Κουνιστές… ουρές!
Έχετε δει σκύλο να κουνάει την ουρά του συνέχεια και σ’ όλους ανεξαιρέτως; Σκύλο όμορφο, κοινωνικό, καλοπροαίρετο που σε κοιτά στα μάτια όλο ευγνωμοσύνη; Που του αρέσουν οι έξοδοι κι οι παρεούλες, που κανέναν δεν γαυγίζει, κι όλο θέλει να κάνει καινούργιες γνωριμίες; Αν δεν έχετε, ελάτε να σας συστήσουμε τη σκυλίτσα της γειτόνισσάς μας! Μ’ όλα τα κουνήματα ουράς που θα σας κάνει μόλις πλησιάσετε, κυριολεκτικά θα σας σκλαβώσει! Τόσο πολύ θα τη συμπαθήσετε που αν κατά λάθος σας λασπώσει καθώς πηδάει όλο χαρά πάνω σας, συγχωρεμένη θα είναι. Αλλά και που είναι ανυπάκουη, τρώει χωρίς ενδοιασμούς το φαΐ των άλλων σκυλιών, διεκδικεί τη μοναδικότητα, τη καλή θέση στο καναπέ και τα χάδια όλα, μικρό το κακό! Τόσο καλή που είναι θα την υπερασπιστείτε με τα πιο πειστικά επιχειρήματα! Κι όλ’ αυτά για μια… κουνιστή… ουρά! Σπουδαίο πράγμα οι κουνιστές ουρές!! Ας «κουνάμε» λοιπόν την ουρά μας συνεχώς, ας κοιτάμε τους πάντες όλο λατρεία και με λαμπερά ματάκια, ας τους καλοδεχόμαστε και καθόλου δεν θα μας ενοχλεί που θα μας ευεργετούν… χωρίς να το ζητήσουμε! Θα το αξίζουμε εξάλλου! Και με το παραπάνω!!
Ουδέν κρυπτόν!!
Γίναμε όλοι ασυνείδητοι παρουσιαστές και κριτές γεγονότων και ανθρωπίνων συμπεριφορών, και χάθηκε παντελώς η συνέπεια, η εχεμύθεια κι ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο και τις στιγμές αδυναμίας του! Ο λόγος βέβαια για τον αγενή που θα σηκώσει το κινητό, θα κινηματογραφήσει αυτό που βλέπει και τον εντυπωσιάζει, για να το δημοσιοποιήσει ταχύτατα στην υφήλιο όλη! Έτσι είδαμε πρόσφατα υπεύθυνο εργαζόμενο να αφήνει το πόστο του για να πάρει τσιγάρα, γυναίκα να γεννά σχεδόν όρθια στη μέση του δρόμου με το μωρό να πέφτει με γδούπο στο έδαφος, τσακώσαμε και συγγραφέα να… χασμουριέται στην παρουσίαση του βιβλίου του. Είδαμε και τι δεν είδαμε! Πολλά και διάφορα -ευχάριστα ή μη- να προβάλλουν ξαφνικά στις οθόνες μας πριν προλάβουμε ν’ αντιδράσουμε! Ποικίλες αποκαλύψεις παντού και πάντα, και για όλους μας! Με σκηνές που ενίοτε προσβάλλουν, δημιουργούν εκνευρισμό, καταθλίβουν! Κανέναν δεν θα έβλαπτε νομίζω να γίνουμε λίγο πιο επιλεκτικοί στο τι δημοσιοποιούμε! Για το καλό το δικό μας, αλλά κι όλης της κοινωνίας ας σκεπτόμαστε πρώτα λιγάκι πριν πατήσουμε το κουμπί…
Το κυνήγι του ποντικού…
