ΜΕΓΑΛΗ Η ΑΠΟΡΙΑ…
Όταν παραδώσεις όλες τις υπηρεσίες που με κόπο είχε στήσει ένας λαός στα χέρια κερδοσκόπων…Όταν δημιουργείς τις προϋποθέσεις για να ξεχαστεί η ιστορία, η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά του…Όταν αποδυναμώσεις την εθνική του άμυνα, ύπουλα ξεπουλώντας ακριτικά νησιά και παραμεθόριο… Όταν προδίδεις τα κάθε λογής πιστεύω του… Όταν πάρεις μ’ έντεχνο τρόπο απ’ το αγρότη το χωράφι, απ’ τον αστό το σπίτι, απ’ τον γέροντα τη σύνταξη… Όταν διεκδικείς κι έτοιμος είσαι να οικειοποιηθείς τις λίγες οικονομίες του κάθε μεροκαματιάρη… Όταν βαθμηδόν καταστήσεις τα παιδιά του -που είναι η συνέχεια κι ό,τι πιο πολύτιμο έχει!- δούλους ξένων συμφερόντων, πως μπορείς να ισχυρίζεσαι πως τον σώζεις;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ!
Πέφτουν μερικά χαρούμενα τραγουδάκια σ’ όμορφες εξοχές, που κάτι πάνε να πουλήσουν και πάνω εκεί που κάπως ήλθαμε στα σύγκαλά μας, ακολουθεί το επόμενο θέμα στρογγυλής τραπέζης, όπου καμιά δεκαριά άτομα, καθισμένα γύρω-γύρω, αναλύουν με ζέση όλα τα δεδομένα των τελευταίων πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, προβαίνουν σ’ αισιόδοξες κι απαισιόδοξες δηλώσεις, λένε – λένε σε μπαφιάζουν και τελειωμό δεν έχουν. Σε μπαφιάζουν, σε μπερδεύουν, σ’ αποθαρρύνουν, σ’ αποκλείουν απ’ το καθετί, μα η λύση είναι απλή! Πάτα το κουμπί, άστους να λένε και βγες στον δρόμο μπας και συναντήσεις κανένα αληθινό φίλο, κι άνθρωπο πραγματικό, να πει αυτός, να πεις κι εσύ και να ξεχαστείς…
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ!
Άλλοι γέροντες τα τρίβουν συνεχώς, λες κι είναι παγωμένα, κι ας τα έχουν όλη την ώρα πάνω στο θερμαντικό σώμα…Άλλοι ψαχουλεύουνε με το ένα το άλλο ή τα κοιτούν μ’ έκπληξη, έτσι πετσί και κόκαλο που έχουν καταντήσει…Υπάρχουν μερικοί που τα δένουν σφιχτά, κι έτσι τα κρατούν με κόπο μπρος στους άλλους για να μην προδώσουν το ύπουλο τρέμουλο που τους έφερε ο χρόνος…Άλλοι πάλι βρήκαν καταφύγιο στο κομπολογάκι με τις πολλές τις μπίλιες, που τις παν αδιάκοπα απ’ τη μια πλευρά στην άλλη, τις παιδεύουν ολοήμερης και τις μετρούν σκεπτικοί, λες κι αναδεύουν και καταμετρούν αναμνήσεις, πάθη και παθήματα -μαθήματα τούτης εδώ της ζωής που άρχισε πια να τους προδίδει…
ΣΥΓΚΕΡΑΣΜΑΤΑ…
Σου σερβίρουν στο Καφέ το νερό σου, κατευθείαν απ’ το ψυγείο με δυο παγάκια να κολυμπούν μέσα, να λιώνουν αργά-αργά και να το διατηρούν δροσερό και χιονάτο. Έξω βέβαια, λυσσομανάει ο αέρας, γι’ αυτό και παρήγγειλες ζεστό τσαγάκι, που έφθασε κι αυτό μες την αχνιστή τσαγιέρα του. Και τώρα τι γίνεται, που ούτε το ένα μπορείς να πιεις, ούτε το άλλο; Απλούστατα συγκέρασέ τα! Βάλε λίγο απ’ το κρύο νερό στο τσάι σου! Κι αν πάλι δεν θες, δώσε λίγο χρόνο στο νερό να ζεσταθεί και στο τσάι να κρυώσει! Βλέπεις χρειάζονται κι αυτά τον χρόνο τους! Όπως γίνεται σ’ όλα μας τα θέματα μικρά ή μεγάλα τούτου του ρευστού κόσμου, που μας καίνε ή μας παγώνουν…
ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ Ή ΤΟΥ… ΑΣΑΝΣΕΡ!
Πατάει τα κουμπιά με πείσμα, γιατί όλο το κουτί -λόγω ταλαιπωρίας και γήρατος- του δίνει την εντύπωση πως δεν θα υπακούσει! Νέος, με μάτι διαπεραστικό και το ζεστό σκούφο στο κεφάλι, δίπλα στην κυρία με την οποία μοιράζεται τον λίγο χώρο, αδημονεί να φτάσει, πατά ξανά τα κουμπιά, το μηχάνημα επιτέλους ξεκινά, κι έκπληκτος την ακούει να του λέει: «Αν και παλιό, τα προσλαμβάνει τα μηνύματα!!» Ετοιμόλογος ρωτά με τη σειρά του ενώ έχουν ήδη φτάσει στον τρίτο: «Εμείς τα προσλαμβάνουμε;». «Μάλλον τ’ αφήνουμε να αιωρούνται στον αέρα…» ακούει την κυρία να του λέει, κλείνοντας τη πόρτα πίσω της. Αν βρισκόταν στην Νέα Υόρκη -ας πούμε- σε κανένα ουρανοξύστη, και πήγαιναν μαζί στον 123ο όροφο, πόσες και πόσες σοφίες δεν θα είχαν ανταλλάξει οι δυο φιλόσοφοί μας του…δρόμου ή μάλλον του ασανσέρ!
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΖΗΝ!
H ζωή είναι σαν την Τέχνη! Είναι έμπνευση, είναι ταλέντο, είναι εξάσκηση… Είναι βέβαια, και κάτι καθαρά υποκειμενικό! Σαν τον πίνακα που βλέπει ο καθένας με τα μάτια της δικής του ψυχής, τον κρίνει σύμφωνα με τα πιστεύω και τη διάθεσή του και τον αξιολογεί ανάλογα με τι του λέει, και τι του εξομολογείται. Αλλά αν ο καθένας μας -τούτη εδώ τη καινούργια χρονιά- σταθεί λίγο παραπάνω μπρος στον πίνακά του και τον κοιτάξει πιο προσεκτικά, μπορεί και ν’ αναρωτηθεί: «Μήπως τη βλέπω στραβά αυτή τη ζωή; Μήπως μένω μόνο στον γκρίζο ουρανό και στο κοφτερό γκρεμό στην άκρη του τοπίου μου και δεν ρίχνω ούτε βλέμμα στα ψηλά βουνά, στα καταπράσινα λιβάδια και στο κελαριστό του ποταμάκι;».
