Ασάφεια κι ανασφάλεια…
Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι για τον καθένα μας να μείνει αυτός που είναι στις μύριες προκλήσεις της ζωής. Είναι τόσες οι παγίδες, οι αντιπαλότητες, οι υποχωρήσεις, τόσοι οι συμβιβασμοί κι οι ελιγμοί που αναγκάζεσαι να κάνεις που στη διαδρομή μπορεί να χάσεις τελείως τον εαυτό σου. Ειδικά στους πονηρούς καιρούς μας, τους ασαφείς και γεμάτους ανασφάλεια. Γι’ αυτό φίλοι τον νου σας! Μια αξιοπρέπεια μας έμεινε… Μην τη χάσουμε κι αυτή!
Ούτε τρίτη Δημοτικού!
Φάγαμε, ήπιαμε με την καλή παρέα, τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα οικονομικά! Κι επειδή μετά το φαγοπότι το μυαλό υστερεί λιγάκι, βγάλαμε μολύβι και χαρτί κι ετοιμαστήκαμε. Η ταμειακή μας έχει ήδη βγάλει έτοιμο το λεγόμενο «μερικό σύνολο», πρέπει όμως να δουλέψει το δικό μας… μηχάνημα, να κάνουμε… διαίρεση για να βρούμε τι αντιστοιχεί στον καθένα! Να μην κάνουμε και λάθος κι αδικήσουμε κανένα, ειδικά τώρα που τα ψιλά δεν περισσεύουν! Μολύβι κα χαρτί λοιπόν και ξεκινάμε… Εντάξει! Τα καταφέραμε τη δεύτερη φορά! Είναι βλέπεις τα έξτρα λεπτά που μας μπερδεύουν! Συν το πουρμπουάρ που πρέπει κι αυτό να μοιραστεί! Ούτε Τρίτη τάξη να ήμασταν! Αλλά η Τρίτη Δημοτικού, θα μου πείτε, ήταν η πιο δύσκολη…
Και λίγη νοσταλγία…
Και τώρα πάει το “πενηντάευρω!”. Ας το ξεχάσουμε! Εξάλλου τόσο κοιμισμένοι που ήμασταν, ούτε που το είχαμε καταλάβει πως ήταν δεκαεφτά ολόκληρες χιλιάδες που ξοδεύονταν στο λεπτό αλόγιστα! Πάει και το… «εικοσάρικο»! Κι αυτό πολύ μας πέφτει! Τώρα θα μετράμε μ’ ευλάβεια, όχι τα «δίδραχμα» -των δυο ευρώ, που ήταν δραχμές… εφτακόσιες!- μα τα δεκαράκια και τα πενταράκια… Είδατε τι μας έκανε η αλλαγή νομίσματος που κανείς δεν διανοήθηκε να της επιρρίψει ευθύνες για τη κατάντια μας; Καλύτερη δεν ήταν η δραχμούλα μας, της οποίας τουλάχιστον γνωρίζαμε κι εκτιμούσαμε την ξεχωριστή αξία;
Στο στόχαστρο!
Ήλθαν, λέει, από τη μακρινή ήπειρο και βρήκαν μια Ελλάδα εντελώς διαφορετική απ’ αυτή που τους παρουσίαζαν τα “μέσα” στην πατρίδα τους… Λογικό, αφού εδώ και μερικά χρόνια εισπράττουμε φοβέρες και συστηματική δυσφήμηση! Στο στόχαστρο λαμπρές προσωπικότητες του πνεύματος, της τέχνης και της επιστήμης που υποβαθμίζονται, ιστορικά πρόσωπα, αρχαίοι ήρωες και στρατηλάτες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον για ν’ αλλοιωθεί και να κατασυκοφαντηθεί η Ελληνική ψυχή! Ψεύδος, παραπλάνηση και φυσικά συμβουλές και παραινέσεις που απευθύνονται κυρίως στους παραστρατημένους λαούς του νότου -πλούσιους λαούς σαν τον δικό μας!- πρόσφορους προς εκμετάλλευση, αλλά και λόγω κλίματος, ιδανικούς για μόνιμη κατοικία και διακοπές…
Το τελευταίο πλήγμα;
Μαθαίνουμε πως υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, δίνονται μάλιστα και κίνητρα για να επενδύσουν οι απανταχού της γης αγοραστές, στην κατοικία στον τόπο μας! Μαθαίνουμε επίσης, πως η πρώτη κατοικία στο εξής θα είναι απροστάτευτη! Που σημαίνει ότι εύκολα θα περνά στα χέρια των δανειστών, αφήνοντας τον κάθε άτυχο νοικοκύρη κυριολεκτικά στον δρόμο! Δεν έχουμε αντίρρηση να ζήσουν στον όμορφο αυτόν τόπο κι άλλοι άνθρωποι, όχι όμως έμποροι ψυχών και σφετεριστές γης ποτισμένης μ’ ιδρώτα κι αίμα…
Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Φουκοσίμα… Τσερνόμπιλ!
Αυτό το τελευταίο το είχαμε ξεχάσει! Κι όμως εκεί είναι ακόμα! Συμπιεσμένο κάτω από τόνους τσιμέντο να βράζει αργά – αργά και να βρίσκει διέξοδο κάτω απ’ τη γη που το σκεπάζει… Οπως και τα υπόλοιπα εξάλλου… Για να ποτίζουν δηλητήριο τη γη όπου πατάμε, όπου ζούμε, απ’ όπου τρεφόμαστε! Για να βρωμίζουν οι θάλασσες και να χάνονται δια παντός τα οικοσυστήματα… Για να γεμίζει ο αέρας που αναπνέουμε, αόρατα, θανατηφόρα σωματίδια… Πότε θα βάλουνε μυαλό οι αμετανόητοι, ισχυροί του κόσμου τούτου;
Μια ήρεμη στιγμή…
Πρωινή βόλτα στον Δημοτικό Κήπο! Μας αναζωογονεί η πρασινάδα γύρω μας, ώρα περνούμε παρατηρώντας τα λουλούδια, τα δένδρα, τα πουλιά, τα γατάκια που περιφέρονται στον χώρο… Έξω απ’ τη λιμνούλα με τις πάπιες και τις χήνες ένα σμήνος περιστεριών μοιράζονται τα σπόρια και τα υπολείμματα τροφής που αφήνουν τα παιδιά. Πεσμένα με τα μούτρα στο φαγοπότι! Στα κλουβιά των αιγάγρων και των παγωνιών… άλλο συμπόσιο! Ταΐζονται αβέρτα τα αιγαγράκια από ένα τελάρο γεμάτο χόρτο που έχει τοποθετηθεί ακριβώς απ’ έξω! Καλή η κίνηση… Το χαρήκαμε!
Και μια νότα αισιοδοξίας…
Καθαρή η βιτρίνα του που δυο χρόνια τώρα έμοιαζε χαμένη κάτω από τόνους σκόνη, μαζεμένη η αλληλογραφία που κάλυπτε το δάπεδο της εισόδου, τώρα ο χώρος λάμπει, μπήκε επιτέλους πάγκος στο άδειο μαγαζί, ρούχα κρεμασμένα εδώ κι εκεί, πιο πέρα έτοιμη η ραπτομηχανή: «Επιδιορθώσεις ενδυμάτων», φιγουράρει στην κορυφή η ταμπέλα του καινούργιου καταστήματος! Βρίσκουμε σιγά – σιγά τον εαυτό μας; Μάλλον…
