•ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ… «ΣΕΝΤΟΝΙ»!
Όπως λέμε το «Κίνημα της πετσέτας»; Εξάλλου αυτά τα δυο, λίγο διαφέρουν το ένα απ’ το άλλο. Πανικά είναι και τα δυο! Ανθεκτικά, ελαφρά κι ευκόλως μετακινούμενα. Και δεν πιάνουν και τόπο! Διότι αφού τα χρησιμοποιήσεις, τα τυλίγεις και τα ξαναβάζεις στην εκδρομική σου τσάντα! Ή στο ταγάρι…Τώρα θα μου πείτε, τι δουλειά έχει το ταγάρι των γιαγιάδων μας με το παρόν κείμενο; Και τι σχέση μπορεί να έχει με τα τωρινά μας βάσανα, όπου αν δεν ήταν τα… «κινήματα» να ταρακουνούν συνειδήσεις, μόνο μέσω… θαλάσσης θα προσεγγίζαμε τις παραλίες μας! Παλιά βέβαια προσεγγίζαμε τον γιαλό με το γαϊδουράκι, απ’ τα κορφοβούνια όπου διαμέναμε! Μόλις έφθανες έβρισκες ένα αλμυρίκι, άπλωνες κάτω απ’ τη σκιά του μια ελαφριά μπατανία, κι όταν ήθελες να βουτήξεις έβγαζες το… σεντόνι! Που το είχες ράψει απ’ τη μια πλευρά, το είχες σουρώσει με λάστιχο στο πάνω μέρος, μέσα από εκεί περνούσες το κεφάλι και ασφαλής πλέον -καλυμμένος μέχρι τους αστραγάλους με το πανί- άλλαζες για να βουτήξεις! Δεν είχαν καμιά ανάγκη λοιπόν, οι γιαγιάδες μας να στέκουν στην ουρά και ν’ αδημονούν έξω απ’ τις καμπίνες, αφού την καμπίνα την κουβαλούσανε μαζί τους! Όπως και την ομπρέλα! Διότι συνήθως στήριζαν σε πασαλάκια το σεντόνι, βολεύονταν από κάτω, έριχναν κι ένα καρπούζι στη θάλασσα να δροσερέψει, το πήγαινε και το ‘φερνε στο νερό το παιδομάνι, ύστερα το έκοβαν σε φέτες -τις λεγόμενες «φυσαρμόνικες»- και το κατανάλωναν στο λεπτό! Έτσι απλά, λιτά, ανέξοδα και όμορφα! Τυχεροί εμείς οι μεγαλύτεροι -που με το ένα πόδι πατάμε στον παλιό κόσμο και με το άλλο στον καινούργιο- που τα ζήσαμε, τα χαρήκαμε και τα θυμόμαστε με νοσταλγία… • ΣΥΝ- ΠΛΗΝ… Μάλιστα! Και για να εξηγηθούμε: Το «συν» προσθέτει το «πλην» αφαιρεί! Δυο λεξούλες που άλλοτε μας τρομάζουν κι άλλοτε μας ευχαριστούν. Και για να γίνουμε πιο σαφείς θα δώσουμε μερικά παραδείγματα: Ανεβαίνεις στη ζυγαριά. Συν πέντε κιλά; Καταστροφή!!! Μείον πέντε; Πηδάμε απ’ τη χαρά μας! Τρεις μέρες υπερωρίες στη δουλειά; Εξαθλίωση