Σκόρπιες σκέψεις και προβληματισμοί

ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ!! Χόρτασε τις μέρες που πέρασαν το μάτι μας… δένδρα! Μερικά σε βιτρίνες με φόντο νυχτερινό ουρανό, φορτωμένα χιονονιφάδες κι όμορφα μπλε λαμπάκια, βγαλμένα λες από νύχτες μαγικές, γεμάτες άστρα και μυστήριο. Αλλού χρυσά ή ασημένια με λευκές διάφανες μπάλες που μας πήγαν κατευθείαν στον παγωμένο βορρά. Κάποια οικολογικά, φτιαγμένα από ξερό κλαδί ελιάς στολισμένα με κορδέλες και φυσικούς καρπούς, άλλα φορτωμένα κουκλάκια, χνουδωτά ζωάκια, τρενάκια κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς! Τα δένδρα είναι γεγονός είχαν αυτές τις μέρες την τιμητική τους, προφέροντάς μας μπόλικες καλές ιδέες για να στήσουμε τη δική μας χαρούμενη, εορταστική γωνιά. Σαν κι αυτή την επιτυχημένη που είδαμε σε χώρο αναμονής και πολύ θαυμάσαμε! Εκεί όπου ανάμεσα στα υπόλοιπα έργα τέχνης που γεμίζουν τους τοίχους, ιδού κι ένα δενδράκι με τη φάτνη του από κάτω περιτριγυρισμένη από τυλιγμένα δώρα, που ήταν βέβαια… κουτιά με… φάρμακα. Συμβολική εικόνα, απόλυτα ταιριαστή με τον χώρο. Αλλά και τ’ άλλα εκλεκτά στολίδια του δένδρου δεν πήγαιναν πίσω! Μικροσκοπικές οδοντόκρεμες, πολύχρωμα βουρτσάκια, πλαστικά μασελάκια, μπουκαλάκια με λογής – λογής καταπραϋντικά και καθαριστικά και που και που και κάποιος Αϊ-Βασίλης ή κανένα μπαλάκι!! Κρεμασμένα από χρυσοκλωστές κουνούσαν σε κάθε φύσημα του αγέρα και μας υπενθύμιζαν ότι εδώ θα βρούμε τη γιατρειά μας, θα λύσουμε τα θέματά μας και θα μπορέσουμε επιτέλους να φάμε καρύδια κι αμύγδαλα, κουραμπιέδες και μελομακάρονα και βεβαίως το γεμιστό μας κοτοπουλάκι που μέρες λαχταράει η ψυχή μας αλλά η οδοντοστοιχία μας δεν το επιτρέπει…
ΜΙΚΡΕΣ… ΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΑΣ! Μάλιστα! Υπήρξαν κι αυτές και μας έκαναν να πάρουμε μερικές ανάσες φρέσκου αέρα μέσα στο ασφυχτικό τοπίο του καταιγισμού δυσάρεστων νέων για επώδυνα μέτρα, ασήκωτα χαράτσια και σκληρές ποινές σ’ όσους παρεκτρέπονται! Ας μιλήσουμε λοιπόν για… χαρές! Γι’ αυτές τις ασήμαντες, τις θεραπευτικές, που μας έρχονται κυριολεκτικά απ’ το πουθενά και σε μικρές αποτελεσματικές δόσεις. Και ιδού ένα απλό παράδειγμα: Γνωστό ότι μέσα στις πολλαπλές υποχρεώσεις μας η πρώτη και πιο σημαντική των εορταστικών προετοιμασιών είναι η… ανάληψη χρημάτων! Εκείνων των ελαχίστων δηλαδή, που