ΑΟΡΑΤΟΙ “ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΣΚΟΙ”…
Και ποιοι να ‘ναι άραγε αυτοί; Όχι δεν έχουμε να κάνουμε με φαντάσματα. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν και βεβαίως ουδεμία σχέση έχουν μ’ εκείνους τους εγωιστές που αφού έπαιρναν την εξουσία, στεκόταν σε ψηλό βάθρο και ρητόρευαν με τη ψυχή τους, τάζοντάς μας λαγούς με πετραχήλια. Τους βλέπαμε ωστόσο, ξέραμε ποιοι είναι και βεβαίως πως θα τους πολεμούσαμε. Τώρα όμως τι γίνεται με τους ανώνυμους «δικτάτορες και δικτατορίσκους» των μέσων, που μας καθοδηγούν απ’ τα άδυτα των μηχανών τους, σπέρνοντας σε αδύναμες ψυχές το τρόμο και την αμφιβολία; Μιλάμε βέβαια, για τον κακόβουλο χρήση, τον μικροπρεπή απ’ την άλλη άκρη του κόσμου που μπορεί να μπει στα σπίτια μας μέσα κάθε στιγμή της ημέρας και της νύχτας, να μας μελετήσει κι αναλόγως να πράξει. Κυρίως για εκείνο το αόρατο άτομο, που απ’ το πουθενά μπορεί να μας δημιουργήσει οικογενειακές καταστάσεις, να μας δυσφημήσει, να δυσκολέψει τη θέση ή την απόδοση στην εργασία μας, να σπάσει το ηθικό μας, να παραπλανήσει, να εκφοβίσει! Με δυο λόγια μιλάμε για τον «Μεγάλο Αδελφό», για τον κάθε…μικρό, μεγάλο Αδελφό που ξημεροβραδιάζεται στις οθόνες του επάνω και καιροφυλακτεί…
«ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ…»
Μερικές χιλιάδες Ιάπωνες είχαν μαζευτεί στην προβλήτα, όχι μόνο για να αποχαιρετίσουν το «Κόκκινο τραίνο» που «έβγαινε στη σύνταξη», αλλά οι πιο τυχεροί που είχαν κληρωθεί θα ταξίδευαν μαζί του το τελευταίο χιλιόμετρο πάνω στις γραμμές, μέχρι και την αποθήκη όπου θα κατέληγε. Η συμπεριφορά τους, όταν ανυπόμονα ανέβαιναν στα βαγόνια, παραξένεψε τον γνωστό μας λάτρη των τραίνων της γνωστής Γαλλικής εκπομπής που παρακολουθούμε. Μα τι συμβαίνει επιτέλους κι ανυψώνουν τα κινητά προς τα μεγάφωνα που αναμεταδίδουν τη μουσική που προανήγγελλε κάθε αναχώρησή του απ’ τον σταθμό; Γιατί συγκινούνται τόσο; Προς τι και η πομπή των δεκάδων ανθρώπων που το ξεπροβοδίζει, ακολουθώντας το σύντομο ταξίδι του κατά μήκος τον ραγών; Μα θέλει και ρώτημα; Αναμφίβολα αποτελούσε σημαντικό ρόλο στη καθημερινότητά τους! Και δεν ήταν μόνο η πρώτη εικόνα, η πρώτη έξοδος της ημέρας που ξεκινούσε! Πόσες χαρές και λύπες, πόσα άγχη, πόσες προσδοκίες κι ελπίδες δεν αναδευόταν μες στο νου τους κάτω απ΄ το ελαφρύ ταρακούνημά του. Για κάποιους πιο ψύχραιμους ήταν η ώρα της περισυλλογής κι ανακατάταξης προτεραιοτήτων. Κάποιοι άλλοι έκλειναν τα μάτια ηρεμούσαν ή λαγοκοιμόταν, κλέβοντας απ’ τη δύσκολη καθημερινότητά τους μερικές στιγμές ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς. Υπήρχαν κι αυτοί που απλώς απολάμβαναν τη διαδρομή ψιλοκουβεντιάζοντας με τους διπλανούς τους. Έτσι εύκολα θα το αποχωριζόταν λοιπόν, το «κόκκινο τραίνο» τους;
ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!
