιο κάτω στο πάρκο μερικοί ένστολοι του στρατού, κόβουν βόλτες. Και στην πίσω θέση ενός μηχανακιού που κατευθύνεται προς τα Δικαστήρια ένα κορίτσι με ασπρογάλαζα ρούχα κρατα στα χέρια του ένα ζευγάρι πιατίνια (αυτά που χρησιμοποιούνται στις μουσικές μπάντες). Όλοι τούτοι πάνε στην παρέλαση, συλλογίζομαι. Μέρα γιορτής και μνήμης, η σημερινή. Γιορτάζωμε το ΟΧΙ του λαού και θυμόμαστε αυτούς που αγωνίστηκανε και θυσιαστήκανε για την ιδέα και τα ιδανικά μιας ελεύθερης πατρίδας.
Μου έρχονται στο νου όλες αυτές οι συζητήσεις που έχουν ανακύψει τα τελευταία χρόνια, τέτοιες μέρες. Γιατί έχει αρχίσει να κυκλοφορεί μια νέα άποψη. Οι Έλληνες λέει, είναι το μόνος κράτος στον κόσμο που εορτάζει την έναρξη του πολέμου και όχι την λήξη του, όπως κάνουν όλοι οι υγιώς και κανονικά σκεπτόμενοι λαοί. Κάποιοι ιθύνοντες θυμήθηκαν την 12η Οκτωβρίου ημέρα απελευθέρωσης των Αθηνών και έχουν αρχίσει να την εορτάζουν κι αυτήν.
Ακούω τις βαριές κουβέντες και σκέφτομαι: Όχι δεν εορτάζωμε την έναρξη του πολέμου. Δεν είμαστε δα, πόσο πολεμοχαρείς ή ηρωϊκοί που να πεθυμούμε τον όλεθρο και την καταστροφή που φέρνει τούτο το ανθρώπινο δημιούργημα. Για μένα τούτη η μέρα και τούτος ο εορτασμός θυμίζει το «ομόθυμον».
Σ ένα λαό που η διχόνοια και η ζήλεια προς τον άλλο έχει αναδειχθεί μέγα ελάττωμα και εθνικό σπόρ υπήρξαν κάποιες, λίγες στιγμές, που όλοι μαζί ήμασταν ενωμένοι. Μία γροθιά. Ακόμα και ο διχτάτορας Μεταξάς που αρνήθηκε την υποταγή. Ακόμα και ο λαός που σύσσωμος γυναίκες, άνδρες, αποφάσισαν να υπερασπιστούν το πατρώο έδαφος. Πότε θυμόμαστε να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι; Σε ποια χρονική στιγμή της ιστορίας μας; Ίσως πάλι σε κάποιους πολέμους. Τότε που οι Πέρσες πεντακόσια χρόνια πριν τον Χριστό προσπάθησαν να υποτάξουν τούτο το πέτρινο ακρωτήρι- όπως λέει και ο ποιητής. Και όπως πάντα όταν είμαστε ενωμένοι και μονιασμένοι κατορθώνουμε πράγματα απερίγραπτα και απαράμιλλα. Καταφέρνουμε να κάνουμε την υπέρβαση και να επιτύχουμε θαυμαστά επιτεύγματα.
Έπειτα γιατί να γιορτάσουμε την απελευθέρωση; Πρώτα πρώτα αυτή δεν οφειλόταν μόνο σε πράξεις του Ελληνικού λαού. Εξ άλλου δεν ελευθερώθηκε όλη η Ελλάδα τον Οκτώβρη του ’44. Μην ξεχνάμε ότι από την Κρήτη οι κατακτητές φύγανε πολύ αργότερα. Τον Ιούνιο του 1945.
Θεωρώ λοιπόν, πως αυτήν την ενότητα και την ομοθυμία, τιμούμε. Και το επακόλουθο αποτέλεσμα. Γιατί όντας ενωμένοι καταφέραμε ανήκουστα πράγματα. Κυριαρχήσαμε υπέρτερων αντιπάλων. Και ένα θεωρητικό περίπατο από μέρους των αντιμαχομένων, τον αναβιβάσαμε σε μεγαλειώδη και νικηφόρο αγώνα.
