ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ «ΠΟΤΕ»…
Μετά από πολύχρονες σπουδές άνοιξε μικρή, απολύτως νόμιμη επιχείρηση, δουλεύει καλά αλλά δεν του μένει τίποτα, αφού τα έξοδα του, ΤΕΒΕ, Τέλος Επιτηδεύματος, υλικά, νερό, ρεύμα, τηλέφωνα κ.τ.λ. ίσα – ίσα καλύπτουν τα έσοδά του! Διαθέτει κι ένα διαμερισματάκι που αδυνατεί να νοικιάσει, στις λίγες μετακινήσεις του χρησιμοποιεί ένα παλιό αμάξι που κληρονόμησε απ’ τον παππού, «πολύτιμα αποκτήματα!» που του ζητήθηκε πρόσφατα -λόγω της κατάργησης του αφορολόγητου- ν’ ακριβοπληρώσει! Ως συνήθως κάλυψαν την διαφορά οι γονείς, πράγμα που τον ταπεινώνει και τον απογοητεύει! Τι πρέπει να κάνει ο νέος αυτός άνθρωπος -ο καλός επαγγελματίας- που ζει κι εργάζεται τίμια στη χώρα του κι αποδίδει στο κράτος τους φόρους του μέχρι τελευταίας δεκάρας; Να περάσει στη παρανομία; Ή να πουλήσει το αμάξι και το σπίτι, να διαλύσει την επιχείρηση που εξυπηρετεί τόσο κόσμο, και να φύγει εργάτης στο εξωτερικό; Ως φαίνεται θ’ αναγκαστεί να το κάνει! Αφού η άστοργη, ονειρική μας «χώρα του Ποτέ» που τον γέννησε, κάνει το παν να τον εξοντώσει…
ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΒΛΑΒΕΣ ΚΙ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ…
Με αφορμή τα φοβερά αδιέξοδα των καιρών μας, ας πούμε και δυο λόγια και για άλλο ένα, μεγάλο κακό της εποχής μας! Μιλούμε βέβαια, για τις συχνές βλάβες των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας, που με το πάτημα ενός κουμπιού τεχνηέντως απορρυθμίζονται για να μας φέρουν σ’ απελπισία! Για τους «ιούς» που μας ταχυδρομούνται συστηματικά για να στείλουν όσο γίνεται πιο γρήγορα στην ανακύκλωση το πολυμηχάνημά μας… Αλλά και γι’ άλλες πολλές, συνήθως… «προαποφασισμένες» και καλά σχεδιασμένες, ελλείψεις. Αυτές τις σημαντικές για την επιβίωσή μας στα τρόφιμα, σε ρουχισμό σε πρώτες ύλες, σε σπόρους, σε φάρμακα! «Μα τι μπορεί να κάνει ο απλός άνθρωπος όταν του στερούν το αναγκαίο του μέρες, για να τον αναγκάσουν να το αγοράσει την επομένη εβδομάδα σε πιο μικρό κουτί και σε υψηλότερη τιμή;», θα μου πείτε. Ίσως σε κάποια πράγματα να μην μπορούμε ν’ αντιδράσουμε άμεσα, ας έχουμε όμως τον νου μας κι ας τιμωρούμε όσο γίνεται -σαμποτάροντας το προϊόν του- τον κάθε επιτήδειο που πάει να μας κοροϊδέψει…
ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΠΡΑΞΕΙΣ!
Από τις 5 το πρωί θα την βρεις να τριγυρίζει στους δρόμους τους γνωστούς! Με ύφος ανήσυχο, πολυάσχολο, το μπουκάλι γεμάτο νερό και τη σακούλα φουλαρισμένη τροφή, που τη μοιράζει στα σημεία. Διότι στη δεξιά γωνιά της κεντρικής λουφάζουν δυο γριές γάτες αδέσποτες! Στον κοντινό παράδρομο άλλες τέσσερις και κάτω απ’ το χαμηλό κιόσκι παραδίπλα, μεγαλώνει τα παιδιά της μια μικρομάνα! Μεγάλη η ταραχή της αν δεν προσέλθει κάποια απ’ αυτές στο πρωινό προσκλητήριο. Την αναζητά, εναγωνίως, αναρωτιέται τι να της συνέβη, βάζει στο μυαλό της το χειρότερο κι ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγαίνει απ’ το στήθος της μόλις τη δει να πλησιάζει! Και τι χάδια και τι τρυφερά λογάκια δεν την ακούς να τους λέει, όταν την πλησιάσουν μ’ εμπιστοσύνη, για να δεχτούν την αγάπη και τη φροντίδα της!! Πραγματική φιλόζωος των έργων κι όχι μόνο των λόγων η καλή μας φίλη της γειτονιάς…
ΓΝΩΣΗ… ΚΟΝΣΕΡΒΑΡΙΣΜΕΝΗ;
Πως πρέπει να μεταδίδεται η γνώση στους νεότερους ανθρώπους, με απώτερο σκοπό πάντα να τους γίνουν βίωμα και να μπορούν να τα εφαρμόσουν μελλοντικά και στην πράξη; Διότι ο νέος άνθρωπος διδάσκεται σήμερα με πολλά και μελετημένα επιχειρήματα τη σοφία της ζωής, σε «προκάτ» κείμενα, πλουτισμένα με μικρές και μεγάλες πληροφορίες επί του θέματος, και στις πιο πολλές περιπτώσεις στριμώχνονται στο άγουρο μυαλό του λεπτομέρειες χωρίς ουσία ή μπόλικα άχρηστα πράγματα, που θα τον βρουν αργά στη ζωή του ή ποτέ δεν θα συναντήσει στο δρόμο του. Έτοιμη, «κονσερβαρισμένη γνώση» δίδεται λοιπόν, στα παιδιά μας. Ποιος όμως, είναι ο πιο σωστός τρόπος να μάθει και να διδαχτεί κανείς τις αλήθειες της ζωής; Μέσω προκατασκευασμένων θεωριών και κουτιών ή εμπειρικά; Ας μη γελιόμαστε! Στην ζωή μας πια κυριαρχούν τα… έξυπνα κουτιά! Τα καλά προγραμματισμένα… κουτιά, που όλα τα ξέρουν κι όλα τα προλαβαίνουν! Δεν θ’ αργήσει μάλιστα, να ’λθει η ώρα, που και το μωρό μας θα το φέρνει απ’ το εργαστήριο ένας χαμογελαστός πελαργός, μέσα στο αποστειρωμένο καλαθάκι του, μαζί μ’ ένα κινητό κι έναν μίνι υπολογιστή -τα πρώτα του δώρα!- που θα είναι οι… δάσκαλοί του στο εξής…
ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΚΙ… ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΟΙ!
