Βάζουμε μπρος το κουτί, ευχόμενοι μ’ όλη μας τη καρδιά να μη μας κάνει τις γνωστές του ζαβολιές: Μαύρες οθόνες, παγωμένες αναρτήσεις, κάτι εικονίδια που σε προειδοποιούν για καινουργιοφερμένους στο χώρο επικίνδυνους ιούς, και άλλα πολλά. Και να που η οθόνη φωτίστηκε, όλα βαίνουν καλώς, πρώτες και καλύτερες στο πλάι κι εκείνες οι ερωτήσεις που μας κάνει το μηχάνημα: «Ποιο είναι το αγαπημένο σας φαγητό; Ποιο το χόμπι σας; Τι σας στεναχωράει περισσότερο; Τι σας δίνει χαρά;» και μερικά ακόμα που συνήθως μας εκνευρίζουν, μα απόψε, που ο νανουριστικός αγέρας του Ιούλη περιφέρεται στο ρετιρεδάκι μας είμαστε ευάλωτοι κι έχουμε και μια ανεξήγητη, εξομολογητική διάθεση, μας φάνηκαν οικείες όσο ποτέ άλλοτε. Εξάλλου τόσες φορές που μας τις έχουν προβάλλει κι έτσι επίμονο που είναι το σύστημα, κάποτε θα του απαντούσαμε! Του κάνουμε τη χάρη ετούτη τη φορά, του τα καταθέτουμε όλα, μπαίνουμε μετά στις αναρτήσεις των φίλων κι αφοσιωνόμαστε σ’ αυτές! Λίγο εδώ, λίγο εκεί, λίγο παραπέρα επικοινωνούμε, ενημερωνόμαστε, ψυχαγωγούμαστε, αποξεχνιόμαστε…Μην ξεχνάμε όμως πόσο εκτεθειμένοι είμαστε σε κάθε πάτημα κουμπιού! Διότι ό,τι πεις, ό,τι γράψεις, ό,τι υπονοήσεις ή επινοήσεις, εδώ μένει! Καταγράφεται και δεν ξεγράφεται!
ΤΟ ΝΤΟΜΙΝΟ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ…
Ας μιλήσουμε όμως και για…«άδειασμα τσέπης»! Ας μιλήσουμε και για την…καπήλευση με παντοίους τρόπους των λίγων χρημάτων που φτάνουν στα χέρια μας. Και για να το αναλύσουμε σωστά, ιδού και μερικά παραδείγματα των ημερών: Κατά πρώτον το έξοδο του καυσίμου του αυτοκινήτου μας, άνευ του οποίου δεν μπορούμε να πάμε στη δουλειά. Αβάστακτο έχει γίνει! Εσύ δίνεις το γνωστό ποσό, νομίζεις πως φούλαρες το ρεζερβουάρ κι αυτό…μάλλον τρύπησε κι αδειάζει μόνο του! Αλλά κι οι τσέπες μας μοιάζουν να έχουν τρυπήσει, καθώς δεν μένει ούτε…δεκαρίτσα εκεί μέσα! Κάθεσαι και ψειρίζεις τα πάντα και διαπιστώνεις πως πρέπει να σφιχτείς, να μετράς το καθετί, να στερηθείς κάθε μικρό-ευχαρίστηση κι ευκολία. Όπως ας πούμε το έτοιμο φαγητό που στην μεγάλη ανάγκη δεν θα μπορείς να πάρεις! Διότι μίκρυναν τα κουπάκια, λιγόστεψε η μερίδα, ακρίβυνε η τιμή! Για να λέμε βέβαια και του στραβού το δίκιο, πως θα βγουν κι αυτοί οι άνθρωποι με τέτοια ακρίβεια στην ενέργεια και στις πρώτες ύλες; Όλοι δικαιολογημένοι λοιπόν; Ή μήπως οι πάντες αδικαιολόγητοι κι εμείς μαζί, που τα θέλουμε όλα δικά μας και ξεχνάμε τα μικράτα μας που πηγαίναμε με το γαϊδουράκι, μαγειρεύαμε και θερμαινόμασταν με ξύλα και τρώγαμε ό,τι μας πρόσφερε το περιβολάκι μας;
ΤΑ ΠΑΙΔΟΠΟΥΛΑ…
Ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν και τα ευχάριστα του καλοκαιριού. Τα θερινά μας μπανάκια που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε καθώς πλατσουρίζουμε στο νερό. Ή δροσεροί και ασφαλείς στην ακτή παρακολουθούμε τα παιδόπουλα που μας συντροφεύουν στην παραλία κάθε μέρα. Μικρά κι άγουρα ακόμα! Σε μια ηλικία που συλλέγουν γνώση κι εμπειρίες, αποθηκεύοντας παράλληλα μύριες συγκινήσεις και συναισθήματα. Φοράνε όλα μπλούζα στο ίδιο χρώμα καθώς εθίζεται σε ομάδες με κοινές δραστηριότητες κι ενδιαφέροντα. Και πλένε…Στη σειρά το ένα πίσω απ’ το άλλο… Δίνοντας ώθηση στο κανό με το μακρύ κουπί τους. Τα παρατηρούμε εδώ και ώρα καθώς απομακρύνονται στα βαθιά ξεσυνοριζόμενα το ένα το άλλο. Μερικά μάλιστα μοιράζονται το ίδιο κανό και κωπηλατούν ταυτόχρονα. Καλά ταξίδια παιδιά στο όμορφο, μεγάλο ταξίδι της ζωής, το γεμάτο συντροφικότητα, περιπέτειες και συγκινήσεις!
