ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ…
Ως γνωστόν όλα έχουν ένα τίμημα. Πολλές φορές ακριβό… Απ’ την όμορφη κι έξυπνη κοπέλα, που με Ιώβειο υπομονή κέρδισε το πρίγκιπα της, που την παρομοίωσαν κάποια στιγμή σαν καλοκουρντισμένη, ψεύτικη κούκλα, μέχρι τον κάθε κοινό θνητό, του οποίου τα επιτεύγματα αδυνατούμε ν’ αποδεχτούμε! Τι να σκεφτούμε λοιπόν; Πως πρέπει κανείς να είναι ανεπαρκής στο όποιο ρόλο του, να κάνει λάθη και συνεχείς γκάφες -ενίοτε να προκαλεί τον οίκτο- για να είναι δημοφιλής; Ή μήπως καλύτερα θα ήταν να δούμε το θέμα μ’ άλλο μάτι; Να εμβαθύνουμε, δηλαδή… Να δεχτούμε το γεγονός πως η συνεχής μετάλλαξη του κόσμου τούτου, που μορφώνει και μεταμορφώνει αέναα πλάσματα και καταστάσεις, μας θέλει όντα… ημιτελή! Και γι’ αυτό η ανεπάρκειά μας πρέπει να… προβάλεται δεόντως και να “επαινείται”! Ασήμαντες, προσωρινές κατασκευές του πλάστη είμαστε εξάλλου, όλοι μας… Ακόμα κι οι… πριγκιποπούλες, που δεν πρέπει να ξεχωρίζουν με τη τελειότητά τους! Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση πως, σαν τα κομμάτια πηλού -τ’ αραδιασμένα στον πάγκο- τα πάντα γύρω μας θα πάρουν για λίγο μόνο μορφή! Πως ακόμα και το πιο άρτιο θ’ αποδειχθεί… ατελές, αφού είναι προορισμένο –όσο χρήσιμο αγγείο κι αν γίνει- αν δεν ραΐσει στο ψήσιμο, κάποτε να… σπάζει!
«ΠΟΡΤΑ – ΠΟΡΤΑ» Ή… «ΚΟΤΑ – ΚΟΤΑ»;
Στην αρχή ήταν οι παμφάγες κότες του κοτετσιού μας, που δεν άφηναν τίποτα να πεταχτεί. Μερικές δεκαετίες μετά ήλθαν οι μικροί…σκουπιδοτενεκέδες, διότι τότε ακόμα δεν μας περίσσευαν και πολλά για να πετάμε αβέρτα! Τελευταία μας κατέλαβαν εξ απήνης η ευδαιμονία των δανείων, η πληθώρα αγαθών, η επιλεκτικότητα, η βιασύνη και φυσικά οι μεγάλοι… κάδοι! Μεταλλικοί, ανθεκτικοί, αιωνίως ξεχειλισμένοι και πάντα ανοιχτοί, να τρέχουν ζουμιά και ν’ αρωματίζουν κατάλληλα την ατμόσφαιρα… Πολλοί -ίσως γι’ αυτό τον λόγο να τους αντιπαθούσαν- τους κακομεταχειριζόταν, τους αναποδογύριζαν, ενίοτε τους έβαζαν και καμιά φωτιά κι ας είχαμε δώσει τα μαλλιοκέφαλά μας για να τους αποκτήσουμε. Μ’ όλα αυτά γίναμε πιο σοφοί και τώρα έχουμε το… «πόρτα – πόρτα»! Κρατάμε δηλαδή τα σκουπίδια κάποιοι τυχεροί στην αυλή μας, και τα παραδίδουμε λίγα – λίγα κατευθείαν στα συνεργεία. Να υποθέσουμε πως με τις αφραγκίες τις τωρινές, στο εγγύς μέλλον δεν θα χρειαζόμαστε ούτε το… «πόρτα-πόρτα» και θα επιστρέψουμε… ανεπιστρεπτί στο… «κότα – κότα» των… «οικιακών ορνιθοτροφίων»;
ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ;
Ο λόγος για τις πολλές πλημμύρες που χτυπούν χειμώνα – καλοκαίρι πόλεις και χωριά! Που παρασύρουν αμάξια, αναποδογυρίζουν ψυγεία και ντεπόζιτα, βαλτώνουν νοικοκυριά κι φέρνουν σ’ απόγνωση λαούς ολόκληρους! Βιβλικές καταστροφές, που όμως δεν γίνονται χωρίς λόγο! Ας πάρουμε τ’ ορεινό χωριό μας κι εκείνη τη φαρδιά ρεματιά, τη σκαμμένη απ’ τα νερά που κατέβαζαν τα ψηλά βουνά του τόπου. Κάποτε το μέρος ήταν άγονο, γεμάτο ανηφόρες, κατηφόρες, πέτρα και θάμνο κι αυτή η φυσική «κονταρίδα», ξεραινόταν και μας έφερνε τάχιστα στην όμορφη θάλασσά μας. Και τα χρόνια πέρασαν… Το ψαροχώρι έγινε μια σύγχρονη κωμόπολη, κι η διέξοδος των νερών των παρακείμενων ορεινών όγκων μετατράπηκε σε… πλατεία με κτήρια, παγκάκια, παιδικές χαρές κ.