-Πόσο αγαπώ τους παππούδες! Μου έλεγε μια καλή φίλη πριν αμέτρητα χρόνια.
-Εγώ πάλι όχι. Εμένα μου αρέσουν τα παιδιά. Οι ηλικιωμένοι είναι ανιαροί. Ενώ τα παιδιά είναι δυναμικά, ζωντανά , δεν σε κάνουν να πλήττεις με τίποτα. Υποστήριζα με πάθος εγώ που τότε ήμουν ακόμα πολύ νέα.
Και την άποψή μου αυτή δεν την άλλαζα για χρόνια. Τι πιο όμορφο πράγμα από το να συνομιλείς μ’ ένα παιδί. Ενδιαφέρον, γεμάτο ζωή, γελαστικό. Σε κάνουν να ανακαλύπτεις ξανά τον κόσμο με την φρέσκια τους ματιά. Να τον βλέπεις με άλλο μάτι. Και τι συναρπαστικό πράγμα να διδάσκεις πράγματα σε νέους και μικρά παιδιά. Και να βλέπεις να διαπλάθωνται χαρακτήρες κι άνθρωποι! Οι ηλικιωμένοι πάντα μου φαίνονταν βαρετοί και ισχυρογνώμονες.
-Βρε παιδί μου τι μανία κι αυτή να μιλάνε πολύ, συνέχεια για τα παλιά, να πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα και να θέλουν να σου κάνουν και τον καπετάνιο. Υποστήριζα σε κάθε περίπτωση
Έτσι τους έβλεπα. Και οι περισσότεροι έτσι είναι, πολύ κοντά στην αλήθεια της παραπάνω πρότασης.
Όμως τώρα στο κατώφλι των γηρατειών πια, αρχίζω και αποκτώ άλλη οπτική γωνία.
Τι τρομερό πράγμα να σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου. Τι τρομερό εσύ που μέχρι τα χθες καθόριζες τη ζωή σου, ήσουν αεικίνητος και πανταχού παρών στα πάντα μέσα, που δεν κάθιζε μύγα στο σπαθί σου, τώρα να είσαι αδύναμος, ανήμπορος και εξηρτημένος από τους άλλους. Εξαρτημένος από την καλοσύνη των άλλων. Τι σημασία έχει πως είναι οι δικοί σου άνθρωποι. Δεν μπορείς πια μόνος σου. Κάποιοι άλλοι πρέπει να σε βοηθούν και να σε συμπαραστέκονται. Κάπου αλλού πρέπει να στηρίζεσαι και όχι στον εαυτό σου. Μα εσύ μέσα σου αισθάνεσαι σαν είκοσι χρονών. Η καρδιά σου πεταρίζει όπως κι όταν ήσουν νεώτερος. Τα γόνατα όμως τρίζουν και εμποδίζουν το βήμα. Τα μάτια εξακολουθούν να ονειρεύονται αλλά ο καταρράκτης θολώνει την εικόνα.
Το χειρότερο όλων όμως, μου φαίνεται ότι είναι ότι τα γεραθεία σου στερούν την αξιοπρέπεια. Αδύναμος ο ηλικιωμένος, με λιγοστές δυνάμεις, εξαρτημένος από τους άλλους, ανίκανος να διαχειριστεί τα του εαυτού του. Σκέτη κατάθλιψη. Και αυτή η έκπτωση στις δυνατότητες του μυαλού. Αυτός που μέχρι χθες θυμόταν λίστες τηλεφώνων και λογαριασμών, που όλες του οι υποχρεώσεις ήταν καταγεγραμμένες στα μπλοκ του μυαλού του και όχι σε πραγματικά τετράδια, σήμερα να μην θυμάται περιστατικά και γεγονότα γνώριμα και αγαπημένα. Να μην θυμάται τι έφαγε χθες, που λέει ο λόγος.
Όλοι όμως είναι οι δικοί μας άνθρωποι. Οι γονείς, οι θείοι, οι παππούδες. Τους αγαπάμε και στενοχωριόμαστε να βλέπουμε τα μπεντένια μας να φτενεύουν και να μην μπορούν να είναι οι κυματοθραύστες που ήτανε μέχρι τώρα. Τους αγαπάμε, όμως έχουν αρχίσει να μας παιδεύουν με τις ιδιοτροπίες τους και τη μιζέρια τους. Και με τις πρακτικές τους ανάγκες. Να θέλουν κάθε τρείς και λίγο τον ένα γιατρό και μετά τον άλλο, την μια εξέταση και μετά την άλλη. Να εφευρίσκουν κάθε λίγο και λιγάκι κι από ένα σύμπτωμα. Ανθρώπινο. Μπορεί να θέλουν να προκαλέσουν την προσοχή μας. Μπορεί να θέλουν να απαντήξουν τον χάρο.
Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που γερνούν όμορφα. Η μορφή τους αποκτά γαλήνη, έχουν τα μυαλά τους τετρακόσια και εξακολουθούν να είναι ενεργοί. Όχι στον ίδιο βαθμό που ήταν μέχρι πρόσφατα, αλλά εξακολουθούν να προσφέρουν και να είναι χρήσιμοι. Όμως όλοι, όλα, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Δεν γίνεται να κρατήσωμε τους καλύτερους και να πετάξουμε τα βαρύτερα περιστατικά.
Κι ύστερα μην ξεχνάτε. Μαθαίνουν και τα παιδιά μας από τους μεγαλύτερους. Μαθαίνουν για μια εποχή, όχι πολύ μακρινή που έζησαν και που τώρα στα μάτια τους φαντάζει μακρινή και ξένη. Μαθαίνουν ότι υπήρξαν καιροί χειρότεροι από τον σημερινό.. Με πολέμους και φτώχεια. Που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και τηλεοράσεις. Που το ηλεκτρικό ρεύμα και το τρεχούμενο νερό δεν ήταν δεδομένα. Μαθαίνουν έστω και σαν παραμύθι. Μαθαίνουν ότι σε τόσο ανόμοια περιβάλλοντα οι ανθρώπινες καταστάσεις παραμένουν οι ίδιες, γιατί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι. Μαθαίνουν τρόπους αντιμετώπισης της ζωής. Και δένονται οι γενιές μεταξύ τους και βρίσκουν αποκούμπι η μια στην άλλη.
Νομίζω ότι από όλους μπορούμε να διδαχθούμε και να πάρουμε μαθήματα. Όλοι μπορούν να μας μεταδώσουν κάτι που τους έμαθε η εμπειρία και η ζωή. Μόνο να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά για να ακούμε και να βλέπουμε αυτά που μας λένε. Ναι, είναι κουραστικοί οι παππούδες, ναι, λένε το ίδιο πράγμα εκατό φορές, ναι σε πρήζουν με τις απαιτήσεις τους. Μα είναι οι δικοί σου άνθρωποι, αυτοί που σου έχουν προσφέρει τόσα και τόσα όταν ήταν δυνατοί και ακμαίοι. Δεν μπορούμε να κάνωμε λίγη υπομονή μαζί τους; Δεν μπορούμε να είμαστε λιγότερο ανυπόμονοι; Δεν μπορούμε να τους χωρέσουμε κάπου σε μιαν ακρούλα της δικής μας ζωής; Όχι γιατί είμαστε υποχρεωμένοι, αλλά γιατί τους αγαπάμε;
Αγγελική Μπεμπλιδάκη
Βοηθήστε μας να είμαστε στο πλάι όσων μας έχουν ανάγκη. Μαζί κάνουμε την ελπίδα πράξη
Ακόμα και η πιο μικρή δωρεά, είναι πολύτιμη ώστε να συνεχίσουμε την προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας και ιατρικής φροντίδας σε όσους την έχουν ανάγκη στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Mπορείτε να ενισχύσετε οικονομικά τη δράση των Γιατρών του Κόσμου – Ελλάδας μέσω κατάθεσης στην
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗΤΡΑΠΕΖΑΧΑΝΙΩΝ
Αρ.Λογ/σμού:124932001
IBAN: GR43 0690 0090 0000 0012 4932 001 / SWIFT: STXAGRA1
Μετά την κατάθεσή σας, παρακαλούμε καλέστε μας στο 2821023110 ώστε να σας αποσταλεί η απόδειξη δωρεάς.
Ή με μία επίσκεψη σας στο Πολυιατρείο των Γιατρών του Κόσμου στην οδό –Μάρκου Μπότσαρη 59, ΤΚ 73 136, Χανιά, Τηλ 28210 23 110
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ
Ευχαριστούμε το το AKROTIRI WOMEN’S GROUP για την ευγενική χορηγία τους σε παιδικά εμβόλια αξίας 1005 ευρώ.
Η στατιστική για την εβδομάδα από 07/01/2019 έως και 11/01/2019 είναι
ΕΛΛΑΔΑ 20
ΜΑΡΟΚΟ 15
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 10
ΣΥΡΙΑ 4
ΙΡΑΚ 3
ΑΛΒΑΝΙΑ 3
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2
ΙΤΑΛΙΑ 1
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΓΚΑΝΑ 1
ΣΟΥΔΑΝ 1
ΠΟΛΩΝΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 63 άτομα
