Η φιλενάδα εξαπέλυσε το νέο, φαινομενικά ψύχραιμη:
-Ξέρεις , το πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου εδώ στα Χανιά, θα κλείσει.
Κεραυνός εν αιθρία.
Και μετά τα γιατί, τα πώς, τις ερωτήσεις και τις κουβέντες, περισυλλογή και σιωπή.
Είναι άδικο, θέλω να φωνάξω. Είναι άδικο, γιατί προσφέρουμε τόσο έργο.
Δεν το καταλαβαίνεις με το πρώτο. Ούτε καν όταν βρεθείς στο ιατρείο μας. Που θα δεις κάμποσο κόσμο να περιμένει υπομονετικά -ή όχι και τόσο- να τον εξετάσουν οι γιατροί μας. Να του δώσουν την φαρμακευτική αγωγή του. Που θα δεις κάποιους απόμαχους και περιθωριοποιημένους να έρχονται για να πάρουν τα τρόφιμα της μέρας, της βδομάδας. Που θα δεις τόσους ανθρώπους αλλοδαπούς μα και συντοπίτες να βρίσκουν σε μας αποκούμπι. Να έρχονται να μας πουν τον πόνο τους. Όχι μόνο για την όποια αρρώστια σωματική ή ψυχική τους βασανίζει, μα και τον καημό τους. Να έρχονται και για να τους γράψουμε μια αίτηση και για να κάνουμε ένα τηλεφώνημα σε κάποια δυσκίνητη και κουφή δημόσια αρχή. Να έρχονται γιατί έχουν εμπιστοσύνη ότι θα τους βρούμε λύση στα όποια προβλήματα τους απασχολούν. Γιατί μάς αισθάνονται το καταφύγιό τους.
Περίπου έξι χιλιάδες καρτέλες ασθενών έχουμε ανοίξει αυτά τα δώδεκα χρόνια της παρουσίας μας στην πόλη. Μα για μετρήστε. Ούτε μιά ούτε δυό. Κι αν πολλοί από τους παλιούς μας επισκέπτες –τους πρώτους μας ασθενείς – τότε που πρωτοανοίξαμε την πόρτα μας, έχουν φύγει, άλλοι τους έχουν αντικαταστήσει. Με την αρχή της κρίσης είδαμε με θλίψη είναι αλήθεια, συμπατριώτες να μας επισκέπτονται. Θυμάμαι τα πρώτα τηλεφωνήματα.
-Εξετάζετε και Έλληνες; μας ρωτούσαν δειλά και αμέσως μετά. Δεν ρωτώ για μένα. Ένας φίλος μου ενδιαφέρεται.
Τι θα απογίνουν τώρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Που θα βρουν στέγη;. Πόσο θα επιβαρυνθούν οι ήδη κορεσμένες υπάρχουσες δομές της πόλης με τους ασθενείς μας; Πόσο θα επιδεινώσουν οι άρρωστοί μας όλα αυτά τα προβλήματα που υπάρχουν στην περίθαλψη της υγείας και για τα οποία το ευνομούμενο(!) κράτος μας περιμένει να βρει λύσεις από ιδιώτες, από εθελοντές ή από οργανώσεις σαν την δικιά μας;
Εγώ που λέτε, αντιλαμβάνομαι το έργο που προσφέρουμε, όταν βρεθώ σε παρέες. Ειδικά σε παρέες ανθρώπων όχι πολύ γνωστών μου. Και αναφερθεί το όνομα της οργάνωσης για κάποιο λόγο. Και βλέπω την αντίδραση των συνδαιτυμόνων. Τον σεβασμό και την υπόληψη με την οποία μιλούν για μας. Εκεί καταλαβαίνω το μέγεθος του έργου που έχομε επιτελέσει.
Το έργο που είναι πρώτα πρώτα αποτέλεσμα της δουλειάς των εθελοντών μας. Αυτών που ήταν στα ιατρεία-καμιά φορά και έξω από αυτά- και με την παρουσία και την ανιδιοτελή προσφορά τους έκαναν το μικρό γραφειάκι του 2007 αυτό το αξιοπρεπές πολυϊατρείο του 2019. Γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικό προσωπικό. Μα και όλους εσάς που μας συνδράματε με οποιονδήποτε τρόπο. Με τα φάρμακά, με τα τρόφιμα, με τα χρήματά σας. Με το να μας παραχωρούν ο έντυπος τύπος, οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες της πόλης χώρο για τα νέα, τις ειδήσεις και τις δράσεις μας. Με την συμμετοχή σας των Χανιωτών σε αυτά που κάναμε. Στις εκδηλώσεις μας, στις ημερίδες μας, στα παζάρια μας, στο δέντρο μας από γάλα. Πόσο υπερήφανη αισθανόμουν όταν έβλεπα τον κόσμο-εσάς- να έρχεται στις συναυλίες ή στις αθλητικές εκδηλώσεις γεμίζοντας κούτες από τρόφιμα. Να έρχεται να ψωνίζει για τα γιορταστικά του από τα παζάρια μας. Όταν έβλεπα παιδικά χεράκια να φέρνουν κουτιά με γάλα, που ψήλωναν κάθε χρόνο όλο και περισσότερο το χριστουγεννιάτικο γαλατένιο δέντρο μας.
