Κυριακή πρωί σε κάποια από της γνωστές παραλίες της πόλης μας. Κόσμος πολύς, λαός αμέτρητος. Οικογένειες με τα κουτσούβελα σε παράταξη να βρέχονται, να παίζουν, να φωνάζουν, να γελάνε και να χαίρονται το καλοκαίρι και την ζωή. Παρατηρώ τα παιδιά. Aλλα γελαστά -όλα γύρω τους τούς αρέσουν. Άλλα γκρινιάρικα-τίποτα γύρω τους δεν τούς αρέσει. Όλα όμως μέσα στον ιστό της οικογένειας, κανακεμένα και παραχαϊδεμένα.
Σε αντίθεση με αυτές τις χαρούμενες εικόνες, στο μυαλό μου έρχονται τα όσα θλιβερά διάβασα αυτές τις τελευταίες ημέρες λόγω της 12ης Ιουνίου, παγκοσμίου ημέρας κατά της παιδικής εργασίας. Και οι όσες πονετικές φωτογραφίες μικρών παιδιών που αντί να παίζουν και να γελούν, εργάζονται σκληρά και σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Όταν λοιπόν αρχίζεις και ασχολείσαι με το θέμα αυτό, το πρώτο πράγμα που σε εντυπωσιάζει είναι το μέγεθος των αριθμών. Εκατομμύρια παιδιά τούτο, εκείνο ή το άλλο. Ναι, δυστυχώς, με εκατομμύρια μετρούνται τα βάσανα των παιδιών. Εκατομμύρια παιδιά που κακοποιούνται σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά. Που παραμελούνται ή ωθούνται σε σεξουαλικές πράξεις. (Γιατί είναι κι αυτή η παράμετρος μέσα στο πρόγραμμα.) Εκατομμύρια παιδιά που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ και μερικές φορές πεθαίνουν πάνω στο «καθήκον». Σύμφωνα λοιπόν με τις εκτιμήσεις του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας του 2017, στην παιδική εργασία βρίσκονται παγκοσμίως εκατόν πενήντα δύο εκατομμύρια παιδιά ηλικίας από 5 ως 14 χρονών.
Διαβάζοντας τα αυτά, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, όταν μεγαλώνοντας στην δύσκολη δεκαετία του 60, ήταν νόμος μέσα στο σπίτι ότι θα βοηθούσαμε και τα παιδιά, αγόρι και κορίτσι, στην οικογενειακή εργασία. Και δεν ήταν κάτι κακό, ήταν ένας κανόνας που σφυρηλατούσε την συνοχή της οικογένειας κατ’ αρχήν και το χαρακτήρα μας μετά. Και μας έκανε να εννοήσουμε ότι όλη η οικογένεια ήταν μαζί και ενωμένη και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Όμως εδώ μιλάμε για άλλα πράγματα. Μιλάμε για γονείς που αναγκάζονται να πουλήσουν τα παιδιά τους λόγω φτώχειας και να τα κάνουν δούλους της εργασίας ή του σεξ. Να τα κάνουν δούλους των συμφερόντων και των διαστροφών του κάθε πλούσιου. Μιλάμε για παιδιά που δεν ζουν παιδική ζωή, που δεν πάνε σχολείο, που δουλεύουν σε μέρη και με συνθήκες που είναι δύσκολες ακόμα και για ενήλικες.
Τα παιδιά αυτά είναι όμηροι και σκλάβοι στα χέρια των αφεντικών τους, που μπορούν να τα δείρουν, να τα σημαδέψουν με καυτό σίδερο, να τα αφήσουν νηστικά, να τα κρεμάσουν να τα βασανίσουν και να τους κάνουν οτιδήποτε άλλο σκαρφιστούν.