μας παραχωρούνται κάθε εβδομάδα, άνευ των οποίων τίποτα δεν προχωρεί. Ας πούμε λοιπόν πως φτάνεις λαχανιασμένος στην είσοδο της Τράπεζας, δεν έχεις κάρτα ανάληψης και για να πάρεις το εβδομαδιαίο σου πρέπει να διαθέσεις το μισό πρωινό στην κουραστική αναμονή! Μπαίνεις μέσα, το καντράν ψηλά δείχνει το νούμερο 299 που εξυπηρετείται, ο ατυχής προηγούμενος στο μηχάνημα που παρέχει τους αριθμούς προτεραιότητας πήρε το… 570, απλώνεις κι εσύ το χέρι, πατάς το κουμπί όλο απελπισία, σου βγαίνει το 571 μαζί με το 572 κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή απλώνεται το χέρι κάποιου που αποχωρεί και σου πασάρει το… 330! Ω! Τι ανέλπιστη χαρά!! Το αρπάζεις όλο ευγνωμοσύνη και παίρνεις θέση όσο γίνεται πιο κοντά στα ταμεία, υπολογίζοντας ότι το πολύ σε δέκα λεπτά θα έχεις τελειώσει! Να και κάποιος που μόλις φεύγει απ’ το γκισέ, έρχεται με φόρα κατά πάνω σου και σου βάζει συνωμοτικά στη χούφτα τον αριθμό 304!! Είναι ή δεν είναι αυτή μια μεγάλη χαρά κι ανακούφιση; Τώρα αν τα νούμερα βγαίνουν δυο – δυο, αν κάποιοι αδικήθηκαν, που ξέρεις, μπορεί εμείς οι ίδιοι πρόθυμα να τους βάλουμε φεύγοντας στο χέρι τα δικά μας… περισσευούμενα νούμερα και να δικαιωθούν κι αυτοί…
ΣΕ ΑΓΕΛΕΣ; Το είδαμε κι αυτό μέσα στις γιορτές! Που αλλού; Στο αγαπητό μας διαδίκτυο βεβαίως! Όπου το μάτι μας το γρήγορο… τρέχει! Τρέχει σαν τρελό σε δεκάδες εικόνες και λογής – λογής πληροφορίες και δεν προλαβαίνει! Ας πάρουμε τη φωτογραφία μια αγέλης λύκων που βαδίζουν πάνω στο χιόνι ιεραρχικά, πειθαρχημένοι κι ο ένας πίσω απ’ τον άλλο για μεγαλύτερη ασφάλεια. Πολύ ενημερωτική η συνοδευτική λεζάντα που μας πληροφορεί πως προηγούνται οι πέντε γέροι κι ανήμποροι, μας δίνει στην συνέχεια αρκετές χρήσιμες πληροφορίες -που δεν έχουμε κανένα λόγο ν’ αμφισβητήσουνε- κάνουμε πρόθυμα το “Like” μας, κοινοποιούμε κιόλας κι έτσι από φίλο σε φίλο κι από ομάδα σε ομάδα η εικόνα κάνει το κύκλο της και διαδίδεται παντού. Όμορφη κι ενημερωτική ανάρτηση για τα υπερήφανα αυτά ζώα και τους κανόνες τους, ποιος δεν θα ήθελε να τη φιλοξενήσει για λίγο στον «τοίχο» του! Όμως έλα που λίγες μέρες μετά, άλλες αναρτήσεις με την ίδια εικόνα αναιρούν τις πληροφορίες σαν ψευδείς και δίνουν τις δικές τους! Ποιον να πιστέψεις τώρα; Που σαν αγέλη κι εμείς ακολουθήσαμε τον πρώτο τυχόντα που ίσως να έκανε το κέφι του για να