Ξεχασιάρηδες…
Ένα όμορφο καπέλο με πλατύ μπορ κι ένα μπουκέτο λουλούδια να το στεφανώνουν, κρεμασμένο από χθες σε καρφί στη καμπίνα. Στην απέναντι πλευρά της ένα σχετικώς καινούργιο μπουρνούζι αφημένο στην τύχη του. Εκεί που σκάει το κύμα ένα κουβαδάκι γεμάτο στεγνή άμμο με το φτυαράκι και την τσουγκράνα του παραδίπλα. Παρέκει, στο χαμηλότερο κλαδί του αλμυρικιού, μια καινούργια πετσέτα μπάνιου στεγνώνει ακόμα, δίπλα σ’ ένα παιδικό μαγιό! Ξεχασμένα στην ακτή από βιαστικούς κολυμβητές, θα το αρπάξει ο αγέρας ή κάποιος επιτήδειος, θα το αναζητήσουν, δεν θα το βρουν, αναγκαστικά θα το ξαναγοράσουν, και βεβαίως… θα το ξαναπληρώσουν!
Για να μην ξεχνιόμαστε…
Γέμισε ο κόσμος «κυκλώματα», που στήνουν παντού τους ιστούς τους για να πιάσουν θηράματα, που σκάβουν παγίδες και τις σκεπάζουν με ξερό χόρτο για να πέσεις πιο εύκολα μέσα, που επιδιώκουν να σε μαγκώσουν στο δόκανο και να σε μαδήσουν! Μικρής ή μεγάλης εμβέλειας που σου κάνουν τη ζημιά κι ύστερα χάνονται από προσώπου γης! Γιατί το κύκλωμα κάπου αλλού δραστηριοποιείται! Κάποιους άλλους αφελείς στην άλλη άκρη του κόσμου σίγουρα εξαπατά. Έτοιμο να επιστρέψει στο τόπο του εγκλήματος μ’ άλλο πρόσωπο τούτη τη φορά, αφού γνωρίζει πολύ καλά πόσο μας μαγεύουν «τα τυχερά παιχνίδια», πόσο μας αρέσει ν’ απλώνουμε το χέρι άδειο εκεί που δεν φτάνουμε, και να προσδοκούμε να το πάρουμε πίσω γεμάτο! Σαν τους τζογαδόρους λοιπόν κι εμείς, θα ποντάρουμε ό,τι μας έχει απομείνει πάνω στην πράσινη τσόχα -ελπίζοντας να πάρουμε πίσω τα χαμένα- θα ηττηθούμε βεβαίως ξανά, και τα αειθαλή κυκλώματα της παγκοσμιοποίησης θα συνεχίσουν να ζουν πλουσιοπάροχα, και να βασιλεύουν!!
Βιαστικά προσπερνώντας την…
Εικόνα που λες κι αναδύεται απ’ το παρελθόν! Κι όμως βρίσκεται μπροστά μας ολοζώντανη, εκεί στον κεντρικό δρόμο της τουριστικής κωμόπολης του πηγμένου στα τραπεζάκια, στα μπαρ, τα καφέ, τα μαγαζάκια με τ’ αναμνηστικά, το σύγχρονο παγωτατζίδικο, το πρακτορείο περιοδικών και τ’ απαραίτητο κινέζικο στη γωνιά. Όλα στα λίγα μέτρα, κι η γιαγιά -εικόνα πατρογονική- με τη παλιά, ασπρόμαυρη ρόμπα με τα μικρά ανθάκια, το πλακέ παπούτσι και τ’ ασπρισμένο κεφάλι, να κάθεται σ΄ εκείνη την καρέκλα με το ψαθί και να κοιτά, στον ήσυχο κάποτε δρομάκο της, τα πλήθη να περνούν και να φεύγουν προς την ακτή! Πού και πού κάποιος περίεργος, μέσα απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα, θα ρίξει μια αδιάφορη ματιά στην παλιά οικοσκευή της, που την εξυπηρέτησε μια ζωή! Θα διακρίνει το χωστό ντουλάπι με τα πλεχτά πετσετάκια στα ράφια, το ντιβάνι με τη ξεθωριασμένη «πάντα» του, εκείνο το βελουτέ τραπεζομάντιλο αλλοτινών καιρών στο παλιό τραπέζι, θα μειδιάσει, θα κουνήσει το κεφάλι συγκαταβατικά, και θα προσπεράσει…
Ενας ανθόκηπος…