Για μένα τούτο είναι το νόημα της προχθεσινής ημέρας. Και αυτό θεωρώ άξιο εορτασμού. Αυτό θεωρώ και μήνυμα προς τους νεώτερους. Την ενότητα που οδήγησε στην υπέρβαση και την επίτευξη των στόχων. Μάθημα ζωής μεγάλο για να το διδαχθούμε εμείς και το σπουδαιότερο τα παιδιά μας.
Άλλο ένα πράγμα μου κάνει εντύπωση με αυτά που διαβάζω και αυτά που θυμούμαι για την εορτή αυτή και συγκρίνοντάς την με την σημερινή κατάσταση.
Δεν θα μπω σε αντιπαράθεση για τις εποχές ποια είναι δηλ. ποιο δύσκολη και χειρότερη από την άλλη. Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Άλλοι καιροί, άλλα τα δεδομένα. Αλλά η ανθρώπινη φύση είναι η ίδια. Μου κάνει λοιπόν εντύπωση. Διαβάζω και βλέπω φωτογραφίες από την Ελλάδα του 1940. Οι άνθρωποι με ένα χαμόγελο στα χείλη, με ένα τεράστιο ενθουσιασμό και το κυριώτερο με ηθικόν ακμαίο (ακμαιώτατο) ξεκινάνε να πάνε σε έναν πόλεμο που δεν ξέρουν αν και πώς θα γυρίσουν και σε τι σωματική κατάσταση. Σε ένα αγώνα θεωρητικά, εξ αρχής, χαμένο. Και όμως χαμογελούν. Εμείς σήμερα -τα τελευταία χρόνια- ζούμε σε μια παρόμοια κατάσταση. Πόλεμος είναι και η κρίση. Με αγώνες και θύματα. Άλλου είδους όμως. Αλλά εμείς τον δικό μας πόλεμο τον αντιμετωπίζουμε με σφιγμένα χείλη και μεγάλη κατήφεια. Και με μεγάλη μοναξιά. Δεν βρίσκομε μέσα μας απόθεμα δύναμης για να αναντρανίσωμε και να αντισταθούμε. Δεν έχωμε το κουράγιο να χαμογελάσουμε και να βρούμε τα όποια θετικά. Με μια μούρη μέχρι τα πατώματα περνάμε από τη μια κρίση κατάθλιψης στην άλλη. Και ας μην πούμε για ενότητα και συλλογικότητα. Σήμερα μόνο ο εαυτός μας και τα έχει του, λογαριάζονται.
Μήπως να σκύψουμε στην ιστορία εκείνων των δύσκολων και όχι πολύ παλιών ημερών και να πάρουμε μαθήματα ζωής και επιβίωσης;
Αγγελική Μπεμπλιδάκη
Kαποια παιδια και είναι παρα πολλά σε αριθμο, είναι λιγότερο τυχερά από αλλα.. και δεν είναι μόνο η στέρηση παιχνιδιου, φαγητού είναι η στερηση της γνωσης..Η φιλη Φραντζεσκα μοιράζεται μαζι μας μια ιστορια , μοιράζεται στιγμές από τη ζωη παιδιών που πασκίζουν να ζήσουν και να μορφωθούν… Μια ιστορία που μας κάνει να ντρεπόμαστε για την αφθονία των αγαθών μας και των επιλογών μας..
