– Τον ξέρετε εσείς τον Παναγούλη; Τον έχετε ακουστά; Διδαχτήκατε ποτέ κάτι γι’ αυτόν στο μάθημα της ιστορίας;
Ρωτούσε κάποιος δημοσιογράφος, εφήβους που καθισμένοι στην καφετέρια της γειτονιάς τους απολάμβαναν τον ήλιο της γιορτινής μέρας και της πρωτομαγιάς.
Σε κάποιους κάτι θύμισε το όνομα. – κάποια σχέση δεν έχει με την 17 του Νοέμβρη; αναρωτήθηκαν ένας δυο.
Μα για τους περισσότερους το όνομα ήταν άγνωστο και όχι -διαβεβαίωσαν σίγουρα- δεν είχαν διαβάσει ποτέ γι’ αυτόν στα βιβλία της ιστορίας του σχολείου τους.
Δίκιο έχουν τα παιδιά μιας και τα σχολικά εγχειρίδια αφιερώνουν μόνο μια δυό σειρές για την ιστορία και τους αγώνες του ανθρώπου αυτού που στα δικά μου χρόνια υπήρξε θρύλος, ίνδαλμα και ήρωας. Ανθρωπος ικανός να εμπνεύσει αρχές, ιδανικά και νέους αγώνες. Μα φαίνεται πως έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή των αγώνων του κι ας είναι μόνο σαράντα χρόνια από το πρωί εκείνο της πρωτομαγιάς του 1976 που βρέθηκε μέσα στο διαλυμένο από την σύγκρουση αυτοκίνητό του σε παραλιακή λεωφόρο της πρωτεύουσας.
Γεννημένος το 1939 στην Αθήνα από νωρίς αγωνιζόταν για ελευθερία και δημοκρατία. Φοιτητής στο Πολυτεχνείο μαχόταν -με το ανάλογο τίμημα ξυλοδαρμών- για το 1 1 4 και το 15% (Το “15%” αναφέρεται στο ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού που απαιτούσαν τότε οι νεολαίοι να δοθεί στην Παιδεία – αλήθεια τι ποσοστό δίδεται σήμερα;).
Με την επικράτηση της δικτατορίας του 1967 λιποτακτεί από την στρατιωτική μονάδα που υπηρετεί γιατί λέει δεν μπορεί να υπηρετεί τυράννους δημιουργεί αντιστασιακή ομάδα και δουλεύει για την ανατροπή του καθεστώτος. Για να το πετύχει αυτό αποφασίζει να σκοτώσει τον δικτάτορα «Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο» εξομολογείται.
Η απόπειρα γίνεται τον Αύγουστο του 1968 αλλά αποτυγχάνει για κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα κακού συντονισμού. Ο Παναγούλης συλλαμβάνεται και οδηγείται στο κτήριο της ΕΣΑ όπου βασανίζεται με απάνθρωπη σκληρότητα για να καταδώσει τους συνεργάτες του. Στη δίκη που γίνεται μερικούς μήνες μετά, καταδικάζεται δις εις θάνατον. Ποινή που δεν πραγματοποιείται εξ αιτίας της παγκόσμιας κατακραυγής. Μέχρι και ο Πικάσσο παρακάλεσε γι’ αυτόν μαζί με τον πάπα και τον γ.γ. του ΟΗΕ.
Ο θάνατος απετράπη αλλά η φυλάκιση και τα βασανιστήρια παρέμειναν. Κλεισμένος μέσα σε ειδικό κελί, τον τάφο όπως τον ονομάτιζαν, στερημένος από τα πάντα αλλά με ακατάβλητο πνεύμα υπομένει απάνθρωπα βασανιστήρια κάνει απεργίες πείνας, οργανώνει αποδράσεις (τρεις τον αριθμό) και γράφει… γράφει ποιήματα με το αίμα του για μελάνι πάνω στους τοίχους και στα ρούχα του.
