Την πρώτη φορά που άκουσα αυτήν την ομιλία μου έκανε εντύπωση πάνω από όλα η ιστορία του Θεοδόση. Καρφώθηκε στο μυαλό μου και τριβέλιζε την σκέψη μου αρκετές μέρες.
Ήταν μια από αυτές τις ιστορίες –τις πραγματικές-που έχει ζήσει η φιλενάδα στις διάφορες αποστολές των Γιατρών του Κόσμου που έχει πάρει μέρος, ανά την υφήλιο. Αυτή την φορά η ιστορία έγινε στην Αιθιοπία πριν από αρκετά χρόνια. Ήρωάς της ένα μικρό παιδί από την χώρα αυτή. Ένα μικρό παιδί που προσκολλήθηκε στους μουζούνγκου-στους λευκούς- που είχαν έρθει στην χώρα του. Οι δικοί μας το έβλεπαν κοντά τους όλη την ημέρα. Περιτριγύριζε μέσα στα πόδια τους. Μα δεν ήταν το μοναδικό. Κι άλλα παιδιά περιφέρονταν γύρω από τον χώρο της αποστολής. Αυτός όμως, ήταν ο πιο επίμονος και ο πιο μόνιμος. Ένας από εμάς τον ρώτησε πως τον λένε. Το παιδί πρόφερε ένα δύσκολο όνομα με ένα Θ και κάμποσα φωνήεντα. Και μετά από κάποιες άκαρπες απόπειρες για απομνημόνευση του δυσκολοπρόφερτου ονόματος τού δώσαμε ένα Ελληνικό, το πιο κοντινό στο δικό του Τον είπαμε Θεοδόση. Κι αυτός μετά την πρώτη έκπληξη το έμαθε και το αποδέχτηκε. Και έγινε η μασκότ της αποστολής. Ώσπου μια μέρα στην κουβέντα απάνω φανέρωσε το μυστικό που τον έκανε να μένει με πόση επιμονή δίπλα στους ξένους γιατρούς.
Πρώτα γύμνωσε το σώμα του και φανέρωσε πάνω στο μικρό κορμάκι σημάδια από βαριά εγκαύματα. Μετά γύμνωσε και την ψυχή του. Και μας είπε πως ενώ στο σπίτι του δεν είχαν ηλεκτρικό ρεύμα δηλαδή ούτε ψυγείο ούτε τηλεόραση ούτε καν λάμπα για το φωτίζουν αυτός έτυχε να περάσει δίπλα από ένα κακοσυντηρημένο καλώδιο ηλεκτρισμού που του προκάλεσε εκτεταμένα εγκαύματα. Τον πήγαν στο νοσοκομείο αν και όλοι πίστευαν ότι δεν θα επιζήσει. Όμως αυτός έζησε. Και όταν τέλειωσαν τα χρήματα που είχαν μαζέψει και όταν η μάνα αναγκάστηκε να φύγει γιατί οι υποχρεώσεις προς τα άλλα μέλη της οικογένειας έτρεχαν, αυτός έμεινε πίσω στην πόλη. Ήξερε πως δεν μπορούσε να γυρίσει στο σπίτι του όπου θα ήταν άλλο ένα στόμα για να τραφεί. Δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω γιατί τα εγκαύματα είχαν αχρηστέψει τα χέρια του. Επομένως δεν μπορούσε να προσφέρει καμιά βοήθεια στην οικογένειά του. Δεν θα μπορούσε να κουβαλήσει νερό, να βοσκήσει ζώα, να κάνει οποιαδήποτε εργασία. Έτσι αποφάσισε να παραμείνει στο νοσοκομείο όπου καθημερινά είχε την δυνατότητα να βρει ένα κρεβάτι και ένα πιάτο φαγητό.
Εκείνη την ημέρα της εξομολόγησης φανέρωσε και τον καημό του. Θα μπορούσαν οι λευκοί γιατροί, ρώτησε, να κάνουν κάτι ώστε να αποκατασταθεί η κίνηση στα χέρια του;
Οι λευκοί γιατροί αποφάσισαν να προσπαθήσουν. Και ξεκίνησαν με την πρώτη από τις πολλές εγχειρήσεις που θα ακολουθούσαν.
