Η δύναμη του Μέσου…
Αναμφίβολα χρήσιμο το μέσον το αγαπημένο μας, αλλά και πανούργο, όταν από εργαλείο επικοινωνίας, ψυχαγωγίας και γενικής ευεξίας, γίνεται όπλο στα χέρια του κάθε επιτήδειου που για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του ή απλώς για να κάνει το κομμάτι του, θ’ ανεβάσει, θα κατεβάσει αξίες στο λεπτό, θα εξυψώσει και θα μειώσει κατά πως τον βολεύει, θα ρίξει την ατάκα του, θα πετάξει τεχνηέντως το δηλητήριό του, θα σου υποβάλλει τα θέλω του, θα σε κουμαντάρει εκ του μακρόθεν κι εκ του ασφαλούς! Τρομακτική όντως η εμβέλεια του πληκτρολογίου του καθενός μας… Πατάς κουμπιά και γίνεσαι θεός!! Τώρα βέβαια, μερικές φορές την επομένη που θα ξυπνήσεις κοιτάς τα καμώματά σου τα χθεσινοβραδινά και σου σηκώνεται η τρίχα! Διότι τα μεγάλα λάθη, οι πολλές ασυναρτησίες κι όλες οι αδυναμίες ξυπνούν τις ώρες τις μικρές, τις χλιαρές και μεσο-μετανύχτιες… Και πώς να τα μπαλώσεις τώρα που μετά από εσένα έδωσαν το “παρών” άλλες 137 ανήσυχες ψυχές, μάρτυρες όλες των νυχτερινών σου καμωμάτων; Μικρό το κακό βέβαια, αφού όλ’ αυτά συρρικνώνονται, χάνονται απ’ το άμεσο οπτικό πεδίο των 800 τόσων φίλων μας κι “ακολούθων” και ποιος έχει τώρα την υπομονή να…ξεδιπλώσει τα σχόλια και να τα διαβάσει όλα! Σωστά! Μα ας μην ξεχνάμε πως κάθε εικόνα ή λόγος που ανεβάζουμε -έστω κι αν η ανάρτησή μας διαγραφεί λίγο μετά- εντυπώνεται στο μυαλό των φίλων, κι αφήνει εντυπώσεις! Μακριά λοιπόν από παρεκτροπές! Και κυρίως απ’ τη μεγάλη μάστιγα του μέσου: Τον… πιθηκισμό!! Που τον βλέπουμε κάθε φορά που κάποιο καλό ή κακό γεγονός συνταράσσει τον πλανήτη, να φτάνει στο ζενίθ! Με το εν λόγω θέμα να επαναλαμβάνεται και ν’ αναμασάται μέρες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, από χιλιάδες… ανθρώπους-μιμητικά όντα, ανά την υφήλιο…
«Εντελώς ανεπηρέαστα»…
Βιβλιοπαρουσιάσεις και βιβλιοκριτικές! Είναι κι αυτό ένα θέμα… Και μάλιστα σημαντικό για κάθε ορκισμένο γραφιά. Γιατί δεν μπορεί να ξημεροβραδιάζεσαι να καταξοδεύεσαι -κυριολεκτικά και μεταφορικά- για να συγκεντρώσεις ένα υλικό, να το πας στο τυπογραφείο, αγωνιωδώς να περιμένεις την παραλαβή του τελικού πνευματικού προϊόντος, κι όταν έλθει το βιβλίο να το κλείσεις στο ντουλάπι και να το φάνε τα… ψαράκια! Γι’ αυτό το πρώτο που κάνει ο κάθε ενθουσιώδης γραφιάς μόλις παραλάβει το καινούργιο πόνημά του, είναι ν’ αρχίσει να το… χαρίζει δεξιά κι αριστερά! Εχουν φυσικά προηγηθεί οι άνθρωποι τους πνεύματος κι όσοι εντρυφούν σε παρουσιάσεις εργασίας συναδέλφων στον τοπικό Τύπο κι αλλού. Υστερα αρχίζει η αναμονή! Γνωστό το ανέκδοτο απ’ το σχετικό βιβλίο “Υπό εχεμύθειαν” της Έλλης Αλεξίου. Το αναφέρουμε