ΓΕΡΝΑΜΕ;
Είναι ν’ απορεί κανείς με τα πόσα άγνωστα πρόσωπα συναντά στους χώρους που κινείται! Τι συμβαίνει λοιπόν και χάθηκαν απ’ τα πολιτιστικά, απ’ τις προβολές ταινιών, τις συναυλίες, τα καφέ, απ’ τους δρόμους, τα μαγαζιά και τα γνωστά στέκια, τα γνώριμά μας πρόσωπα της περασμένης εικοσαετίας; Και γιατί όλους γύρω, μας φαίνεται πως τους βλέπουμε πρώτη φορά; Και πώς τα καταφέρνουν να είναι πιο νέοι και πιο ακμαίοι από μάς; Μήπως πέρασαν τα νιάτα, φεύγουν γοργά τα χρόνια, παίρνουν άλλοι σειρά, και δεν λέμε να το καταλάβουμε;
Ο ΕΚΛΕΚΤΙΚΟΣ!!
Ήπιε ένα ποτήρι μπίρα με συγκρατημένες γουλιές, έφαγε τη σαλατούλα του αργά – αργά απολαμβάνοντας κάθε της κομμάτι, ξεκοκκάλισε το ψητό ψαράκι του πιο επιτήδεια κι από χειρούργο, αφήνοντας στο πιάτο μερικές ξερές τσίτες μόνο κι εμείς θαυμάζουμε τη μεθοδικότητα και την αυτοσυγκράτηση του ανθρώπου. Σύντομα όμως έρχεται το κέρασμα του μαγαζιού! Το μπουκαλάκι η τσικουδιά και τρία πιατάκια με το φρούτο, μελωμένα τυροπιτάκια και φυσικά γλυκό του κουταλιού με γιαούρτι! Πίνει δυο-τρία σφηνάκια μονοκοπανιά, πέφτει μετά με μένος πάνω στα γλυκά ο… εκλεκτικός μας φίλος του εστιατορίου και στο λεπτό τα εξαφανίζει! Τι να υποθέσεις τώρα;
ΖΕΥΓΑΡΩΜΑΤΑ…
Γουργουρίζει και πάει πέρα – δώθε με φουσκωμένο το πτέρωμα, τσιμπολογώντας δεξιά κι αριστερά! Όχι τα σποράκια που ρίχνουν στα πουλιά οι περαστικοί, μα τον κάθε… αντίπαλο που προσεγγίζει την αναποφάσιστη καλή του, η οποία τον αποφεύγει συστηματικά. Μ’ αυτός πάει κι έρχεται αποφασισμένος, συνεχίζει τη διεκδίκηση κι ησυχία δεν βρίσκει! Δεν μπορεί… Με τη ζέση και το πείσμα που τον έχουν καταλάβει, σίγουρα θα τα καταφέρει να υπερισχύσει, να τη πείσει, να στήσουν φωλιά και να βρει την πολυπόθητη ευτυχία…
ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΤΡΟΦΗ…
Κάθονται στη σειρά, πάνω σε χαλάκια που τους έχουν βάλει, κολλητά στον τοίχο έξω από κατάστημα που πουλά τροφές και αξεσουάρ για ζώα. Κι εκεί ήσυχα – ήσυχα περιμένουν να ξαναγεμίσουν τα κουπάκια νερό και τροφή. Δεν μπορείς παρά να σταθείς μπρος τους, ν’ ανοίξεις το σακουλάκι τροφής που μόλις αγόρασες και να τους προσφέρεις κατιτί. Μα δεν αρκεί μόνο να τα βλέπουμε, να τους λέμε ένα καλό λογάκι και να τα φιλεύουμε κατιτί στο πόδι! Έχουν ανάγκη από μόνιμη συντροφιά και προστασία! Υιοθετήστε ένα απ’ αυτά τ’ αδέσποτα, δώστε του αγάπη και θα δείτε πόσα θα σας ανταποδώσει!!
ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ;
Καλή η παρέα μας, οι τσικουδιές δίνουν και παίρνουν, τ’ αστεία ακολουθούν το ένα το άλλο, έξω απ’ το παράθυρο η μπουκαμβίλια ξεσυνορίζεται σε πρασινάδα τους ιβίσκους και τα γυαλιστερά φυλλώματα του ελαιώνα μας και ξάφνου η συζήτηση έρχεται στην παραγωγή. Απαριθμεί ο καθένας πόσα τσουβάλια ελιές έβγαλε από το κάθε του χωράφι κι έκπληκτοι ακούμε πως ένα – δυο απ’ αυτά, που έφερναν οκάδες κι οκάδες λάδι στο σπίτι, φέτος δεν απέδωσαν τίποτα! Φουντώνει η συζήτηση, τα μεγάλα ερωτηματικά πλανώνται τώρα στον χώρο. Να φταίνε εκείνα τα ενοχλητικά ζωύφια που τρώνε τον ανθό; Να είναι ο δάκος που μαγαρίζει τον καρπό; Ή μήπως όντως μας… ψεκάζουν και… θα μας ψεκάζουν μέχρι τελικής εξοντώσεως; Σιωπή και κατήφεια στην ομήγυρη… Λες;
ΑΠΟΡΙΑΣ ΑΞΙΟΝ!
Μα πώς μπορούν, πώς τα καταφέρνουν, μερικοί στο λεγόμενο «βιβλίο των προσώπων» -αγγλιστί “facebook”- να δίνουν το «παρών» παντού και πάντα! Να στέλνουν εικόνες, θέματα και στοχαστικά κομμάτια στους 1.000 φίλους τους και σ’ είκοσι ομάδες ταυτόχρονα κι όλη μέρα ν’ ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις κι επαινετικά λόγια μεταξύ τους; Δεν έχουν τίποτ’ άλλο να κάνουν; Μιλάμε για εθισμένα, αποκομμένα απ’ την πραγματική ζωή άτομα, που ολημερίς μετρούν σε “Like” και σχόλια την εφήμερη δημοτικότητά τους; Ή μήπως για οικτρά παραπλανημένους -αποθαρρυμένους τελείως συνανθρώπους μας- που νόμισαν πως βρήκαν επιτέλους λύση σ’ όλα τους τα δεινά;
ΣΕ ΜΙΑ ΥΔΡΟΡΡΟΗ…
Μικρό κι ασήμαντο με φίνα φυλλαράκια κι ένα ανθάκι μπλε που στολίζει κατά διαστήματα το μακρύ, ευέλικτο κι ανήσυχο κορμό του! Φυτρωμένο σε μια ψιλή εσοχή στη βάση του τοίχου, στην είσοδο ενός γκαράζ! Διακλαδίζεται κι όλο προχωρά πεισματάρικα πάνω στον φθαρμένο σωλήνα της υδρορροής που το τρέφει με το βρώμικο νερό της! Δύσκολες οι συνθήκες του, άσκημο το μέρος που βρήκε να ευδοκιμήσει, όλη μέρα μες το καυσαέριο των αυτοκινήτων που μπαινοβγαίνουν… Κι όμως, εις πείσμα όλων, επιζεί!!
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΠΙΖΗΣΟΥΜΕ!!
Θα επιζήσουμε κι εμείς τελικά απ’ όλη αυτή τη λαίλαπα που ήλθε και μας βρήκε τα τελευταία χρόνια! Την αισιόδοξη αυτή σκέψη έκανα καθώς παρακολουθούσα γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, όπου άνθρωποι που ναυαγούν στα πέλαγα ή χάνονται σ’ ερήμους καταφέρνουν να σωθούν παλεύοντας με το μανιασμένο κύμα, τη δίψα, την πείνα, τον φόβο τον άγριων ζώων της νύχτας, τον φόβο του θανάτου… Και σκέφτομαι: «Τι στη καληώρα! Δεν μπορούμε να ζήσουμε πιο έξυπνα, να ενεργοποιηθούμε και με το ίδιο θάρρος για ζωή και τη δύναμη των επιζώντων, να πολεμήσουμε τα κάθε είδους «θεριά» που απειλούν να μας κατασπαράξουν;».