Αποφυλακίζεται μετά πέντε περίπου χρόνια μέσα στο πλαίσιο της γενικής αμνηστίας που χορηγούν οι συνταγματάρχες τον Αύγουστο του 1973. Στη μεταπολίτευση εκλέγεται βουλευτής. Ανένδοτος στα πιστεύω του και τώρα, αποφασίζει να αποκαλύψει τους πολιτικούς που συνεργάστηκαν με τη χούντα. Παραμονές της αποκαλύψεως των αρχείων της ΕΣΑ που είχαν έρθει στην κατοχή του, πρωτομαγιά του 1976 του συμβαίνει αυτό το τροχαίο που δεν μπορεί ακριβώς να εξηγηθεί και που γενικά αφήνει πολλά ερωτηματικά. Γεγονός είναι πως τα περιβόητα αρχεία ουδέποτε δημοσιεύτηκαν και κάποια στιγμή πολύ βολικά ξεχάστηκαν.
Οπως ξεχάστηκε κι ο ήρωας που θα μπορούσε να σταθεί φάρος και οδηγός για τούτους τους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Μα ίσως γι’ αυτό να θέλουν να τον σβήσουν από τον χάρτη της συλλογικής μας μνήμης. Γιατί ο Παναγούλης ενοχλούσε και τότε. ενοχλεί ακόμα και σήμερα. Γιατί δεν αφήνει τους ανθρώπους να ησυχάζουν στον καναπέ τους και να καταλαγιάζουν μέσα από το χαζοκούτι τις έγνοιες τους. Γιατί τους ξεσηκώνει και τους υπενθυμίζει πως δημοκρατία κι ελευθερία δεν είναι μόνο να γίνονται εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια. Την στιγμή που όλα όσα κάνουν ένα κράτος πολιτισμένο, η υγεία, η παιδεία, η εργασία, η ισονομία διαλύονται.
Ενοχλεί γιατί μας δίνει το παράδειγμα πώς μπορούν να υπάρξουν άνθρωποι που δεν είναι προβλέψιμοι. που δεν είναι ελέγξιμοι. Πώς μπορούν να υπάρξουν άνθρωποι που να είναι άφοβοι. Που να γελάνε με τα βασανιστήρια και τους βασανιστές. Πως μπορούν να υπάρξουν άνθρωποι που χωρίς να λογαριάσουν το οποιοδήποτε κόστος θα αγωνιστούν για ένα καλύτερο δικαιότερο και ειρηνικότερο κόσμο.
Μπεμπ. Α.
Πικρές ιστορίες από Μόντε Ουγκάντας.
Η ομάδα Γιατρών του Κόσμου όπως κάθε γιορτή είναι εκεί, βρίσκεται στο μικρό χωριό Monde να συντροφέψει τα μικρά παιδιά του σχολείου, να βοηθήσει στη λειτουργία του νοσοκομείου, να τραγουδήσει παρέα με τη χορωδία τον επιτάφιο και να γιορτάσει μαζί τους τη ανάσταση, να μαγειρέψει παρέα με τη παπαδιά Χαριτίνη και να στρωθεί το γιορτινό τραπέζι… ένα μεγάλο γιορτινό τραπέζι για όλους… Κάθε χρόνο ο Χριστός κάνει και το δικό του πέρασμα από το χωριό μας, το χωριό που αγαπήσαμε… Η Πέγκυ και ο Γιάννης γίνονται μάρτυρες των όσων συμβαίνουν στο μικρό χωριό και στο ιατρείο μας και δεν είναι πάντα ευχάριστες ιστορίες…
Μας γράφουν λοιπόν…
Λίγο πριν την ανάσταση…
Η Maureen ασφαλής η ίδια έχοντας χάσει στον 5ο μήνα κύησης της το μικρό της αγοράκι. Έφτασε στο Ιατρείο των Γιατρών του Κόσμου με φρικτούς πόνους αλλά δυστυχώς αμέσως διαπιστώσαμε ότι το παιδί είχε φύγει…
Στο μυαλό μου αμέσως ήρθαν δυο δικοί μου άνθρωποι στην Ελλάδα που βρέθηκαν σ’ αυτήν τη δύσκολη στιγμή και ήταν τυχεροί να προλάβουν και να έχουν τα μέσα ώστε σήμερα να είναι δυνατή και υγιής η μικρή τους κόρη.