Αφηγείται η φιλενάδα. «Ξυπνώντας ο Θεοδόσης από την νάρκωση μετά πολλές ώρες άρπαξε τα χέρια μου και με φώναζε μάνα. Και είναι αυτή η ματιά του Θεοδόση που με ακολουθεί μέχρι σήμερα. Και είναι αυτή η ματιά του Θεοδόση μα και όλων των υπολοίπων που σε κάνουν να καταλάβεις ότι οι επιλογές σου έχουν μια ουσία και ένα σκοπό».
Την ακούω μέσα από την οθόνη του υπολογιστή να διηγείται την ιστορία του Θεοδόση. Έχω το προνόμιο να έχω ακούσει κι άλλες τέτοιες ιστορίες. Σκέφτομαι πόσο οι πράξεις αγνώστων ανθρώπων μπορούν να σε επηρεάσουν και να έχουν καταλυτικό αποτέλεσμα στην ζωή σου. Εκεί που λες πως δεν έχεις σωσμό παρουσιάζονται κάποιοι και σαν από μηχανής θεοί σου δίνουν αυτό που αναζητάς. Την ελπίδα.
Μαζί με τις ιστορίες των ανθρώπων που δέχονται την βοήθεια η φιλενάδα μιλάει και για τους ανθρώπους της αποστολής. Για τους εθελοντές δηλαδή αναφέρει κίνητρα,προβληματισμούς, αμφιβολίες. Ο εθελοντισμός δεν είναι ένας δρόμος σπαρμένος μόνο με ρόδα. Έχει και μπόλικα αγκάθια.
Ωστόσο για μένα έχει κάποια κομβικά σημεία. Ένα είναι, ότι μέσα από τον εθελοντισμό πράττουμε. Δεν μένουμε απαθείς να παρατηρούμε τα γεγονότα. Μπαίνουμε μέσα στα πράγματα και ενεργούμε. Δεν έχει σημασία το πόσο. Ας βάζει ο καθένας το κομμάτι που μπορεί. Αλλουνού είναι μια κοτρώνα και αλλουνού ένα πετραδάκι. Μα το κάθε ένα έχει την αξία του. Και το κάθε ένα βρίσκει τον τόπο όπου ανήκει.
Ένα άλλο σημείο είναι αυτά που εισπράττεις μέσα από τον εθελοντισμό. Πράγματα πολύτιμα, όχι της ύλης μα της καρδιάς. Ένα χαμόγελο, μια ματιά, ένα ευχαριστώ. Αξίες ανεκτίμητες.
Αγγελική Μπεμπλιδάκη
Ο Αθανάσιος Κρουστάλης
Οι πευκοβελόνες ταξιδεύουν στον αέρα στα πρώτα μελτέμια.
Θαρρείς και δεν θέλει ούτε μια να χαθεί.
Τα τζιτζίκια γύρισαν και προσπαθούν να χαλάσουν τον κόσμο από τον θόρυβο.
Ένας μικρός παφλασμός στο κόκκινο λιμανάκι αντηχεί ίσαμε τη δημοσιά.
Και τι δεν κάνουν τα άμοιρα να κρατήσουν αυτό το καλοκαίρι!!! που δεν θέλει να σηκώσει τα μάτια απ’ την ντροπή, λες και φταίει αυτό.
Τα λιγούστρα πύκνωσαν ξανά στις αυλές και κρύβουν τους ανθρώπους που κοιτούν ακόμα πίσω. Πίσω στην άκρη του μυαλού τους…
Εκεί που σταμάτησαν 102 γέλια,
εκεί που ξόδεψε ο καιρός 102 καλοκαίρια.
Όταν ζεις από κοντά τον πόνο και τον χαμό, όποιος και να σαι, ό,τι και να ‘σαι, είσαι καταδικασμένος πάντα να κοιτάς πίσω.
Ίσως ένας ακόμη να έχει προλάβει να σωθεί…
Πέρασε ένας χρόνος, μα το βλέμμα ακόμη περιμένει κάποιον,
μα το βλέμμα ακόμα πίσω.
