Θυμάμαι πριν κάμποσο καιρό που επισκέφτηκα μιαν άρρωστη ηλικιωμένη φίλη, σε κέντρο αποκατάστασης της πόλης μας. Μου περιέγραφε την ημέρα της εκεί. Τις ασκήσεις, τις φυσικοθεραπείες, τα μπάνια και γενικά όλη την αγωγή στην οποία υποβαλλόταν προκειμένου να τα καταφέρει για να ξαναγίνει λειτουργική και ανεξάρτητη. Τέλειωσε την κουβέντα λέγοντας.
-Καλά εγώ. Είμαι και μεγάλη. Μα πού να δεις κάτι νεαρά παιδιά που είναι εδώ. Είκοσι, είκοσι δυό χρονώ, το πολύ. Σαν τα κρύα τα νερά. Σακατεμένα από τροχαία. Προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Μα καταλαβαίνω πως αυτά είναι χειρότερα από εμένα.
Θυμάμαι κι άλλο ένα περιστατικό. Διηγείται ένας συνάδελφος το ανεξήγητο τροχαίο ατύχημα κάποιου φίλου σε κεντρικό σημείο της πόλης μας, που τον άφησε με πολύ σοβαρές σωματικές βλάβες, ευτυχώς ιάσιμες .
-Είναι ο φίλος στο αμάξι του στο σταυροδρόμι, μπροστά στο στοπ, περιγράφει. Εκείνη τη στιγμή του λέει ο νους του, τού ανόητου. Θέλω ελέγχω τον δρόμο, θέλω δεν τον ελέγχω. Ότι θέλω κάνω. Αποφασίζει στη στγμή να περάσει το σταυροδρόμι αμέσως χωρίς έλεγχο-τι άντρες θα είμαστε άμα δεν κάνωμε και την αντρειά μας- και πατά το γκάζι.
Αποτέλεσμα. Μόνο το γεγονός ότι οδηγούσε ένα στιβαρό αυτοκίνητο του έσωσε τη ζωή. Γιατί βέβαια παρ’ ότι ξημερώματα βρέθηκε κάποιος άλλος που κινιόταν στον κύριο δρόμο νομίμως και τον εμβόλισε.
Πριν μερικές μέρες πληροφορήθηκα ότι ένας γνωστός μου νεαρός τράκαρε οδηγώντας το μηχανάκι του μεθυσμένος. Όταν θέλησα να μάθω για την πορεία της υγείας του, κοινοί φίλοι με πληροφόρησαν ότι η σύγκρουση αυτή δεν ήταν η πρώτη και ότι συνολικά έχει τρακάρει πάνω από επτά φορές. Πάντα με τον ίδιο τρόπο.
Την περασμένη εβδομάδα στην πόλη μας οργανώθηκε συγκέντρωση για την ανάδειξη του μείζονος αυτού προβλήματος με αφορμή την παρατήρηση που έκανε ένας νεαρός στην μητέρα του. Οτι στην ποδοσφαιρική ομάδα των είκοσι πέντε περίπου ατόμων που αγωνίζεται, χάθηκαν τα τελευταία χρόνια επτά άτομα. Και τα επτά από τροχαία.
Τα θύματα των τροχαίων διπλασιάστηκαν φέτος λένε τα στοιχεία. Και μην ξεχνάτε. Θύματα δεν είναι μόνο οι νεκροί. Θύματα είναι κι αυτοί που μένουν ζωντανοί αλλά με μόνιμες σωματικές και ψυχικές αναπηρίες. Θύματα είναι και οι συγγενείς που βλέπουν μέσα σε μια στιγμή την οικογένεια να ορφανεύει από τον ανθό της. Γιατί τα περισσότερα θύματα είναι νεαρότατης ηλικίας .
Από την άλλη μεριά βλέπω τους δρόμους μας.
