ΤΑ ΜΑΓΑΖΑΚΙΑ…
Μερικοί μας κάλεσαν σε συγκεντρώσεις, κάποιοι έστειλαν φυλλάδια μ’ όμορφες φωτογραφίες τους και πλούσια βιογραφικά μέσα, με μπόλικα προσημειωμένα ψηφοδέλτια, μ’ ευδιάκριτο τον σταυρό δίπλα στο όνομά τους! Ζητούν την ψήφο μας ξανά και φυσικά θα τους τη δώσουμε, όπως πάντα! Ζητούν ανανέωση εντολής, σαν και τους άλλους τους δυναμικούς κι… ανυποχώρητους, που προτίμησαν να επικοινωνήσουν με τις μάζες, καλυμμένοι πίσω απ’ τα αλεξίσφαιρα τζάμια της τηλεόρασης ή του διαδικτύου, όπου αυτοπαρουσιάστηκαν -ίδιοι κι απαράλλαχτοι- στο κοινό τους. Θα τους ψηφίσουμε κι αυτούς! Γιατί όχι; Την ψήφο μας δεν θα τους την αρνηθούμε… Πιστοί πελάτες βλέπεις, στα καλοστημένα… μαγαζάκια τους! Στα μαγαζάκια, όπου -σαν τους παλιούς τσαγκάρηδες, τους σαμαρτζήδες, τους μπακάληδες, τους αγγειοπλάστες και τους σιδεράδες- οι… εκλεγμένοι ετούτου του τόπου πάνε από παππού σ’… εγγόνι! Και πόσο έξυπνα και γρήγορα μαθαίνουν οι μικροί τεχνίτες, να χτυπούνε καρφιά εκεί που πρέπει για να μας παπουτσώσουν για να φτιάχνουν βολικά σαμάρια για τις κουρασμένες πλάτες μας! Να μας πουλούν, πανάκριβα, το παλιό, ανακατεμένο με το φρέσκο, ρύζι! Να μας πλάθουν σαν ανθεκτικά τσουκάλια κι εξυπηρετικά κανάτια, παλιού καιρού! Να μας περνούν δια πυρός και σιδήρου, με τις βαριές, χτυπώντας αδιάκοπα για να μας βάζουν μετά, σε καλούπια, σίγουροι κι ευτυχείς που το… κερδοφόρο το… μαγαζάκι το ’χε ήδη, εξασφαλισμένο το δικό τους το… παιδάκι!
«ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΝΑΙ ΣΠΑΘΙ…»
«Το πρόσωπο είναι σπαθί!» έλεγαν οι παλιοί, εννοώντας φυσικά, πως καλύτερα να τα λες σε κάθε περίπτωση -και για καλύτερα αποτελέσματα!- πρόσωπο με πρόσωπο με τους ενδιαφερόμενους. Έτσι είναι! Η ουσιαστική επαφή με πρόσωπα και πράγματα, πόσο δεν μας έχει ωφελήσει εξάλλου! Πόσο άμεση και καταλυτική δεν ήταν η αντίδρασή μας σε καταστάσεις που βιώσαμε! Πόση βελτίωση δεν έχουμε δει στις σχέσεις μας με ανθρώπους που γνωρίσαμε επιτέλους, από κοντά! Και πόσο ν’ αντέξει να κοιτά ολόγυρα αδιάφορα κι ανέμελα ο μοναχικός θαμώνας σ’ ένα καφέ πλημμυρισμένο κόσμο, όταν έχει μπρος του πλάτες γυρισμένες ανθρώπων, που με φόντο το όμορφο, πυκνό πράσινο του κήπου – εντρυφούν μανιωδώς στα εικονικά συμβάντα των κουτιών! Παραδίπλα δυο αμίλητα -όση ώρα κάθεται- κορίτσια, με τους φορητούς πλάτη – πλάτη τον ένα στον άλλο να δουλεύουν στο φουλ κι οι ίδιες αντικριστά στο μικρό τραπεζάκι του καφέ, να μην έχουν ανταλλάξει ούτε ένα βλέμμα, ούτε μια κουβέντα απ’ την ώρα που ήλθαν; Κι ο άλλος πιο πέρα, που μόνη του απασχόληση έχει το ποντίκι και μόνο του ενδιαφέρον οι εικόνες που φεύγουν και περνούν με αστρονομική ταχύτητα απ’ την οθόνη του; Και πιο κοντινός του με τα δύο κινητά, που πότε μιλά στο ένα και πότε στο άλλο; Απελπιστική κατάσταση θα μου πείτε! Μα αν είναι έτσι, γιατί δεν κάνουμε τίποτα -μα τίποτα!