Μάτι Αττικής
2019
Γιατροί του Κόσμου
#όπου_υπάρχουν_άνθρωποι_
ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΣΤΗ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ
Ένα χρόνο μετά… Η μνήμη μπορεί να μας διδάξει την αλληλεγγύη;
Ανταποκρινόμενοι άμεσα στις ανάγκες που προέκυψαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές του Ιουλίου του 2018 στην Ανατολική Αττική, οι Γιατροί του Κόσμου συνέστησαν ιατρικό-ψυχοκοινωνικό κλιμάκιο, το οποίο έφτασε στην περιοχή για εκτίμηση της κατάστασης το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας. Η εικόνα καταστροφής που αντικρίσαμε ήταν το λιγότερο σοκαριστική. Από την επομένη συστάθηκε ολοκληρωμένη αποστολή με εθελοντές της οργάνωσης η οποία απαρτιζόταν από ιατρούς, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, διοικητικούς και οδηγούς και παρείχε τις υπηρεσίες της τόσο πόρτα-πόρτα όσο και σε κομβικά σημεία με εύκολη πρόσβαση για τους κατοίκους της περιοχής.
Κατά το πρώτο χρονικό διάστημα σκοπός της αποστολής ήταν η άμεση ανακούφιση των πληγέντων μέσω της παροχής ιατρικής φροντίδας, φαρμακευτικής περίθαλψης και πρώτων βοηθειών ψυχικής υγείας (PFA). Στη συνέχεια, μετά τη παρέλευση της οξείας φάσης, δόθηκε βάση στη ψυχοκοινωνική παρέμβαση καθώς, όπως ήταν λογικό, οι ανάγκες σε αυτόν τον τομέα της υγείας παρέμεναν αυξημένες. Δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στην αντιμετώπιση περιστατικών διαχείρισης πένθους, διαταραχής μετατραυματικού στρες, κατάθλιψης, κρίσεων πανικού, σωματοποίησης συμπτωμάτων κ.α. Παράλληλα οργανώθηκαν ομαδικές συνεδρίες θεραπείας και ψυχοεκπαίδευσης ενώ διενεργήθηκαν και κατ’ οίκον επισκέψεις σε πληγέντες, όταν αυτό κρίθηκε απαραίτητο.
Σήμερα ένα χρόνο μετά οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί των Γιατρών του Κόσμου είναι ακόμη καθημερινά παρόντες στην περιοχή πραγματοποιώντας ατομικές συνεδρίες και έχοντας συστήσει ομάδες θεραπείας και ψυχοδράματος. Σε ένα χρόνο, έχουν στηρίξει πάνω από 700 άτομα και έχουν πραγματοποιήσει πάνω από 5300 συνεδρίες. Δεν θα τα κατάφερναν χωρίς την στήριξη και τη συνεργασία των χορηγών τους, της ΣΥΝ-ΕΝΩΣΙΣ, της ALPHABANK, του Ιδρύματος Μποδοσάκη, της Σύμπραξης για την Αθήνα και του Δήμου Αθηναίων. Δεν θα τα κατάφερναν ούτε χωρίς την συνεργασία των Δήμων και των Κέντρων Υγείας της περιοχής αλλά ούτε και χωρίς τη πρωτοφανή στήριξη των απλών πολιτών στο πρώτο διάστημα της παρέμβασης.
Τι μας διδάσκει λοιπόν η μνήμη, ένα χρόνο μετά; Ότι η κοινωνία των πολιτών μπορεί να προσφέρει ποιοτικό έργο σε βάθος χρόνου. Σήμερα, η άμεση επαφή με τους κατοίκους που επλήγησαν από την πυρκαγιά, η σχέση μαζί τους, είναι αυτή που δίνει δύναμη σε όλους μας να συνεχίζουμε με την ίδια ένταση όπως και την πρώτη στιγμή.
Οι Γιατροί του Κόσμου είναι εκεί. Όσο υπάρχουν άνθρωποι…
Τα στατιστικά για την εβδομάδα από 22/07/2019 έως και 26/07/2019
ΕΛΛΑΔΑ 31
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 14
ΜΑΡΟΚΟ 12
ΣΥΡΙΑ 7
ΓΕΩΡΓΙΑ 5
ΑΛΒΑΝΙΑ 3
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2
ΑΛΓΕΡΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 75
Τα στατιστικά για την εβδομάδα από 22/07/2019 έως και 26/07/2019
ΕΛΛΑΔΑ 31
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 14
ΜΑΡΟΚΟ 12
ΣΥΡΙΑ 7
ΓΕΩΡΓΙΑ 5
ΑΛΒΑΝΙΑ 3
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2
ΑΛΓΕΡΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 75
