Τα φλουριά της γιαγιάς!
Τα βλέπουμε σ’ εκείνες τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες αλλοτινών καιρών, σειρές ολόκληρες περασμένα σε λεπτό αλυσιδάκι να κοσμούν το μπούστο της γιαγιάς που τα επιδεικνύει όλο καμάρι καθισμένη σε πολυθρονάκι εποχής. Πίσω της πλάι στο τζάκι, με τα δυο γκρα χιαστί να δεσπόζουν στην κορυφή, όρθιος ο παππούς με αρειμάνιο μουστάκι, ύφος βαρύ και το μάτι γαρίδα, φύλακας και προστάτης της κεράς του, αλλά και του οικογενειακού πλούτου! Γιατί τι άλλο να ήταν εκείνα τα πολυφορεμένα, βαρύτιμα κολιέ, παρά οι οικονομίες της οικογένειας, μαζεμένες κομμάτι-κομμάτι για ώρα ανάγκης; Καλά δεν έκαναν οι έξυπνοι παππούδες μας και «φύλαγαν τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά», που λέει κι η παροιμία; Πού πήγε αυτή η πρακτική γενιά -η αυτάρκης, που δεν ήξερε -κι ούτε ήθελε να ξέρει- γι’ άρπαγες τραπεζίτες και για το χρήμα του φτωχού που καταλήγει δάνειο μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, δανεικό κι αγύριστο- σε αγύρτες συνεταίρους;
«Αυξημένο το ενδιαφέρον…»
«Αυξημένο το ενδιαφέρον ξένων επενδυτών για την αγορά ακινήτων…» διαβάζουμε σήμερα στην εφημερίδα. Κι ακολουθούν όλες οι σχετικές λεπτομέρειες για το ποιες χώρες προσφέρουν τις πιο καλές ευκαιρίες και για το πόσο έτοιμοι είναι οι επενδυτές να ρισκάρουν σε ακίνητα που ενδεχομένως να μην τους αποδώσουν αρκετά! Διαβάζουμε κι η οργή μας ξεχειλίζει. Εχουμε ήδη πληρώσει απ’ την πενιχρή μας σύνταξη τρεις απανωτές δόσεις για Φ.Α.Π. -που ξαφνικά βρεθήκαμε να χρωστάμε αναδρομικά- κι έχουμε μπροστά μας και δυο έξτρα δόσεις σε λογαριασμούς της Δ.Ε.Η.! Ολ’ αυτά πικρό χαράτσι για το ξενοίκιαστο διαμερισματάκι μας! Που το κληρονομήσαμε, το επισκευάσαμε, το κληροδοτήσαμε στο παιδί, που το ξαναεπισκεύασε, ελπίζοντας να του αποδίδει ένα μικρό έσοδο για να συμπληρώνει το μηνιάτικό του, των 400 ευρώ… Τώρα στα δύσκολα όμως, τι να κάνει; Θα του έχουμε παράπονο αν το ξεπουλήσει όσο – όσο στον καλό μας τον επενδυτή με το… αυξημένο ενδιαφέρον;
Αχ, αυτοί οι γραφιάδες…
Γεμάτο το καφέ, μόνο που εδώ μέσα σήμερα επικρατεί σιγή! Οι δυο κυρίες δίπλα μας πίνουν το τσαγάκι τους σιωπηλές, τα δυο νεαρά παιδιά το ίδιο! Εκείνος διαβάζει βιβλίο κι εκείνη αφοσιωμένη στο κινητό. Οι πέντε γέροντες της γωνιάς έχουν πέσει με τα μούτρα στις εφημερίδες και μόνο ο ακραίος κοιτά έξω προβληματισμένος. Απελπισία κι… έμπνευση ουδεμία! Και ξάφνου το σκηνικό αλλάζει. Οι δυο κυρίες άρχισαν ατέλειωτη κουβέντα, στη νεανική παρέα προστέθηκαν άλλα δυο ζευγάρια που το έχουν ρίξει τώρα στο αστείο κι ο γέροντας ο ανήσυχος φαίνεται πως παρέσυρε τους συνομηλίκους του κι όλοι μαζί μιλούν, χειρονομούν και αντιδικούν. Καλά πάμε λοιπόν! Καλά δεν έκαναν κι εκείνοι οι λεγόμενοι Νεοέλληνες Λογοτέχνες που την έβγαζαν όλη μέρα στα γαλακτοπωλεία και στα καφενεία, δίπλα στις ζεστές τις σόμπες, έπιναν τα καφεδάκια και τα ουζάκια τους και συνέγραφαν το κομμάτι της ημέρας; Τι θα τους πρόσφερε εξάλλου, το κρύο, μοναχικό τους δωματιάκι με το ντιβανάκι κολλημένο στη γωνιά, όπου κατέληγαν μόλις σκοτείνιαζε, αφού πρώτα είχαν παραδώσει με χαρά στον τυπογράφο το ημερήσιο πόνημά τους;
