«ΕΝ… ΟΙΔΑ ΟΤΙ… ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ»!
Σωστό το ρητό και φυσικά τιμά τον καθένα που θα παραδεχτεί ταπεινά, την αδυναμία του -τη απόλυτα λογική κι ανθρώπινη- να τα κατέχει όλα! Όμως για δέστε τι μας συμβαίνει τώρα τελευταία: Έχει γίνει το σοφό απόφθεγμα, όπλο στα χέρια κάθε εκλεγμένου ή μη πολίτη, που δηλώνει παντελή άγνοια, για να δικαιολογήσει τις απαράδεκτες πράξεις κι επιλογές του. «Έτσι είναι» θα μου πείτε. «Ας μην ξεχνάμε κι όλες εκείνες τις ασήμαντες φαινομενικά παραπομπές σε… “κανονισμούς-παραθυράκια” που σηκώνουν ποικίλες ερμηνείες και σου επιτρέπουν να παρανομείς και να ξεφεύγεις! Ενίοτε δε, καταφεύγεις και στο σοφό ρητό για να κλείσεις τελεσίδικα τα στόματα αφελών, που -ούτως ή άλλως- αδυνατούνε να σε βλάψουν!»
ΜΕΤΑΞΥ ΑΣΤΕΙΟΥ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΥ…
Μιλάμε βέβαια για το σύγχρονο το γνωστό μας «μέσον», που θα μας κρατήσει στο πλάι του ακόμα και… πεθαμένους! Ξέρω τώρα ότι γελάτε με την ψυχή σας, όσοι έχετε δει στο αγαπημένο μας «βιβλίο των προσώπων» εκείνο τον… σκελετό, τον πεσμένο πάνω στο πληκτρολόγιο με τους χίλιους φίλους -του μακαρίτη υποτίθεται εαυτού μας- ανυποψίαστους να εξακολουθούν να μας στέλνουν θερμές «καλημέρες», να κάνουν όμορφα σχόλια, να φορτώνουν φιλοφρονήσεις και να μας ανεβάζουν στα ύψη!! Υπερβολές θα μου πείτε… Χαρακτηριστικό στοιχείο ωστόσο, η υπερβολή στο εξυπηρετικό μέσου! Εκεί όπου πιασμένος κυριολεκτικά στην καρέκλα σου πηδάς, βουτάς, πετάς, ταξιδεύεις χωρίς φραγμούς σε κόσμους άλλους! Καλές και θεραπευτικές οι…ψευδαισθήσεις, θα μου πείτε! Άσε τώρα τους διακαείς πόθους, τις μεγάλες προσδοκίες κι επιθυμίες, τις οποίες το μέσο τρέφει συστηματικά, κατά κόρον, και μέχρι… τελικής πτώσεως! Συνομιλείς π.χ., εβδομάδες με τη νεαρά της φωτογραφίας, την ερωτεύεσαι σφόδρα, κάνεις τ’ αδύνατα – δυνατά να της κλείσεις ραντεβού, τα καταφέρνεις, τη συμφωνημένη μέρα και ώρα στήνεσαι απέναντι απ’ το ρολόι, ας πούμε -για να βολιδοσκοπήσεις λιγάκι πρώτα- και με φρίκη διαπιστώνεις ότι από κάτω σε περιμένει η… ίδια η… γιαγιά σου!!
ΟΠΟΥ ΦΥΓΕΙ – ΦΥΓΕΙ!!