Το πανάρχαιο παιχνίδι του γάτου και του ποντικού όλοι το ξέρουμε. Προηγείται ένα άγριο κυνηγητό όπου ο πιο γρήγορος και δυνατός νικά. Συνήθως ο ποντικός παρά τη ταχύτητα και την ευελιξία του, ως πιο αδύναμος καταλήγει κάτω απ’ το αιχμηρό πατούχι του γάτου! Και τότε αρχίζει το παιχνίδι! Από εδώ τον πάει, εκεί τον φέρνει, μέχρι που τον εξαντλεί τελείως για να τον καταβροχθίσει με την ησυχία του. Στις μέρες μας που οι γάτοι δεν πεινούν -ας είν καλά τα κονσερβάκια, η ξηρά τροφή και η μεγάλη φροντίδα μας στα ζώα- κι είναι πάντα χορτάτοι, κατεβαίνουν απ’ τον καναπέ μόνο για τη ψυχαγωγία τους. Eτσι το στραπατσάρισμα ενός ποντικιού που θα καταδεχτούν να κυνηγήσουν στην αυλή ή στον κήπο μας, θα το δουν σαν διασκέδαση κι όχι σαν επιβίωση!! Γι’ αυτό και το παιχνίδι είναι σκληρό κι αμείλικτο, τραβά σε μάκρος και κανένα αποτέλεσμα δεν φέρνει παρά την πλήρη ταπείνωση κι εξολόθρευση του αντιπάλου. Στους δύσκολους καιρούς μας που όλοι είμαστε συνεχώς κι αδιαλείπτως καταδιωκόμενοι από ανθρώπους που ενεργούν από πλεονεξία και για τη χαρά του πράγματος, τι μπορεί να κάνει ένας ήδη τραυματισμένος ποντικός; Τι άλλο παρά μόλις βλέπει καλοταϊσμένο, παιχνιδιάρη γάτο να… φεύγει ολοταχώς! Κι όχι βέβαια να κοντοστέκεται, να παρατηρεί αντιδράσεις ή το χειρότερο να παρακαλεί! Αφού καλά το ξέρουμε πως κάτι τέτοια συναπαντήματα πάντα σε κακό μας βγαίνουν…
Μαραθώνιοι και… Μαραθώνιοι!!
Πολύ της μόδας οι αγώνες δρόμου τώρα τελευταία! Τρέχουμε όλοι για καλό σκοπό, μικροί μεγάλοι, εργαζόμενοι και μη, παππούδες, γιαγιάδες και βεβαίως κι εμείς οι… νοικοκυρές! Αυτή η ανθεκτική ράτσα που δεν ντρέπεται ταπεινά να δηλώσει «οικιακά», ενώ επωμίζεται τόσα και τόσα! Τρέχουμε λοιπόν με χαρά μας που συμμετέχουμε σε κάτι τόσο εποικοδομητικό, ωραία περάσαμε κι ετούτη τη φορά, γυμναστήκαμε κιόλας και μια που είμαστε σε φόρμα γυρίζουμε τροχάδην σπίτι να ψήσουμε εκείνες στις έρημες… φακές που εδώ και μέρες λέει και ξαναλέει ο σύζυγος ότι πεθύμησε. Στήνουμε γοργά το φαΐ στο πιο μεγάλο μας σκεύος, κι όπως είμαστε καταϊδρωμένες και με τη φόρμα ακόμα πέφτουμε με τα μούτρα στο μηχάνημα για να δούμε σε πόσες πόζες
-απ’ τις άπειρες που στηθήκαμε στον φακό- έχουμε απαθανατιστεί! Να! Εδώ φαινόμαστε καλά. Κι εκεί ακόμα καλύτερα. Σ’ ετούτη εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως προπορευόμαστε πολλών άλλων! Δύσκολο να διαλέξουμε ποια ανάρτηση θα κοινοποιήσουμε, όταν μας έρχεται στη μύτη… βαρεία η μυρωδιά…τσικνισμένου φαγητού! Τροχάδην στην κουζίνα για να διαπιστώσουμε ότι σχεδόν όλη η φακή κόλλησε κάτω, μαύρισε, και βεβαίως δεν τρώγεται με το τίποτα! Τι… μαραθώνιος αλήθεια για να πλυθούν τόσα τεντζέρια και να στηθεί ξανά το τσικάλι! Αλλά δεν πειράζει! Εποικοδομητική εργασία και για… καλό σκοπό κι αυτός!!
