Σκέψεις που γεννήθηκαν από μια σύμπτωση

Στις 8 Οκτ. από τη στιγμή που ξύπνησα, και χωρίς κάποια αφορμή, στο μυαλό μου στροβιλίζονταν από το παλιό τραγούδι «Αφήστε με ήσυχο, θέλω να ζήσω ελεύθερος χωρίς πατρίδα και θεούς» και σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν αυτή η ελευθερία, οι πράξεις να μη υπαγορεύονταν από κανόνες αλλά από την δική μας επιλογή.
Και τι σύμπτωση! Με τις πρώτες ειδήσεις η επιτυχία του Πετρούνια και η πρώτη του κίνηση μόλις πληροφορήθηκε τη νίκη του: φίλησε το σύμβολο, τη σημαία στο στήθος του!!! Και αργότερα η έκφραση στο πρόσωπο του όταν κοίταζε την ελληνική σημαία να υψώνεται αργά. Τα δακρυσμένα μάτια του και να σιγοψιθυρίζει τον εθνικό μας ύμνο! Αυτή η έκφραση στο πρόσωπο του που δεν μπορεί να περιγραφή. Αλλά και τα λόγια του αργότερα γεμάτα πάθος για την πατρίδα του!
Γιατί τη νίκη του, που οφείλονταν στην προσωπική του ικανότητα, τις προσπάθειες του χρόνια και χρόνια, σίγουρα με πολλές θυσίες, δεν την είδε σα κάτι προσωπικό αλλά σα πανελλήνιο θρίαμβο. Σα να του το είχε χαρίσει η πατρίδα και όχι δικό του ξεχωριστό επίτευγμα.
Έχομε λοιπόν, ανάγκη τα δεσμά “Πατρίδα”;
Τον θαυμασμό μου και άπειρη εκτίμηση στον πρωταθλητή Πετρούνια γιατί αισθάνεται τόσο Έλληνας!
Και συμπέρασμα: Δυστυχώς και γω δεν είμαι ελεύθερη, τα «δεσμά» να αισθάνομαι Ελληνίδα είναι πολύ ισχυρά!!!!! Και σαν Ελληνίδα, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πετρούνια που μου χάρισε την συγκίνηση βλέποντας τον υπέροχο Έλληνα και την Ελληνική Σημαία στην οθόνη και ακούγοντας τον εθνικό μας ύμνο.