- για να την αλλάξουμε, μόνο αναπολούμε το παλιό εκείνο… καφενείο, το φουλαρισμένο κόσμο, που τρανταζόταν απ’ τ’ αστεία, τα πειράγματα, τα γέλια, τις φωνές, ενίοτε και από αντιπαραθέσεις;
ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΜΟΛΥΝΣΗ…
Και να πάλι στην επικαιρότητα το θέμα με τη μόλυνση από ξυλόσομπες και τζάκια κι ο συνεχής εκφοβισμός όσων τα έχουν ακόμα και ζεσταίνουν το κοκαλάκι τους ετούτες τις πολικές μέρες που περνάμε. Δεν έχουν στα υπ’ όψιν τους οι σύγχρονοι ρήτορες, πως σε πολλά μέρη της Ελλάδας υπάρχουν άνθρωποι που δεν έπαψαν ποτέ να θερμαίνονται απ’ τα περισσευούμενα ξύλα της χρονιάς; Ξεχνούν πως κάποτε στα πιο πολλά μέρη της Ελλάδος μόλις γεννιόταν το παιδί φύτευε ο πατέρας χωράφι ειδικά προορισμένο γι’ αυτόν τον σκοπό, με κατάλληλα δένδρα που θα μεγάλωναν και θα κάλυπταν εν καιρώ όλες τις ανάγκες του νοικοκυριού του; Μόνο επιμένουν να μας θυμίζουν τις πόλεις του μακρινού βορρά, όπου ο ουρανός χάνεται μέσα στις χιλιάδες καμινάδες των εργοστασίων τους κι η ατμόσφαιρα ολόγυρα νοσεί απ’ την καπνιά τους! Κι ούτε κουβέντα βέβαια, για τις χώρες που παράγουν τη σύγχρονη τεχνολογία -τις αμετανόητες- με τα πενήντα τόσα πυρηνικά εργοστάσια στη μικρή επιφάνειά τους, που διαιωνίζουν το «αόρατο κακό», που όπου να ’ναι θα κάνει πάλι την εμφάνισή του και θα πνίξει στη ραδιενέργεια όλο τον πλανήτη! Τι άλλο θ’ ακούσουμε ακόμα, απ’ τους κάθε λογής σοφιστές των καιρών μας και ποια άλλη απαγόρευση δοκιμασμένων, φθηνών και προσιτών λύσεων στα προβλήματα της καθημερινότητά μας, θα μας επιβληθεί μέχρι να βγει στον εμπόριο εισαγόμενο, κατασκευασμένο κι ακριβοπληρωμένο προϊόν, που θα καλύψει ανάλογες ανάγκες; Και ποιο τέχνασμα θα σκαρφιστούν για να οικειοποιηθούν τον φυσικό μας πλούτο, να επιβαρύνουν ανεπανόρθωτα το περιβάλλον με μεγαλειώδεις κατασκευές για να προσφέρουν φτιαχτούς παράδεισους στους λίγους κι ανυπολόγιστα κέρδη στα μεγάλα αρπακτικά της παγκοσμιοποίησης;
ΕΝ ΒΗΜΑ ΕΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΠΙΣΩ…
