ΤΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ…
«Στη κάτω γειτονία πεθαίνει μια θεία!», « Έπεσε απ’ το άλογο ο γιος της συμπεθέρας κι έσπασε το πόδι του…», «Στη Χώρα κάηκε ένα σπίτι από αναμμένο μαγκάλι…»! Και ούτω καθεξής…Που και που ερχόταν στ’ αυτιά των παππούδων μας και κάποια πιο σοβαρή είδηση, όπως ένας πόλεμος ή μερικές ασαφείς πληροφορίες για κάποιο μεγάλο σεισμό ή φυσική καταστροφή. Τον καιρό εκείνο το κακό νέο της ημέρας γινόταν θέμα συζήτησης σε καφενεία κι αυλές, ανησυχούσε, συγκινούσε, ενεργοποιούσε τη κοινωνία, αλλά δεν αποπροσανατόλιζε! Δεν δηλητηρίαζε ανθρώπινες ψυχές! Ο σοφός, απλός άνθρωπος του τότε τα θεωρούσε όλα αναμενόμενα και μέσα στη ζωή. Σε άμεση επαφή με τη φύση, σκληρά εργαζόμενος για το καθημερινό του, έκανε στο κατά δύναμιν, βοηθούσε όσο μπορούσε κι ύστερα γύρισε στις δουλειές του. Τώρα μ’ αυτιά και μάτια ορθάνοιχτα, καθηλωμένοι όλη μέρα κι όλη νύχτα στο γυαλί -για να μην μας ξεφύγει τίποτα- παραδομένοι ολότελα με τα χέρια ψηλά, «μοιραίοι κι άβουλοι» καθώς λέει ο ποιητής, βλέπουμε ξανά και ξανά επαναλαμβανόμενες εικόνες από βιβλικές καταστροφές σε κοντινές, μακρινές ή και στην δική μας χώρα. Και το αποτέλεσμα; Κακή διάθεση, κακές σκέψεις, σπασμένο ηθικό, πανικός, αγωνία για τα μελλούμενα, συνθλίψεις, απορρίψεις, καταθλίψεις! Πότε επιτέλους θα σταματήσει ο συνεχής, καταστροφικός κι ανελέητος βομβαρδισμός με δυσάρεστα, του απλού ανθρώπου;
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΑΣ ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ!
Έχει πολλά να μας διδάξει ο μικρός μας σκαραβαίος αυτές τις μέρες που η κατάσταση βαραίνει και νοιώθουμε ολότελα αποκαρδιωμένοι. Κι όχι, δεν μιλάμε για εκείνο το χαϊδευτικά λεγόμενο «κατσαριδάκι», που μας μετέφερε μ’ ασφάλεια εδώ κι εκεί. Ούτε και για τα λεγόμενα «Σκαθάρια» της μουσικής, που επίσης μας ταξίδευσαν με τις μελωδίες τους! Κι ούτε λόγος για εκείνους τους σκαραβαίους των ταινιών, που προβάλλουν κατά χιλιάδες από ταφικές πόρτες-παγίδες και προχωρούν απειλητικά προς το μέρος μας! Το δικό μας το σκαθάρι είναι ένα κολεόπτερο μια σταλιά, που μέσα σ’ ένα λόφο κοπριάς αγωνίζεται να φτιάξει μπάλα απ’ το θρεπτικό αυτό υλικό, στο οποίο θα εναποθέσει τ’ αυγά του. Πασχίζει το μικρό μας σκαθάρι, με κόπο βγάζει το σβώλο στην επιφάνεια, αργά-αργά τον κυλά στο χώμα, ανεβαίνει-κατεβαίνει ανηφόρες, κοντεύει πια να φτάσει στη φωλιά, ώσπου απ’ το πουθενά παρουσιάζεται μπρος του ένας…ανταγωνιστής και επιμένει να του τον πάρει! Μονομαχούν μέχρι εσχάτων, η μπαλίτσα αλλάξει χέρια, κι ο μικρός μας ήρωας καταπονημένος, ανάποδα στο χώμα μάταια πασχίζει να σταθεί στα πόδια του. Κάποτε το καταφέρνει! Ορθώνεται ξανά κι επιστρέφει στο καθήκον. Θα φτιάξει καινούργια μπάλα, θα τη μεταφέρει, θα την αξιοποιήσει…Ένα μικρό έντομο είναι μόνο -αρχαίο σύμβολο της ανάστασης και της αναγέννησης- που δεν πτοείται, συνεχίζει πάση θυσία τον αγώνα, δίνοντάς μας μαθήματα αντοχής, πίστης κι επιμονής…
ΣΚΕΤΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ;
Μια χαρά ήταν η κυρία που προσπαθούσε με διάφορες δικαιολογίες να μας πάρει τη σειρά στην ουρά τις προάλλες. Με τα καλοχτενισμένα και καλοβαμμένα μαλλάκια της, όμορφα συνδυασμένα ρούχα, ταιριαστό τσαντικό κι ανάλογα, σικάτα αξεσουάρ. Καλά συγκροτημένη επίσης. Ευγενής, αλλά διεκδικητική. Είχε και τον συνοδό της -ή μάλλον τον καλό της δεκαετιών- να την παρακινεί με το βλέμμα αλλά και να την ακολουθεί κατά πόδας. Βάζει το σώμα του ασπίδα για να μην βλέπεις που πας, σε σπρώξει μετά για να της δώσει τη σειρά σου, μπαίνει στο κτήριο για να βεβαιωθεί ότι είναι καλά, βγαίνει, μένει εκεί ανήσυχος, της ξανανοίγει την πόρτα όταν εξέρχεται, την επιτηρεί στην σκάλα καθώς κατεβαίνει. Μαζί αποτελούν ένα εκπληκτικό ντουέτο. Όλον τον κόσμο μπορούν να γκρεμίσουν οι δυο τους και να τον ξαναχτίσουν. Αλλά εμείς -που εδώ και δυο χρόνια χάσαμε τον δικό μας αγαπημένο σύντροφο- κι όλα περνούν πια απ’ το χέρια μας, έχουμε και μια αμφιβολία αν είναι όντως αναγκαία όλη αυτή η προσοχή που της δείχνει. Είναι ο κύριος ένας πιστός ιππότης των καιρών μας; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τη νοιάζεται, κι αυτή ως φαίνεται τον αγαπά. Αλλά άφησέ την φίλε μου να πάρει και καμμιά πρωτοβουλία! Άσε την ν’ αναπνεύσει! Μην της υποδεικνύεις, ακόμα και το που θα πατήσει!! Γιατί αυτό λέγεται σκλαβιά κι όχι συντροφικότητα!
ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΑΠΑΤΗΛΗ;
Άγονο βουνό! Κομμάτι απ’ τις χαμένες πατρίδες δεσπόζει στην άκρη του Αιγαίου με το μέγεθος και τη ψηλή του κορυφή. Πιο πολύ βέβαια, εντυπωσιάζει τις γλυκιές ώρες της ανατολής, τότε που παίρνει χίλιες μορφές και σχήματα και σε ταξιδεύει σε κόσμους άπιαστους κι ονειρικούς. Τα δειλινά πάλι, σε καθηλώνει με τις ώρες στην άκρη του κύματος, να το κοιτάς να βυθίζεται σε μια πανδαισία χρωμάτων και ν’ αποξεχνιέσαι. Πολλές φορές ο επισκέπτης θ’ αναρωτηθεί γιατί ετούτο εδώ το κομμάτι γης με το αρχαιοελληνικό όνομα ποτέ δεν φυτεύτηκε, ποτέ δεν κατοικήθηκε, σε αντίθεση με τον νησάκι μας, του οποίου τα πολλά χωριουδάκια αποκρεμιούνται στις κατάφυτες πλαγιές, σαν τα τσαμπιά του γλυκόπιοτου κρασιού που παράγει ο τόπος; Η στιγμή της αλήθειας θα έλθει κάποια στιγμή, όταν θα σου ανοίξουν τον υπολογιστή! Μέσω εικόνων από δορυφόρο θ’ ανυψωθείς, θα περάσεις τ’ άγονο βουνό, με έκπληξη μεγάλη θα διαπιστώσεις πως είναι ένα κοινό ακρωτήρι που κρύβει πίσω του μια πυκνοκατοικημένη πόλη! Κι όσο για την κορυφή του κώνου του, κάποιος θα βρεθεί να σου πει πως βλέπουν φώτα τη νύχτα εκεί πάνω! Πως ίσως να φιλοξενεί ελικοδρόμιο και άλλα πολλά…Μικρό, ακριτικό νησάκι μου, πόσο θα παλέψεις το θεριό απέναντι! Πόσο αίμα δεν θα ποτίσει το χώμα σου το Ελληνικό! Πόσες γενναίες καρδίες δεν θα θυσιαστούν για σένα αν χρειαστεί…
ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΖΩΗ…
Συχνά σου έρχονται στην φωτεινή οθόνη επάνω φωτογραφίες συγγενών που η απόσταση -μα κι ο καταλύτης χρόνος- μας τους έκαναν…μακρινούς κι απρόσιτους. Πονά πραγματικά να βλέπεις στα πρόσωπά τους τα χαρακτηριστικά ανθρώπων που αγάπησες! Να παρατηρείς ν’ αναβιώνουν σε φιλμάκια χαρίσματα, γνωστές συμπεριφορές και προτιμήσεις ανθρώπων που κάποτε αποτελούσαν τον κατάδικό σου κύκλο ζωής. Μοιάζει ίσως ψευδαίσθηση, μα είναι απόλυτα λογικό κι αληθινό να νομίζεις πως τους γνωρίζεις καλά! Όπως και να΄ χει, τους αγαπάς τους άγνωστους συγγενείς σου, χωρίς να τους έχεις δει ποτέ από κοντά! Αλλά αν ποτέ βρεθείτε, πως θα συστηθείς στον έφηβο που είναι ολόιδιος ο χρόνια πεθαμένος αδελφός σου -γιατί βεβαίως τα κοινά γονίδια δεν πεθαίνουν ποτέ- πως να ψελλίσεις στο νέο αυτό παιδί που θα σε κοιτά μ’ αδιαφορία, πως είσαι η…κόρη του…αδελφού του…μακρινού προπάππου του; Κι αγαπημένη ξαδέλφη του παππού του, τον οποίο ίσως να είχε γνωρίσει το παιδί μόνο από φωτογραφίες ή βίντεο; Αχ αυτός ο χρόνος, ο καταλύτης κάθε όμορφου συναισθήματος! Πόσο επιμένει να μας θυμίζει, μα και να καταστρέφει παλιές μνήμες κι αγάπες!!
