Είναι τιμή να πέσεις στο καθήκον! Νέος κι ωραίος και μ’ όλη τη ζωή μπροστά σου. Άγγελος του καλού -εν ζωή και μετά θάνατον- πέταξες ψηλά στο κόσμο τον αιώνιο, δίνοντας το παράδειγμα αυτοθυσίας και της υπέρτατης θυσίας.
Aφησες χαμηλά στη γη κάτω, όσους σε γνώριζαν, σ’ εκτιμούσαν και σ’ αγαπούσαν. Όπως και την οικογένεια! Το ταίρι σου, τα ορφανεμένα σου παιδιά, τη μάνα, το πατέρα και φυσικά τ’ αδέλφια σου, που θα ζουν με μια ανοιχτή πληγή στο στήθος! Μα και με την παρηγοριά ότι πρεσβεύεις την υπέρτατη προσφορά στην πατρίδα και την κοινωνία. Δύσκολος ο αποχωρισμός! Αδύνατον ν’ αποδεχτούν οι οικείοι σου πως δεν θα σε ξαναδούν πια. Μα εσύ στο πλάι τους θα είσαι…Μια σιωπηλή παρουσία που θα συντροφεύει τ’ ατέλειωτα βράδια τους, όταν θα πέφτει στη ψυχή το βαθύ σκοτάδι και μάταια θα προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί σου. Υπομονετικά θα τους ακούς, θα τους συμπαραστέκεσαι, και που και που θα τους γυρίζεις στα περασμένα, σ’ όλα τα όμορφα που μοιραστήκατε μαζί. Ύστερα θα φεύγεις για λίγο, για να επιστρέψεις την επομένη και να δώσεις ξανά το «παρών». Καλοδεχούμενος ήρωά μας! Θα σε αγαπάμε πάντα…
ΑΛΛΑΓΕΣ ΖΩΗΣ…
Πόσο δύσκολες είν΄ αλήθεια οι ξαφνικές αλλαγές ζωής; Αυτές που μας αναγκάζουν ν’ αλλάξουμε περιβάλλον, τόπο κατοικίας κι εργασίας. Να ξεχάσουμε επίσης τις όμορφες, μικρές συνήθειές μας. Όλ’ αυτά δηλαδή, που μας δίνουν την αίσθηση της σιγουριάς και της σταθερότητας, που τόσο έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Πως θ’ ανταπεξέλθουμε λοιπόν, όταν ο κόσμος μας όλος αναποδογυρίσει και βρεθούμε ξαφνικά μακριά απ’ όσα αγαπήσαμε; Πως ο ξεσπιτωμένος θα ξαναστήσει τη ζωή του απ’ το πουθενά; Άγνωστος σε ξένο μέρος, συγχυσμένος, ενίοτε θυμωμένος που βρέθηκε σ’ αυτή τη δεινή θέση; Γιατί βέβαια υπάρχουν και οι κατηγορίες ανθρώπων -στρατιωτικοί, εκπαιδευτικοί, στελέχη διαφόρων εταιρειών και άλλοι πολλοί- που κάθε ένα-δυο χρόνια θα πρέπει να ξεκινούν απ’ την αρχή! Φτάνουν σε τόπο ξένο, μετέωροι στο πουθενά με το κεφάλι φορτωμένο περίσσιες έγνοιες: Που θα βρουν σπίτι, από πού θα ψωνίζουν, πως θα βολέψουν τα παιδιά στα καινούργια σχολεία, πως θα δικτυωθούν, πως θα τους υποδεχτούν στο καινούργιο πόστο…Και το κυριότερο: Θα φτάσουν άραγε τα χρήματα για να καλυφτούν οι καινούργιες ανάγκες; Δύσκολη η ζωή σ’ αυτά τα επαγγέλματα των συχνών μετακινήσεων. Με το καιρό βέβαια όλα συνηθίζονται! Ένα βηματάκι τη φορά και τα θέματα επιλύονται. Προσαρμόζεσαι, ηρεμείς και μπαίνεις σε μια ρουτίνα. Ρουτίνα λοιπόν κι οι συχνές αλλαγές! Κι ο περιπλανώμενος άνθρωπος…πουλί φευγάτο! Ένας πλανόδιος συλλέκτης καινούργιων εμπειριών, που του δόθηκε η ευκαιρία να πετά εδώ κι εκεί και να πλουτίζει τη ζωή του…
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΕΣ…
