«Το γεγονός της αγαστής αυτής συνεργασίας -κατ’ αποκλειστικότητα- με “την εφημερίδα μας” όπως αρέσκεται και η ίδια η συγγραφέας να αποκαλεί τα “Χανιώτικα νέα”, πλέον αποτυπώνεται και απομένει και ως συλλογή/βιβλίο, κάτι που αποτελεί μια ακόμη επιβεβαίωση του ιδιαίτερου δεσμού που αναπτύσσεται μεταξύ ενός επαρχιακού εντύπου όπως τα “Χανιώτικα νέα” με τους εκλεκτούς συνεργάτες του!».
Νεκτάριος Κακατσάκης,
δημοσιογράφος
Συγκέντρωσε το υλικό των 200 (!) μικρών κειμένων και προλογίζει το βιβλίο.
«Αφιερωμένο με αγάπη στον αναγνώστη που χρόνια τώρα μοιράζεται και τιμά το έργο μου!».
Η συγγραφέας
Καιρό το έχω λάβει αυτό το βιβλίο της κας Κανιτσάκη, και την ευχαριστώ πολύ και για τούτο και για μερικά άλλα που μου έχει χαρίσει, αλλά και για τα δώρα που έχει κάνει σε βιβλιοθήκη στην Κίσαμο…
Πολυγραφότατη η κα Κανιτσάκη, έχει αξιωθεί στη 15η(!), αν γνωρίζω καλώς, έκδοση πονήματος, μέσα σε πολύ λίγο, θεωρώ, χρονικό διάστημα, κι έχει έτοιμο καθώς αναφέρει, υπό έκδοση δηλαδή, το νέο της βιβλίο
«Οι κρυμμένοι θησαυροί μας».
Συγχαρητήρια πολλά, καλή συνέχεια κα Αθηνά, σε ό,τι κάνετε. Παρουσιάζοντας τις “Σκόρπιες σκέψεις” “Συγκεντρωμένες”, όπως τις λέει ο Νεκτάριος, και σωστά, σκέφτομαι κι εγώ με αγάπη τη συνεργασία με την εφημερίδα “ΜΑΣ” όπως τονίζετε τρυφερά.
Αφού… διανύω τον 27ο χρόνο, από τότε που, την Ανοιξη του 1989, η πρωτόλεια σκέψη μου, είδε το δημοσιοποιημένο φως, από τις σελίδες των Χ.Ν.! Συνεπώς, με βρίσκει σύμφωνη αυτή η παρουσίαση δημοσιευμένων κειμένων μικρών, σε αυτοτελή μορφή, που ανατρέχεις εύκολα. Κείμενα ιδιαίτερα λιτά, εύληπτα, και άμεσα -ως επίκαιρες αναφορές- και βεβαίως ενδεικτικά της κας Κανιτσάκη. Της θέσης, της γνώμης, της ιδέας της. Οξυδερκής, ανήσυχη, παρατηρεί, εννοεί, βιώνει και μεταπλάθει την εμπειρία και την εν-τύπωση των τεκταινόμενων στη συνείδηση και το θυμικό της, σε λόγο επικαιρότητας, στις φιλόξενες σελίδες της εφημερίδας, για όλους μας.
Ωραία, πολύ ωραία.
Δύο χρόνια, 2013 – 2014, όπως αναφέρει, χρονικό διάστημα της κρίσης, μέρος του χρόνου της δηλαδή, και ενδεικτικά… πλήρης παράθεση κειμένου σχετικού και η συγκίνηση, αίσθηση κοινή (σελίδα 28).
«Λιτά ντυμένη, καθαρή, πάντα ευγενική κι αξιοπρεπής κι ας έφευγε με μερικά χρήματα στην τσέπη και μια σακούλα γεμάτη τρόφιμα απ’ τα λίγα που μας περίσσευαν. Μια σειρά οικογένειες, για χρόνια κρατούσαν κρυφό το κοινό μυστικό τους και της προσέφεραν ό,τι μπορούσαν επιστρέφοντας λίγη απ’ την καλοσύνη και την αγάπη που τους είχε παλαιότερα χαρίσει…
Ευχαριστημένη ήταν κι εκείνη που είχε εξασφαλίσει φαγητό για λίγες μέρες κι ένα μικρό ποσό για τα βασικά.
Λυπημένη κατά βάθος, που η ζωή την είχε φέρει σ’ αυτή τη δεινή κατάσταση…
Πόσοι και πόσοι συμπολίτες μας, δεν βρίσκονται σήμερα στην ίδια θέση! Εμείς οι απλοί άνθρωποι -είμαι σίγουρη- θα κάνουμε πάλι το καθήκον μας. Χωρίς έπαρση… Συστηματικά κι αθόρυβα… Κι όχι για το… “θεαθήναι”!
Οχι προς τον ψυχρό και μεθοδικό εκμεταλλευτή της ευαισθησίας μας, αλλά προς αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη. Ανθρώπους που συνήθως βρίσκονται πολύ κοντά μας!
Που δεν επαιτούν, δεν απαιτούν, δεν παραπλανούν, και την αδυναμία τους ν’ αντεπεξέλθουν την ξέρουμε μόνο εμείς…».
…Κυρία Κανιτσάκη, σας εύχομαι πάντα με υγεία και έμπνευση να εκφράζετε ό,τι επιθυμείτε.
Καλές Απόκριες…