λπ. κ.λπ. Να όμως, που ξαφνικά μια μέρα, ύστερα από μια δυνατή βροχή, είδαμε τον τόπο να μεταμορφώνεται ξανά σε χείμαρρο, τα νερά του να παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους, και να τα πετούν μ’ ορμή στη θάλασσα! Θεία δίκη; Εκδίκηση της φύσης; Ας μην το δούμε έτσι… Ας πούμε μόνο πως πληρώνουμε ακριβά την επιπολαιότητα και την αποκοτιά μας! Κι αυτό βεβαίως, ισχύει για όλα τα στραβά που χτύπησαν ετούτο εδώ τον τόπο…
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ…
Μπορούμε επιτέλους να γίνουμε ό,τι θέλουμε! Ας είν’ καλά τα λαμπρά μυαλά των καλλιτεχνών! Ας είναι καλά η αστείρευτη φαντασία των γραφιάδων! Που θα φτιάξουν γραφήματα, διαλόγους, και τρισδιάστατα τοπία της φαντασίας και του ανέφικτου! Που θα μας προσφέρουν χιλιάδες επιλογές για να ντύσουμε, να κινήσουμε και να ταξιδέψουμε -παίζοντας σαν τα παιδιά- τον… «υπερ-ήρωά» μας σε τόπους και χρόνους μαγικούς! Ας είναι καλά η “υπερτεχνολογία” που θα θεραπεύσει κάθε απωθημένο, θα δώσει ζωή σ’ ανθρώπινες επιθυμίες κι όνειρα ανεκπλήρωτα… Που θα κάνει στο λεπτό πραγματικότητα κάθε φαντασίωσή μας! Πού όμως; Στον εικονικό κόσμο της οθόνης, της σκοτεινής μας κάμαρας, φυσικά! Στα φανταστικά, ηλεκτρονικά παιχνίδια της, της ουτοπίας…
ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ;
Συνήθως ανατριχιάζουμε στη σκέψη των αγρίων της ζούγκλας και των βάρβαρων τακτικών τους κι αναρωτιόμαστε γιατί χωρίς λόγο -και μ’ όλα τα καλά στα πόδια τους- κάποιοι τάχα μου πολιτισμένοι γίνονται σκέτοι… ανθρωποφάγοι; Και δεν μιλούμε μόνο για τους ισχυρούς του κόσμου τούτου, που δεν διστάζουν -κι όχι βέβαια γιατί πεινάνε!- να εξοντώσουν λαούς ολόκληρους, μα και για τις δικές μας μικρές… διασημότητες που παρά τα χρόνια που πέρασαν, δείχνουν να μην έχουν χορτάσει ακόμα τη δόξα και το χρήμα! Ας πάρουμε για παράδειγμα γνωστή επαγγελματία της μεγαλούπολης, που δεκαετίες τώρα έχει αφήσει έργο ουσίας στον τομέα της, η οποία βγήκε προ καιρού και κατηγόρησε δημόσια μερικούς άξιους κι εξίσου αναγνωρισμένους συναδέλφους της! Ξαφνιαστήκαμε… Προς τι όλοι αυτοί οι αφορεσμοί, που μειώνουν κατά πολύ το κλάδο, και σίγουρα θα έβλαπταν όχι μόνο τη φήμη τόσων ανθρώπων, αλλά και την άριστη δική της; Τι ήταν αυτό που την ανάγκασε να ξεπέσει τόσο χαμηλά; Ξεπουλήθηκε μήπως, για να μην χάσει τα προνόμια και για ν’ αρπάξει πάλι την καλή δουλειά;
ΤΟ ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ!!
Στριγγλίζεις σαν παρανοϊκός: «Τελευταία σου ευκαιρία και μεγάλη η χάρη σου! Αν δεν πάρεις εμπρός τώρα αμέσως, θα πας για παλιοσίδερα! Το άκουσες; Λάβε τα μέτρα σου! Εγώ δεν σηκώνω τέτοια! Πάρε εμπρός αλλιώς… Αλλιώς χάθηκες κακομοίρη μου!! Του δίνεις μια κλωτσιά -αλλά όσο πιο απαλά μπορείς- αυτός αδιαφορεί κι εσύ συνεχίζεις τον μονόλογο: «Ποιος νομίζεις ότι είσαι και κάνεις τον σπουδαίο; Αν συνεχίσεις τα… κόλπα… χάθηκες σου λέω! Εγώ δεν αστειεύομαι! Τ’ ακούς;». Σεβασμός παρακαλώ! Μην του κακομιλάς!! Κουβαλάει μέσα του τα πολύτιμα αρχεία σου, το «πρόσωπο-βιβλίο» που λατρεύεις, κι όλη τη γνώση του κόσμου! Ο… υπολογιστής σου είναι! Αυτός έχει το πάνω χέρι και… δεν αστειεύεται!!