Και αν νομίζετε ότι όλα αυτά τα θλιβερά πράγματα συμβαίνουν μόνο στις υποανάπτυκτες χώρες, όπου η φτώχεια των γονιών, τους αναγκάζει να κάνουν πράγματα που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα έκαναν…. δυστυχώς, κάνετε λάθος. Η παιδική εργασία και κατ’ επέκτασιν η παιδική εκμετάλλευση ,ανθεί και στην Εσπερία, στις πολιτισμένες δηλ. χώρες του κόσμου. Σε Γαλλία, Γερμανία, Μ. Βρετανία και ΗΠΑ έχει υπολογιστεί ότι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός παιδιών απασχολούνται σε βιομηχανίες, φάρμες και οικίες ως βοηθητικό και, αρκετές φορές, ως κύριο προσωπικό. Στις Ηνωμένες πολιτείες, την Μέκκα του καπιταλισμού, πολλά παιδιά, εργάζονται και σε γεωργικές εργασίες.
Όμως το κακό δε σταματά εδώ. Μαζί με τις άλλες μορφές εκμετάλλευσης παιδιών, στις μέρες μας ευδοκιμεί, περισσότερο από ποτέ, και μια άλλη μάστιγα του σύγχρονου πολιτισμού που σχετίζεται με την παιδική εργασία, αλλά, φυσικά, την ξεπερνά: η πορνεία. Που έχει να κάνει και με φαινόμενα απαγωγής και διακίνησης παιδιών από τη μια χώρα στην άλλη. Παιδιών που προορίζονται για την απάνθρωπη αυτή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Αν τύχει δε, να ταξιδέψουμε στον κόσμο, παντού θα δούμε παιδιά να εργάζονται σαν μικροπωλητές και λούστροι στους δρόμους, ζητιάνοι στα φανάρια, υπηρέτες στα σπίτια, υφαντές σε αργαλειούς, εργάτες σε ορυχεία και και…
Διαβάζεις τους αριθμούς και φρίττεις. Οι ειδικοί καμαρώνουν γιατί καταφέραμε να μειωθεί η παιδική εργασία ανάμεσα στο 2000 και το 2016. Από τα 245 εκατομ. εργαζόμενα παιδιά φθάσαμε, λέει, στα 152 εκατομ. (Για μένα και ένα μόνο εργαζόμενο παιδί αποτελεί ντροπή για όσους θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι, σήμερα).
Μπορεί να εξαλειφθεί η παιδική εργασία παντελώς και παγκοσμίως; Θαρρώ αυτό πρέπει να είναι το αίτημα. Την ίδια στιγμή όμως γνωρίζω, πως η απάντηση είναι αρνητική .
Η παιδική εργασία αποτελεί κομμάτι της οικονομίας των χωρών και οι ανήλικοι εργαζόμενοι αποτελούν τμήμα της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, ιδιαίτερα στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου( αλλά όχι μόνο σε αυτές.)
Κατά την άποψη μου δηλ. η παιδική εργασία θα διατηρηθεί. Γιατί έτσι επιτάσσει το συμφέρον κάποιων ισχυρών..
Φανταστείτε τώρα, αν οι αριθμοί για την παιδική εργασία είναι αυτοί που ανέφερα και μάλιστα χωρίς πολλές λεπτομέρειες, τι γίνεται με την κακοποίηση των παιδιών (αφού η εργασία είναι και αυτή ένα μέρος της κακοποίησης). Σκεφτείτε την σωματική και ψυχολογική βία που ασκούν οι μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι προς τους μικρότερους και πιο ανίσχυρους.
Σκεφτείτε την οικονομική εκμετάλλευση, όπου κάποιοι χρησιμοποιούν την ευαισθησία των πολλών προς τα παιδιά και τα χρησιμοποιούν ως γρανάζια σε καλά στημένες επιχειρήσεις επαιτείας και ξαφρίσματος.
Αλλά εκεί που θα σταθώ και που είναι κάτι χωρίς δικαιολογία και χωρίς συγχώρεση είναι η σεξουαλική κακοποίηση, καθώς εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο και μη, πέφτουν θύματα της. Τρομερό γεγονός μου φαίνεται ότι υπάρχουν άνθρωποι που για μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση θα πιάσουν ένα πλασματάκι και θα το τσαλαπατήσουν.
Φανταστείτε ότι οργανώνονται από ταξιδιωτικά γραφεία «πολιτισμένων» χωρών, εκδρομές σε συγκεκριμένες υποανάπτυκτες χώρες του κόσμου με σκοπό να ικανοποιήσουν οι πλούσιοι και «καθώς πρέπει» πελάτες, τις όποιες σεξουαλικές τους διαστροφές.
