Η ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΠΑΡΕΑ!!
Σ’ αυτόν τον κόσμο το ρευστό και συνεχώς ανανεώνεται και μεταβάλλεται, υπάρχουν και κάποια πράγματα που όσα χρόνια κι αν περάσουν μένουν αναλλοίωτα! Ίδια κι απαράλλαχτα σαν πριν! Τι κι αν ο χρόνος φθείρει τα πάντα στο διάβα του; Τι κι αν άσπρισε τα μαλλιά ή πρόσθεσε μερικές ρυτίδες στα χαμογελαστά πρόσωπα των δέκα γυναικών που καθόταν τις προάλλες σε Καφέ και τα έλεγαν με ζέση; Που ενώ έκοβαν την πίτα τους κι ευχόταν η μια στην άλλη «Καλή Χρονιά» τα πρόσωπα γινόταν παιδικά, μια άσπρη κορδέλα στόλιζε το κεφάλι της κάθε μιας, κάτω απ’ το φουλάρι το χρωματιστό της γιαγιάς πλέον, ακόμα εκεί ήταν το λευκό γιακαδάκι κι η μπλε ποδιά της μαθήτριας του Γυμνασίου! Και δώστου απροσποίητα να χαμογελούν και να χαίρονται σαν τότε! Κάθε Τετάρτη -πιστές στο ραντεβού τους- οι παλιές συμμαθήτριες του παλιού Β’ Θηλέων της πόλης μας, μαζεύονται εδώ και χρόνια και τα λένε! Παράδειγμα προς μίμηση κι η πιο καλή παρέα!!
«ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ!»
Και πάλι οι σοφοί μας πρόγονοι με τις καλές συμβουλές τους που μας κληροδότησαν απ’ τα βάθη του χρόνου, μεταξύ αυτών και η γνωστή ρήση που μιλά πρωτίστως γι’… αυτοσυγκράτηση! Γιατί σε τελική ανάλυση, αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι η γρηγοράδα με την οποία βαδίζουμε στο άγνωστο της καθημερινότητάς μας ή στη περίπτωση του σύγχρονου ανθρώπου -του κολλημένου όλη μέρα στα μηχανήματα!- η συνεχής παρουσία στις οθόνες κι η συλλογή αμέτρητων «like» και σχολίων! Όλοι επιθυμούμε βαθύτατα, τα θέματα που ανεβάζουμε στο γνωστό μας «βιβλίο των προσώπων», να τύχουν του ενδιαφέροντος και της προσοχής των φίλων και συνήθως καταφεύγουμε σε συνεχείς αναφορές στο που πήγαμε ή τι κάναμε, σ’ απανωτές κοινοποιήσεις παλιών θεμάτων ή σ’ επικολλήσεις -όπου ρίχνουμε στους τοίχους τριάντα, σαράντα ή πενήντα γνωστών μας το θέμα που μας ενδιαφέρει και προσκολλημένοι όλη μέρα κι όλη νύχτα στο μηχάνημα, αναμένουμε ανταπόκριση! Λίγες μέρες μόνο παρουσίας σ’ αυτό το θαυμαστό μέσον επικοινωνίας αρκούν για ν’ αντιληφθούμε ότι μπορεί να μας προσφέρει τεράστιες δυνατότητες, αλλά και να μας στερήσει χίλια – μύρια! Όπως την πραγματική επαφή με τον έξω κόσμο, την ηρεμία, τη διάθεση για εργασία, το πολύτιμο χρόνο μας, το ενδιαφέρον για τα πρόσωπα της άμεσης οικογένειάς μας, δοκιμασμένες απ’ τον χρόνο φιλίες που δεν θεωρούμε πλέον σημαντικές! Αυτά κι άλλα πολλά… Ας έχουμε λοιπόν, το νου μας!!
ΑΝΑΠΤΥΞΗ;
Βεβαίως! Αλλά τι ανάπτυξη είν’ αυτή, όταν ζεις με ψίχουλα, όταν αγωνιάς καθημερινά για το μέλλον το δικό σου -και πιο πολύ των παιδιών σου- όταν κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να χάσεις το πατρογονικό σπίτι, όταν σε πουλούν και σ’ αγοράζουν κατά βούληση!! Και πώς θέλουμε να ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας; Τι κόσμο επιθυμούμε ν’ αφήσουμε στα παιδιά μας; Ένα καλύτερο σίγουρα! Πιο ασφαλή και πιο δίκαιο… Μ’ εξασφαλισμένα τα βασικά τους δικαιώματα! Ανάπτυξη λοιπόν, με σωστή διαχείριση των πόρων, με σύνεση, με προσεκτικό προγραμματισμό, σύμφωνα με τους δικούς μας ρυθμούς, και για το καλό του τόπου! Και μακριά απ’ τα δελεαστικά τραγούδια των απανταχού παρόντων σειρήνων! Τη στιγμή μάλιστα, που γνωρίζουμε πως λιγότερα γρήγορα αμάξια φέρνουν λιγότερα ατυχήματα, πιο χαμηλά κτήρια πιο λίγα σκουπίδια, μικρότερη κι επιλεκτική παραγωγή λιγότερη μόλυνση, ποιοτικός τουρισμός πιο ευχαριστημένους φιλοξενούμενους, λιγότερα περιττά αγαθά πιο ευτυχισμένους κι ελεύθερους ανθρώπους… Κι ας μην ξεχνάμε πως το μέλλον μας ανήκει! Και πως η μεγαλύτερη ανάπτυξη ενός τόπου και του καθενός μας προσωπικά, είναι η σύμπνοια κι η άδολη προσφορά πολιτών και εκλεγμένων στη κοινωνία, αρετές που ενώ στηρίζουν ποικιλοτρόπως τον τόπο, χαρίζουν στον καθένα μας ήσυχη συνείδηση κι ηρεμία ψυχής…