Ανασηκώνεται, ανακάθεται, αλλάζει λίγο θέση, μα πουθενά δεν βολεύεται!! Είναι που δεν τον βολεύουν τα… θεάματα του κουτιού, που έχει μπρος του! Πάει από το ένα στο άλλο κι ηρεμία δεν βρίσκει. Παντού τρομοκρατία, παντού εκβιαστικά διλήμματα, παντού υποσχέσεις που ξέρει καλά πως δεν θα τηρηθούν! Παντού τα ίδια! Χωρίς δουλειά, χωρίς χρήμα, χωρίς μέλλον, το μόνο που του έχει απομείνει είναι να… διαλέξει! Αλλά μπορεί; Που όλο τον μπερδεύουν και δεν ξέρει ποιόν να πιστέψει, ποιον να εμπιστευθεί, που να δώσει την ψήφο του! Τα ξέρει κιόλας, πως κι εκεί μέσα στο παραβάν μπερδεμένος ακόμα θα είναι, κι όλο θα ξεφυλλίζει τα χαρτάκια, θα διαλέγει, θ’ αποφασίζει κι όλο θα μετανιώνει… Μήπως να μην πάει καθόλου; Μα μετά θα μετανιώνει χειρότερα και θα τα βάζει με τον εαυτό του! Κι όλο να πιάνει το κεφάλι του το βαρύ, ν’ ανασηκώνεται κι όλο ν’ αλλάζει θέση στην πολυθρόνα, να πηγαίνει από κανάλι σε κανάλι και τίποτα να μην βγάζει! Κι όμως κρατά στα χέρια το πιο μεγάλο όπλο!! Αυτός -ο αναποφάσιστος- που πάει ένα βήμα μπρος κι δυο πίσω, είναι ο ρυθμιστής της κατάστασης! Το ξέρει άραγε;
ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΑΚΙΑ…
Δεν μας φτάνουν τα λουκούλλεια τραπέζια με τ’ αχνιστά εδέσματα που -εν μέσω γενικής στέρησης των πάντων- εμφανίζονται στην οθόνη μας στο λεγόμενο «βιβλίο των προσώπων»! Τώρα έχουμε κι επίδειξη κοκεταρίας! Οχι απ’ την ανερχόμενη «ενζενί» της οικογένειας που λανσάρεται για νύφη εδώ κι εκεί, αλλά από μια μικρούλα του εξωτερικού, που τη βλέπουμε ντυμένη με τα καλά της, καθισμένη ανάμεσα στα… δέκα ζευγάρια όμορφα… παπούτσια της! Όλα αφόρετα… Και κάθεται εκεί το μωράκι -που ακόμα δεν έχει περπατήσει!- τα βάζει στη σειρά, τα στοιβάζει, τα πετά το ένα πάνω στ’ άλλο, πολύ το διασκεδάζει -την αξία τους φυσικά δεν τη γνωρίζει κι ούτε θα την καταλάβει ποτέ, έτσι όπως ξεκινά μια ζωή μέσα στην αφθονία και την επίδειξη! Κι ενώ οι ευτυχείς γονείς φωτογραφίζουν κι αναρτούν όμορφα στιγμιότυπα απ’ τα πρώτα χρόνια του παιδιού τους, το μυαλό πάει στα παιδάκια της μετακατοχικής Ελλάδας που δεν είδαν παπούτσι μέχρι που μεγάλωσαν, και πολύ μας παρηγορεί η σκέψη, ότι απ’ εκείνα τα ξυπόλυτα, ξυλιασμένα παιδιά του άλλοτε, βγήκε ο καλός γονιός μας, ο δάσκαλος που μας έμαθε τα πρώτα γράμματα, ο έμπειρος τεχνίτης, ο επιχειρηματίας που στήριξε τον τόπο, ο καθηγητής πανεπιστημίου, ο στρατηγός, ο γιατρός που έσωσε τη ζωή μας…
ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΣ…