Αφού στηθήκαμε ένα τέταρτο για να πάρουμε τα δυο μας εισιτήρια που μεταφράζονται σε πέντε ευρώ το καθένα, τσουλάμε στους γαλαζωπούς διαδρόμους, ευτυχώς όχι αυτή τη φορά πάνω σε καροτσάκι χωρίς χέρι και με χαλασμένη ρόδα! Προχωρούμε όλο προσδοκίες, αναζητώντας τον δρόμο μες στους πολυδαίδαλους λαβυρίνθους του ισογείου και κάποτε ανακαλύπτουμε το σημείο! Μας υποδέχεται ένα τσούρμο ανυπόμονων ασθενών και συνοδών, που μπλοκάρει την πόρτα του, κι όλο πληθαίνει. Το νούμερο είκοσι έχουμε, με λίγη υπομονή θα τελειώσουμε και θα πάμε στο επόμενο σημείο αναμονής. Αμ δε! Διότι υπάρχουν κι οι… προτεραιότητες! Οι ασθενείς πάνω στα φορεία, οι ασθενείς απ’ τα επείγοντα, οι ευκαιριακοί, οι απαιτητικοί, οι καβγατζήδες και πάει λέγοντας… Ευτυχώς γρήγορα αντιλαμβανόμαστε το μάταιο της υπόθεσης -τι να πρωτο-προλάβουν κι οι λιγοστοί εργαζόμενοι του χώρου- κι αποχωρούμε, μετρώντας τις σημερινές μας απώλειες: Ένα πρωινό που πήγε στράφι, κι 20 πολύτιμα ευρώπουλα που ξοδεύτηκαν άδικα σ’ εισιτήρια και ταξιά…
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ…
Γερά χωμένα στην οροφή της βεράντας του παλιού κτηρίου που ο χρόνος άρχισε να καταλύει, βρίσκονται ακόμα τα δυο σκουριασμένα σίδερα, όπου στερεωνόταν οι χονδρές αλυσίδες μιας κούνιας που ανέστησε γενιές και γενιές, κι είδε πολλές χαρές! Τώρα που ο καλός ιδιοκτήτης εγκατέλειψε τα επίγεια, το σπίτι ερήμωσε κι οι κάτοικοί του σκόρπισαν στους τρεις ανέμους, ήλθαν τα χελιδόνια, βρήκαν μια γερή βάση στο σκουριασμένο σίδερο κι άρχισαν να το κυκλώνουν με σβόλους λάσπη, μέχρι που έφτιαξαν γερή φωλιά, τη γέμισαν μπόλικα κλαδάκια απ’ την διπλανή μπουκαμβίλια, ξερό χορταράκι απ’ την πιο κοντινή γη κι άλλα πολλά για να εξοπλίσουν πλήρως το μικρό τους σπιτικό. Μόνο που κάτι δεν πήγε καλά, κι ως το πρωί η φωλιά χώρισε στα δυο και διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια στη μουχλιασμένη πλάκα της αυλής! Δεν αποθαρρύνονται ωστόσο! Απτόητα ξεκινούν καινούργιο οικοδόμημα στο πλαϊνό σίδερο! Πιο γερό και πιο ευρύχωρο τούτη τη φορά! Τώρα τα βλέπεις να πηγαινοέρχονται με ζέση, κουβαλώντας σκουληκάκια στους νεοσσούς… Καινούργια ζωή! Κι η ζωή στα παλιό κτήριο συνεχίζεται…
ΑΣΥΝΕΠΕΙΣ, ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΥΓΑΤΖΗΔΕΣ…
Περιηγήθηκαν την πόλη, έφαγαν ήπιαν κι ύστερα τράβηξαν για το κατάλυμά τους, όπου θα περνούσαν μια νύχτα πριν φύγουν γι’ αλλού. Παρκάρουν στην αυλή του πιο κοντινού κτηρίου, αποκλείοντας την έξοδο σε μερικά οχήματα ιδιωτικού χώρου, αγνοώντας τ’ απαγορευτικά σήματα και τις παραινέσεις των περιοίκων να το αφήσουν λίγα μέτρα μόνο πιο πέρα, σε δημόσιο πάρκιγκ με ελεύθερη είσοδο! Κοιμούνται, ξυπνούν αργά, παίρνουν νωχελικά το πρωινό τους, ενώ εκεί κοντά οικογένεια με άρρωστο που χρειάστηκε επειγόντως θεραπεία νωρίς τα πρωί είχε βασανιστεί ν’ απεγκλωβίσει το αυτοκίνητό της, ενώ άλλος ένοικος του ίδιου χώρου αναγκάστηκε να πάρει ταξί για να πάει στη δουλειά! Ώρες μετά επιστρέφουν για να πάρουν το αμάξι, το βρίσκουν χωρίς πινακίδες, υβρίζουν αισχρά τους πάντες και τα πάντα, κι αποχωρούν απειλώντας θεούς και δαίμονες…
ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ…
Θέματα και θέματα σχετικά με το τι… τρώμε ή δεν…τρώμε! Για τις ενδυματολογικές μας προτιμήσεις κι όλα τα παραλειπόμενα… Για τα φλέγοντα των καιρών μας, όπως η πολιτική κι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς… Μικρές αναλύσεις της παρούσας οικονομικής κατάστασης και μικρές ειλικρινείς αναφορές στις σχέσεις των δυο φύλων! Κομμάτια για πλάνες, παραπλανήσεις και περιπλανήσεις σ’ άγνωστα εδάφια… Ιστορίες γι’ αληθινά ή ψεύτικα παραμύθια… Θέματα, νοσοκομειακά, πατριωτικά, οικολογικά, φιλοζωικά, μνημονιακά, ετεροχρονισμένα και τρομακτικά! Για τις καινούργιες μηχανές και την ανυπέρβλητη, σύγχρονη τεχνολογία… Σχόλια για το άπειρο πέρα απ’ τον ουράνιο θόλο, για τον αδυσώπητο χρόνο και το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης, γι’ ανθρώπινους χαρακτήρες, για παθήματα και μαθήματα… Θέματα χωρίς αρχή και τέλος, για παθιασμένους… συγγραφείς! Να γράφουν, να γράφουν και τελειωμό να μην έχουν!