Προς παραδειγματισμό
Είναι εκείνο το κουτί της Ανταλλακτικής Βιβλιοθήκης που ευτυχώς στέκει ακόμα έξω απ’ την Αγορά. Εκδηλο το ενδιαφέρον του κόσμου! Κάποιοι φιλότιμοι το γεμίζουν κι άλλοι το αδειάζουν! Να, ας πούμε πως ο σύζυγος το παράκανε με τα πολλά βιβλία του, που τα πετά μισανοιγμένα όπου βρει! Σου κάθονται στο στομάχι λοιπόν, κι ιδού η ευκαιρία σου να τα ξεφορτωθείς! Μόλις φύγει απ’ το σπίτι βάζεις την πρώτη δόση σ’ αδιαφανή σακούλα και τραβάς για το κέντρο. Κρυμμένη πίσω απ’ το κουτί κολλάς τα αυτοκόλλητα, εναποθέτεις τους τόμους στο ράφι και φεύγεις γοργά για το σπίτι απ’ άλλο δρόμο! Νατον και ο κύριος μας που γύρισε απ’ τα καθημερινά του ψώνια φορτωμένος καλούδια και μ’ ένα χαμόγελο απ’ τη μια άκρη του προσώπου του στην άλλη. Ακουμπά τα ψώνια στο τραπέζι, τον ακούς να λέει όλο ενθουσιασμό «Κοίτα τι θησαυρούς ανακάλυψα στην Ανταλλακτική!!» κι έκπληκτη τον βλέπεις να σου βγάζει ένα – ένα τα δικά του βιβλία απ’ τη σακούλα!! Απόλυτα φανταστική η ιστορία! Αλλά θα μπορούσε να είχε συμβεί στον καθένα μας… Δεν θα μπορούσε;
Ψυχροί κι αμετανόητοι!
Aυτές τις μέρες, μαθαίνουμε με τρόμο πως θα… «διαλύσουν» και θ’… «απενεργοποιήσουν» στα χωρικά ύδατα τριών χωρών -κοντά στο νησί μας!- όλα τα βλαπτικά στοιχεία που απαρτίζουν το χημικό εργοστάσιο μιας χώρας, που την κατήγγειλε και την καταδίκασε με μένος όλη η υφήλιος για χρήση θανατηφόρων χημικών! Θα πάρουν δηλαδή απ’ εκεί τ’ ακριβοπληρωμένα δηλητήριά τους και θα τα ρίξουν μαζεμένα στις θάλασσές μας… Και να ’ταν μόνο αυτό! Γιατί τώρα ψυχροί κι αμετανόητοι μας διαβεβαιώνουν -για μην ανησυχούμε!- πως έχουν προηγηθεί κι άλλες απορρίψεις επικίνδυνων υλικών στο ίδιο σημείο. Από ειδικούς που αναλαμβάνουν ν’ απαλλάξουν τη γη απ’ τα βλαπτικά στοιχεία, καταπνίγοντας τα πελάγη, εξολοθρεύοντας τα οικοσυστήματα, βρωμίζοντας τις ακτές, μολύνοντας τον αέρα που αναπνέομε… Αποσύνθεση φονικών χημικών, βιομηχανικών αποβλήτων ή… παντελής αποσύνθεση του όμορφου κόσμου μας;
Βλέπω, και τι δεν βλέπω…
Βλέπω κάτι πελώρια κρεμμύδια, κάτι αφύσικα γυαλιστερά πορτοκάλια, κάτι λεμόνια γίγαντες, κάτι μελιτζάνες εκτός εποχής με όψη εξωτικού φρούτου… Βλέπω κάτι μάζες σάπιων κρεατικών συγκολλημένες σε «νουά» και κάτι λόφους ελληνοποιημένων κατεψυγμένων κιμάδων που απωθούν από απόσταση! Βλέπω ελαστικά κι ατσαλάκωτα μπλουζάκια, παλτά, παντελόνια και φουστάνια που μυρίζουν πετρέλαιο… Βλέπω στο θολό τοπίο μπρος μου κίτρινους τους ουρανούς, τις θάλασσες σαν πίσσα, και κάτι φιγούρες μεταλλαγμένων υπάρξεων μ’ ένα μάτι, τρία χέρια και δίχως πόδια να σέρνονται στη μαύρη γη! Βλέπω και τον μέχρι πρότινος ευνοημένο «άνθρωπο – ρόμποκοπ», ακόμα να επιβλέπει και τίποτα να μην βλέπει…