Κρήτη. Είμαστε το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας η ναυαρχίδα του τουρισμού της όπως μας αποκαλούν- κατ ευφημισμόν θεωρώ-γιατί ελάχιστα βλέπω την πρόνοια και την φροντίδα της πολιτείας για την βελτίωση του εξαιρετικού προϊόντος (της ίδιας της Κρήτης δηλ.) που πουλά στους ξένους.
Είμαστε το πράσινο νησί-αυτό μας λένε κάθε φορά στις εκλογές. Ο τόπος που καθόρισε κυβερνήσεις για πολύ καιρό και σε χρόνια που τα χρήματα έρρεαν “με την σέσουλα”. Κι ενώ όλη η Ελλάδα έχει γεμίσει με δρόμους που ντρέπεσαι και να τους κοιτάξεις ακόμα, εμείς παραμένουμε με τον ίδιο κακορίζικο κακοσχεδιασμένο ΒΟΑΚ εδώ και 50 χρόνια και το ίδιο μίζερο και κακοσυντηρημένο αστικό και επαρχιακό οδικό δίκτυο.
-Μα αν μας κάνουν καινούργια εθνική, αντιλέγει ένας φίλος, θα πρέπει να πληρώνουμε και διόδια.
Εννοείται ότι προτιμώ να μην πληρώνω χαράτσια για το δικαίωμά μου να διασχίζω ελεύθερη τον τόπο μου. Εννοείται ότι θεωρώ ότι είναι απόλυτη υποχρέωση της πολιτείας η οποία εισπράττει ολοχρονίς τους φόρους μας να παρέχει ασφαλείς, αξιόπιστους και μη επικίνδυνους δρόμους. Αλλά αν αυτή είναι η δικαιολογία για να έχωμε ασφαλέστερο οδικό δίκτυο, ας το δεχτώ. Η αξία κάθε ανθρώπινης ζωής είναι ανεκτίμητη.. Κι αν είναι να πληρώνουμε καθημερινώς φόρο αίματος γι αυτό τον έρημο ΒΟΑΚ ας πληρώνουμε καλύτερα φόρο χρήματος.
Μου έλεγε μια φίλη ότι κάποιος δήμος σε διπλανό νομό έχει βάλει πινακίδες στους δρόμους με την επισήμανση ότι η μέθη προκαλεί ατυχήματα. Και ότι η τροχαία πηγαίνει σε σχολεία και ενημερώνει τα παιδιά για την οδική ασφάλεια. Εγώ πάντως στην δική μας περιοχή, τέτοια σήμανση δεν είδα. Και πολύ λίγες φορές έχω διαβάσει για μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής σε σχολεία.
Στην τηλεοπτική συνέντευξη της ομάδας ενεργών πολιτών για τα τροχαία τονίστηκε από τον ομιλητή νευροχειρουργό ότι: «Εχει αποδειχθεί διεθνώς ότι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση των τροχαίων εγκλημάτων είναι μόνο η οργανωμένη δράση της πολιτείας. Εφόσον στη χώρα μας αυτή είναι απούσα, είναι καθήκον όλων μας να πραγματοποιούμε δράσεις ακόμα και “συναισθηματικού” τύπου μπας και ξυπνήσει κανένας «αρμόδιος».
Άκουσα κάποιον άλλο να λέει πως σε κάθε μάζωξη που γίνεται όλο το καλοκαίρι-πανηγύρια, γιορτές, τραπέζια- θα μπορούσαν οι διοργανωτές ή οι καλλιτέχνες από μικροφώνου να προτρέπουν τους συνδαιτυμόνες ένας σε κάθε παρέα να μην πίνει. Να μένει νηφάλιος για να μπορέσει να οδηγήσει τους υπόλοιπους στο σπίτι τους με ασφάλεια.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς διαβάζω στον έντυπο τύπο της πόλης μας:
«Χωρίς τέλος είναι τα θανατηφόρα τροχαία στην Κρήτη, καθώς ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, ακόμα ένας συνάνθρωπός μας έχασε τη ζωή του στην άσφαλτο».
