ΡΑΒΕ-ΞΗΛΩΝΕ…
Τόση σύγχυση μας διακατέχει που καταντήσαμε να μην ξέρουμε κάθε στιγμή της ημέρας -και στο καθετί που μας αφορά- αν είμαστε νομοταγείς πολίτες ή εντελώς… παράνομοι! Διότι, τη μια μέρα μας ενημερώνουν πως ισχύει κατιτί, την άλλη το πράγμα διαφοροποιείται λιγάκι, την επόμενη εβδομάδα κάπως το διορθώνουν, κάποιες φορές δηλώνεται πως δεν είναι εφαρμόσιμο και θα χρειαστεί… αναπροσαρμογή. Διαρκώς πειραματίζονται με καινούργιους νόμους, τροπολογίες και κάθε λογής συμπληρωματικές οδηγίες! Και πόσο δεν μας θυμίζει η περιρρέουσα αυτή ατμόσφαιρα το…σάβανο του μυθικού Λαέρτη που ύφαινε τη μέρα, μα ξήλωνε τη νύχτα, η νύφη του, η γνωστή μας Πηνελόπη! Υπόσχεση είχε δώσει, λέει, να παντρευτεί τον πιο άξιο μνηστήρα όταν θα τέλειωνε το υφαντό! Ολοι τους με…συμβολικά ονόματα Αντίνοος, Ευρήμαχος, Αμφίνομος, Αγέλαος που γλεντοκοπούσαν στο παλάτι κατασπαταλώντας το βιός του παιδιού της. Και θα μου πείτε, γιατί δεν καθόταν στο σπιτάκι τους, αφού ήταν «ευγενείς», είχαν πλούτο, μέγαρα, δούλους! Για τη δύναμη και την εξουσία ήταν εκεί βεβαίως-βεβαίως!! Μέχρι που ήλθε ο ζητιάνος Οδυσσέας και τους κατέρριψε κάτω στο λεπτό! Ράβε-ξήλωνε λοιπόν κι εμείς για καλύτερο αποτέλεσμα! Ή μήπως για να ικανοποιήσουμε όπως-όπως τα λεγόμενα… «προαπαιτούμενα» του αχόρταγου τοκογλύφου;
ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ… ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ ΚΑΙ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ!
Αλλά γιατί να φταίει ο δανειστής που στο κάτω-κάτω της γραφής σαν καλός επιχειρηματίας φροντίζει τις δουλειές του; Τότε πώς μας συμβαίνουν όλ’ αυτά τα απαράδεκτα! Πώς; Να φταίει άραγε το… σύστημα και οι… πλατφόρμες του; Τα διάφορα ενσωματωμένα ελλιπή ακόμα προγράμματα που καθορίζουν τη ζωή μας; Που βεβαίως δεν βλέπουν ανθρώπους παρά μόνο διαβάζουν αριθμούς; Δεν ακούν φωνές συνείδησης μα υπακούν ασυνείδητα σε προγραμματισμένους κανόνες; Ατελή ακόμα και γεμάτα ασάφειες και παραλογισμούς! Που πεθαίνουν στο άψε-σβήσε ζωντανούς, ανασταίνουν νεκρούς, σε βγάζουν… παντρεμένο ακόμα και με τη… γιαγιά σου! Τι θα απογίνουμε λοιπόν εμείς οι άτυχοι, οι αποδυναμωμένοι κοινοί θνητοί! Πώς θ’ αντιδράσουμε! Πώς θα σώσουμε την αξιοπρέπεια και το βιός μας; Έξυπνα και δυναμικά θα έλεγα. Σαν κι εκείνο τον πρώην δήμαρχο που συστήνει εταιρία για να αγοράσει ο Δήμος τα σπίτια δανειοληπτών της περιφέρειάς του που πωλούνται τζάμπα από την τράπεζα, για να τους βοηθήσει να τα κρατήσουν! Στο χέρι μας είναι λοιπόν, ν’ αμυνθούμε ενωμένοι -κι ο ένας για τον άλλο- σ’ αυτόν τον άτυπο πόλεμο που θύματά τους είμαστε όλοι μας…
ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΙ…ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ!!
