ΒΡΑΧΟΙ ΑΚΛΟΝΗΤΟΙ!
Βράχοι! Με όγκο ή μη. Σε συστάδες ή μεμονωμένοι. Τόσο γερά ριζωμένοι στον δρόμο σου επάνω, που τους κοιτάς κι απελπίζεσαι. Διότι, ως γνωστόν ένας βράχος δεν κουνά εύκολα! Πρέπει ή να πηδήσεις από πάνω του ή να σκαρφαλώσεις. Πιο ασφαλές βέβαια, να τον παρακάμψεις! Αυτό κάνουμε κι εμείς αυτές τις μέρες που πέφτουμε συνεχώς πάνω σε ποικίλους, διάσπαρτους στα πεζοδρόμια όγκους, μαρμαρωμένων στο σημείο…ανθρώπων! Σαν το αδιάφορο ζευγαράκι που μονοπωλούσε ώρα τη γωνιά! Σαν τους δυο κύριους που είχαν πιάσει κουβέντα στην είσοδο καταστήματος και δεν άφηναν κανέναν να περάσει…Όπως οι κυρίες που δεν το κουνούσαν ρούπι από μια βιτρίνα ή οι ποδηλάτες που κάποιον περίμεναν, παρκαρισμένοι λοξά στο…πεζοδρόμιο! Για να προχωρήσεις έπρεπε να σφηνωθείς αναμεσά τους, να φωνάξεις, να σκουντήσεις, να γίνεις κακός! Μόνη λύση να κατεβείς στο ρείθρο! Εάν έχει παρκαρισμένα αμάξια θα βγεις αναγκαστικά στη λεωφόρο, κι ύστερα, κάποια μέτρα πιο κάτω, θα επιστρέψεις στην ασφάλεια του πεζοδρομίου. Σίγουρα δεν το κάνουν επίτηδες οι καλοί μας συμπολίτες! Όμως τι θα έλεγαν αν βρισκόταν στην δική μας, δεινή θέση;
ΑΠΛΗ ΚΙ ΑΝΕΞΟΔΗ ΛΥΣΗ…
Είναι ν ’απορεί κανείς με τις πολλές και ποικίλες γνώμες που φτάνουν στ’ άμοιρα αυτιά μας καθημερινά και μας αποπροσανατολίζουν. Γνώμες, απόψεις και συμβουλές σε δύσκολες καταστάσεις σαν την τωρινή, απ’ τις οποίες εξαρτάται η ζωή κι η ψυχική μας υγεία. Είναι ή δεν είναι βλαβερός ο αέρας που αναδεύουν τα κλιματιστικά; Η μάσκα, που πνίγει και γεμίζει υγρασία, είναι καλύτερη από γυμνό κι εκτεθειμένο πρόσωπο; Βοηθούν τα πολυφορεμένα γάντια, που τώρα που άρχισαν οι ζέστες ιδρώνουν κι αυτά απελπιστικά το χέρι; Πόσο καλό κάνουν στην επιδερμίδα οι συνεχείς επαλείψεις μ’ αντισηπτικά και οινοπνεύματα; Εξουθενωμένος, μπερδεμένος ο άμοιρος άνθρωπος σηκώνει τα χέρια ψηλά και παραδίδεται. Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Ιδού η πιο απλή κι ανέξοδη λύση για όλα τα θέματα που μας ταλανίζουν! Ας εμπιστευτούμε ξανά την πανάρχαια ρήση που ταξίδευσε στο χρόνο κι έφθασε αλώβητη μέχρι εμάς: «Μέτρον άριστον»! Όλα με μέτρο και περίσκεψη λοιπόν, κι όλα καλά!
ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΚΑΙ… ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ!
