Ήρθε νε ο καιρος να ’νοίξουνε πάλι τα σκολειά για να πάνε τα κοπέλια, απού τα πιο μιτσά μέχρι τα πιο μεγάλα. Μαγάρι νάχουνε μια γ- καλή χρονιά για να πάπσουνε οι γ- ατσιποδιές απου βαστούσανε τσι δυο τελευταίους χρόνους. Και για να μη ν-ταλαιπωριούνται μπλιο και για να μπορέσουνε να μπαλώσουνε για όσα δεν εμπορέσανα να κάμουνε τσι δυο χρόνους ετουτουσας.
Οι καιροί απου περνούμε δεν είναι απού κείνουσας απου θα τσι θυμούμαστε και θα λέμε, ήτονε καλές εποχές. Δεν είναι όμως να μασε καπαντίσουνε κιόλας τα σημερνά βάσανα γιάντα σ΄ ένα ν-τόπο απου έχει παλέψει τόσονα δύσκολα σε άλλα, πιο περαζούμενα χρόνια, μπορούμε να στημαίρνουμε τα πράματα κατά πως πρέπει, για να δίνομε και στο καλό και στο κακό, το πραματικό βάρος απούχει. Κατέμε τα μεγάλα βάσανα απου περάσανε παλιότερα οι γονιοί κι γ-άλλοι παλιότεροί μας κι εγώ πιστέβγω πως τέθοια, δεν θα ξαναρθουνε.
Στα σκολειά τσι τελευταίους χρόνους τα πράματα δεν ήτονε δύσκολα μόνο για τσι μαθητάδες, παρά ήτονε και για τσι γονιούς και για τσι δασκάλους. Ο απατός μου μ΄ αρέσει να τσι λέω ούλους δάσκαλους απού το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο επειδής, σ΄ όποιο μετερίζι και νάναι, το βασικότερο αλλά και βαρύ πράμα απου κάνουνε είναι να ορμηνέψουνε, να δασκαλέψουνε, ανε το θέτε ετσά.
Η γ-αλήθεια είναι πως είναι πολά δύσκολο πράμα και θέλει πολύ δύναμη κι απομονή, ετούτονα το πράμα, να «παλαίβγει» με τόσεσας πσυχές μεσα στη ν-τάξη να βάλει στο μυαλό του κάθα νιους τη γνώση, να τσι κάμει μαθητάδες αλλά και μαζί με τσι γονιούς να «παλαίβγει» να γεννούνε σωστοί αθρώποι.
Αναστορούμαι τα μικράτα και δε μπορω να ξεχάσω το δάσκαλο απου είχενε ούλες τσι τάξεις σε μια γ-κάμερα, να παραιτά τη μια ν-ταξη να πιάνει την άλλη και πάλι απου την αρχή. Κι εμείς να ΄χουμε στο νου πότες θα γαείρει τη ράχη να κάμομε τη γ-κουζουλάδα. Είχαμε και το στρουμπά στη τζέπη, απου τα λίγα παιχνίδια απούχαμε.
Τέθοιες ημέρες έπρεπε να πρεμαζώνω, βιβλία τετράδια και κιαμιά παλιοσάκα. Έπρεπε ν΄αναμαζώνω και κοντυλοφόρους, τσι πένες με τα μελάνια, απού τσι πλια φορές μούσπα η μ-πένα, γή μου χυνούντανε το μελάνι.
Ας είναι ΄δα, έπιασα πάλι παλιού αραγού βαστάγια. Γράφω ετούτανα στα κιτάπια μου και σασε κουράζω αλλά, (προσπάντως άμα δε σας αρέσουνε), να μη βλαστημάτε εκείνονα απού μου μάθαινε τα γράμματα, για δε φταίει. Για να μάθω ετούτανα τα κολλυβογράμματα απου σασε γράψω είδε τσ΄ αγγέλους του χαχαλιές ο δάσκαλος, εζορίστηκενε άσκημα. Μου φαίνεται όμως πως, ανε γ-καταλάβαινε πως θα κάθουμαι να γράφω ετούτανα και να κουράζω κόσμο, δε θα μου μάθαινε γράμματα.
Όντε ν-έπγαινα στο σκολειό, τα πρωινά ξυπνημό δεν είχα, ενύσταζα αλλά δεν μ΄ άφηνε η μάνα, σήκω να πάεις στο σκολειό να μάθεις γράμματα να γενείς άθρωπος, μούλεγε. Αλήθεια ΄ναι πως οι γονιοί μας είχανε δίκιο σε πολλά πράματα απου τάχομε καταλαβωμένα κι άλλα απου μπορεί να μην τάχουμε καταλαβωμένα ακόμης. Ετούτονα όμως, το μάθε γράμματα να γενείς αθρωπος, δε μ-πρέπει νάναι όπως το λέγανε. Αποστότεσας δεν το καταλάβαινα και δεν το καταλαβαίνω ακόμης.