Fragkiska Megaloudi
Σήμερα πήγα τον γιό μου να δει την παράσταση “Ενα παιδί μετράει τα άστρα”, αλλά δεν γράφω για να σχολιάσω την παράσταση αλλά για να μοιραστώ μια ιστορία. Μέχρι τις αρχές του 2016 ζούσαμε στη Νιγηρία. Το σπίτι μας ήταν στην πρωτεύουσα Abuja, μια άχρωμη πόλη όπου, λόγω ή με αφορμή, την απειλή της Μπόκο Χαράμ, υπήρχε απαγόρευση της κυκλοφορίας το βράδυ εκτός του κέντρου και παντελής απαγόρευση σε περιοχές γύρω από την πρωτεύουσα. Πάντα αδιαφορούσα για τις απαγορεύσεις και μαζί με την Charity, μια νεαρή νιγηριανή που κάναμε παρέα, επισκεφτήκαμε το χωριό της, περίπου μια ώρα από την Abuja. ‘Όποτε επισκέπτομαι χωριά, για κάποιο λόγο που μάλλον έχει να κάνει με την προηγούμενη ζωή μου ως «δασκάλα», πάντα ζητάω να δω το σχολείο. Ένα φτωχικό κτήριο με πολλά παιδιά που περιφέρονταν, ενώ ένα αγοράκι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί είχε κολλήσει το κεφάλι του στο παράθυρο και κοιτούσε κλεφτά μέσα στην τάξη. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ παραπάνω. Εδω δεν σήκωνε προγράμματα ΜΚΟ, και αιτήσεις και assessments και “expats” με μισθούς χιλιάδων ευρώ για να “βοηθήσουν” τους “επωφελούμενους” (ή “πελάτες” ή “χρήστες υπηρεσιών”- πείτε το όπως θέλετε). Μαζί λοιπόν με την Charity και τον πάστορα αποφασισαμε να στείλουμε όσα παιδιά μπορούσαμε σχολείο. Τα κριτήρια που έθεσα ήταν απλά: τα παιδιά να έχουν γραφτεί μια φορά στο σχολείο και λόγω οικονομικής αδυναμίας να έχουν σταματήσει (ο λόγος ήταν ότι αποτελούσε μια εγγύηση της δέσμευσης των γονιών στην εκπαίδευση εφόσον τα είχαν ήδη γράψει μια φορά), να είναι κορίτσια (αυτό δεν τηρήθηκε, είχαμε τελικά 4 κορίτσια και 6 αγόρια + δυο μικρά- ενα αγοράκι κ ένα κοριτσάκι που ήταν αδερφάκια ενος αγοριού), να είναι απο τις φτωχότερες οικογένειες και μονογονεικές (δυστυχώς αυτό ήταν το ευκολότερο). Ανέλαβα εξ ολοκλήρου τα έξοδα εγγραφής, τη σχολική στολή, τα βιβλία και την πληρωμή των διδάκτρων. Μάζεψα το μισό ποσό απο δωρεές φίλων και συμπλήρωσα εγω το υπολοιπο. Μέσα σε μια εβδομάδα ήμουν με τα παιδιά στο γραφείο του διευθυντή. Ηταν η ωραιότερη και συνάμα απο τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου στη Νιγηρία. Δωδεκα μικρά κεφαλάκια, δώδεκα χαμόγελα, με κοιτούσαν σαν χαμένα, μη πιστεύοντας ότι τα γράφω στο σχολείο. Ο διευθυντής δεν προλάβαινε να σημειώνει ονόματα και δυο φορές με ρώτησε απο ποια ΜΚΟ είμαι, γιατί κάτι τέτοιο, όπως έλεγε, δεν είχε ξαναδεί. Οταν του είπα ότι δεν είμαι απο καμία ΜΚΟ αρνούνταν να το πιστέψει. Ο πάστορας δίπλα σκούπιζε συνέχεια τα μάτια του πίσω απο τα χοντρά γυαλιά του. Σε κάποια στιγμή του λέω, αυτα για την εγγραφή τώρα θέλω να αγοράσω τα βιβλία για όλα τα παιδιά. Ολα τα βιβλία της χρονιάς; Ολα του λέω. Ενα αγοράκι, γύρω στα 10, ακούγοντας το αυτό, λέει δυνατα- και τα βιβλία;; Και αρχίζει να χειροκροτεί και να φωνάζει στα υπόλοιπα, και τα βιβλία! και τα βιβλία!
Κοιτούσα κάτω γιατί δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και δεν ήθελα τα παιδιά να νομίζουν ότι τα λυπάμαι. Ηθελα να είναι μια απλη μέρα- ήδη ένιωθα τόσο άβολα που μια λευκή γυναίκα έγραφε τα παιδιά στο σχολείο. Θυμάμαι σε κάποια στιγμή ήρθε η μητέρα του δεκάχρονου- η οποία ήταν καθαρίστρια στο σχολείο. Τι ειρωνία, κάθε μέρα καθάριζε τις αίθουσες αλλά τα δικά της παιδιά δεν μπορούσε να τα στείλει να μάθουν γράμματα. Ο άντρας της ήταν αλκοολικός και ερχόταν στο σπίτι σπάνια κ αυτό μονο για να τη χτυπήσει. Μόλις με είδε έκανε υπόκλιση, ένιωσα τόσο ασχημα, τη σηκωσα αμέσως και την αγκάλιασα. Μου είπε ότι βοηθώντας τη να ξαναστείλει τα παιδιά της στο σχολείο, τους σώζω την ζωή απο τον πατερα τους. Ηθελα να εξαφανιστώ εκείνη τη στιγμή, ντρεπόμουν και χαιρόμουν, αλλα κυρίως ντρεπόμουν γιατί ήμασταν όλες μάνες με τον ίδιο πόνο για τα παιδιά μας και ξαφνικά εγω ήμουν σε θεση υπεροχής χωρίς να το αξίζω.