Βεβαίως!! Διότι εκεί που έστεκες μπρος στο ταψί με τα άδεια γεμιστά που έπρεπε να γεμίσουν, κι ένα σωρό άλλες σκοτούρες για τη δουλειά, τα παιδιά, τα οικονομικά και τα λοιπά και τα λοιπά παίδευαν το μυαλό σου, νάσου πάνω στην πάντα ανοιχτή οθόνη σου κι ο παχουλός ανθρωπάκος της χαράς! Ντυμένος στα κόκκινα να σε κοιτά καλοσυνάτα, καθώς κατευθύνεται προς τη καμινάδα ενός σπιτιού. Φορτωμένος βεβαίως τα πολλά του δώρα! Μπορείς να μην ευθυμήσεις και να μην γυρίσεις πίσω σε κάποιο ταξίδι σου αρχάς Νοεμβρίου στη μακρινή Αλβιώνα, όπου σε είχε υποδεχτεί ένας μεγαλειώδης, Χριστουγεννιάτικος στολισμός παντού! Στους δρόμους, στις πλατείες, στις εισόδους των μαγαζιών, στις αυλές, μέσα απ’ τα παράθυρα όλων σχεδόν των σπιτιών! Πρωτόγνωρες καταστάσεις για μας τα χρόνια εκείνα! Θα μου πείτε, τι να σου κάνουνε κι αυτοί οι καημένοι που μόλις σκάσει το φθινόπωρο πέφτουν πάνω τους σκοτεινές κι ομίχλες και τους καταθλίβουν; Το ρίχνουν στο στόλισμα λοιπόν! Εν αναμονή της γιορτής και των όσων καλών φέρνει μαζί της… Τώρα βέβαια, αυτή η πρόωρη αναζήτηση της χαράς για μικρούς και μεγάλους ήλθε και κατά τα μέρη μας! Καλά όλ’ αυτά! Δεν έχουμε καμμιά αντίρρηση, αφού η προετοιμασία ελαφραίνει τη ψυχή και αποφορτίζει απ’ τα βάρη της καθημερινότητας. Προσοχή όμως μην μείνουμε στους στολισμούς μόνο και χάσουμε το νόημα και το βαθύτερο μήνυμα των ημερών!
ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ!
Τριγύριζε με το κεφάλι κάτω σε γνωστό πολυκατάστημα. Σαφώς γερασμένη, αλλά αναγνωρίσιμη, παρά τον χρόνο που είχε αλλοιώσει τα άλλοτε όμορφα χαρακτηριστικά της. Γνωστή κυρία του πολιτισμού και της προσφοράς. Χρόνια πολλά αφιλοκερδώς να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε ομάδες και συλλόγους. Καθώς δεν είχε τέκνα, σημαντικό μέρος της περιουσίας της είχε δοθεί δωρεά, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να συνεχιστεί το καλό έργο και να δίνει χείρα βοήθειας όπου υπήρχε ανάγκη. «Ζω τώρα ήσυχα. Κοιμάμαι νωρίς και ξυπνώ ξεκούραστη κι ευχαριστημένη…» μας είχε πει μεταξύ άλλων στη σύντομη συζήτηση που κάναμε. Την κοιτάξαμε με θαυμασμό και δεν μπορέσαμε να μην της πούμε πόσο την εκτιμούμε και πόσο σημαντική θεωρούμε τη πολύχρονη προσφορά της στον άνθρωπο και στη κοινωνία! Μας αποχαιρέτισε μ’ ένα σκύψιμο του κεφαλιού κι ένα ελαφρό χαμόγελο. Έκανες το καθήκον σου καλή μου φίλη. Γι’ αυτό κοιμάσαι ήσυχα. Διότι έδωσες! Και η ήσυχη συνείδησή σου, όπως κι η χαρά των όσων πρόσφερες σου το ανταποδίδουν τώρα. Καλή καρδιά! Αυτό μένει τελικά! Προίκα όλων η ανάμνηση των όμορφων πεπραγμένων μας, που θα είναι πάντα εκεί για μας επιβραβεύουν για όσα χωρίς ανταλλάγματα χαρίσαμε στον συνάνθρωπο…