γελάσει! Ή μήπως τον δεύτερο που πιθανότατα για τον ίδιο λόγο, είπε και αυτός τα δικά του; Να δώσουμε βάση σ’ έναν τρίτο που μας παρέπεμψε σε διαδικτυακό χώρο σχετικό με την άγρια πανίδα, μπλεχτήκαμε στις δαιδαλώδεις του σημειώσεις κι υποσημειώσεις και άκρη δεν βγάλαμε; Που βρίσκεται τελικά η αλήθεια; Μήπως ν’ ανοίξουμε καμιά παλιά ζωολογία για να μάθουμε; Ή καλύτερα να ρωτήσουμε τον παππού, που πρόλαβε τους λύκους στα κορφοβούνια του χωριού του, και τους γνωρίζει καλά κι από πρώτο χέρι;
ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΣΤΟ ΝΤΟΥΛΑΠΙ… Νοικοκυριό άνω – κάτω λίγο πριν το βάψιμο. «Είναι πολύ βαρύ!!», είπε ο εργάτης καθώς μετακινούσε το πιο μικρό κουτί της βαθιάς ντουλάπας που είχε χρόνια ν’ ανοιχτεί. «Ασήκωτο και… κουδουνίζει», αποφάνθηκε ο μάστορας που έτρεξε να βάλει ένα χεράκι. Κοιτάχτηκαν όλο νόημα! Εκεί που περίμεναν να βρουν… «κρυμμένους σκελετούς» ανακάλυψαν οι τυχεροί… χρήμα με την οκά!! Κοιτούν τη νοικοκυρά του σπιτιού με αγωνία. Μάταια προσπαθεί να τους διαβεβαιώσει ότι αποκλείεται να υπάρχει σ’ ετούτη εδώ τη χαρτόκουτα… κρυμμένος θησαυρός και να μην το θυμάται κιόλας! Κι όμως το κουτί κουδούνιζε με το γνωστό ήχο! Λίγο να το μετακινούσες, λες και πλήθος νομίσματα εκεί μέσα σκουντιόταν, στριμωχνόταν και ξεσυνεριζόταν το ένα το άλλο για λίγο χώρο. Το άνοιξε κι αυτή μόνο και μόνο για να ησυχάσουν οι μάστορες. Χύθηκε το περιεχόμενο κροταλίζοντας στο δάπεδο, και ώ τι έκπληξη… Μερικές δεκάδες κέρματα… Ελληνικά!! Ένας μικρός λόφος μισάκια, δεκαρούλες, δραχμούλες, δίδραχμα, μπόλικα πεντάδραχμα, το γνωστό ασημένιο εικοσάρικο και μερικά χρυσίζοντα εκατοστάρακια, απ’ εκείνα τα… αναμνηστικά που όλοι μας μαζέψαμε από τσάντες, πορτοφόλια και τσέπες και φυλάξαμε ευλαβικά σε κουτιά και σακούλια, αδυνατώντας να πιστέψουμε πως δεν είχαν πια καμιά αξία… «Να τα δώσεις σε παλαιοπωλείο!» τη συμβούλεψε ο μάστορας με δυνατή φωνή και πρόσθεσε με σιγανή: «Αλλά πολύ γυαλίζουν και καλό είναι να τους ξαναρίξεις άλλη μια ματιά… Που ξέρεις τι άλλο μπορεί να βρεθεί!» Τα ξανά απλώνει και τ’ αραιώνει στο δάπεδο για να τα δουν καλά και να ηρεμήσουν. Πειστήκατε τώρα; Και όχι δεν θα τα πάει -όπως δήλωσε η καλή μας φίλη καθώς μας διηγούταν την ιστορία της- σε παλαιοπωλείο! Συμφωνούμε! Καλό είναι να τα κρατήσει κι ας πιάνουν χώρο… Πού ξέρεις; Μπορεί σύντομα να της χρειαστούν!
