Σκοτάδι ή φως;

Βουβή, με μία ένοχη σιωπή για όσα έκανε ή δεν έκανε, η ανθρωπότητα παρακολούθησε το βράδυ της Παρασκευής τις επιθέσεις στο Παρίσι.
Οι ήχοι από τους πυροβολισμούς, τις κραυγές, τις εκκλήσεις για βοήθεια και τις σειρήνες, διαπέρασαν τα αυτιά όλων, τα οποία τους τελευταίους μήνες αρνούνταν να ακούσουν τα πένθιμα μπλουζ του Αιγαίου.
Ο θρησκευτικός φανατισμός και το μίσος σταμάτησαν τις μελωδίες στη σκηνή του “Μπατακλάν” όπου δεκάδες νέοι άνθρωποι σκοτώθηκαν εν ψυχρώ παρακολουθώντας μια συναυλία. Η Ευρώπη και ο Δυτικός κόσμος σοκάρονται. Αντιλαμβάνονται πλέον ξεκάθαρα από πού προσπαθούν να ξεφύγουν τα καραβάνια προσφύγων που εγκαταλείπουν με κάθε τρόπο τη Συρία.
Οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν  ότι τα αμέτρητα “Μπατακλάν”, που καταγράφονται κάθε μέρα στις χώρες που μαίνονται συρράξεις με τους τζιχαντιστές, μπορούν ανά πάσα στιγμή να τα συναντήσουν στη γειτονιά τους.
Οι επιθέσεις στη γαλλική πρωτεύουσα δεν είναι ένας ξένος πόλεμος στον οποίο καλούμαστε να πάρουμε θέση. Είναι ένας πόλεμος που έρχεται να κλειδώσει τους νέους στα σπίτια τους, να εγκαθιδρύσει τον φόβο στις μεγαλουπόλεις, να αποτελέσει άλλοθι για ακραία μέτρα. Ενας πόλεμος που απειλεί να κλείσει τον καθέναν στο καβούκι του. Είναι ένας πόλεμος τον οποίο οφείλουμε να σταματήσουμε.
Το “Μπατακλάν” είναι το στέκι κάθε γειτονιάς, τα χρώματα της γαλλικής σημαίας,  που “έβαψαν” κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι η παλέτα της αρμονικής συνύπαρξης των λαών, η “Μασσαλιώτισσα” που τραγουδούσαν οι Γάλλοι βγαίνοντας από το γήπεδο του Παρισιού φοβισμένοι, είναι οι μπαλάντες που σιγοτραγουδούν οι πιτσιρικάδες στη Βηρυτό, στη Χολμς, στη Θεσσαλονίκη, στο Λονδίνο, στα σκαλάκια της Πάτσα Ντι Σπάνια στη Ρώμη…
Η Ευρώπη, η ανθρωπότητα ολάκερη είναι απέναντι σε μια μεγάλη απόφαση. Αν θα διαλέξει το σκοτάδι αντί για το φως.