Έχω θωρρεμένους ετόσουσας γραμματιζούμενους απου ανε τσι πεις αθρώπους χαραμίζεις τη κουβέντα. Για τούτονα για μένα είναι βέβαιο πως, σαν γ-και το ράσο απου δε σε κάνει παπά, τα γράμματα δε σε κάνουνε άθρωπο. Απού αλλού βγαίνει το νάσαι άθρωπος και πρέπει νάναι η πσυχή.
Εγώ στο σκολειό, μπορεί να ζορίστηκα αλλά κατέω ούλα και τα εικοστέσερα γράμματα, όξω κι ανε βγάλανε κι άλλα απίς εξεσκόλισα και δε μου τόχει εμένα κιανείς πωμένο. Κουτσά στραβά το παλαίβγω, απου κακό συχέρειο δουλειά δε μέν΄ οπίσω, απούλεγε κι ο κύρης μου.
Αφου ώρες ώρες σκέφτομαι να βάνω τον απατό μου με τσι γραμματιζούμενους του χωριού. Όπως και νάχει το πράμα, ευτυχώς να λέτε απου τα γράμματα εδά τα γράφουνε μηχανήματα, επειδής, ανε ν-τάγραφα με το γ-κοντυλοφόρο μου, τέθοια κολλυβογράμματα απου κάνω, δε θα ν΄ εβγάνετε γρι. Δε θα ν΄εδιαβάζουντονε, σα γ-και κάτι γραφτά στη μ-παλαϊνή Φαιστό, απού δεν τάχουνε ακόμης διαβασμένα.
Ο δάσκαλος μούμαθε κι ούλους τσ΄ αριθμούς, (ευτυχώς είναι μια δεκαρέ μόνο), τη πρόστεση την αφαίρεση. Στο πολλαπλασιασμό και προσπάντως τη διαίρεση τα πράματα ήτονε ζόρικα. Ήθελε να μου μάθει και κάτι άλλα περίεργα, τη μ-προπαίδεια, ετσά μου την έλεγε. Το πήγαινα με χίλια ζόρια, τόφταξα μέχρι το πέντε, από κεια κι απάνω δεν έπγαινε το πράμα. Να σασε πω και την αμαρτία μου, τόχω καταλαβωμένο τελικά πως δεν είμαι κι ο εξυπνότερος του χωριού.
Και δεν υπάρχανε, στα χρόνια απού πήγαινα στα σκολειά, κάτι μηχανηματάκια του κερατά απού απού έχουνε βγαρμένα οι γ-Αμερκάνοι και κάνουνε όποια πράκση θέλεις με τη μιά. Για τούτονα σήμερο τα πράματα είναι εύκολα, τα μηχανάκια ετούτανα κάνουνε αμοναχά ν-τονε ό,τι θέλεις όη μόνο πολλαπλασιασμούς και διαίρεσες. Ώρες ώρες μου φαίνεται πως τα βγάλανε για μένα οι Αμερκάνοι. Μα και γω των είχα πολύ αγάπη, προσπάντως απού το 1974 με την Κύπρο, μόνο τη καλή ντονε κουβέντα είχα.
Τόχετε καταλαβωμένο πως ο απατός μου, όντεν΄ έπγαινα στο σκολειό, δεν είχα και κιανένα νταλγκά να διαβάζω, με το στανιό μου έπγαινα. Τα βράδια απου έπρεπε να διαβάζω έπγαινα και στσι χοχλιούς, όντεν ήτονε ο καιρός τονε. Για να μη κσυπνά κιανείς αξημέρωτα επγαίναμε από σπέρας άμα είχενε ογρασιά, αλλά να μη βρέχει, επειδής τσι στραβώνει η βροχή και δε σαλέβγουνε. Να μου το αναθιβάλλεται ετούτονα να σασε πω, μιαν άλλη βολά, είντα είχα παθωμένα και με τσι χοχλιούς.
Ανέ κσαναπάω στο σκολειό, εδά απού δεν έχουνε κοντυλοφόρους και μελάνια θα νάναι πλια εύκολα τα πράματα. Δε θα κυνηγώ τσ΄ αβρωνιές γή τσίχλες με πλάκες και βροχάδες, παρά θα κάθουμαι και θα να ΄μαι διαβαστερός.
Είχα θωρεμένα οπέρυσις τα κοπέλια και βαστούσανε κάτι πλακουτσωτά πράματα από μου θυμίσανε τσι πλάκες που βαστούσαμε κι μείς στο σκολειό. Μόνο που στσι πλάκες απου βαστούσανε, ήτανε λιγάκι σαν τη ν-τελεόραση και γράφανε με τα χέρια, άμα θέλανε. Οι δικές μας πλάκες έγραφες με κιμωλία και τα ΄σβηνες με το σφουγγάρι. Οι σημερνές πλάκες δε τονε μοιάζουνε καθόλου, δε γ-κατέω μουδέ πως γράφεις, μουδε πως μπορείς να τα σβήσεις ανε γ-κάμεις κιανένα λάθος, με το γομολάστιχα, με κατι άλλα περίεργα απούχουνε θιάξει, δεν γ- κατέω. Εγώ τέθοια πράματα, σάικα δε θα μπορώ να κουλαντρίσω.
ο ΚατωΚεφαλιανός