σκέτη!!! Τρείς μείον λόγω αργιών, απεργιών, αναρρωτικών αδειών; Σκέτη ευτυχία! Όμως υπάρχουν κι άλλα πολλά που μας μπερδεύουν και μόνο οργή μπορεί να μας προκαλέσουν. Όπως τα συν- πλην στους λογαριασμούς, όπου αλλού με γενναιοδωρία σου χαρίζουν, ταυτόχρονα νομίμως σου… παρακρατούν με αποτέλεσμα να… κερδίζεις λιγότερα απ’ όσα… χάνεις. Μπερδεψοδουλειές που ο απλός άνθρωπος σηκώνει τα χέρια και… παραδίδεται άνευ όρων! Να φταίει η άγνοια, η επιπολαιότητα με την οποία κάνουμε τις δουλειές μας, η πειθώ των υπευθύνων ή η ταχύτητα με την οποία διεκπεραιώνουμε το καθετί που μας αφορά;
•Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ «ΒΟΡΕΙΩΝ»…
Το είδαμε κι αυτό! Πού αλλού; Στην οθόνη μας επάνω! Και βεβαίως δεν μιλάμε για την «Κάθοδο των μυρίων» που κατάφεραν -καθώς μας λέει ο Ξενοφώντας που ήτανε τότε στρατηγός τους- μετά από μύρια βάσανα και περιπλανήσεις να φτάσουν στον Πόντο, είδαν θάλασσα, νόμιζαν πως ήταν το Αιγαίο και φώναζαν σαν τρελοί «Θάλαττα!!! Θάλαττα!!!». Οι δικοί μας οι…«βόρειοι» δεν έχουν τέτοια θέματα. Έρχονται μαζικά και με ειρηνικές διαθέσεις. Ο δρόμος τους εξάλλου, για την πιο κοντινή θάλασσα -και για να ακριβολογούμε… παραλία- είναι ευθύς, σύντομος και τους οδηγεί σε μια- δυο ωρίτσες στην ακτή της προτίμησής τους. Ευχαριστημένοι δηλώνουν, γιατί κάνουν το ταξιδάκι οδικώς, αυθημερόν -μονοήμερη η εκδρομή δηλαδή- δροσίζονται στον Θερμαϊκό και τις κοντινές σε αυτόν ακτές και το βραδάκι, ευτυχείς και καλοζωισμένοι, γυρίζουν στα πάτρια εδάφη! Στην κοντινή μας Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία κτλ, κτλ. Εξίσου φιλικοί και ειρηνόφιλοι και οι γείτονες μας εξ Ανατολών, που ροβολούν -όπως διαβάσαμε κάπου- όλο τον Έβρο κάτω, ξεκινώντας απ’ το συνοριακό σημείο Καστανέων, από τον Κυπρίνο Ορεστιάδας ή του Κήπους Αλεξανδρούπολης, για να κάνουν μπάνια και να φάνε φρέσκο ψάρι σε κοντινό, ελληνικό νησάκι! Καλά κάνουν! Όχι σαν κι εμάς που καταξοδευόμαστε και καταταλαιπωρούμαστε για να πάμε διακοπές τον χειμώνα στη… Σουηδία και το καλοκαιράκι στο… Ντουμπάι!
•«ΓΚΑΡΣΟΝ! ΠΑΙΔΙ!»