Μας υποδέχτηκαν στο χωριό όπου φτάσαμε μια μέρα, ανοίξαμε το παράθυρο της κάμαράς μας και ξαφνικά ένα σμήνος…σφίγγες σηκώθηκε από κάπου εκεί γύρω κι άρχισε να περιφέρεται ολόγυρα. Προλάβαμε και κλείσαμε τα τζάμια, σύντομα ανακαλύψαμε και τη φωλιά κάπου στη μέση του παντζουριού! Και τώρα τι γίνεται, που αν δεν κάνουμε κατιτί θα ζούμε στο φόβο και στο σκοτάδι! Στην σκέψη αυτή ξυπνά μέσα μας ο…μαχητής! Βάζουμε μακρυμάνικο, καπέλο, μάσκα, γυαλιά και γάντια, κουβαλάμε στη κάμαρα το λάστιχο, μισανοίγουμε το τζάμι και τις καταβρέξουμε για τα καλά. Ξαφνιάζονται, αποδιοργανώνονται, οι περισσότερες φεύγουν μακριά, μερικές θαρραλέες…πισωγυρίζουν! Αλλά εμείς εκεί! Ξαναβρέχουμε, βγάζουμε μετά το καντάρι της σφουγγαρίστρας και ρίχνουμε τη φωλιά κάτω. Ευτυχώς εξαφανίστηκαν! Μπορέσαμε μάλιστα την επομένη ν’ ανοίξουμε και το παράθυρο, για να διαπιστώσουμε με χαρά μας πως δεν είχαν ξαναγυρίσει! Όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι! Διότι μερικές ημέρες μετά, επιστρέφοντας στο εξοχικό τις βρήκαμε…όλες εκεί! Στο ίδιο ακριβώς σημείο ήταν, σε μια υπό…κατασκευή φωλιά! Ανυποχώρητες λοιπόν, οι…σφίγγες! Ίδιες κι απαράλλαχτες με τ’ απωθημένα, τις κακές σκέψεις, τις εμμονές, τις ατυχίες, και τις αποτυχίες μας, απ’ τις οποίες όσο κι αν προσπαθούμε δεν μπορούμε ν’ απαλλαγούμε! Ας είμαστε λοιπόν, σ’ επιφυλακή με το…λάστιχο στο χέρι! Ανυποχώρητοι! Με τόλμη να ξεπλένουμε κάθε ανεπιθύμητο… συγκάτοικο του νου, που…τσιμπά και πονά κιόλας! Μ’ ένα μακρύ κοντάρι να τον διώχνουμε μακριά, και βεβαίως έτοιμοι πάντα να είμαστε να μην του επιτρέψουμε να ξαναγυρίσει πίσω…
ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ…
Καλοστεκούμενη! Τα χρόνια της βέβαια τα πολλά δεν κρύβονται καθώς τη προδίδουν το αργό βάδισμα και το ελαφρό της σκύψιμο. Είναι κι οι δυο βαριές σακουλές με τα ψώνια της ημέρας που κρατά, που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο κάθε κίνηση της. Κάποτε φτάνει στη πόρτα της πολυκατοικίας και κάνει έναν μικρό αγώνα ν’ ανέβει αξιοπρεπώς και με ασφάλεια τα τέσσερα σκαλιά μέχρι το ασανσέρ. Ευτυχώς απ’ ότι βλέπει είναι σε λειτουργία και σαν κάποιον να κατεβάζει. Αν όμως κάνει τα γνωστά του παιχνίδια, σταματήσει στο προηγούμενο όροφο και δεν το κουνά ρούπι από εκεί; Σαν τότε που την είχε καθηλώσει μεταξύ τρίτου και τετάρτου και χρειάστηκε να καλέσουν την πυροσβεστική για να την απεγκλωβίσει. Μα να το! έφθασε! Πιάνει το χερούλι, τραβά με δύναμη, ανοίγει η πόρτα και ώ τι έκπληξη! Μπρος της βρίσκεται ένα νεαρό ζευγαράκι που…φιλιέται…παράφορα! Κάποτε κατάλαβαν τα παιδιά ότι είχαν φτάσει, ότι κάποιος έστεκε μπρος τους, ότι τους είχαν δει, βγήκαν έξω ντροπιασμένα κι όλο ζητούσαν συγνώμη απ’ τη γιαγιά για την αγένειά τους. «Δεν πειράζει παιδιά μου! Ωραίο δεν ήταν;”, είπε η γερόντισσα χαμογελώντας πλατεία. Και μήπως δεν ήταν ωραίο, το πρώτο, αδέξιο φιλί που είχε πάρει κι εκείνη απ’ τον εκλεκτό της στο ακριβώς ίδιο σημείο! 30, 40, ή μήπως…50 χρόνια πριν;