Ποια μπορεί να είναι η λύση για τα θέματα αυτά; Η απάντηση μας υπερβαίνει και δεν είναι θέμα μόνο προσωπικό. Η πολιτεία και η παγκόσμια κοινότητα είναι αυτές που πρέπει να κάνουν τον σχεδιασμό, να πάρουν τις αποφάσεις και το κυριότερο να επιβάλλουν τέτοιες τιμωρίες όπως αρμόζει για εγκλήματα κατά της κοινωνίας.
Εμείς , ο κάθε ένας μας ατομικά τι μπορεί να κάνει; Μα να είναι συνειδητοποιημένος και ενεργός πολίτης, Να μην μένει κανείς αδιάφορος όταν ψυχανεμίζεται γύρω του παιδιά να υποφέρουν. Να μην μένει αδιάφορος όταν διαβάζει πως τα φιρμέ ρούχα και παπούτσια του κατασκευάζονται από παιδιά. Που ασχολούνται από το μάζεμα των πρώτων υλών ως το ράψιμο και το φινίρισμα του τελικού προϊόντος.
Να μάθει πως για να δουλέψει το κινητό του τελευταίας τεχνολογίας και το αυτοκίνητό του, κάποιοι ανήλικοι 7 και 8 χρονών πεθαίνουν στην Αφρική, μέσα σε ορυχεία για να εξάγουν το πολύτιμο κοβάλτιο που χρησιμοποιείται στις μπαταρίες λιθίου .
Να συνειδητοποιήσει πως για να απολαύσουμε τις αγαπημένες μας σοκολατολιχουδιές και τα βασισμένα στο σακχαροκάλαμο αναψυκτικά μας, πολλά παιδιά θα τραυματιστούν βαριά, θα αναπνεύσουν καπνούς και παρασιτοκτόνα, θα δουλέψουν ολοήμερες σκληρές βάρδιες κάτω από τον ανελέητο ήλιο των τροπικών,
Να μην πιστέψει την όποια πολυεθνική, που οδυρόμενη υπό το βάρος της μείωσης των πωλήσεών της, θα ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, πως οι υπεργολάβοι της χρησιμοποιούσαν ανήλικους.
Και να πιστέψει ότι ακόμα και ο ένας που δεν θα χρησιμοποιήσει τα προϊόντα της συγκεκριμένης εταιρείας, μπορεί να κάνει την διαφορά.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Μια ιδιαίτερη μουσικοχορευτική παράσταση είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη Κυριακή 16 Ιουνίου στο Πνευματικό Κέντρο από τη ομαδα Del passo …Μουσικά ακούσματα από ολη τη χώρα παραδοσιακοί χοροί και κέφι..
Μια παράσταση τα έσοδα της οποίας αφιερωθήκαν στους Γιατρούς του Κοσμου..
Ευχαριστουμε την κυρια Κατερινα Ζομπανακη προισταμένη του τμηματος Δια βίου Μαθησης Παιδειας και Απασχόλησης, τον Κωνσταντινο Κακαβελακη επνευστη της παραστασης , το πνευματικο κέντρο και ολους εσας για τη παρουσια σας
Σκέψεις αναφορικά με τη θέση και
την κατάσταση της γυναίκας σήμερα…
Γυναίκα, διακρίσεις, ανισότητα….για αυτά γράφει
Eλλη Ξένου, από τους Γιατρούς του Κόσμου.
«Υπάρχει μια πάλη καθαρά γυναικεία εναντίον των πατριαρχικών αξιών, που διαιωνίζονται σε όλα τα σημερινά κοινωνικά συστήματα. Και η πάλη αυτή δεν μπορεί παρά να διεξαχθεί μόνο από τις γυναίκες. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που θεωρώ το Κίνημα για την Απελευθέρωση των Γυναικών απαραίτητο στη σημερινή κοινωνία», έγραφε η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, η πιο γνωστή φεμινίστρια της εποχής μας.
Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών που βασίζεται στην αρχή ότι τα φύλα είναι διαφορετικά αλλά ίσα στηρίζεται στην αντίληψη ότι η συμπεριφορά της κοινωνίας απέναντι στις γυναίκες είναι άδικη και καταπιεστική. Οι θεωρητικές προσεγγίσεις έχουν διαφορετικές αφετηρίες και οι προτεινόμενες λύσεις διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Γενικά ο «φεμινισμός είναι μια δυναμική συνεχώς μεταβαλλόμενη ιδεολογία με πολλές όψεις, όπως η προσωπική, η πολιτική, η φιλοσοφική, η οικονομική, η ψυχαναλυτική. Αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο ένα σύστημα ιδεών. Είναι και μια πρόσκληση και πρόκληση για δράση. Χωρίς δράση, ο φεμινισμός είναι απλώς μια κούφια, αυτοαναιρούμενη ρητορία».
Οι γυναίκες σήμερα εξακολουθούν να αποτελούν την πλειοψηφία των ανέργων και των μακροχρόνια ανέργων, να αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες για την ίδια δουλειά, να υπο-αντιπροσωπεύονται στο κοινοβούλιο, να αποκλείονται έμμεσα από τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις, να υφίστανται έμφυλη βία και να είναι θύματα καταναγκαστικής πορνείας.
H άνοδος της ακροδεξιάς στη χώρα μας και στην Ευρώπη, παράλληλα με την εδραιοποίηση και εξάπλωση του Ισλαμικού φονταμενταλισμού σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη, δημιουργούν μια νέα, «αντι-δυναμική» αναφορικά με το ζήτημα του γυναικείου φύλου.
Στο Πακιστάν, η απώλεια συλλογικής ιστορικής και κοινωνικής μνήμης προς αυτή την κατεύθυνση είναι ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα. Χρειάστηκαν λιγότερα από δέκα χρόνια δικτατορικής διακυβέρνησης προκειμένου η χώρα να οπισθοδρομήσει αιώνες. Οι νέες γυναίκες στο Πακιστάν σήμερα -χωρίς να έχουν ούτε καν το δικαίωμα υπογραφής δημόσιων εγγράφων ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας- δεν θυμούνται, ούτε γνωρίζουν να υπήρξαν παλαιότερες εποχές στον χρόνο, όπου τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Κι όμως, υπήρξαν εποχές, όχι και τόσο μακρινές, που οι γυναίκες της χώρας δεν φορούσαν μαντίλα. Tραγουδούσαν, χόρευαν, εργάζονταν.
Και ενώ η θέση της γυναίκας στην Ασία είναι αυτή, το τρίπτυχο «παιδιά-κουζίνα-εκκλησία» προπαγανδίζεται επίσης από υπερσυντηρητικούς πολιτικούς και θρησκευτικούς κύκλους στην Ευρώπη και την Αμερική. Ας μην είμαστε αφελείς. Όταν τα φασιστικά μορφώματα ανά την Ευρώπη «τελειώσουν» με τους αποδιοπομπαίους τράγους που έχουν κατ’ αρχήν στοχεύσει – τους ξένους, τους Μουσουλμάνους, τους τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους- τότε θα έρθει και η σειρά των γυναικών. Αυτό δεν είναι το μήνυμα της Κασσάνδρας αλλά το προϊόν νηφάλιας παρατήρησης των εξελίξεων προς αυτή την κατεύθυνση: η άνοδος του απαξιωτικού και ρατσιστικού λόγου, οι βασανισμοί, οι δολοφονίες με βάση ή εξαιτίας του προσδιορισμού του φύλου και γενικότερα όλα όσα έχουμε δει τον τελευταίο καιρό να συμβαίνουν και στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας, είναι ανησυχητικοί δείκτες προς αυτήν την κατεύθυνση.
Τα στατιστικά για την εβδομάδα από 10/06/2019 έως και 14/06/2019 είναι
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΤΟΜΩΝ
ΕΛΛΑΔΑ 29
ΣΥΡΙΑ 10
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 5
ΓΕΩΡΓΙΑ 4
ΜΑΟΚΟ 4
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 3
ΑΛΓΕΡΙΑ 3
ΤΥΝΗΣΙΑ 2
ΜΠΑΓΗΛΑΝΤΕΣ 2
ΣΟΥΔΑΝ 2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2
ΣΕΝΕΓΑΛΗ 1
ΟΛΛΑΝΔΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 68
