ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΙ;
Ώρες παιδευόμασταν με τη καθαριότητα του δωματίου πήγε απογευματάκι, τώρα αναπαυόμαστε ενώ ο ήλιος πορευόμενος προς η δύση του πυρπολεί τα πάντα στο δωμάτιο. Και ω! τι ανακάλυψη! Μικρές, κρυμμένες απ’ το μάτι φίνες λεπτομέρειες πάνω σ’ έπιπλα και διακοσμητικά, που συνήθως μας διαφεύγουν, έρχονται στο φως και μας κινούν την περιέργεια! Μέσα σ’ όλα να μια πιο φωτεινή ακτίνα που διαπερνά το τζάμι και δίνει οντότητα σε κάτι…σωματίδια που αιωρούνται ολόγυρα. Ρίχνουμε μια πιο εξεταστική ματιά για να διαπιστώσουμε πως ο καθαρισμένος χώρος μας είναι γεμάτος από δαύτα απ’ το δάπεδο μέχρι το ταβάνι! Σκόνη, τρίχες μικρομόρια απ’ το καθετί, γιατί όχι και… μικρόβια κάθε είδους! Τα οποία σύντομα θα βολευτούν στο καλό μας κλινοσκέπασμα, στα μαξιλάρια όπου γέρνουμε το κεφάλι για ν’ αναπαυθούμε, στα καλοξεσκονισμένα έπιπλα, στα μαλλιά μας, στην μύτη μας επάνω. Τα κοιτάμε τώρα μ’ αποστροφή και ξαφνικά μας πιάνει πανικός! Θεέ μου, όλ’ αυτά τα… μιάσματα όχι μόνο μας κατακυριεύουν το χώρο, αλλά τ΄ αναπνέουμε συνεχώς, τα καταπίνουμε κιόλας! Απορίας άξιον πώς είμαστε ακόμα ζωντανοί με τόση αόρατη μικρό-ύλη γύρω μας! Αλλά ας μην ξεχνάμε πως γενιές και γενιές μέσα σ΄ αυτή έζησαν, κι… επέζησαν! Είμαστε ανθεκτικοί είν’ αλήθεια!! Τώρα βέβαια, αν περιέχει κι αόρατα, δηλητηριώδη υπολείμματα από… ψεκασμούς με χημικά γειτονικών λαών που έφερε το αεράκι προς τα μέρη μας, τότε αλλάζει το πράγμα…
ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ!!
Απελευθερώνει, αλλά ταυτόχρονα… σκλαβώνει!! Και βεβαίως αποκαλύπτει με τη δική μας συναίνεση πάντα, χαρακτήρες, πάθη και παθήματα, καλές και κακές στιγμές μας. Δεν πτοούμεθα ωστόσο, του τα καταθέτουμε όλα, τα ταξινομεί, τ’ αποθηκεύει και μένουν εκεί ες αεί! Μιλάμε για το γνωστό μας «Βιβλίο των Προσώπων», όπου πολλά μας δυσαρεστούν στην καθημερινή μας περιήγηση στον χώρο του, αλλά κι άλλα τόσα αποκομίζουμε από την ευελιξία και τη πολυμορφία του. Οπως π.χ. από μια πρόσφατη ανάρτηση για το τραγικό ναυάγιο του “Ηρακλείου” τον Δεκέμβριο του 1967 όπου είδαμε αρκετούς χρήστες ν’ αναφέρουν πως κοντινοί τους άνθρωποι ακύρωσαν το εισιτήριο και σώθηκε η ζωή τους, συγκεντρώνοντας και διασώζοντας ταυτόχρονα μια πολύτιμη, συλλογική μαρτυρία. Στη διάθεσή μας στον εικονικό χώρο πλήθος στοιχεία για το καθετί! Χρήσιμο το κατατοπιστικό κομμάτι του που μας συστήνει τους συμπολίτες μας, απαραίτητο εκείνο του πολιτισμού, διασκεδαστικά κι όλα τα φαιδρά του που μας κρατούν ανάλαφρη συντροφιά τις μοναχικές ώρες. Να μην ξεχάσουμε και το σημαντικό τμήμα που μας ενημερώνει για το τι συμβαίνει γύρω μας εκείνη τη στιγμή, αφού μόλις ταρακουνηθούμε λιγάκι αυτοστιγμεί βγαίνουν οι φίλοι ειδικοί και μας πληροφορούν ποια ήταν η εστία του, πόση ώρα κράτησε το σεισμουλάκι και πόσα ήταν τα δολερά Ρίχτερ που μας τρομοκράτησαν! Ταχύτατο, καλό κι ωφέλιμο λοιπόν το μέσο, ανάλογα με τον χρόνο που θα του διαθέσουμε, τη χρήση που θα του κάνουμε, και του τι θα διαλέξουμε να κρατήσουμε απ’ αυτό!
ΚΑΛΛΙΕΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗ ΦΙΛΙΑ…
Διάχυτη στα πρόσωπά τους η επιφυλακτικότητα και η δυσπιστία. Ηταν βλέπεις η πρώτη φορά που έβλεπαν η μια την άλλη, κι έμοιαζαν τόσο διαφορετικές! Καταρχάς τις χώριζε η ηλικία. Η μια ώριμη, πειθαρχημένη, με αρχές και με μπόλικες εμπειρίες ζωής, αλλά κλειστός χαρακτήρας. Η άλλη η μικρούλα, πεταχτούλα, καλόγνωμη κι έτοιμη για γνωριμίες, μα χωρίς γνώση των κινδύνων! Επειτα ήταν το άκρον αντίθετο στην… όψη. Η μεγάλη στα χρόνια ήταν μικρόσωμη κι έδειχνε ντελικάτη κι εύθραυστη, παρά το δυναμισμό του χαρακτήρα της. Η μικρή, ψηλή, γερή, με τον διπλό-τριπλό όγκο! Με δυο λόγια δεν ταίριαζαν καθόλου. Και μάλιστα στην αρχή σαν να μισήθηκαν κιόλας! Πράγμα που δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στην ομήγυρη που πάσχιζε να τις συμφιλιώσει. Έσπασε η παρέα το κεφάλι και ξαφνικά να η λύση: «Θα τις… καλέσουμε μαζί σε… τραπέζι! Θα είναι η ατμόσφαιρα χαλαρή και φιλική, θα φάνε και οι δυο καλά, και που θα πάει δεν θα τα βρούνε;» Ετσι κι έγινε! Και τώρα προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα, καθώς καθισμένες δίπλα-δίπλα -η μια στο δάπεδο, η άλλη πάνω στη καρέκλα, για να βρίσκονται στο ίδιο ύψος- ταΐζονται δίκαια και καλά, συνήθως ταυτόχρονα για να μην καλλιεργηθούν ζήλιες και κακεντρέχειες. Πολλά έχουν, μα την αλήθεια, να μας διδάξουν τα σκυλιά μας! Σαν τις δικές μας τις σκυλίτσες που πάρα τις πολλές διαφορές τους, έγιναν -μέσω των κοινών…τραπεζωμάτων- οι καλύτερες φίλες!!
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά με τον θάνατο και των δυο γονιών σου, τα πράγματα αποκτούν άλλη διάσταση! Το σπίτι όπου έζησαν σε υποδέχεται μουγκό κι ερημωμένο, ώρες περιφέρεσαι άσκοπα από δωμάτιο σε δωμάτιο, παρατηρείς τα πολύτιμα κειμήλιά σου -απλά πραγματάκια που χρησιμοποιούσαν στην καθημερινή τους ζωή- τα χαϊδεύεις μ΄ ένα πικρό μειδίαμα στα χείλη κι ο νους πετάει σε χρόνους περασμένους, σ’ ανθρώπους, τόπους και γεγονότα παλιά. Οι αναμνήσεις κυριαρχούν ακόμα κι όταν περπατάς στον δρόμο, όπου τα πάντα μικραίνουν, θολώνουν, χάνονται απ’ το οπτικό σου πεδίο και μένει μόνο η απώλεια του αγαπημένου προσώπου! Και η ορφάνια… Γιατί, για να έχουν πεθαίνει οι γονείς σου σημαίνει πως έκλεισε τελεσίδικα ένας μεγάλος -ο πιο σημαντικός ίσως- κύκλος της ζωής σου! Σημαίνει επίσης πως κι ο δικός σου χρόνος περιορίστηκε, οι ευκαιρίες λιγόστεψαν. Εκεί είναι που έρχεται και σε βρίσκει μια μικρή παρηγοριά. Πήρες σειρά, μα δεν έφθασε δα η ώρα σου! Έχεις πολλά να κάνεις ακόμα, πέρα απ’ τον απολογισμό ζωής που κυριαρχεί στη σκέψη αυτές τις μέρες! Έχεις τώρα την ευκαιρία -αφού τα έβαλες όλα κάτω και συνειδητοποίησες τα κακώς κείμενα- να τα διορθώσεις! Να κόψεις κακές συνήθειες, ν’ αναθερμάνεις σχέσεις, να συγχωρέσεις όσους σε πίκραναν, να μάθεις καινούργια πράγματα, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να προσφέρεις στον εαυτό σου και στον συνάνθρωπο! Και φυσικά να δημιουργήσεις, για ν’ αφήσεις κάτι όμορφο πίσω σου…
