Σε στάσιμα νερά…
Oπου γλιστράς και πέφτεις στα βαθειά! Όμως ακόμα και αν το κεφάλι σου μείνει έξω απ’ το νερό, πάλι το μπελά σου σίγουρα θα τον βρεις! Κι όχι τόσο απ’ το… κροκόδειλο ή απ’ τα βατράχια που βασιλεύουν εκεί μέσα ή από καμιά ακίνδυνη νεροφίδα, μα απ’ εκείνα τ’ αόρατα μικροσκοπικά… “βδελλοειδή” που καταβροχθίζουν λαίμαργα ό,τι βρουν! Διότι βλέπεις, σε θολό νερό κατοικοεδρεύουν χιλιάδες φαινομενικά ανύπαρκτα όντα, που θα σου πιούν τα αίμα πριν καλά – καλά το καταλάβεις! Τρόμος σε πιάνει αν τύχει και δεις κανένα σε κάποιο ντοκιμαντέρ -μεγεθυμένο μερικές εκατοντάδες φορές- διάφανο, αέρινο και φαινομενικά ακίνδυνο ν’ απλώνει τις μακριές κεραίες του, να τις χώνει βαθειά στη σάρκα του θύματος, που μόλις έχει γραπώσει με τα υπόλοιπα πλοκάμια του, να ρουφά άπληστα τους χυμούς του και να το αφήνει -άδειο κουφάρι πλέον- να παραδέρνει στα νερά… Αυτοί λοιπόν, οι μικροί κι αόρατοι μεθοδικοί φαγάδες γύρω μας είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί!!
Πόρτες και πόρτες…
Μακρύς ο δρόμος, το βήμα γοργό, το βλέμμα πλανιέται στα κτήρια και το ανήσυχο μυαλό μας μπήκε πάλι σε δουλειά. Να, ας πούμε, αυτές οι πόρτες που φεύγουν γοργά πίσω μας, πόσα και πόσα δεν μπορούν να κρύβουν! Μόλις τώρα προσπεράσαμε εκείνη τη παλιά, την επιβλητική που μας πάει νοσταλγικά έναν αιώνα πίσω. Στα δύο μέτρα το μάτι μας πήρε φευγαλέα μια χαρακτηριστική της δεκαετίας του εξήντα. Σιδερένια με το απαραίτητο τζάμι της καλά προφυλαμένο πίσω από ένα πλέγμα ομοιομόρφων σχημάτων απ’ το ίδιο υλικό. Σαφώς κι έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ αυτή που βλέπουμε μπροστά μας, την ολοκαίνουργια που ’ναι ένα σκέτο τζάμι, που λαμποκοπά όλο νιάτα και φρεσκάδα, δίπλα στο ξεφλουδισμένο απ’ τον χρόνο κυματιστό ρολό του παράπλευρου καταστήματος! Αν είχαν μιλιά τι απίστευτα κι αμίμητα για την ανθρώπινη φύση και για τ’ αναπάντεχα της ζωής δεν θα είχαν να μας διηγηθούν τούτα εδώ τα κλειστά στον έξω κόσμο… παραθύρια! Να και μια ολοκαίνουργια, αλουμινένια σε απομίμηση παλιάς με το γιορτινό στεφανάκι καλά στερεωμένο κάτω απ’ το ρετρό της πόμολο. Υπομονή! Εδώ που βρέθηκες θα δουν κι εσένα μπόλικα τα μάτια σου!
Των ημερών…
Ένα αεράκι παγωμένο έρχεται απ’ την είσοδο που ανοιγοκλείνει κάθε λεπτό, ταρακουνά επικίνδυνα τις μπάλες του λαμπερού δένδρου του χολ, κανείς ωστόσο δεν πτοείται, ο κόσμος πληθαίνει, τα τραπέζια γεμίζουν, οι καφέδες πάνε κι έρχονται, τα πηγαδάκια δίνουν και παίρνουν, το ίδιο κι οι ανταλλαγές θερμών ευχών, φιλοφρονήσεων και νέων. Ατμόσφαιρα χαρούμενη και γιορτινή! Όπως αρμόζει στην περίσταση σ’ αυτή την ομαδική σύναξη σε κλειστό χώρο, όπου βρεθήκαμε για φιλανθρωπικό σκοπό φυσικά! Όπου, ως δια μαγείας, όλα τα άσβεστα μίση έσβησαν στο λεπτό, οι γνωστές παλιές παρεξηγήσεις έχασαν τον δρόμο της επιστροφής στις ατραπούς του παρελθόντος, ζήλιες, μικροκακίες και δολερά ένστικτα θάφτηκαν επιμελώς στα βάθη του άστατου “εγώ” μας, κι όλοι φορώντας το καλύτερο χαμόγελό μας κάναμε την καλή μας πράξη! Και του χρόνου με υγεία!
Γιορτινά τοπία…
Ένας μικρός μορφασμός με σποραδικές συσπάσεις των χειλιών προδίδουν ανυπομονησία, το μάτι πεταρίζει ελαφρά, το δαχτυλάκι του ενός χεριού πάει πάνω – κάτω νευρικά, η παλάμη του άλλου στηρίζει το κεφάλι στην γνωστή, πένθιμη στάση απόγνωσης… Τι γίνεται λοιπόν; Τίποτα… Τα συνηθισμένα! Αναμένουμε να ξεμπλοκάρει το μηχάνημα για ν’ απολαύσουμε τα φανταστικά, γιορτινά λευκά τοπία μας, και να τα πούμε λιγάκι με τους φίλους κι αναρωτιόμαστε μήπως ν’ αλλάζαμε εταιρεία και να γίνουμε συνδρομητές σ’ εκείνη που υπόσχεται πιο γρήγορο και ασφαλές σερφάρισμα στη μαγεία του Κυβερνοχώρου! Μήπως να το κλείσουμε το έρμο το μηχάνημα, να πάρουμε το παρεάκι και να φύγουμε προς τα χιόνια -στα δικά μας τα Λευκά Όρη- για να ξεμπλοκάρει το μυαλό κι οι αρθρώσεις, να χαρεί το μάτι, το αυτί κι όλες μας οι αισθήσεις;
Άγγελέ μου αγαπημένε…
Γύρω του οι ουρανοί ανοίγουν κι απλώνονται όσο παίρνει το μάτι, άλλοτε σκέτος καμβάς πουπουλένιος, άλλοτε κρυστάλλινοι και διάφανοι, κι άλλες φορές θαμποί στις θολούρες της βροχής και των ανέμων… Με τον χιτώνα τον πολύπτυχο ν’ ανεμίζει γενναιόδωρα, τα φτερά πάντα ανοιχτά -έτοιμα να σε πάρουν σε τόπους μακρινούς- τα χέρια δεμένα ψηλά σε στάση προσευχής, λες και σύντομα θ’ απλωθούν προς τα πάνω και θα σου κατεβάσουν ένα τσούρμο αστέρια που φεγγοβολούν μέρα-νύχτα πάνω του! Άγγελε των ονείρων -αιώνες λες, στην ίδια θέση- στο τζάμι του παραθύρου, έχεις γίνει μέρος της ζωής μας! Ήλθαν πάλι οι γιορτές κι εδώ είσαι ακόμα! Μα σαν περάσουν, ποιο βέβηλο χέρι θα τολμήσει να σε αποκολλήσει από το τζάμι, για να σε φυλάξει στο κουτί με τα… Χριστουγεννιάτικα στολίδια, απ’ όπου, πριν χρόνια βγήκες;
