Β’
Τα εντοπίσαμε σχεδόν από την αρχή της εκδρομής. Μέσα στην τρομερή ζέστη, την ανακατεμένη με υγρασία που μας έκανε να θέλουμε να βγάλουμε το δέρμα μας για να δροσιστούμε, μέσα στην τρομερή συγκοινωνιακή συμφόρηση που έκανε τις αποστάσεις των εκατό και διακοσίων χιλιομέτρων αντί ωριαίους περιπάτους ολοήμερους μαραθωνίους.
Σ’ όλον αυτό τον χαμό που μας προκαλούσε πολιτισμικό σοκ, όπου όλοι πήγαιναν όπου ήθελαν, χωρίς κανείς να υπολογίζει τον άλλο -αλλά που με έναν μαγικό τρόπο κανείς δεν τράκαρε, κανείς δεν χτυπούσε- ξάφνου ακούσαμε φωνές και είδαμε από μακριά την ασπροντυμένη σύναξη. Ο οδηγός μας με τέλεια (χα, χα) αγγλικά, την έδειξε με το δάχτυλο και είπε μονολεκτικά: σχολείο. Μα τόχαμε ήδη αντιληφθεί. Μεγάλα διώροφα κτήρια και νεαροί όλων των ηλικιών, από πρωτάκια του Δημοτικού μέχρι εφήβους, να περιφέρονται παρέες – παρέες. Η επόμενη έκπληξη. Όλα τα παιδιά μικρά, μεγάλα, αγόρια κορίτσια, όλα, μα όλα φορούσαν άσπρα ρούχα. Αυτό ήταν το βασικό τους γνώρισμα που δεν είχε εξαίρεση. Στη συνέχεια, εντοπίσαμε διάφορες λεπτομέρειες. Αλλού φορούσαν παντελόνι ή φούστα με πουκάμισο και άσπρα αθλητικά παπούτσια με ομοιόχρωμη κάλτσα. Αλλού φορούσαν τα παραδοσιακά σαρόγκ ή λούγκι (κομμάτι ύφασμα που δένεται γύρω από τη μέση σαν φούστα) με σαγιονάρες και πέδιλα. Παρατηρούσες ότι υπήρχαν μικροδιαφορές. Κάπου φορούσαν μονόχρωμες γραβάτες. Παραπέρα ριγέ. Κάπου αλλού μια κονκάρδα στο στήθος. Οι κορδέλες στα μαλλιά των κοριτσιών έπαιζαν σε όλη τη χρωματική γκάμα. Κόκκινες, γαλάζιες… μα πάντα πεντακάθαρες και καλοσιδερωμένες.
Η βασική φορεσιά όμως ήταν άσπρη. Θυμάμαι μια τάξη κοριτσιών με αστραφτερά φορέματα να περιμένει έξω από το σχολείο προστατευμένη από τον δυνατό ήλιο με χρωματιστά παρασόλια. Μια κόκκινη πόρπη στη ζώνη του απλού άσπρου φουστανιού και οι δεμένες με κόκκινη κορδέλα κοτσίδες έδιναν τη μοναδική έγχρωμη πινελιά.
Κι ύστερα τα μεσημέρια, μετά το σχόλασμα, τα συναντούσες παντού. Τα μεγαλύτερα πάνω σε ποδήλατα να πηγαίνουν προς το σπιτικό τους σε ομάδες. Τα μικρότερα στο πίσω κάθισμα ενός δίτροχου κρατώντας σφιχτά τη μέση του πατέρα ή της μάνας, με τη σχολική τσάντα να περισσεύει. Γέμιζαν οι δρόμοι νιάτα και ενέργεια με την παρουσία τους.
Το απόγευμα τα ξαναβλέπαμε σε αλάνες και γήπεδα κοντά στα σχολειά τους να παίζουν, να αθλούνται, να διαβάζουν. Το σχολιάσαμε στην αρχή ως παράξενο φαινόμενο ώσπου θυμηθήκαμε ότι οι πληροφορίες μας για τη χώρα αυτή, έλεγαν, ότι έχει περίπου μηδενικό αναλφαβητισμό και ότι η Σρι Λάνκα αυτή που ξέραμε μέχρι πρόσφατα ως Κεϋλάνη έχει το ψηλότερο ποσοστό εγγράμματων ανάμεσα στις χώρες της μεσημβρινής Ασίας. Επαψε λοιπόν να μας κάνει εντύπωση το θέαμα το παιδιών στους δρόμους κι αρχίσαμε να το απολαμβάνουμε και να το χαιρόμαστε. Γιατί όταν μια χώρα έχει τέτοιο μαθητικό δυναμικό αισθάνεσαι ότι έχει και μέλλον ελπιδοφόρο.