Όλα ξεκίνησαν απ’ το ντοκιμαντέρ που είδαμε τις προάλλες για την… ανακύκλωση! Όπου ακολουθώντας τον ρεπόρτερ βρεθήκαμε να τραβάμε μερικά μέτρα σκισμένο νάιλον από σωρούς σκουπίδια, να ξεχωρίζουμε τα μεγάλα αντικείμενα ξύλου, απ’ το πλαστικό ή το μέταλλο, μέσα από όζοντα βουνά βρωμιάς ανάκατης με τ’ ανακυκλώσιμα. Μιλάμε βέβαια για σκουπίδια, που με προσοχή βάζουμε σε ξεχωριστές σακούλες κι ευσυνείδητα αποθέτουμε στους κάδους ανακύκλωσης… Έχοντας αφήσει λίγο βούτυρο στον πάτο του κεσεδακιού, πέντε έξι σταγόνες μούργα λαδιού στο πλαστικό μπουκάλι, λίγο κατακάθι λίπους μέσα στην κονσέρβα του ζαμπόν, τυλιγμένα ακόμα στο χαρτί του ιχθυοπωλείου μερικά υπολείμματα απ’ το καθάρισμα των ψαριών, φύλλα ενός περιοδικού με το οποίο σκουπίσαμε τις κουτσουλιές των περιστεριών του μπαλκονιού, δυο -μεταλλικές εννοείται- μπαταρίες που πετάξαμε τελευταία στιγμή πριν ασφαλίσουμε τη σακούλα και βεβαίως μερικά κουτιά αναψυκτικού, ένα απ’ αυτά ακόμα λίγο… γεμάτο!! «Η βιασύνη…», θα μου πείτε!! «Αυτά συμβαίνουν παντού», θα ομολογήσετε απολογητικά! «Έτσι είναι! Όμως εγώ δεν έχω καμιά σχέση μ’ αυτά. Πάντα πλένω όλα τα κουπάκια, τα μπουκάλια και τα κονσερβοκούτια! Αν μου ξεφύγει καμιά φορά κατιτί τι φταίω;», θα μπει στη μέση ένας τρίτος. «Δεν φτάνει που τους τα μαζεύω, θα τους τα πλένω κιόλας!!» θα συμπληρώσει ο κυνικός κι όλοι μαζί θα νίψουμε τας χείρας μας…
ΑΣ ΜΠΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ…
Ελάτε, λοιπόν, να μπούμε στο επόμενο χώρο διαλογής μικροαντικειμένων του ντοκιμαντέρ! Με τη φόρμα εργασίας, το σκουφί στο κεφάλι, τα γάντια και τη μάσκα στη μύτη, να δούμε τι γίνεται όταν τ’ απορρίμματά μας πέφτουν από ψηλά στον ιμάντα, που τα περνά γοργά μπρος απ’ τους εργαζόμενους του χώρου. Οι οποίοι, όχι μόνο οφείλουν να έχουν μάτι αετού για τη σωστή διαλογή των υλικών, όχι μόνο πρέπει να είναι γρήγοροι ν’ ανοίγουν όσες σακούλες δεν σκίστηκαν από μόνες τους, αλλά να είναι κι υποχρεωμένοι ν’ ακουμπούν και να ξεχωρίζουν τη βρωμιά όλου του κόσμου, που έχει στο μεταξύ γίνει μια μάζα, έχει σαπίσει, ενίοτε έχει σκουληκιάσει… Μιλάμε βέβαια γι’ ανακυκλώσιμα υλικά! Κι όχι για οργανικά κατάλοιπα σαν την συκωταριά που… ξέπεσε και βρέθηκε να κυλά μαζί με τα νάιλον και τα μικροαντικείμενα στον ιμάντα!! Εδώ ίσως κάποιοι στρέψουν το κεφάλι μ’ αποστροφή… Άλλοι να μην θέλουν ούτε να ξέρουν… Λογικό! Αλλά αν ήσουν εκεί, αν τα έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια, αν τα μύριζες και τα έπιανες με τα ίδια σου τα χέρια, αν ήσουν ένας απ’ τους εργαζομένους του χώρου, πως θα ένοιωθες
