ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ…
Μικρές-µεγάλες, συχνές ή µη, πάντως τις έχουµε! Κι αδυνατούµε να απαλλαγούµε απ’ αυτές όσο κι αν το προσπαθούµε! Ας πούµε πως κάθεσαι ήρεµος και χαλαρός σε Καφέ στο παλιό λιµάνι µας, πίνεις αργά και νωχελικά το καφεδάκι σου, και τίποτα -µα τίποτα!- ούτε η πολυκοσµία, ούτε κι η συννεφιά της ηµέρας, είναι ικανά να σου χαλάσουν το κέφι. Όλα καλά λοιπόν! Μόνο που ξαφνικά νιώθεις να κουνιέσαι ολόκληρος! Θεέ µου! Άρχισαν πάλι οι ταχυπαλµίες! Μήπως έπαθες συγκοπή; Μα όχι! ∆ιότι γύρω σου τέντες, τραπέζια κι άνθρωποι πάνε όλοι µαζί πέρα- δώθε, έρµαια ενός ξαφνικού… σεισµού! Μερικοί µάλιστα έχουν ήδη σηκωθεί και φεύγουν τρέχοντας προς την πλευρά της προβλήτας, για να βρουν καταφύγιο κάτω απ’ τον ουράνιο θόλο. Βλέπεις δεν είµαστε Γαλάτες να φοβόµαστε µην πέσει ο ουρανός και µας πλακώσει! Είµαστε όµως Κρήτες! Απόγονοι εκείνου του µεγάλου πολιτισµού -του αξεπέραστου, καθώς νόµιζαν οι σύγχρονοί του- του Μινωικού βεβαίως-βεβαίως, που εν ριπή οφθαλµού έγινε κοµµάτια µετά από ένα παρόµοιο ταρακούνηµα! Ήλθε µετά και το τσουνάµι απ’ τη Θήρα και διέλυσε ό,τι είχε αποµείνει… Ρίχνεις µια µατιά στα ήρεµα νερά του λιµανιού. Έχουν έναν ελαφρό κυµατισµό, που στο επόµενο σεισµουλάκι θα… µπορούσε να… δυναµώσει! Και να σηκώσει κατά πάνω µας κύµα… ίσως και 15 µέτρων! Κοιτάς ολόγυρα αλαφιασµένος για να βρεις τον πιο σύντοµο δρόµο προς τα ψηλά, σηκώνεσαι και όπου φύγει-φύγει…
ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑΤΑ…
Τι λέξη κι αυτή! Με το που την ακούς -είτε είσαι πεζός είτε οδηγός- σου ανάβουν όλα τα λαµπάκια! ∆ιότι, όπως και να το κάνουµε όλοι µας υποφέρουµε, αλληλο-ταλαιπωρούµεθα και βεβαίως ο καθένας έχει το δίκιο του! Ο πεζός γιατί σε λίγο τα τροχοφόρα -ειδικά τα δίτροχα- θ’ ανεβούν στα πεζοδρόµια, και ο οδηγός επειδή για να πάει για δουλειές απ’ τη Χαλέπα στο κέντρο, βασανίζεται και δεν βρίσκει και χώρο να παρκάρει. Όλ’ αυτά φάνταζαν εξωπραγµατικά εκεί γύρω στα 1960 τόσο, που δρόµοι και παράδροµοι ανήκαν στο παιδοµάνι που ξέδινε µε την ψυχή του! Το ζήσαµε και το χαρήκαµε κι αυτό! Τον καιρό εκείνο ο µόνος που είχε Ι.Χ. στην περιοχή ήταν ένας γείτονάς µας! Το είχε µονίµως παρκαρισµένο µπρος στο σπίτι του -προς θέαση των υπολοίπων!- και µε το που σχολούσε απ’ τη δουλειά έβγαζε το λάστιχο και καταγινόταν µε τη καθαριότητά του. Πρώτα το κατάβρεχε κι ύστερα το στέγνωνε προσεκτικά µε πετσέτα… προσώπου παρακαλώ! Οι υπόλοιποι παρακολουθούσαµε τη διαδικασία µε µια κάποια ζήλεια οµολογουµένως, τον τριγυρίζαµε ωστόσο, διακαώς επιθυµώντας να µας πάει καµµιά βόλτα στο τετράγωνο. Πράγµα που έγινε κάποτε προς µεγάλη µας χαρά! Μπήκαµε για πρώτη φορά σε… αµάξι και γαλήνεψε η ψυχή µας! ∆ιότι µέχρι τότε πηγαίναµε ποδαράτα ή πηγαινοερχόµασταν µ’ εκείνα τα µπατάλικα, προπολεµικά λεωφορεία που αγκοµαχούσαν στις ανηφόρες, ξέφευγαν επικίνδυνα απ’ τον δρόµο τους στις κατηφόρες, σε ταρακουνούσαν και σε κατατρόµαζαν σε κάθε στροφή. Και τα χρόνια πέρασαν κι εκεί που το αµάξι ήταν το υπέρτατο αγαθό, έγινε το απαραίτητο εργαλείο κάθε µέλους της οικογένειας που απέκτησε το δικό του! Κι έτσι πάει ο καθένας µόνος του µε το ΙΧ του όπου θέλει -ακόµα και για να πάρει τσιγάρα απ’ το κοντινό περίπτερο!- και βεβαίως όταν γυρίσει πίσω… πού θέση για παρκάρισµα! Είναι να µη βγαίνεις απ’ τα ρούχα σου, που δεν σου…αφήνουν έστω… µια σπιθαµή να παρκάρεις κι εσύ!