«Ε, εσύ εκεί πέρα! Πόση ώρα ακόμη θα περιμένω τον καφέ μου;» Αγενείς προσφωνήσεις άλλοτε προς τους εργαζομένους στην εστίαση κυρίως, όπου ο πελάτης είχε πάντα δίκιο και ο κακόμοιρος εργαζόμενος πάντα άδικο! Κι ας δούλευε χωρίς ωράρια, κι ας κοιμόταν τα μεσημέρια στις αποθηκούλες των μαγαζιών για να είναι πάντα διαθέσιμος. Παλιότερα τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα! Τόσο δύσκολα που επί «Κρητικής Πολιτείας» υπήρξε υπόδειξη από τις αρχές προς καταστηματάρχες και πελάτες να φέρονται καλύτερα στους υπαλλήλους τους! Με τον καιρό τα πράγματα βελτιώθηκαν, η λέξη «Παρακαλώ» μπήκε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, οι απαιτήσεις όμως να σερβιρίσουμε γρήγορα, όπως και τα παράπονα για το πιάτο μας δεν σταμάτησαν! Μέχρι πρόσφατα που ήλθε άλλο ένα θαύμα της τεχνολογίας να βάλει τα πράγματα στη θέση τους! Πρόκειται για μια ροδέλα που σου την παραδίδουν, αφού δώσεις την παραγγελία σου και πληρώσεις προκαταβολικά. Θα την κουβαλήσεις στο τραπέζι σου κι εκεί θα κάθεσαι ήσυχος- ήσυχος, γεμάτος προσδοκίες για το επερχόμενο γεύμα. Πού και πού θα την κοιτάς όλο αγωνία. Θα βουίξει ή δεν θα βουίξει; Και γιατί αργεί; Μήπως σε ξέχασαν; Φυσικά δεν ανοίγεις το στόμα σου να διαμαρτυρηθείς, γιατί η ροδέλα δεν τα σηκώνει αυτά! Είναι ταγμένη στον σκοπό και θα επιτελέσει το καθήκον της στην ώρα της και κατά πως πρέπει. Κάποτε βέβαια αρχίζει να βουίζει, πράγμα που σημαίνει ότι ήλθε η σειρά σου! Τη σηκώνεις απαλά, μη σου πέσει, σπάσει και σου τη χρεώσουν -αυτό μας έλειπε τώρα!- την παραδίδεις στο ταμείο και παίρνεις την παραγγελία σου! Όλα ωραία λοιπόν! Δεν έχουμε πια γρίνιες και μνησικακίες κι όλα βαίνουν καλώς! Μήπως όμως σύντομα δεν θα έχουμε ούτε γκαρσόνια, παρά μόνο φωνακλούδικες ροδέλες που θα μας σερβίρουν κιόλας;
•Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ…
Ναι, είναι πραγματικά όμορφος ο κόσμος που φτιάξαμε για τον εαυτό μας. Ένας ολότελα δικός σου τόπος! Εκεί που ηρεμείς, ξεχνάς τα μικρά ή μεγάλα δράματα της ζωής, από κάθε λογής απογοητεύσεις ή τις ξαφνικές φουρτούνες που σε βρήκαν. Ένας κόσμος που δεν σου ζητά πολλά, μα είναι εκεί για σε συντροφεύει τις μοναχικές ώρες, να σε βοηθά να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα μέσα σου για να χαράξεις πορεία και να πάρεις αποφάσεις για μελλοντικές ενέργειες και πρωτοβουλίες. Όχι, δεν είναι το παλατάκι των ονείρων! Είναι μόνο μια αναπαυτική πολυθρόνα στη βεράντα ή στο φιλόξενο μπαλκονάκι σου! Με τις ολάνθιστες μπουκαβίλιες στη μια άκρη του, του πλάτους το «αγαπάκι» όλο ν’ απλώνεται και να επεκτείνεται. Στην άλλη γωνιά του «φούλι» της μάνας φορτωμένο λευκά, μυρωδάτα άνθη. Μυρωδάτος κι ο αγέρας που σου έρχεται απ’ την πλευρά του παλιού μας λιμανιού. Στο βάθος σπαρμένα εδώ κι εκεί μικρά και μεγάλα τα κτήρια της γειτονιάς. Κι από πάνω ένας καθάριος ουρανός που τον σκίζουν κάθε λίγο και λιγάκι τα περιστέρια. Πού και πού κάνει την εμφάνισή του και κάποιος γλάρος που ξέπεσε κατά τα μέρη μας απ’ τη γειτονική παραλία. Δίπλα σου στο σκαμπό πάνω, η μικρή σου σκυλίτσα λαγοκοιμάται ευχαριστημένη, ενώ τα «Χανιώτικα νέα» ανοιχτά στην άκρη του τραπεζιού σου τάζουν κι άλλες όμορφες στιγμές… Τα έχεις όλα! Τι άλλο θες;