Κι όταν καταφέραμε να βρούμε τα δυο από τα τέσσερα σχολειά που η οργάνωσή είχε χτίσει στη χώρα αυτή μετά το τσουνάμι, η χαρά κι η περηφάνια μας δεν περιγράφονται. Όχι μόνο γιατί η δική μας η οργάνωση «οι Γιατροί του Κόσμου Ελλάδας» τα είχαν καταφέρει να κάνουν κάτι καλό, αλλά γιατί αισθανόμαστε πως η βοήθεια αυτή είχε νόημα. Ακόμα και σήμερα, μετά δέκα χρόνια, διαπιστώναμε ότι δεν είχε πάει χαμένη. Σε μια χώρα με τόσο μαθητόκοσμο τα σχολειά είναι μια μεγάλη ανάγκη. Σχεδόν το ίδιο χρειαζούμενη και αναγκαία με το να παρέχεις φαγητό σε πεινασμένους. Κι αυτό ακριβώς έγινε. Δώσαμε τη δυνατότητα σε νέους να έχουν πνευματική τροφή. Και τι χαρά πήραμε όταν βρήκαμε τα σχολειά μας -γιατί ήταν και δικά μας αυτά τα σχολειά- καθαρά και προσεγμένα με τα παιδιά δίπλα τους να τα ζουν και να τα χαίρονται.
Το ένα σχολειό το ανακαλύψαμε Κυριακή πρωί. Μα ήταν γεμάτο γελαστό παιδόκοσμο. Και οι δασκάλες κι αυτές εκεί κοντά. Να επιστατούν να επιβλέπουν, να διδάσκουν. Αισθανόσουν ότι γίνεται δουλειά στους χώρους αυτούς. Και μάλιστα καλή δουλειά. Ίσως γι’ αυτό είχα την αίσθηση ότι σε τούτη τη χώρα τα πράγματα είναι καλύτερα από άλλες αναπτυσσόμενες του τρίτου λεγόμενου κόσμου, που είχα δει σε παλιότερα ταξίδια.
Η εκδρομή μας κράτησε ένα 15ήμερο. Και όσο καταφέραμε να αντιληφθούμε, είδαμε μια χώρα που έχει περίσσια αγαθά τσάι, κανέλα, πολύτιμους λίθους, αλλά και μεγάλο πληθυσμό. Τους ανθρώπους τους είδαμε δουλευταράδες, μεροκαματιάρηδες, μα όχι εξαθλιωμένους. Μην μου πείτε πως δεν έχει να κάνει και το μορφωτικό επίπεδο. Δεν μπορείς να κουμαντάρεις εύκολα έναν που ξέρει τι του γίνεται. Γι’ αυτό με πονά όταν γίνονται αθέλητα οι συγκρίσεις με την πατρίδα μας και θυμάμαι πόσα παιδιά, λένε, ότι άφησαν τα σχολειά μετά την κρίση για να βοηθήσουν τα χειμαζόμενα σπίτια των γονιών. Δεν φτάνει μόνο το να ζεις. Χρειάζεται περισσότερο το να ξέρεις να ζεις καλά. Να έχεις προσωπική, πρωτότυπη ματιά και σκέψη. Να μην παρασύρεσαι από τρίτους «δήθεν» που όλα τα ξέρουν και προσπαθούν να σε χειραγωγήσουν για δικούς τους σκοπούς και βλέψεις.
Κι αυτό μόνο μέσα από τη μόρφωση μπορείς να το καταφέρεις.
Αυτός είναι ο μεγαλύτερος λόγος που το ταξίδι αυτό μου άφησε μεγάλη ευφορία. Η εικόνα των ασπροντυμένων παιδιών είναι μια απ’ αυτές που έχουν σημαδέψει την εκδρομή μας. Δεν ξέρω στο μέλλον τι θα θυμάμαι από τα τόσα άλλα πράγματα που είδα και έμαθα στην εξωτική Σρι Λάνκα. Μετά από λίγο καιρό οι έντονες και λαμπερές εικόνες ξεθωριάζουν και μένουν κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις που φέρνουν τον αχό της χώρας, της παρέας και της εκδρομής.