Από μια ξαφνική βλάβη στα ηλεκτρολογικά βρίσκεσαι αξημέρωτα χωρίς ηλεκτρικό. Κι η Οδύσσεια ξεκινά! Αδύνατον να εξυπηρετηθείς στο μπάνιο, δύσκολο να ξυπνήσεις τη γιαγιά για τις απαραίτητες οδηγίες, η γριά σκύλα να μην συνεργάζεται αφού αδυνατεί ν’ αντιληφθεί τι συμβαίνει, το γκαζάκι του πρωινού ροφήματος να πνέει τα λοίσθια, και τα δυο κεριά που άναψες με τις ευεργετικές -πλην όμως άκρως επικίνδυνες φλογίτσες τους- να φωτίζουν αμυδρά, μισό μέτρο μόνο του μαυρισμένου χώρου σου! Ούτε λόγος για πρωινό μπάνιο, για μαγειρική, για πλύσιμο πιάτων και ρούχων, για σίδερο, για διάβασμα, για γράψιμο στον υπολογιστή, για σερφάρισμα στις αχανείς ατραπούς του διαδικτύου! Απαγορευμένα και τα ταπεινά σούρτα-φέρτα στους διάδρομους με τα πολλά εμπόδια τους τ’ αφανισμένα στα σκοτάδια! Μόνη λύση η επιστροφή στο κρεβάτι μέχρι να φέξει λιγάκι! Με το μονότονο χτύπο του ρολογιού ν’ ακούγεται στη σκοτεινιά και να συνοδεύει μύριες, μαύρες σκέψεις, ανασφάλειες και προβληματισμούς…
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ Ή ΑΣΥΣΤΟΛΗ ΛΟΓΟΚΛΟΠΗ;
Εύκολο να την ανιχνεύσεις, πανεύκολο να την διασταυρώσεις! Μιλάμε βέβαια, για την τόσο συνηθισμένη στις μέρες μας αναζήτηση στοιχείων κι αντιγραφή κομματιών κατευθείαν από το διαδίκτυο, για να φτιάξουμε τη δική μας…πνευματική εργασία στο πι και φι! Αυτή που περνιέται για «δημιουργία», ενώ στην ουσία είναι προϊόν ασύστολης λογοκλοπής! Δεν είμαστε εναντίον του μέσου, όμως «Ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει»! Ας έχουμε λοιπόν, στα υπόψιν ότι βιαστικά κι άτσαλα συναρμολογημένα κομμάτια από εύκολα προσβάσιμο κι ετοιμοπαράδοτο υλικό, με το που θα βγουν στον τύπο -αν μάλιστα έχουν τον ίδιο τίτλο- αυτομάτως εντάσσονται στην ίδια κατηγορία και στήλη με τα άρθρα απ’ τα οποία προέρχονται! Με αποτέλεσμα να προδίδεται και να γελοιοποιείται δημόσια ο ανυπόμονος αντιγραφέας! Γιατί βλέπεις, το μηχάνημα προσφέρει ευκολίες, αλλά έχει τους δικούς του προκαθορισμένους κανόνες και δεν το εξαπατάς εύκολα! Καλό είναι όσοι αγαπούμε το γράψιμο, αφού συλλέξουμε το υλικό και κάθε χρήσιμη πληροφορία, ν’ αφήνουμε το θέμα μας να ωριμάζει κι όταν έρχεται η ώρα του, να το επεξεργαζόμαστε με δικά μας λόγια, αναφέροντας πάντα τις πηγές, και βάζοντας απαραιτήτως εντός εισαγωγικών τυχόν φράσεις κι αποσπάσματα που αντιγράφουμε κατά γράμμα…
ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ… ΛΕΞΗ!!
Το μέρος εξοχικό, κοινό, στη ρίζα του βουνού με τα γνωστά ελαφρώς…εξωτικά στοιχεία του! Ένας μικροσκοπικός καταρράχτης που συνοδεύει με το συνεχές του γουργούρισμα τις συζητήσεις των θαμώνων σε μεταφέρει αυτόματα στον…Νιαγάρα. Κάτι πολυθρόνες μπαμπού, μια αιώρα στη γωνιά, μερικοί σπαρμένοι εδώ κι εκεί φοίνικες παραπέμπουν σε χίλιες και μια νύχτες. Κάτι αμμούτσες που φτάνουν μέχρι τα πόδια σου απ’ την παραπλήσια ακτή, ξυπνούν ανεκπλήρωτες επιθυμίες για εξερεύνηση της χαμένης -τάχα μου- πολιτείας στους αμμόλοφους μια Σαχάρας, μια αφίσα πίσω απ’ το τραπέζι σου με άγρια ζώα σε καλπασμό σε παν κατευθείαν για σαφάρι στην Αφρική…Και βεβαίως εκείνο το ξεχωριστό όνομα πάνω στην ξεθωριασμένη πινακίδα του «ΟΝΕΙΡΟΧΩΡΑ», που σε… αποτελειώνει! Γίνεται τώρα να μην το κάνεις το ταξίδι, έστω και νοερό;
