Άνθρωποι μόνοι γυρω μας, αποκλεισμένοι αισθηματικά, κοινωνικά, οικογενειακά… όλοι σηκώνουν τον σταυρό της μοναξιάς που οι περισσότεροι δεν το επέλεξαν και οι ιστορίες τους γεμάτες πόνο… Η φίλη και εθελόντρια μας αναλύει με το δικό της σκεφτικό μια πραγματικότητα που μας πληγώνει όλο και περισσότερο…
Ε.Μ
Η πρώτη φίλη μού το είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο, σε μια εκ βαθέων συζήτηση. Με πολλή περίσκεψη είναι αλήθεια:
-Τι σημασία έχει πως είμαι δεσμευμένη και αποκατεστημένη; Αισθάνομαι πολύ μόνη αφού ο σύντροφός μου σκέφτεται μόνο τις δικές του ανάγκες και τα δικά του θέλω. Τις δικές μου τις αγνοεί, κάποτε μάλιστα δεν τις ακούει καν.
Μιλούσε απογοητευμένη και παρ όλες τις προσπάθειες να τις θυμήσω και τα θετικά της όλης υπόθεσης αυτή κατέληγε:
-Τελικά, σκέφτομαι, πως θα ήμουν καλύτερα αδέσμευτη και μοναχή μου. Ούτως ή άλλως και τώρα μόνη μου είμαι. Τι σημασία έχει που μέσα στο ίδιο σπίτι ζει κι άλλος ένας άνθρωπος αφού ποτέ δεν λογαριάζει τις δικές μου ανάγκες και επιθυμίες;
Η κουβέντα έμεινε εκεί. Η φίλη ήταν πολύ πικραμένη. Σε τέτοιο σημείο που τα έβλεπε όλα μαύρα.
Μετά από λίγο καιρό στο κλεινόν άστυ όπου βρισκόμουν για ένα ταξίδι, μια άλλη φίλη κατέθετε πάλι τα σώψυχά της ενώπιόν μου.
-Δεν την αντέχω τη μοναξιά μου έλεγε. Δεν το μπορώ αυτό. Να μπαίνω μέσα στο σπίτι και να πέφτω πάνω στους τοίχους. Θέλω να μην είμαι μόνη μου.
Κι όταν με είδε έτοιμη να την αντικρούσω, με πρόλαβε.
-Δεν ξέρω τι λένε άλλοι. Εγώ όταν κλείνω την πόρτα του σπιτιού μου, θέλω να είναι κι ένα άλλο πλάσμα μέσα. Να ξέρω πως υπάρχει. Κι ας κάθεται όλη ημέρα στην τηλεόραση. Κι ας μη μου δίνει σημασία.
Πολλές φορές το επόμενο χρονικό διάστημα ανακαλούσα τις κουβέντες αυτές στο νου και κάθε φορά διερωτώμουν ποια μοναξιά είναι η μεγαλύτερη. Αυτήν που τη βιώνεις μόνος σου μέσα σε τέσσερεις άδειους τοίχους, ή η άλλη. Μόνος μέσα σε πλήθος ανθρώπων, πολύ κοντινών σου μερικές φορές.
Απάντηση βέβαια δεν υπάρχει μία και ξεκάθαρη. Ο κάθε ένας βιώνει την δική του πραγματικότητα με τα δικά του προβλήματα και προβληματισμούς.
Το γεγονός είναι πως στην εποχή μας, εποχή της ταχύτητας και της τεχνολογίας, οι άνθρωποι είναι ολοένα και περισσότερο μόνοι. Οι ηλικιωμένοι μόνοι, γιατί οι νεώτεροι δεν έχουν καιρό να ασχοληθούν μαζί τους. Οι έφηβοι μόνοι, γιατί οι μεγαλύτεροι δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα τους προσεγγίσουν. Η μεσαία ηλικία μόνη, γιατί τρέχει αγωνιωδώς για να καλύψει τις βιοτικές και ό,τι άλλου είδους ανάγκες επιβάλει το κοινωνικό κατεστημένο. Οι γυναίκες μόνες, γιατί πρέπει να πείσουν ότι όλα τα μπορούν. Οι άνδρες μόνοι, γιατί πρέπει να αποδείξουν ότι είναι άνδρες.
Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί σε παρέες που ο κάθε ένας είναι απασχολημένος και απορροφημένος με το κινητό του και ουδεμία σημασία δίδει στον απέναντι του. Κάποτε μάλιστα παρατηρώντας μια παρέα εφήβων καθισμένων σε μια καφετέρια μπροστά στην καλοκαιρινή θάλασσα, είχα την αίσθηση ότι και μεταξύ τους θα μιλούσαν μέσα από το τηλέφωνο. Δηλ αν και μπορούσε ο κάθε ένας από αυτούς να σηκώσει το κεφάλι και να απευθύνει μια κουβέντα στον διπλανό του, πρόσωπο με πρόσωπο που λέει ο λόγος, αυτοί προτιμούσαν να ανταλλάσουν μηνύματα μέσα από την άψυχη συσκευή. Εννοείται δε, ούτε λόγος να σηκώσουν το κεφάλι και να δουν την πανέμορφη φύση.
Και βέβαια ο τρόπος ζωής κι ο ανταγωνισμός που επικρατεί στην σημερινή κοινωνία κάνει τον κάθε ένας μας λίγο πιο απαιτητικό και πολύ πιο καχύποπτο απέναντι στον άλλο.
Μας χαιρετάει στον δρόμο ένας άγνωστος και τον κοιτάμε περίεργα.
Ο γιατρός Vivek Murthy δηλώνει ότι «ο κόσμος υποφέρει από μια επιδημία μοναξιάς»,
Και ποιο είναι το φάρμακό γιατρέ μου για την επιδημία αυτή; Τι εμβόλιο να κάνουμε για να γλυτώσουμε κι εμείς και ο πλανήτης;
Πάντως όλοι ειδικοί και μη καταλήγουν και συμφωνούν στο ίδιο πράγμα.
Πριν αρχίσουμε να ζητάμε προσοχή κι ενδιαφέρον από τρίτα άτομα θα πρέπει να τα βρούμε πρώτα πρώτα με τον εαυτό μας. Να τον αναγνωρίσουμε. Να τον εκτιμήσουμε, να τον σεβαστούμε και να τον αποδεχτούμε. Κι όταν τα βρούμε με μας, τότε θα μπορέσουμε να τα βρούμε και με άλλους. Να τους αποδεχτούμε και να μας αποδεχτούν.
Αγγελική Μπεμπλιδάκη
Médecins du Monde Greece – Γιατροί του Κόσμου
Η Ψυχική Υγεία αποτελεί προτεραιότητα για τους Γιατρούς του Κόσμου. Μέσω του προγράμματος “Open Minds” μεριμνούμε για την προώθηση της Ψυχικής Υγείας και της Ευεξίας στην Κοινότητα, ειδικότερα στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που αντιμετωπίζουν καθημερινά ποικίλα προβλήματα πρόσβασης στο δημόσιο σύστημα υγείας.
Την Πέμπτη 8/11, οι Γιατροι του Κοσμου σε συνέντευξη τύπου παρουσαν τα αποτελέσματα του προγράμματος “Open Minds” αλλά και όλες οι προκλήσεις και οι αδυναμίες που αντιμετωπίζει ο τομέας της Ψυχικής Υγείας στην Ελλάδα.
Ο Στέλιος Στυλιανίδης, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής μας τίμησε με την παρουσια του. Εκ μέρους των Γιατρών του Κόσμου μίλησε ο πρόεδρος της οργάνωσης, Νικήτας Κανάκης και ο Επιχειρησιακός Διευθυντής των Γιατρών του Κόσμου Ελλαδος, Αναστάσιος Υφαντής.
Τα στατιστικα του ιατρειου από 05/11/2018 έως και 09/11/2018
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΤΟΜΩΝ
ΕΛΛΑΔΑ 18
ΜΑΡΟΚΟ 9
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 7
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 5
ΑΛΒΑΝΙΑ 4
ΣΥΡΙΑ 4
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 2
ΑΛΓΕΡΙΑ 1
ΙΡΑΚ 1
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 1
ΙΡΑΝ 1
ΝΙΓΗΡΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 54