«Σε μάστιγα για την Κρήτη έχουν εξελιχθεί τα τροχαία δυστυχήματα».
«Είναι θλιβερό που από την αρχή της χρονιάς θρηνούμε στην Κρήτη 47 νεκρούς, μόνο από τροχαία! Μάλιστα όπως έχει ανακοινωθεί, πρώτη αιτία θανάτου για νέους ηλικίας 15-29 ετών είναι τα τροχαία!»
Η Κίνηση Κατοίκων Ακρωτηρίου για την Προστασία των Πεζών στο κείμενό της με αφορμή την επέτειο από τον θανάσιμο τραυματισμό δυό νέων έξω από το Πολυτεχνείο, αναφέρει.
«Τα τροχαία συμβαίνουν κάθε μέρα. Δεν είναι πια είδηση.
Ούτε ο πόνος που προκαλούν είναι είδηση.
Ούτε οι ζωές που αλλάζουν ριζικά αποτελούν είδηση.
Βάψαμε».
Κι αυτό θαρρώ πως είναι το χειρότερο. Που βάψαμε. Που τα θεωρούμε όλα αυτά, περίπου φυσιολογικά.
Νομίζω πως είναι ώρα να ξεσηκωθούμε όλοι μας. Να αφήσωμε τα λόγια και να κάνωμε έργα. Να απαιτήσωμε από τους αρμοδίους πράξεις και όχι ανώφελες υποσχέσεις.
Καλύτερους και ασφαλέστερους δρόμους. Εκπαίδευση στα σχολεία. Συνεχή και πλήρη αστυνόμευση. Αυστηρή εφαρμογή των νόμων σε περίπτωση παραβίασης του ΚΟΚ.
Και επειδή έχωμε κι εμείς τις ευθύνες μας ας αποφασίσουμε να οδηγούμε προσεκτικά και υπεύθυνα.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Γιατροί του Κόσμου: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ 2019
Η 19η Αυγούστου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπισμού (World Humanitarian Day) με απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Φέτος, η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στις Γυναίκες Ανθρωπίστριες και στις άοκνες προσπάθειές τους να γίνει ο κόσμος καλύτερος.
Με την ευκαιρία αυτή, οι Γιατροί του Κόσμου θα θέλανε να εκφράσουν την πάγια θέση τους πως η συμμετοχή των Γυναικών στον εργασιακό τομέα, ιδιαίτερα όσον αφορά τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, θα πρέπει να είναι ισότιμη με αυτή των ανδρών δίχως καμία έμφυλη διάκριση.
#WorldHumanitarianDay #WomenHumanitarians #WHD2019 #greece#doctorsoftheworld #mdmgreece
– Γιατροί του Κόσμου
Οι Γιατροί του Κόσμου θέλουν να εκφράσουν την συμπαράστασή τους στους συνανθρώπους μας που επλήγησαν από τις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών όπως επίσης και την ευγνωμοσύνη τους σε όλους αυτούς που συνδράμουν στο δύσκολο έργο της κατάσβεσης.
Ας προστατέψουμε όλοι τα δώρα που μας έχει χαρίσει απλόχερα η φύση.
Το ιατρείο των Γιατρών του Κόσμου
θα παραμείνει κλειστό από 5 εως 25 Αυγούστου
οι εθελοντές του τμήματος σας εύχονται καλό καλοκαίρι.
ΕΛΙ ΝΑΪΜ ΓΑΤΤΑΣ: Σημείωμα σ’ έναν ήρωα
Μ’ έχεις ρωτήσει πολλές φορές να σου πω για τις ημέρες εκείνες που άλλαξαν κάτι στη ζωή μου. Υπάρχει μία που άλλαξε τα πάντα μέσα μου.
