Σκοτάδι βαθύ

Από τον άγριο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου έχουν πλέον περάσει τρεις εβδομάδες. Η πραγματική ιστορία, είναι πια ξεκάθαρο ακόμα και για τους πιο… δύσπιστους, απέχει παρασάγγας από τα όσα υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή μεγάλα ΜΜΕ και αστυνομία.
Το τι συνέβη και ποιοι ευθύνονται για τον άδικο αυτό θάνατο ενός ανθρώπου που φαίνεται πως δεν πείραξε κανέναν, είναι υποχρέωση των δικαστικών αρχών να το βρουν. Και καλά θα κάνουμε ως κοινωνία να έχουμε καρφωμένα τα μάτια μας επάνω τους.
Όμως, ήδη, υπάρχουν μερικά χρήσιμα συμπεράσματα που είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο να εξάγουμε.
Τόσο τις στιγμές πριν τον θάνατο του, όσο και το διάστημα που ακολούθησε, ο Ζακ Κωστόπουλου αντιμετωπίστηκε με βάση παγιωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα. Ομοφυλόφιλος, οροθετικός, χρήστης ναρκωτικών, απόκληρος, στο περιθώριο.
Μοιραία, όλη αυτή η ιστορία μου έφερε στο μυαλό εκείνη τη σκηνή στα προάστια των Χανίων, όταν πολίτες πήραν… τον νόμο στα χέρια τους και ξυλοφόρτωσαν “επίδοξο ληστη”. Ένα φτωχοδιάβολο, που εάν είχε συμβεί το μοιραίο, δεν είχε την τύχη να έχει γνωστή ακτιβιστική δράση, όπως ο Ζακ. Οι τίτλοι των ειδήσεων θα θύμιζαν εν πολλοίς αυτούς που κυκλοφόρησαν τις πρώτες στιγμές του θανάτου στο κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια.
Όταν ένας άνθρωπος χάνεται με τέτοιον τρόπο, ο θάνατος αυτός δεν μπορεί να είναι πάρα μάταιος. Μακάρι το σοκ που υποστηκαμε ως κοινωνία να αφήσει κάτι, αλλά ο θάνατος παραμένει κατάφορα άδικος. Ας πάρουμε όμως ένα μάθημα. Οι άνθρωποι δεν κρίνονται εξ όψεως, και οι διαφορές δεν λύνονται διά της κόψεως.
Ζούμε στο 2018. Διάολε, με κάποιον τρόπο θα πρεπει να το δείξουμε, ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Γιατί προς το παρόν θυμίζει έντονα μεσαίωνα…