Νομίζω όμως πως η εικόνα των μαθητών είναι μια απ’ αυτές που έχουν σημαδέψει την επίσκεψή μου σ’ αυτόν τον τόπο. Και μόνο που τους σκέφτομαι και μόνο που τους βλέπω στις φωτογραφίες μου φτιάχνει η διάθεση. Σκέφτομαι πως ο κόσμος μας δεν έχει χάσει την ελπίδα. Οι νέοι είναι πάντα η ελπίδα. Και πολύ περισσότερο όταν είναι μορφωμένοι και σκεπτόμενοι.
Μπεμπ. Α.
Εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση
Καλούνται τα μέλη των Γιατρών του Κόσμου σε Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση και Αρχαιρεσίες για εκλογή νέου Διοικητικού Συμβουλίου και νέας Εξελεγκτικής Επιτροπής την Κυριακή 8 Μαρτίου στο Αμφιθέατρο του Νοσοκομείου ΝΙΜΙΤΣ στην οδό Μονής Πετράκη 10, Αθήνα και ώρα 10.30 π.μ.
Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί η απαιτούμενη απαρτία κατά την παραπάνω ημεροχρονολογία, η Γενική Συνέλευση θα πραγματοποιηθεί:
Οπωσδήποτε την Κυριακή 15 Μαρτίου στο Αμφιθέατρο του Νοσοκομείου ΝΙΜΙΤΣ στην οδό Μονής Πετράκη 10, Αθήνα και ώρα 10:30 π.μ.
Οι Γιατροί του Κόσμου, ο ΟΚΑΝΑ και ο Σύλλογος Γονέων του 1ου Γυμνασίου Χρυσοπηγής σας προσκαλούν στην ομιλία για τον αλκοολισμό, τα αίτια, τις συνέπειες στους νέους και στην κοινωνία γενικότερα, που θα διεξαχθεί 18 Μαρτίου στις 5.30 το απόγευμα στο 1 Γυμνάσιο Χρυσοπηγής…
Η κινητή μονάδα των Γιατρών του Κόσμου στα Χανιά
Οι Γιατροί του Κόσμου, με την υποστήριξη της Vodafone, συνεχίζουν την υλοποίηση του προγράμματος δωρεάν ιατρικής φροντίδας παιδιών που το έχουν ανάγκη. Μέσα από μία σειρά επισκέψεων της Κινητής Παιδιατρικής και Οδοντιατρικής Μονάδας σε ηπειρωτικές και νησιωτικές περιοχές της χώρας, οι Γιατροί θα παρέχουν υπηρεσίες υγείας σε παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολία πρόσβασης σε αυτές για οικονομικούς ή κοινωνικούς λόγους.
Στο πλαίσιο αυτό, η Κινητή Παιδιατρική και Οδοντιατρική Μονάδα το Σάββατο 6 Μαρτίου και την Κυριακή 7 Μαρτίου θα βρίσκεται στον χώρο του Δημαρχείου Χανίων από τις 9 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι.
Η Μονάδα θα παρέχει δωρεάν τις παρακάτω υπηρεσίες:
• παιδιατρική περίθαλψη, διαγνωστικό έλεγχο, οδοντιατρικό έλεγχο και παρακολούθηση
• φαρμακευτική αγωγή με την παροχή βασικών παιδιατρικών φαρμάκων
• προληπτική φροντίδα και αγωγή υγείας
• εμβολιαστική κάλυψη σε ανασφάλιστα παιδιά
H Κινητή Παιδιατρική και Οδοντιατρική Μονάδα που δημιούργησαν οι Γιατροί του Κόσμου με την υποστήριξη της Vodafone, προσφέρει από το 2003 τις επιστημονικές της υπηρεσίες σε όσους την έχουν ανάγκη. Εως σήμερα, περισσότερα από 57.000 παιδιά ηλικίας 4-12 ετών, έχουν δεχτεί τη φροντίδα και την περίθαλψη που χρειάζονταν σε 30 νησιά και 45 Νομούς της Ελλάδας.
Τα στατιστικά ιατρείου από 23/2/2015 έως 27/2/2015
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 24
ΣΥΡΙΑ 13
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 11
ΜΑΡΟΚΟ 6
ΑΛΒΑΝΙΑ 5
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 5
ΣΕΡΒΙΑ 4
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 3
ΑΛΓΕΡΙΑ 3
ΙΡΑΝ 2
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2
ΒΟΣΝΙΑ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΚΥΠΡΟΣ 1
ΣΥΝΟΛΟ 82
