ΔΙΑΣΗΜΑ ΞΕΡΟΝΗΣΙΑ…
Η θάλασσα γυάλιζε και ράιζε σε τόπους – τόπους καθώς έφευγε προς τις βραχώδεις ακτές της ξερής κι άνυδρης νησίδας που οι αγέρηδες καταχτυπούν αλύπητα μέρα – νύχτα. Μπροστά μας, ανάμεσα στο λιγοστό πράσινο, σπαρμένα τα λευκά σπιτάκια της ντόπιας αρχιτεκτονικής, να και κάποια σημεία που έχουν γίνει κάρτες και διαφημίζουν το νησί ανά την υφήλιο! Εδώ και δεκαετίες τόπος των ονείρων, ανάπαυσης κι αναψυχής όλων των διάσημων… Τόπος όπου ο απλός θνητός επιθυμεί διακαώς να επισκεφτεί έστω μια φορά, για να μπορεί να λέει πως ήταν κι αυτός εκεί! Κι είναι να μην αναρωτιέται κανείς πως ένα ανεμοδαρμένο ξερονήσι έγινε παγκοσμίως γνωστό, εδώ και δεκαετίες κρατά τα σκήπτρα κι η φήμη του δεν λέει να το αφήσει; Ας μην απορούμε καθόλου! Το ξέρουμε δα πως όπου υπάρχουν καλές ιδέες, θέληση, κέφι για δουλειά και προπαντός καλή οργάνωση και σωστή διαφήμιση, όλα γίνονται! Το ξέρουμε επίσης πως τα όμορφα Χανιά μας δεν στερούνται τίποτα! Την αγάπη και την αληθινή φροντίδα μας μόνο να έχουν και θα ’ναι σίγουρα παράδεισος για να ζεις κι ο πρώτος και καλύτερος τουριστικός προορισμός…
ΜΟΝΑΞΙΕΣ;
Βεβαίως μοναξιές! Κι ας είμαστε πέντε – έξι ή και παραπάνω άτομα στο σπίτι! Αφού ο καθένας θέλει να έχει την ησυχία, την ανεξαρτησία και το δικό του ιδιωτικό χώρο κι όχι να συνωστίζεται στο πατάρι του φτωχόσπιτου μ’ άλλους πέντε σε συγγενικό σπίτι στην πόλη για να βγάλει ένα Γυμνάσιο, σαν εκείνους τους παππούδες αλλοτινών καιρών! Αφού η γιαγιά, ο πατέρας, η μάνα έχουν το δικό τους πολυθρονάκι ο καθένας, κι ένα ξεχωριστό, φωτεινό κουτί απέναντι, ανοιχτό στη διαπασών όλη μέρα να φωτίζει και να καθοδηγεί τον δρόμο τους… Αφού τα παιδιά, κάπου ξαπλωμένα θα βρίσκονται απορροφημένα στο άλλο κουτί της γνώσης, αλλά και της αποχαύνωσης! Ή με το κινητό στο αυτί κάτι θα σιγοψιθυρίζουν και θα πληκτρολογούν διάφορα σ’ άγνωστο αποδέκτη… Αφού και το σκυλί της οικογένειας -υποταγμένο στη κοινή τους μοίρα της απομόνωσης κι εγωκεντρισμού- λουφάζει κάτω απ’ το κρεββάτι και βγαίνει μόνο για να φάει! Βεβαίως λοιπόν μοναξιές! Επειδή χάνεται σιγά – σιγά η ανθρώπινη επαφή, ακόμα και μέσα στο πρωτόλειο κύτταρο που καλλιεργεί την κοινωνικότητά μας, στην οικογένειά μας, και ιδίως σ’ αυτήν…
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΒΑΖΟ…
