ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ…
Ήταν εκείνος ο δύσμοιρος, πρώην βασιλιάς -ήρωας κι αυτός της αστείρευτης φαντασίας των σοφών προγόνων μας με το όνομα Σίσυφος, που μερικοί τον μπερδεύουν με τον άλλο γνωστό μας κακόμοιρο της αρχαιότητας, που εναντιώθηκε στους θεούς, έπεσε σε δυσμένεια και καταδικάστηκε να ζει και να δεινοπαθεί στα Τάρταρα! Παιδάκια ακόμα πήραμε μια καλή ιδέα για το μαρτύριό του, πολύ τον λυπήθηκε η ψυχή μας, πολύ μας απασχόλησε το ανισόρροπο και το άσκοπο της αιώνιας τιμωρίας του να κυλά έναν βαρύ κι ασήκωτο ογκόλιθο, με σκοπό να τον φέρει στην κορυφή απόκρημνου λόφου! Αλλά μόλις έφθαναν εκεί, ο βράχος κυλούσε, έφευγε απ’ την άλλη πλευρά κι άντε πάλι απ’ την αρχή, χωρίς σταματημό, ξανά και ξανά να προσπαθεί επί ματαίω -αιώνες τώρα- να τον φτάσει στο τελικό προορισμό του! Απίστευτο μας φαινόταν το τρομακτικό κι άδικο βασανιστήριο του Σίσυφου, αλλά μήπως στα κατοπινά χρόνια δεν το ζήσαμε κι εμείς, δεν το υποστήκαμε με χίλιους-μύριους τρόπους, σε καταστάσεις κι συμβάντα που όσο κι αν προσπαθήσαμε δεν καταφέραμε να δρομολογήσουμε; Απ’ το πιο απλό πραγματάκι της καθημερινότητας, μέχρι τα πολλαπλά, ασήκωτα βάρη των καιρών μας, που εκεί που νομίζεις πως τα έφθασες εκεί που έπρεπε και τα ξεφορτώθηκες, νάτα πάλι μπροστά μας, ίδια κι απαράλλαχτα! Ίδιοι Σίσυφοι κι εμείς…Μοιρολάτρες ενίοτε, αποθαρρημένοι άλλες φορές, αποφασισμένοι στις καλές στιγμές, και το μαρτύριο να συνεχίζεται…
«ΠΑΡΕΧΕ ΕΙΣ ΕΚΑΣΤΟΝ ΤΟ ΟΥΣ…»
Πρώτον δεν μιλάει πολύ! Συνήθως ακούει! Επειτα, ακόμα κι όταν τύχει να του ξεφύγει κανένα χαρούμενο λογάκι, καταφέρνει να διατηρεί μια συγκρατημένη σοβαρότητα στο πρόσωπο. Αυτά για λίγο! Γιατί στη συνέχεια ξεσπά σε ασυγκράτητα γέλια, που σε παρασύρουν κι εσένα σ’ έναν ξέφρενο γέλωτα, αστείο κι αδικαιολόγητο. Ντροπιασμένος σταματάς! Αλλά τότε πέφτει σιωπή βαριά, κι ασήκωτη…Κι έχει έλθει η ώρα που πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσεις! Τώρα βέβαια, μετά τις εύθυμες στιγμές που προηγήθηκαν, οφείλεις να βρεις και να του καταθέσεις το πιο επιτυχημένο αστείο, το πιο τολμηρό ανέκδοτο, το πιο έξυπνο ευφυολόγημα που μπορείς να θυμηθείς! Το ανασύρεις απ’ τα βάθη του μυαλού και το ξεφουρνίζεις, ενώ ο συνομιλητής σου ακούει με σοβαρό πρόσωπο και πού και πού κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι! Γελοιοποιήθηκες τελείως και το ξέρεις! Γι’ αυτό «Πάρεχε εις έκαστον το ους…», όπως λέει το σοφό ρητό και βεβαίως «…εις ελάχιστους τη φωνή!!»…
ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΔΑΚΙ!
