Σκέψεις μετά την απεργία

Την Πέμπτη που μας πέρασε είχαμε απεργία. Άλλη μια απεργία. Όπως την είδε ο καθένας. Πρέπει ωστόσο να παραδεχτούμε ότι πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια στο θέμα αυτό. Σήμερα η απεργία για πολλούς φαντάζει σαν ένα είδος αυτοχειρίας! Είναι πάρα πολύ μεγάλος ο αριθμός αυτών που εξαρτώνται από το ημερομίσθιο· που αν απεργήσεις σου κόβουν το διπλό λόγω των ασφαλιστικών εισφορών. Είναι ακόμα, πολύ μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων -νέων κυρίως- που έχουν αυτές τις “μοντέρνες” και εύθραυστες μορφές απασχόλησης όπως ενοικιαζόμενοι, διμηνίτες, ενταγμένοι σε κοινωνικά και κοινοτικά προγράμματα εθισμού στην εξαθλίωση κ.ά.. Αυτοί είναι τελείως αναλώσιμοι. Είναι το όνειρο του κ. Σημίτη που ήθελε τον Έλληνα όχι απασχολούμενο αλλά απασχολήσιμο! Αλλά ακόμα και για τους έχοντες κάποια σταθερότερη σχέση εργασίας, η θέση τους γίνεται όλο και περισσότερο επισφαλής σε περίπτωση απεργίας, αφού η Κυβέρνηση άφησε χωρίς φραγμούς τους εργοδότες και κάθε τόσο διεγείρει τα “ανθρωπιστικά” τους αισθήματα κηρύσσοντας τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές.
Όλα αυτά, πιστεύω, είναι εμπόδια στο να οργανωθεί μια πετυχημένη απεργία.
Τι θα μπορούσε να γίνει;
Να πω τη γνώμη μου πάλι με ερώτηση!
Πώς πιστεύεται ότι θα έβλεπε η Κυβέρνηση μια μαχητική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Χανιά (αλλά και σε όλες τις πόλεις της χώρας) 5, 10 ή 20 και άνω χιλιάδων ανθρώπων, στις 5 ή 7 η ώρα το απόγευμα και μάλιστα ημέρα που να είναι κλειστά τα μαγαζιά, ώστε να μπορούν να έρθουν όλοι;
Και θα έρθουν όλοι! Γιατί τι θυσία θα τους ζητήσει η οργανωτική επιτροπή; Την παρουσία τους και μόνο. Η επιτροπή θα αναλάβει να “προπαγανδίσει” σωστά και πλατειά τη συγκέντρωση και θα είναι εύκολο γι’ αυτήν. Η επιτροπή θα αναλάβει να μεταφέρει τον κόσμο απ’ όλα τα σημεία του Νομού και βέβαια οι ομιλητές της συγκέντρωσης θα αναλάβουν να ενημερώσουν, να καθοδηγήσουν και να ανεβάσουν το αγωνιστικό φρόνημα των συγκεντρωμένων.
Άποψή μου είναι ότι η απεργία θα πρέπει να χρησιμοποιείται σαν το τελικό και ίσως τελειωτικό χτύπημα του στόχου των αγωνιζόμενων, όταν -χρησιμοποιώντας προηγουμένως άλλα μέσα, όπως π.χ. το προτεινόμενο- θα έχει φανεί ότι επίκειται η επίτευξη του επιδιωκόμενου αποτελέσματος.
Δεν ξέρω τι θα πουν οι συνδικαλιστές για την πρότασή μου. Αυτό όμως που ξέρω πολύ καλά είναι το πόσο ταρακούνησε και φόβισε την Κυβέρνηση το κίνημα των “Αγανακτισμένων”. Σε βαθμό τέτοιο που δε λογάριασε ούτε πολιτικό κόστος, ούτε εντυπώσεις προς το εξωτερικό, ούτε τίποτε άλλο, παρά με πρωτοφανή αγριότητα, ματ και δακρυγόνα τελικά το κατέπνιξε. Στην Ισπανία όμως όπου, είτε η Κυβέρνηση δεν είχε τόσο καλά ανακλαστικά όσο η δική μας ή οι “Αγανακτισμένοι” ήταν ανθεκτικότεροι από εμάς ή και τα δύο μαζί, σήμερα έχουν μετεξελιχθεί σε κόμμα, το Podemos, που σημαίνει ‘Μπορούμε”. Στις εκλογές του Μαΐου 2014, με ζωή μόλις 4 μηνών, έλαβε το 8% των ψήφων και σήμερα σαρώνει στις δημοσκοπήσεις.
*δρ. μηχανικός,
τ. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