Και τώρα; Δεν θα ξαναδούμε τους ασθενείς μας; δεν θα έχουμε την χαρά να τους δούμε ακόμα μια φορά θεραπευμένους, χορτάτους και τακτοποιημένους; Δεν θα τα καταφέρουμε να ξαναπάμε στο πνευματικό μας παιδί στο νοσοκομειάκι που είχε στηθεί από εμάς το τμήμα Χανίων των Γιατρών του Κόσμου στο Μόντε της Ουγκάντα; Δεν θα πάμε ξανά σε σχολεία να συνομιλήσουμε με νέους μαθητές για πρώτες βοήθειες, για εθελοντισμό, για ζωή;
Θα τα διαλύσουμε όλα αυτά που χτίσαμε εδώ και δώδεκα χρόνια;
Έτσι λένε οι εντολές από τα κεντρικά λόγω οικονομικής δυσχέρειας.. δεν υπάρχει λοιπόν η οικονομική ρευστότητα, η χρηματοδότηση για να υποστηριχτεί όλη η δομή .. κρίμα.. Για κάποιους λόγους όλη αυτή η δουλειά, η προσφορά στον τόπο και στους ανθρώπους του, τελειώνει εδώ. Άραγε θα μείνει κάτι που θα μας κάνει να αισθανόμαστε πως ό,τι έγινε όλον αυτόν τον καιρό δεν πήγε στα χαμένα;
Θέλω να πιστεύω ότι η γνώμη αυτή που είχατε για μας και μας ανέβαζε και μας εξύψωνε δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Και ότι θα παραμείνει καιρό στην μνήμη σας σαν παράδειγμα του τι μπορεί να καταφέρει μια ομάδα όταν έχει όραμα και μεράκι.
Όσο για μας; για μένα; Όλο αυτό το ταξίδι των «σκέψεων μιας εθελόντριας» που κρατά τόσον καιρό τώρα –κοντά οκτώ χρόνια- που ξεκίνησε από μια τυχαία κουβέντα, που μας έφερε τον ένα δίπλα στον άλλο, εμένα την από σύμπτωση αρθρογράφο και σας τους αναγνώστες, να γνωριστούμε, να πορευτούμε και να ταξιδέψουμε μαζί, θα τελειώσει εδώ; Με αυτόν τον άχαρο τρόπο; Θαρρώ πως θα έχω μεγάλο πρόβλημα.
Ο ποιητής αναρωτιέται: τι θα γενούμε χωρίς τους βαρβάρους;
Κι εγώ αναρωτιέμαι: Τι θα γενούμε χωρίς το πολυϊατρείο της καρδιάς μας;
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Πέρασαν 12 χρόνια δράσης… 12 χρόνια που οι εθελοντές στάθηκαν με σεβασμό στα προβλήματα των ανθρώπων που μας εμπιστεύτηκαν πέρα από τα σωματικά τους προβλήματα , τις ανησυχίες τους, τους φόβους τους, μας άνοιξαν την ψυχή τους..
12 χρόνια με σεβασμό ακούσαμε κάθε τους λέξη, με σεβασμό προσπαθήσαμε να δώσουμε λύσεις όπου μπορούσαμε και με πίκρα ζητάμε συγνώμη που αυτό δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί..
Μετά από 12 χρόνια ο κύκλος κλείνει και αφήνει πολλά σημάδια… και ένα από αυτά τα σημάδια είναι το πόσο τελικά η κοινωνία μας αγκάλιασε, μας αποδέχτηκε, μας εμπιστεύτηκε.. και αυτό φάνηκε από τα δεκάδες τηλεφωνήματα σας, τις αναρτήσεις σας και αναφορές σας για το έργο μας..
Ως υπεύθυνη του τμήματος Χανίων θέλω να ευχαριστήσω την κοινωνία που μας έδωσε εμπιστοσύνη, να ευχαριστήσω όλα ΜΜΕ που στάθηκαν δίπλα μας δίδοντας μας βήμα και χώρο να εκφραστούμε, τις επιχειρήσεις που με τις χορηγίες τους στάθηκε δυνατή η παρουσία μας και κυρίως να ευχαριστήσω τους εθελοντές που αφιέρωσαν χρόνο, κόπο , δουλειά και στάθηκαν δυνατοί μπροστά στα εμπόδια που καθημερινά αντιμετώπιζαν αποδεικνύοντας πως ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής….
Μουλουδακη Ελευθερία
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στα “Χανιώτικα Νεα” που όλα αυτά τα χρόνια μας παραχώρησε στήλη για την ενημέρωση των δράσεων για τις απόψεις μας σε κοινωνικά ζητήματα και προώθησε κάθε εκδήλωση και δράση της οργάνωσης.
