ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ…
Όσο πιο πολλά τελικά, μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, όσο πιο μεγάλη δύναμη αποκτά, τόσο πιο πολύ μπερδεύεται! Μοιραίως φτάνει, κι ενίοτε ξεπερνά τα όρια της υπερβολής! Ας πάρουμε για παράδειγμα εκείνο τον αυτοκράτορα, της Δυναστείας των Τσιν. Κάποτε έζησε και μεγαλούργησε κι αυτός! Αλλά η κοινή του μοίρα με τον κάθε θνητό, τον έφερε στα κατοπινά χρόνια έκθεμα σε περίτεχνο μαυσωλείο, με μια πανστρατιά πήλινων, πάνοπλων ανδρών να φυλούν τον τάφο του! «Αλλά πως αλλιώς…» θ’ αναρωτηθείτε, «θα μπορούσαμε τώρα εμείς να θαυμάζουμε στις οθόνες μας το ανεπανάληπτο μνημείο, με τα 8.000 αγάλματα πολεμιστών – κτερίσματα πιστών κι υπάκουων υποτακτικών, εδώ κι αιώνες θαμμένων κάτω από τόνους χώμα- που ο καθένας έχει κι άλλη έκφραση, μια που οι κατασκευαστές τους, τους ήθελαν… ξεχωριστούς κι όμοιους μ’ αληθινούς;». Συμφωνούμε, αλλά για σκεφτείτε πόσοι πανομοιότυπα ντυμένοι, νέοι και γεροί άνδρες με το μέλλον μπροστά τους, δεν είχαν παραταχτεί σε μάχες και δεν είχαν χάσει νιάτα και ζωή, για να προστατευθεί, να ικανοποιήσει τον εγωισμό του και να μεγαλουργήσει ο Αυτοκράτορας;
ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ…
Φιλόστοργες οι κόρες είπαν να βγάλουν τις… μαμάδες σε κοντινό Καφέ, όπου οι δυο τους, παλιές, καλές φίλες -στα 90 τους πια- στρώθηκαν στην κουβέντα. Είπαν πολλά και διάφορα και κάποτε η συζήτηση έφθασε και στους κοινούς γνωστούς τους. «Την θυμάσαι την Ευγενία;», ρωτά η μια φιλενάδα. «Πως! Πως!!» απαντά η άλλη. «Και πόσο λες να ήταν όταν… αποχώρισε; 80;», «Μπα! 83 μήπως;». Σιωπούν για λίγο οι γιαγιάδες και μετά συνεχίζουν: «Κι ο Μάρκος, ο γόης με το σμόκιν;». «Πως να τον ξεχάσω! Θυμάσαι τ’ αστεία και τα καλαμπούρια του! Ζει ακόμα;», «Νομίζω όχι! Μα πόσο μπορεί να ήταν αυτός;», «Δεν θα είχε καβατζάρει τα 100;», «Λες;», «Όπως σε βλέπω και με βλέπεις!», «Κι η Μαρία;», «Η Μαρία; Ποια Μαρία;». Ξανά σιωπούν οι γιαγιάδες, αναζητώντας στα βάθη του χρόνου πληροφορίες κι ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες του χαμένου κόσμου τους. «Α! Τώρα τη θυμήθηκα. Πάει κι αυτή!» Αποχαιρετίστηκαν, φιλώντας η μια την άλλη σταυρωτά: «Άντε! Κι όπως κι αν τους έλεγαν, κι όσο χρονών και να’ ταν, ας είν’ καλά εκεί που βρίσκονται!!» είπαν μ’ ένα στόμα οι αειθαλείς γιαγιάδες κι αποχώρισαν πηδηχτές σαν κοπελούδες…
Ο ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ, Ο… ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ!
Και πάλι οι νυχτερινές μας αϋπνίες κι ανησυχίες, καλό το νυχτερινό φαγοπότι, εναλλακτική λύση κάτι μικροσκοπικά, πολύχρωμα… ανθρωπάκια -φτιαγμένα από νήμα- που βρίσκονται εκεί για να μας… ακούσουν! Εφτά μαζί στο ίδιο σακουλάκι! Κάθε μέρα θα βγάζεις ένα και θα του λες τα παθήματά σου όλα! Χωρίς να του κρύψεις τίποτα! Θα σε ακούει προσεκτικά, όσο το κρατάς στο χέρι και του ψιθυρίζεις μ’ ανακούφιση λόγια ανείπωτα. Να σε προδώσει εξάλλου, δεν μπορεί! Σαν τελειώσεις θα το βάλεις κάτω απ’ το μαξιλάρι σου κι όσο κοιμάσαι θα πάρει πάνω του και θα εξαφανίζει όλες τις εξομολογημένες σου έγνοιες! Την επομένη θα έλθει η σειρά ενός άλλου, να σε βοηθήσει να ξαλαφρώσεις απ’ τα βάρη και τις αγωνίες της μέρας που πέρασε. Καλές και χρήσιμες οι… «κούκλες ανησυχίας», όπως λέγονται που μας ακούν υπομονετικά! Εξίσου καλός ακροατής -λίγο πριν τον βραδινό ύπνο- μπορεί ν’ αποδειχτεί κι ο ίδιος μας ο… εαυτός! Ούτε κι αυτός θα μας προδώσει! Θα μας ακούσει μάλιστα, με προσοχή! Κι ίσως να έχει και κάτι καινούργιο, κάποια παρήγορη λύση να μας ανακοινώσει καθώς θα του εξιστορούμε και θα του αναλύουμε λεπτομερώς, τα βάσανά μας…
ΣΑΝ ΤΟ ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ…
Έχετε τώρα τελευταία πιάσει στα χέρια σας… καλειδοσκόπιο; Μάλιστα καλειδοσκόπιο! Απ’ εκείνα που κάποια τυχερά παιδάκια, είχαν την τύχη ν’ αποκτήσουν στα μικράτα τους! Το θυμάστε; Μα ξεχνιέται η πανδαισία χρωμάτων και σχημάτων στην άκρη της φωτεινής πλευράς του, που μεταλλασσόταν σε μαγεία σε κάθε κίνησή του; Εκείνο το χάρμα οφθαλμών από πετούμενα τρίγωνα, τετράγωνα, παραλληλόγραμμα κι ένα άστρο επαναλαμβανόμενο -μα πάντα διαφορετικό!- που μας μάγευε κυριολεκτικά, και μας ταξίδευε στο αχανές του απείρου με τους μυριάδες σχηματισμούς του; Και να σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για τον πιο απλό, χειροκίνητο μηχανισμό! Γιατί βλέπεις, αρκούν λίγα πράσινα φυλλαράκια, μερικά ροζ, κίτρινα, μπλε ανθάκια, μια κορδελίτσα στην άκρη του καλειδοσκοπίου για να επέλθει η… μεταμόρφωση! Τόσο κοινό και τόσο απλό! Όπως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή μας εξάλλου…