προς γνώσιν και συμμόρφωση όλων των βιαστικών να καταθέσουν γνώμη δημόσια, χωρίς να έχουν κάνει πριν τη κοπιαστική εργασία: Πάνω από μήνα περίμενε τον συνεργάτη του κάποιος εκδότης λογοτεχνικού περιοδικού του μεσοπόλεμου να του ετοιμάσει την κριτική ενός καινούργιου βιβλίου. «Το διάβασες;» τον ρωτούσε κάθε λίγο και λιγάκι κι αυτός απαντούσε καταφατικά, υποσχόμενος πως όπου να ’ναι θα παραδώσει το κομμάτι, ενώ το βιβλίο χωμένο βαθιά, χαμένο σ’ ένα συρτάρι του γραφείου του, ούτε που είχε ανοιχτεί! Κάποια στιγμή μετά από πολλές πιέσεις παρέδωσε το επαινετικό κείμενο, μα λίγο καιρό αφότου δημοσιεύτηκε, ο εκδότης ζητά το βιβλίο, το ψάχνει, το βρίσκει, του το δίνει, και μ’ έκπληξη ανακαλύπτουν οι δυο τους ότι οι σελίδες του… δεν ήταν κομμένες!! «Βρε σύ, με άκοπα φύλλα έγραψες κριτική, πως τη έγραψες;» λέει ο εκδότης στον νεαρό γραφιά. Κι εκείνος παρότι ντροπιάστηκε και τα έχασε λιγάκι, κατέβασε στο λεπτό την πιο ευφυή απάντηση: «Εντελώς ανεπηρέαστα…» είπε κι όλα καλά κι ωραία…
«Συγγνώμη… λάθος!!»
«Λάθος είπαμε! Ανθρωποι είμαστε κι εμείς! Λάθη κάνουμε! Δεν λογαριάσαμε καλά πόσα χρωστάτε και σας χρεώσαμε λιγουλάκι παραπάνω! Ναι, αλλά τι είναι μερικές δεκάδες εκατομμύρια μπρος στις χιλιάδες που μας οφείλετε; Για να μην υπολογίσουμε και τους τόκους που μ’ υπομονή αναμένουμε να μας καταβάλετε απ’ το επόμενο δάνειο, που μ’ όλη μας την ψυχή θα σας παραχωρήσουμε; Εξάλλου ποιον μπορεί να βλάψει μια μικρή διαφορά στους αριθμούς που έγινε όχι επίτηδες, αλλά από κακό υπολογισμό των… προσομοιωτών; Τι να κάνουμε τώρα… Επειτα επιδείξαμε ειλικρίνεια κι ευαισθησία, όταν παραδεχτήκαμε πως οι τακτικές, όπως και οι πειραματισμοί μας με τα οικονομικά της χώρας σας, αποδείχτηκαν λανθασμένοι… Λάθος λοιπόν κι οι όροι του μνημονίου, οι απεχθείς, ακόμα και σ’ εμάς που τους προτείναμε! Λάθος και πάλι λάθος μας!! Ανθρώπινο τούτη τη φορά… Συγγνώμη για όλα!! Τώρα, σχετικά με τα υπόλοιπα, σίγουρα στο μέλλον θ’ ανακαλύψουμε κι άλλες παραλείψεις μας… Δεν είμαστε Θεοί, ούτε σοφοί, ούτε και τα γνωρίζουμε όλα εξ αρχής, για να μπορούμε εκ των προτέρων να ξέρουμε που θα σφάλουμε ή όχι! Λένε κάποιοι πως χάθηκαν οι δουλειές, οι συντάξεις, τα επιδόματα, τα εφάπαξ, τα σπίτια, ίσως κι οι λίγες οικονομίες που φυλάτε για μια κακή στιγμή. Επιμένουν πως διαλύεται η παιδεία, βουλοπλέει η υγεία, κινδυνεύει η ελευθερία, η ακεραιότητα του κράτους κι άλλα πολλά; Μπορεί να φταίμε λιγουλάκι και σ’ αυτό, φίλοι μου! Λάθος μας ωστόσο! Και πάλι συγγνώμη…». Το ακούσαμε κι αυτό! Ηλθε, έκανε τον κύκλο του κι απήλθε! Στους απίστευτους καιρούς της παράνοιας που ζούμε, τι εντύπωση να μας κάνει πια…