«Μέτρον άριστον» λοιπόν στο καθετί, αλλά να μην ξεχνιόμαστε! «Διότι ο…ιός», ειπώθηκε σήμερα σε πρωινή εκπομπή, «μεταδίδεται σαν πυρκαγιά στον συνωστισμό»! Κι εμείς όλοι, απόλυτα εφησυχασμένοι πλέον! «Ο τουρισμός όμως», είπαν στην συνέχεια «είναι…ελεγχόμενο ρίσκο»! Και τα Δημοτικά Σχολεία που ανοίγουν σύντομα; Είναι κι αυτά…ελεγχόμενο ρίσκο; Πολλά τα ερωτήματα, αλλά θα μου πεις δεν πρέπει και να ζήσουμε; Και πως να ζήσεις χωρίς ελευθερία επιλογών και κινήσεων, χωρίς μόρφωση, χωρίς έσοδα, χωρίς τον συνάνθρωπο; Πως να δημιουργήσεις χωρίς κίνητρα; Αλλά γιατί να φοβόμαστε τόσο, τη στιγμή που όλα γύρω μας ήταν ανέκαθεν θολά και ρευστά; Μην ξεχνάμε πως πάνω, κάτω, δεξιά κι αριστερά της γης που μας φιλοξενεί ένας κόσμος ολόκληρος…πάλλεται ες αεί! Φώσφορος, σίδηρος, ψευδάργυρος, νεφελώματα, μαύρες τρύπες, νεκροί και νεογέννητοι αστέρες κρέμονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας και χαμπάρι δεν παίρνουμε! Προϊόντα έκρηξης αρχέγονων σωμάτων που μέσα από μια συνεχή ανακύκλωση ύλης, ακόμα στέλνουν τα στοιχεία τους στον γαλάζιο μας πλανήτη. «Θάνατος» και αναγέννηση των πάντων γύρω μας! Κι ο φόβος όλων αυτών, μαζί και των…ιών; Αδικαιολόγητος ίσως, στα πλάσματα ετούτου εδώ του συνεχώς μεταβαλλόμενου κόσμου, όπου βρεθήκαμε…
ΚΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ, ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ…
Πάντα δημοφιλείς κι επίκαιρες οι κωμωδίες μας που μετά από ένα σωρό παρεξηγήσεις κι ανακατέματα καταλήγουν σε χαρούμενο γάμο! Δεν αλλάξαμε και πολύ, μου φαίνεται, απ’ τον καιρό εκείνο που ο αρχαίος κωμωδιογράφος Μένανδρος ολοκληρώνει -πριν 2200 χρόνια!- την «Σαμία» του σαν σύγχρονος Έλληνας! Δια του λόγου το αληθές ιδού κι ένα απόσπασμα απ’ τον επίλογο της κωμωδίας: «…Ο ΝΙΚΗΡΑΤΟΣ γείτονας του Δημέα οδηγεί τη νύφη κοντά στον γαμπρό Μοσχίωνα: “…Μπρος σε μάρτυρες στη δίνω για γυναίκα νόμιμή σου και να κάμετε παιδιά, και για προίκα, όσα κι αν έχω σου τα δίνω αποθανόντας, ο μη γένοιτο -μακάρι για παντοτινά να ζώ”. ΜΟΣΧΙΩΝΑΣ ψυχογιός του Δημέα: “Την παντρεύομαι, την παίρνω, συμφωνώ.” ΔΗΜΕΑΣ, ψυχοπατέρας του Μοσχίωνα: “Τραβάτε τώρα στο λουτρό. Χρυσίδα στείλε τις γυναίκες εσύ εκεί, του λουτρού την υπηρέτρια και την αυλήτρια. Φέρε το λιβάνι. Κι εσύ βάλε, Τρύφη, τη φωτιά σ΄ αυτό. Την λαμπάδα ας φέρει κάποιος, και τα στέφανα του γάμου, για να τους κατευοδώσουμε όλοι…» Ενώ ετοιμαζόταν για την τελετή, ο ΔΗΜΕΑΣ στον γαμπρό: «Καλά στέφανα, να ζήσεις, σύρε για να στολιστείς!”» Και μετά την τελετή -και πριν πέσουν οι τίτλοι «Τέλους»- τραγούδι και χορός μέχρι πρωίας! Μην μου πείτε πως δεν μοιάζουμε;