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΥΛΙΚΟ ∆ΟΜΗΣΗΣ;
Ναι, το είδαµε κι αυτό σαν εργασία κάποιας σχετικής Σχολής του Πολυτεχνείου. Και θαυµάσαµε τούβλα, πυρωσιές και διάφορα άλλα αντικείµενα απ’ το ταπεινό χώµα του τόπου µας. Και δεν µπορέσαµε να µη θυµηθούµε την πυροστιά της γιαγιάς, όπως και τα πιθάρια, τις αθάνατες γαβάθες, τις στάµνες και τα σταµνάκια. Φτιαγµένα απ’ τον πηλό που στεγνώνει γρήγορα διώχνει το κρύο, µα συγκρατεί τη θερµότητα. Το υλικό που µας δίνει η µάνα γη, που το δέχεται πάλι στα σπλάχνα της, για να το ανακυκλώσει µε τον δικό της φυσικό τρόπο και να µας το γυρίσει πάλι πίσω! ∆εν ξέρω γιατί, αλλά η µικρή περιήγησή µου µια-δυο φορές, στο πρόσφατο «Φεστιβάλ Γης» στον προαύλιο χώρο του «Πρώτου Πειραµατικού Γυµνάσιου» της πόλης µας, δεν µε γύρισε µόνο νοσταλγικά στα παλιά, αλλά και µε προβληµάτισε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ειδικά αυτόν τον καιρό που η λεγόµενη «Κλιµατική αλλαγή» µας δείχνει επανειληµµένως τα δόντια της, µήπως αντί να καλπάζουµε εµπρός µε ιλιγγιώδη ταχύτητα, να κάνουµε όλοι µαζί -αργά και σταθερά- µερικά βήµατα πίσω; «Και πώς θα γίνει αυτό;» θα µου πείτε. Μα µε τον πιο απλό και φυσικό τρόπο! Αγοράζω µε προσοχή και µόνο ό,τι χρειάζοµαι! Καταναλώνω λιγότερο, δεν πετώ πράγµατα που ακόµα αντέχουν, προτιµώ τα τοπικά προϊόντα, γίνοµαι πιο δηµιουργικός, χαίροµαι ό,τι καλό µου έφερε η ζωή, δεν µεµψιµοιρώ, δεν συναγωνίζοµαι, δεν επιδιώκω ν’ αποκτήσω ό,τι διαφηµίζεται σαν καλύτερο και ταχύτερο και βάζω φρένο στα κουτιά που δυστυχώς σε λίγο θα µας καταδυναστεύουν… Στο τέλος-τέλος προς τι όλ’ αυτή η βιασύνη να τ’ αποκτήσουµε και να τα ζήσουµε όλα, φορτώνοντας τη ζωή µας περιττά άγχη, στην ουσία συντοµεύοντας την;
ΓΥΝΑΙΚΕΣ… ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ!
Καλοβαλµένη, καλοντυµένη, ευγενική και πάντα φιλική. Μια µεγαλοκοπέλα -σύµφωνα µε τα δεδοµένα της εποχής- ήταν τον καιρό που την πρωτογνωρίσαµε, µε πραγµατικό ενδιαφέρον για τα πολιτιστικά, όπου τη συναντούσαµε τακτικά. Τα χρόνια πέρασαν, κάποια στιγµή δεν την βλέπαµε πια στα γνωστά στέκια, µέχρι που µια µέρα µαθαίνουµε πως είχαν µπει αποβραδίς στο σπίτι της, την είχαν ληστέψει, την είχαν χτυπήσει, πέρασε όλη τη νύχτα δεµένη και τη βρήκαν αργά το πρωί οι πιο κοντινοί της γείτονες! Σχεδόν ηµιθανή… Ειδοποιήθηκαν κάποιοι συγγενείς της που ζούσαν σε άλλη πόλη, την πήραν κι έκτοτε δεν µάθαµε τίποτα γι’ αυτήν! Τη θυµόµαστε τακτικά αυτόν τον καιρό που γίνεται πολύς λόγος για συζυγοκτονίες και κάθε είδους κακοποιήσεις γυναικών. Ήταν κι αυτή µια ανυπεράσπιστη γυναίκα που πάλευε µε νύχια και µε δόντια τις αντιξοότητες της ζωής! Με την κοινωνία να παρακολουθεί, να κάνει πως ενδιαφέρεται, µα στην ουσία, στην ανάγκη του πλησίον… ν’ αδιαφορεί! Έτσι δεν γίνεται εξάλλου σε παρόµοιες περιπτώσεις; Αλλά και τι να πει κανείς για εκείνες τις εξίσου αδύναµες και ταλαιπωρηµένες νέες των καιρών µας, που πέφτουν στα νύχια των επιτήδειων που τις εκµεταλλεύονται µε παντοίους τρόπους; Γυναίκες ξένες ως επί το πλείστον που οικτρά παραπλανούνται, γίνονται θύµατα και έρµαια των µεγάλων συµφερόντων, ενίοτε χάνουν και τη ζωή τους! Ποτέ θα σταµατήσει πια αυτό το κακό;