«Η ΔΙΚΑΙΗ ΚΟΥΠΑ»
Ο λόγος για το γνωστό, πήλινο αγγείο απ’ το ακριτικό νησί της Σάμου! Μια αρχαιά κούπα, που διαθέτει κρυφό μηχανισμό κι είναι φτιαγμένη -όταν τη παραγεμίσεις- γοργά να σου αδειάζει απ’ το πάτο το γλυκόπιοτο κρασί της! Βλέπεις είναι νόμος της φύσης, η απληστία κι η αχαριστία να τιμωρούνται! Παντού και πάντα! Πολύ περισσότερο στη γη μας επάνω, στη μήτρα που μας γεννά, μας τρέφει, μας ντύνει, μας προσφέρει ασφαλές καταφύγιο. Η οποία με την αέναη κίνησή της στο ατελεύτητο του χρόνου μεταλλάσσει, αλλά κι αναπλάθει τα πάντα μέσα κι έξω της. Με το δικό της φυσικό τρόπο ωστόσο. Κρατώντας μια σοφή ισορροπία που επιτρέπει τη συνέχεια της ζωής στην επιφάνειά της. Ισορροπία που κλυδωνίζεται καθώς ο μικρός-μωρός άνθρωπος πληγώνει τα σωθικά της, μολύνει τον αέρα της, βρωμίζει τα νερά της, την αποψιλώνει, την εξαντλεί και την απονεκρώνει με ποικίλους τρόπους. Και να που τα τελευταία χρόνια είδαμε αλλαγή κλίματος, καταστροφικές πυρκαγιές, πλημμύρες κι ένα σωρό άλλες αναπάντεχες καταστροφές! Το παρακάναμε μήπως; Και σαν την δίκαιη κούπα πάνω στο γαλάζιο -τον φιλόξενο πλανήτη μας- ενεργοποιείται ένας μηχανισμός καταστροφικός, που μας αποστερεί τους θησαυρούς του; Το νέκταρ της ζωής μας που το βλέπουμε να κυλά στα πόδια μας και να χάνεται; Προλαβαίνουμε άραγε να σώσουμε ό,τι μπορέσουμε απ’ τον επίγειο παράδεισό μας; Νομίζω ναι! Αρκεί να το θέλουμε και ν’ αγωνιστούμε γ’ αυτό!
ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ…
Πολύ το νοσταλγήσαμε είν’ αλήθεια το ακριτικό, πατρικό νησάκι μας που εγκαταλείψαμε 11 χρονών! Δεν θα το επισκεφτούμε φέτος, γι΄ αυτό καταφύγαμε σε μια νοερή επιστροφή στα παλιά, στέλνοντας φωτογραφίες απ’ τα μικράτα μας σε σελίδα του χωριού μας, κι ευθύς ήλθε η απάντηση μ’ ένα μικρό φιλμάκι! Βλέπουμε και ξαναβλέπουμε μερικούς …γέροντες και…γερόντισσες να πίνουν το καφεδάκι τους στη πλατεία του χωριού και ν’ αστειεύονται μεταξύ τους. Καμιά και κανέναν δεν αναγνωρίζουμε κι όταν ζητούμε ονόματα μ’ έκπληξη διαπιστώνουμε πως έχουμε απέναντι μας -στην οθόνη επάνω- μερικούς…συμμαθητές και…συμμαθήτριες απ’ το Δημοτικό! Μα τι μας συμβαίνει επιτέλους; Μήπως ο χρόνος κύλησε γοργά και μας προσπέρασε χωρίς να το καταλάβουμε;