Γράψαμε όλα τα παιδιά εκείνη την ημέρα. Τους πήραμε καινούριες καθαρες στολές, καλοδεμένα βιβλία, μολύβια και τετράδια. Τη μέρα που ξεκινούσαν τα μαθήματα, ήρθαν απο τις 6 το πρωι και χτυπούσαν την πόρτα της Charity να τους δώσει τις στολές τους. Και τι όμορφη ηταν η μέρα της σχολικής έναρξης. Τα πιο αληθινά χαμόγελα τα είδα εκείνο το πρωί. Την Κυριακή για να γιορτάσουμε το γεγονός, πήγαμε με την Charity και τις γυναίκες του χωριού, και αγοράσαμε ρύζι, κρέας, λαχανικά, λάδι και ξύλα. Ο πάστορας μας έδωσε τις τεράστιες κατσαρολες και το προαύλιο της εκκλησίας, Οι γυναίκες μαγείρεψαν για όλο το χωριό και φάγαμε όλοι μαζί- πρέπει να ετοιμάσαμε πάνω απο 1000 γεύματα εκείνη την ημέρα! Εαν κοιτάξω πίσω τη ζωή μου, απο ότι δουλειά έχω κάνει ποτέ με ΜΚΟ και διεθνείς οργανισμους, εκείνη η ημέρα και ίσως 2-3 ακομα, – είναι οι μονες που υπήρξα χρήσιμη. Και κρατάω κάτι ακόμα- την ασβηστη δίψα για γραμματα. Τα μεγάλα όνειρα των παιδιών που έλεγαν ότι θα γίνουν δάσκαλοι, γιατροί, μηχανικοί, επιστήμονες. Και πως να τους πω εγω ότι ο κόσμος είναι τόσο άδικος και θα σκοτώσει τα όνειρα τους, και θα τα στείλει να δουλεύουν σκλαβοι για 2 δολάρια τη μέρα; Οχι, δεν τους το είπα ποτέ. Και σήμερα 2 χρόνια μετά, στην Ελλάδα πλέον, παραμένω το ίδιο άχρηστη μέσα σε αυτά που κάνω και γραφω ιστορίες για να μην ουρλιαξω απο απόγνωση. Μέρος ενος συστήματος που σε απορροφάει μέχρι να ξεχάσεις ποιός είσαι. Και ήρθε ξαφνικά μια παιδική παράσταση και “ενα παιδι που μετράει τα άστρα” να μου θυμίσει όσα θέλω να μην σκέφτομαι…(οι φωτογραφίες είναι απο εκεινη την ημέρα).
Οι Γιατροι του Κοσμου βρισκονται στη ακριτικη Χαλκη προσφεροντας υγειονομικη περιθαλψη στους κατοικους του ακριτικου νησιου. Οι εθελοντες αψηφισαν το ανεμο και τη θαλασοταραχη για να βρεθουν στο νησι αποδεικνυοντας ότι ενδιαφερομαστε για τη υγεια των συνανθρωπων μας….γιατι ειμαστε ανθρωποι, ειμαστε γιατροι , ειμαστε οι Γιατροι του Κοσμου όπως λεει και ο συναδελφος Κρουσταλης,..
Η στατιστική για την εβδομάδα από 22/10/2018 έως καί 26/10/2018 είναι
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΤΟΜΩΝ
ΕΛΛΑΔΑ 15
ΜΑΡΟΚΟ 9
ΑΛΓΕΡΙΑ 8
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 6
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 3
ΑΛΒΑΝΙΑ 2
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2
ΣΥΡΙΑ 2
ΙΤΑΛΙΑ 1
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΙΡΑΝ 1
ΣΟΥΔΑΝ 1
ΣΥΝΟΛΟ 52