Σ’ ένα ράφι του καταστήματος, μέσα σε μια σειρά γυάλινα βάζα κουζίνας, κάτω από τ’ όμορφο τους πώμα κρέμεται -απ’ το ένα χέρι- ένα μικροσκοπικό, πλαστικό ανθρωπάκι! Εντυπωσιακή η σύλληψη της έξυπνης ιδέας, που υλοποιήθηκε άριστα κι έδωσε στα κοινά αυτά αντικείμενα χρήσης μια αξία ξεχωριστή! Διότι τραβούν αμέσως το μάτι! Σε καθηλώνουν μπρος τους… Και δεν μπορείς να μην σκύψεις στο πιο κοντινό σου, και να μη κοιτάξεις τον πλαστικό ανθρωπάκο -ίδιος ομοίωμα αληθινού- που τον λυπάσαι πραγματικά έτσι εγκλωβισμένος μέσα στο γυαλί, που βρίσκεται, με το κενό να χάσκει από κάτω… Τον παρατηρείς προσεκτικά και διακρίνεις τώρα τα γουρλωμένα, απ’ τον τρόμο μάτια και το μεγάλο, ανοιχτό του στόμα. Πιο πέρα, στα υπόλοιπα σκεύη της σειράς, κι άλλα πανομοιότυπα πλάσματα μοιράζονται την ίδια μοίρα! Σε πιο τραγική κατάσταση, βρίσκονται εκείνα που κινδυνεύουν πιο πολύ -αιωρούμενα στο απύθμενο χάος- μέσα στα μεγάλα, τα ψηλά, τα βάζα! Καημένα ανθρωπάκια… Φυλακισμένα στο γυαλί, στριμωγμένα από παντού και με προκαθορισμένη μοίρα, όσο κι αν φωνάζετε -ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια- την ηχώ της φωνής σας θα την ακούτε μόνο εσείς! Κι αν… πέσετε, σίγουρα θα… πνιγείτε, όταν τα βάζα θα γεμίσουν, μέλι, καφέ, ζάχαρη ή αλεύρι… Τα κοιτάς και τα ξανακοιτάς και για κάποιο λόγο σαν να ταυτίζεσαι μαζί τους. Γιατί κάπως έτσι δεν νοιώθεις κι εσύ;
ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΛΕΙΠΕΙ…
Μα πως την αγαπούν τόσο χωρίς να τη γνωρίζουν; Πως τα δακρυσμένα απ’ τη συγκίνηση θολά μάτια της κατάκοιτης γερόντισσας λάμπουν με τη γνωστή μας σπίθα, καθώς κουνά στο φακό τη γαλανόλευκη και φωνάζει στα Ισπανικά «Είμαι Ελληνίδα! Είμαι Ελληνίδα!!»; Γιατί, αν και καθολικοί, γιορτάζουν με την ίδια πίστη και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μ’ εμάς τα Θεοφάνια, στην ακρογιαλιά του ψαροχωριού τους, εκεί στο μακρινό Περού; Τι είν’ αυτό που φωτίζει τη μορφή του άνδρα με τα ινδιάνικα χαρακτηριστικά και το Ελληνικό επίθετο, που μας μιλά με πάθος και συγκίνηση -στο ντοκιμαντέρ που είδαμε τις προάλλες- για την ιστορία του χωριού του, του οποίου ο κεντρικός δρόμος λέγεται «Ελλάδα»; Απλή η εξήγηση! Σαν τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλέξανδρου που ξέμειναν στην περιοχή των Κάλλας και φύτεψαν στα βάθη της Ασίας την Ελληνική ψυχή, σαν τον Οδυσσέα -τον πρώτο εκείνο ναυαγό ταξιδευτή- μερικοί Έλληνες ναυτικοί ξεμπάρκαραν σε μακρινό ακρογιάλι, βρήκαν στέγη, τροφή και θαλπωρή, αγάπησαν ντόπιες, έζησαν εκεί για πάντα κι άφησαν πίσω τους πλήθος παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα! Τους άφησαν και τη λατρεία για την μακρινή, όμορφη πατρίδα, που ποτέ δεν γνώρισαν και μια ζωή τους λείπει…