Πρώτο έτος Ιατρικής τότε, και συνήθως πριν απ’ το κάθε μας βήμα, «συμβουλευόμασταν» το ραδιόφωνο: αν υπάρχουν επεισόδια στα μέτωπα, αν στήθηκαν στρατιωτικά μπλόκα στους δρόμους απ’ όπου θα περνούσαμε, αν βομβαρδίζεται κάποια περιοχή… Εκείνο το πρωί, το ραδιόφωνο δεν είπε τίποτα. Έφτασα σώος στο Πανεπιστήμιο και βρήκα τον καθένα στο ρόλο του: καθηγητές, φοιτητές και οι συνήθεις αργόσχολοι – θαμώνες του καφενείου… Ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση, βόμβες άρχισαν να πέφτουν βροχή σ’ όλη τη Βυρηττό.
Στο ακατάλληλο για συνθήκες πολέμου κτίριο όπου στεγαζόμασταν, επικράτησε πανικός . Κάποιοι ψυχραιμότεροι έδιναν οδηγίες: εκκενώστε το κτίριο, επιστρέψτε στα σπίτια σας, όποιος μπορεί να μεταφέρει κόσμο. Πήγα και δήλωσα, ως όφειλα, το αυτοκίνητό μου και τη διαδρομή που κάνω. «Πόσους μπορείς να πάρεις;»
Στο παλιό οικογενειακό Μερσεντές πήρα 16 άτομα, 16 ανάσες γαντζωμένες στο λαιμό μου. Ροκάνισα ένα μήλο για να δροσίσω το φόβο μου. «Μην ενοχλείτε τον οδηγό». Ο απολογισμός εκείνης της ημέρας ήταν τραγικός σε ανθρώπινες ψυχές. Ήμουν απ’ τους τυχερούς που έφτασαν στα σπίτια τους, πόσοι όμως δεν ήταν. Βοήθησα όσο μπορούσα όπως και πολλοί άλλοι, κάποιοι ωστόσο περίμεναν βοήθεια που δεν ήρθε ποτέ. Από μικρός άκουγα τον πατέρα μου, έναν ήρωα του στρατού, να μας λέει: «Προσέξτε, η βόμβα είναι τυφλή!…»
Εκείνη την ημέρα έπεσαν αμέτρητες τυφλές βόμβες. Στη διαδρομή που έκανα, ήμουν ο φοβισμένος ήρωας γι’ αυτούς τους 16. Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ, δεν είχα χρόνο να κοιτάξω γύρω μου… Στις ειδήσεις, είδα όσα έγιναν, αναμφισβήτητη απόδειξη για την τυφλότητα των βομβών. Δεν έκαναν διάκριση στο αν ήταν η μάνα που θήλαζε το παιδί της στο μπαλκόνι. Αν ήταν ο πατέρας που βγήκε για να πάρει ψωμί κι απόμεινε μόνο το χέρι να κρατά σφιχτά το ψωμί στο δρόμο. Αν ήταν μαθητής που απόμεινε ξαπλωμένος να κοιτά τον μαύρο ουρανό με ορθάνοιχτα μάτια και σκορπισμένα βιβλία. Αν ήταν αυτοκίνητα που κατέληξαν καμένα, γεμάτα με άμορφη μάζα.
Ο πόλεμος δεν είναι ο εφιάλτης, ο άνθρωπος είναι…
Ο πόλεμος δεν είναι ο κακός, ο άνθρωπος είναι…
Δεν κοιμήθηκα εκείνη την ημέρα. Η επομένη, με βρήκε με καινούριο λεξικό για πολλές θεμελιώδεις έννοιες: άνθρωπος, πατρίδα, πόλεμος, ζωή, θάνατος, αφοσίωση, εθελοντισμός, αυτοθυσία, αλληλεγγύη, ύπαρξη.
Για την ιστορία, γυρίσαμε στο πανεπιστήμιο μετά από 7 μήνες και φυσικά συνεχίσαμε τις σπουδές μας σ’ ένα άλλο κτίριο καθώς στο προηγούμενο τρεις μεγάλες ρουκέτες είχαν συντρίψει θρανία, βιβλία, αναμνήσεις, ζωές…