Το όραμα που ξεκινήσαμε ένα Πάσχα ακριβώς πριν 7 χρόνια με τον Νικήτα και μετέπειτα με τον Γιάννη Μουζάλα, την Ελευθερία Μουλουδάκη, τον Σπύρο, τη Λιάνα Μαΐη, τον Κωνσταντίνο Διαμαντόπουλο, τον Γιώργο Νεοχωρίτη και όλα τα άλλα μέλη των ΓτΚ που βρέθηκαν σ’ αυτή τη γωνιά, να μπορέσουμε να υπάρχουν ασφαλείς μητέρες και παιδιά σ’ αυτή τη μακρινή περιοχή, παραμένει ζωντανό έστω και με μεγάλες δυσκολίες
Ανταποκρίσεις Μεγάλης εβδομάδας από Ουγκάντα…
Καθημερινές δουλειές πριν τη μεγάλη Ανάσταση στο μικρό χωριό Monde Ουγκάντας.
Στο χωριό που ο παπά Αντώνης φιλοξενεί 1000 παιδιά, στο χωριό που το ιατρείο υπό τη αιγίδα των Γιατρών του Κόσμου βρίσκουν καταφύγιο και νοσηλεία οι κάτοικοι των γύρω περιοχών, το χωριό που κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ο Γιάννης και η Πέγκυ από τα έσοδα των παζαριών που διοργανώνουν στην Αθήνα στήνουν ένα μεγάλο γιορτινό τραπέζι για όλους…
Πέγκυ και Γιάννη σας ευχαριστούμε που κρατάτε ζωντανό το οραμά μας…
Από όλα τα παιδιά στο Monde.
Χρόνια πολλά σε όλους!!!
Σας ευχαριστούμε για την τρυφερή αγκαλιά σας, την οποία νιώθουμε και ας είμαστε τόσο μακρια
Καλημέρα στο χωριό τα καζάνια έχουν μπει πρωί πρωί.
Καλό Πάσχα σ’ όλους.
Τα καζάνια στο μακρινό μας χωριό μπήκαν στην φωτιά.
Χάρη σ’ όλους εσάς xίλια και πλέον παιδιά θα χαρούν σήμερα ένα πλούσιο Πασχαλινό Γεύμα… Σας Ευχαριστούμε!!!
Photo: Yiannis Yiannakopoulos
ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΓτΚ
Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων στο χώρο του camp στη Μόρια της Λέσβου, οι Γιατροί του Κόσμου (ΓτΚ) σε συνεργασία με τις υπόλοιπες ιατρικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο πεδίο, βρίσκονταν παρόντες, έτοιμοι να προσφέρουν πρώτες βοήθειες σε όσες περιπτώσεις κρίθηκαν αναγκαίες.
Κατά τη διάρκεια της εκκένωσης του Camp, οι ΓτΚ παρείχαν πρώτες βοήθειες σε συνολικά εφτά άτομα (τα τέσσερα από κοινού με τους ΒRF) με αναπνευστικά προβλήματα, κρίσεις πανικού και σοβαρούς τραυματισμούς.
Κατά τη διάρκεια των βραδινών συμπλοκών, εξέτασαν και παρείχαν πρώτες βοήθειες σε συνολικά 15 άτομα, από τα οποία τα έξι παραπέμφθηκαν άμεσα στο νοσοκομείο για περαιτέρω εξέταση.
O διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΓΟΣΕ, κ. Βούρδας επισκέφτηκε στις 26 Απριλίου τα ιατρεία της οργάνωσης στη Σαπφούς και παρέδωσε στον πρόεδρο των Γιατρών του Κόσμου, κ. Κανάκη και τη γενική διευθύντρια, κα Θάνου Ευγενία, επιταγές συνολικής αξίας 10.000€ για να καλυφθούν ανάγκες των ασθενών των Γιατρών του Κόσμου. Τους ευχαριστούμε θερμά για την τόσο πολύτιμη στήριξή τους.