Η ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΗ ΝΟΣΤΙΜΙΑ ΤΟΥΣ!! Ναι, ήταν πεντανόστιμα… Χωρίς υπερβολή! Και πως τώρα να το εξηγήσεις στους νεότερους που δεν είχαν τη τύχη να γευτούν τα τρόφιμα εκείνα -τ’ αγνά και φρέσκα- των παιδικών μας χρόνων που έχουν αφήσει ανεξίτηλα στη μνήμη τη μυρωδιά της φρεσκάδας, του λαμπερού χρώματος, της απαράμιλλης γεύσης τους! Και φυσικά στερούνται τις νοσταλγικές εικόνες του τότε, όπως εκείνη του χωριανού από τον κάμπο, που με το που έσκαγαν οι πρώτες ζέστες ανηφόριζε με το γαϊδουράκι του στο ορεινό χωρίο μας κι η φωνή του δυνατή κι αποφασιστική έσκιζε τον αέρα και ταξίδευε στα σοκάκια: «Ντομάτες!! Φρέσκιες ντομάτες!!» Τι άγγελμα χαρά ήταν αυτό σε μια κοινωνία που είχε βαρεθεί τον κατά τ’ άλλα εξίσου νόστιμο ντοματοπολτέ που παρασκεύαζε απ’ τη δική της παραγωγή το καλοκαίρι, όταν σχεδόν όλο το χωριό έστηνε καλύβια και τσαρδάκια στην πεδιάδα για να κάνει μπάνια και να φροντίσει κήπους κι αμπέλια! Τσούρμο ροβολούσε απ’ τα σοκάκια το παιδομάνι πίσω απ’ τις μανάδες για την πρώτη ντομάτα της σεζόν και στηνόταν γύρω από το γαϊδουράκι, κοιτώντας ανυπόμονα τα κοφίνια και το καντάρι που ζύγιαζε αδιάκοπα! Θα περισσέψει άραγε κατιτί και για μας; Πάντα περίσσευε! Και τι ευτυχία να στηθείς στο κατώφλι της εξώθυρας με μια ντομάτα κομμένη στα δυο, πασπαλισμένη αλάτι απ’ αυτό που είχε μαζέψει η γιαγιά απ’ τις γούρνες των βράχων της κοντινής ακρογιαλιάς. Ακολουθούσε και μια φέτα ψωμί με πετιμέζι και τι άλλο ήθελες για να βρεθείς στον έβδομο ουρανό! Απλές χαρές των παιδιών των χρόνων εκείνων, αλλά όχι κι άπιαστο όνειρο για όσους διαθέτουν δύο μέτρα γης στον πίσω κήπο του σπιτιού τους, κι έχουν διάθεση να σκάψουν λιγάκι, να σπείρουν, να ποτίσουν, να συλλέξουν και ν’ απολαύσουν με την οικογένειά τους, τους γλυκούς καρπούς των κόπων τους…
ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ… ΕΥΧΕΣ, ΚΑΙ ΞΑΝΑ… ΕΥΧΕΣ!! Και μια που μιλήσαμε για χαρές, για γιορτές και για τα παλιά, ας πούμε και κατιτί για τις… ευχές των ημερών! Τώρα τι να πει κανείς για τις εκατοντάδες ευχές που λάβαμε και για τις εξίσου πολλές κάρτες που στείλαμε. Όχι σαν κι εκείνη την παραδοσιακή που κάθε χρόνο γράφαμε προσεκτικά και ταχυδρομούσαμε μέσα σ’ όμορφο φάκελο! Όχι σαν κι αυτές που μας έχουν στείλει στις δεκαετίες που πέρασαν, που φυλάμε ευλαβικά σε ντενεκεδένιο κουτί και κάθε που μας πιάσει λιγάκι η μελαγχολία το ανοίγουμε, τις ψηλαφούμε, τις ξαναδιαβάζουμε, θυμόμαστε ανθρώπους και καταστάσεις, και ταξιδεύουμε… Τίποτα απ’ αυτά! Και τίποτα για να μας μείνει, πέρα από μια μικρή ικανοποίηση της στιγμής και μερικές ωρίτσες στην ακινησία μπρος στις οθόνες μας, για να μετρήσουμε σχόλια και να υπολογίσουμε πόσοι φίλοι πρόσεξαν την παρουσία μας στον κυβερνοχώρο… Ευχές λοιπόν, και λαμπερές καρτούλες με το τσουβάλι! Της στιγμής, φευγαλέες, κι ίσως κι όχι πάντα ειλικρινείς… Καλές είναι ωστόσο. Δεν λέω! Στους δύσκολους καιρούς μας χρειάζονται κι αυτές! Αλλά να μην μας μείνει ούτε μια, έστω γι’ αναμνηστικό;