Είναι κι αυτό μια άποψη και μια τεχνική που εκτιμάται πως θα φέρει το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Να σοκάρεις δηλαδή, για να ενεργοποιήσεις! Μπορεί η μέθοδος να αποδεικνύεται αποτελεσματική σε κάποια θέματα, αλλά μόνο θλίψη κι απογοήτευση μας φέρνουν συνήθως ανάλογες εικόνες στις οθόνες των αδηφάγων μέσων, που έρχονται και μας βρίσκουν ξαφνικά εκεί που προσπαθούμε να βρούμε λίγη γαλήνη, να ξεφύγουμε από τ’ ασήκωτα βάρη της καθημερινότητας και να ξεχαστούμε λιγάκι. Ποιος μπορεί αλήθεια, ψυχρός κι αμέτοχος να παρακολουθεί σκηνές φρίκης από μια βομβιστική επίθεση με τα πάντα διαλυμένα ολόγυρα κι ανθρώπους αιμόφυρτους στα δάπεδα του δρόμου; Ποιος αντέχει να βλέπει αδάκρυστος τις τελευταίες στιγμές γονατισμένων, νέων ανθρώπων που συνειδητοποιούν ότι πεθαίνουν; Μπορεί κανείς να παραμένει νηφάλιος παρακολουθώντας τον πιστό στο καθήκον πυροσβέστη να πηδά στο κενό απ’ το καπνισμένο κτήριο, τον κολυμβητή να πνίγεται, τον νεκρό πιλότο ή επιβάτη να ανασύρεται μέσα απ’ τα συντρίμμια του αεροπλάνου; Σε τι χρειάζονται όλ’ αυτά; Οσοι θυσιάζουν τα πάντα στον βωμό της ενημέρωσης -ή και της ψυχαγωγίας των μαζών!- πώς θα αισθανόταν αλήθεια, αν το ενδιαφέρον, το εμπορικότατο θέμα, η σοκαριστική είδηση των ημερών ήταν ο… δικός τους άνθρωπος;
Σ’ ΕΝΑ ΚΟΥΤΑΚΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ…
Πόσες και πόσες φορές δεν μας έχουν κακοκαρδίσει, δεν μας έχουν προσβάλλει ή στεναχωρήσει φίλοι, συγγενείς, κι απλοί γνωστοί απ’ το ευρύτερο περιβάλλον! Πληγωνόμαστε είν’ αλήθεια, και το πρώτο που σκεφτόμαστε είναι να μιλήσουμε με κάποιον. Θεραπευτικό το να μοιράζεσαι αυτά που βασανιστικά στριφογυρίζουν στο μυαλό και σε καταπονούν, όμως φορές-φορές, αν εμπλέκονται άνθρωποι, μπορεί άθελά σου να χειροτερέψεις τη κατάσταση. Υπάρχει βέβαια κι η περίπτωση να νιώθεις πως δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις, παρά μόνο τον ίδιο σου τον εαυτό! Κι εδώ έρχεται να μας προσφέρει τις υπηρεσίες του το… «κουτάκι του μυαλού»! Με στεγανά κουφώματα, κλειδαμπαρωμένο όλες τις ώρες τις ημέρας
-αλλά και της νύχτας- ανοίγει επιλεκτικά για να δεχτεί στα ενδότερα όλ’ αυτά που μολύνουν τη σκέψη και δηλητηριάζουν τη ζωή μας… Σε ένα ερμητικά κλειστό «κουτάκι του μυαλού» λοιπόν, εμπιστευτείτε φθοροποιές σκέψεις, βλαβερές ασημαντότητες της καθημερινότητας, κι ανείπωτες μικροστεναχώριες και ξεχάστε τες δια παντός!!