Παμπάλαιο το σπίτι, ερείπιο σχεδόν, κι ακατοίκητο, ως φαίνεται, χρόνια! Όμως κάτι γίνεται, κάτι όμορφο ανθεί στο πεζοδρόμιο σ’ όλο το μήκος του! Πλήθος γλαστράκια -μικρά και μεγάλα- αραδιασμένα σε σειρές δίνουν ζωή σε «σκυλάκια», σε «σκουλαρικάκια» στο παραδοσιακό φούλι, στη μυρωδάτη λεβάντα και στον βασιλικό. Δεν λείπει κι η ροζέ αγριοτριανταφυλλιά που γαντζώθηκε απ’ το παλιό υπέρθυρο κι όλο προχωρεί προς το μπαλκονάκι, ο ιβίσκος μικρός ακόμα τη συναγωνίζεται, ενώ παραδίπλα το νυχτολούλουδο καιροφυλαχτεί, σε αναμονή πάντα για τη βραδιά που έρχεται! Κάποιο ευλογημένο χέρι φυτεύει, ποτίζει, ξεχορταριάζει ζιζάνια, δίνει ευχές στον κόσμο των λουλουδιών, που παλεύουν με την ευωδιά και την ομορφιά τους τη φθορά του χρόνου πάνω στο παλιό οικοδόμημα, προσφέροντας στον περαστικό εικόνα κι αίσθηση μοναδική…
«Ντεν καταλαβαίνω!!!»
Προσεγγίζουμε αργά-αργά για να του αποσπάσουμε την προσοχή απ’ τα είδη παραλίας που απλώνει στον πάγκο. Μας κοιτά περίεργα καθώς στεκόμαστε στο πλάι και σαν κάτι να θέλουμε να του πούμε. Του δείχνουμε ευγενικά εκείνο το άχαρο, χαμηλό κοντάρι στην κορυφή του οποίου παλατζάρει ξεφτισμένο, ξεθωριασμένο γαλαζωπό πανί! Μας κοιτά με απορία. Του δείχνουμε τον ψηλό ιστό σημαίας παραδίπλα, δείχνουμε και το πανί κι εξηγούμε πως εκεί είναι η θέση του, πως η… σημαία δεν είναι ένα απλό κομμάτι ύφασμα, μα το σύμβολο του κάθε λαού, ότι η γαλανόλευκη αξίζει τη φροντίδα μας και μια καλύτερη θέση. Δεν θα μπορούσαν, τάχα μου, να την αντικαταστούν με μια καινούργια και να την αναρτήσουν στον ιστό; «Ντέν καταλαβαίνω και πολύ καλά…» είναι η απάντηση που παίρνουμε απ’ τον ξένο εργαζόμενο της ακτής! Φύγαμε απογοητευμένοι, όμως λίγες ημέρες μετά διαπιστώνουμε πως στη θέση της παλιάς στέκει μια καινούργια, λίγο πιο πέρα κυματίζει άλλη σε ψηλό ιστό. Να μιλά κανείς πρέπει τελικά! Ακόμη κι αν νομίζει πως δεν τον καταλαβαίνουν.
Ο γκρινιάρης…
Ο ουρανός κι η θάλασσα ένα, το κυματάκι στα καλύτερά του σκάει ρυθμικά στην ακτή, ένα αεράκι έρχεται και σε θωπεύει ελαφρά, αλλά δυστυχώς ο γκρινιάρης από δίπλα δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις! Με την εφημερίδα ανοιχτή μπρος του, κάνει πως… διαβάζει, ενώ η γλώσσα του πάει ροδάνι! Λίγο τα φονικά χημικά, λίγο η οικονομία, μια μικρή δόση γκρίνιας για εκείνο το δολερό κουνούπι που δεν τον άφησε να κλείσει μάτι χθες βράδι, κατιτί η επίμονη φαγούρα στο δεξί του χέρι, κάτι λίγο ο ήλιος που έφθασε μέχρι την καρέκλα του και τον κατακαίει! Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, σου χάλασε το κέφι! Αυτά λοιπόν! Και μην μου πείτε πως δεν τον αναγνωρίζετε τον γκρινιάρη, τον ζηλιάρη, που αφού κάνει το κομμάτι του κι ικανοποιηθεί, θα πει μετά κι ένα ιπποτικότατο: «Όποτε θες… φεύγουμε!» Πάμε λοιπόν! Πάμε για να γλυτώσουμε!!