Το τραπεζάκι φαινόταν με το που έστριβες στη γωνιά κι έμπαινες στην πλατεία. Καθαρό και καλοστρωμένο, με δυο καρέκλες απ’ τη μια και την άλλη πλευρά, τραβούσε το βλέμμα και σε προσκαλούσε. Καθόσουν, και σε λίγο έβγαινε απ’ το μαγαζί κι η καλή κυρία. «Έναν βαρύ γλυκό, παρακαλώ!» Δεν προλάβαινες να το πεις κι η χαμογελαστή κυρία εξαφανιζόταν στα ενδότερα του χώρου, για να γυρίσει λίγο μετά με τον δίσκο γεμάτο! Αχνιστό καφεδάκι, όπως ακριβώς το είχες παραγγείλει, και γλυκό του κουταλιού, φτιαγμένο απ’ τα χεράκια της, δώρο του καταστήματος προφανώς! Καθόσουν λοιπόν, κι απολάμβανες τις μυρωδιές της φύσης και το κελάηδημα των πουλιών της κρεβατίνας από πάνω, όταν η κυρία ξαναγύριζε, κουβαλώντας τον δικό της καφέ στο χέρι. Θρονιάζονταν στην άλλη καρέκλα, κι η κουβέντα ξεκινούσε! Ενήμερη για τα πάντα, από πως πήγε η σοδειά, μέχρι την πολιτική κατάσταση των καιρών εκείνων! Μεγάλη έκπληξη η εξυπνάδα και η ευρυμάθεια μιας γυναίκας του χωριού, κι άλλη μια -ακόμα πιο μεγάλη- σε περίμενε καθώς σηκωνόσουν κι ετοιμαζόσουν ν’ ανοίξεις το πορτοφόλι, όταν σε κοίταζε μ’ ένα αφοπλιστικό χαμόγελο. «Κερασμένο το καφεδάκι! Εδώ εξάλλου, δεν είναι καφενείο! Σπίτι είναι! Να μας ξαναέλθετε!!», έλεγε κι έδειχνε να το διασκεδάζει με την ψυχή της… Αληθινή η ιστορία μας, και βεβαίως μας πάει αρκετές δεκαετίες πίσω, στα προ κατοχικά χρόνια, όταν ο χρόνος κυλούσε αργά, και τα πάντα προσφερόταν ανιδιοτελώς, απ’ το περίσσευμα καρδιάς, και με το χαμόγελο στα χείλη…
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;
Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας -τα γνωστά μας!- σ’ ένα θέμα που σηκώνει συζήτηση και αφορά τα σύγχρονα… καφενεδάκια! Λίγους μήνες αν ασχοληθεί κανείς στο εξυπηρετικό, αλλά και πολύ ευαίσθητο διαδικτυακό μέσον αλληλογραφίας- το λεγόμενο “βιβλίο των προσώπων”- κάθε μέρα μαθαίνει και κάτι καινούργιο, κάνει και μια διαπίστωση. Η αλήθεια είναι πως κανείς χρήστης δεν μπαίνει στη γραμμή για να κάνει συλλογή “Like” και σχολίων, πολύ περισσότερο που συνήθως τα θέματα που αναρτώνται, σβήνονται λίγες μέρες μετά, αφού κάνουν το μικρό τους κύκλο. Αυτό που τελικά ζητάμε όλοι, είναι η… επικοινωνία! Να πεις εσύ, να πει ο άλλος, να επέμβει ένας τρίτος, να γίνει κουβέντα πάνω στο θέμα που θέτουμε, στην προσεγμένη φωτογραφία που έχουμε αναρτήσει, στο ρητό που ανεβάσαμε και συνήθως αποτελεί μέρος των πιστεύω μας. Να δούμε, με δυο λόγια, φίλους και γνωστούς ν’ ανταποκρίνονται, έστω και με μια “Καλημέρα”. Συνήθως έτσι γίνεται! Και στιγμές-στιγμές νοιώθεις πως αξίζει κάθε στιγμή του πολύτιμου χρόνου που αφιερώνεις στη φωτεινή οθόνη σου. Τι γίνεται όμως, αν ένας “φίλος”, και μάλιστα αρκετά γνωστός -άνθρωπος που συναναστρέφεσαι κι εκτός εικονικού κόσμου- καλοδέχεται τα θετικά σου σχόλια στα θέματα που ανεβάζει, αλλά ποτέ, μα ποτέ -όσο καλές κι αν είναι οι δικές σου αναρτήσεις- δεν δίνει το “παρών”; Πρέπει να τον αγνοούμε κι εμείς; Τότε προς τι η “φιλία” -εκτός κι εντός γραμμής- αφού το… μαρτυριάρικο μηχάνημα σου καταθέτει καθημερινά την πραγματική γνώμη του για σένα;
