Ο αθλητής τρέχει στον διάδρομο κρατώντας σφικτά στα χέρια του την σκυτάλη. Η απόσταση κονταίνει, αλλά το βάρος της ευθύνης για την παράδοση της σκυτάλης μεγαλώνει. Κοιτά την σκυτάλη και διαπιστώνει πως είναι ρυπαρή και ιδρωμένη. Ανησυχεί για την παράδοση, μήπως γλιστρήσει και πέσει από τα χέρια του.
O νέος σκυταλοδρόμος περιμένει με αγωνία να παραλάβει την σκυτάλη και ο σκυταλοδρόμος τρέχει. Ζητά παράταση χρόνου να την καθαρίσει, να την παραδώσει καθαρή, αλλά αυτό δεν γίνεται, ο χρόνος δεν γυρνά πίσω. Ανησυχεί και ασθμαίνει, αυτός τρέχει μπροστά αλλά το μυαλό του τρέχει προς τα πίσω. Σκέφτεται τα υλικά που χρησιμοποίησε για την σκυτάλη και σκυθρωπιάζει ντρέπεται. Ο ιδρώτας της κόπωσης από το τρέξιμο, ανακατεμένος με τον ιδρώτα της αγωνίας και του ελέγχου για αυτά που δεν πρόλαβε να κάνει, και τώρα, βρίσκεται στην τελική ευθεία. Τί σκυτάλη θα παραδώσει; Γύρω του δεν υπάρχου άλλοι αθλητές, ποιόν να ξεπεράσει; Πρέπει να ξεπεράσω τον εαυτό μου σκέφτεται, να κάνω κουράγιο να μην απογοητεύσω τον νέο σκυταλοδρόμο. Να μην με δει κουρασμένο και απογοητευμένο και σκεφτεί πως έτσι θα είναι και η δική του πορεία. Μα τι σκυτάλη έφτιαξα αλήθεια; Που είναι η υπομονή, το θάρρος, η λάμψη και πρώτη φορά ιδρώνω και προσπαθώ.
Ποτέ μου δεν προσπάθησα ξανά. Τί θα πεί ο νέος αθλητής; Δεν προλαβαίνω να διορθώσω τίποτα, μόνη ελπίδα προσευχή. Τρέχει και σκέφτεται πως κάποιος με δυο λέξεις τα κατάφερε, αλήθεια ποιες ήταν αυτές οι λέξεις αναρωτιέται. Και τελικά θυμάται. Του τις είπε ο ταμίας του σταδίου, που του έδωσε το εισιτήριο δωρεάν, για να μπεί σε αυτό στάδιο αρετών την Κυριακή του τελώνου και φαρισαίου. Ήταν ο τελώνης, ο ταμίας που είπε.
Ο Θεός, ηλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.
Και ο ίδιος ταμίας, μαζί με το εισιτήριο, του έδωσε και το έντυπο με τους κανόνες συμμετοχής σε αυτό το στάδιο αρετών που έγραφε τα εξής:
Αυτό το στάδιο αρετών, έχει πνευματικούς κανόνες.
Εκτός από βιβλίο που ανοίγει το Τριώδιο, ανοίγει και το στάδιο των αρετών.
Μπορούν να συμμετάσχουν όλοι οι προσερχόμενοι. Δεν έχει θεατές παρά μόνον αθλητές, και η νίκη δεν είναι δάφνινος ή εξ ελαίας γενόμενος στέφανος. Αλλά στέφανος άυλος άφθαρτος, στέφανος ειρήνης που βάζει στο κεφάλι του αθλητή ο Θεός.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα σωματικής ρώμης, αλλά προσόντα ρώμης ψυχικής και αρετών. Χωρίς κότσια πνευματικά, δεν αποκόπτονται κακές συνήθειες, πάθη και αμαρτίες.
Οι αθλητές δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα ξεπεράσει τον άλλο.
Τα αθλήματα μάς καλούν να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.
Νίκη πασών των νικών αρίστη εστί το νικάν εαυτόν.
Υπάρχει διάστημα προετοιμασίας και προθέρμανσης.
Και υπάρχει τελικό διάστημα αθλήσεως.
Κέντρο όλων των αγώνων η θεία και αδιάλειπτος προσευχή, στα στόματα των αθλητών.
Βασικά αγωνίσματα της νηστείας και αγάπης του πλησίον.
Ο αθλητής συνεχίζει να τρέχει, η απόσταση πιά έχει κοντύνει αρκετά. Σκέφτηκε όταν έβγαζε από την ντουλάπα τα αθλητικά του ρούχα, μύριζαν ναφθαλίνη. Είχε καιρό να τα φορέσει και μύριζαν τεμπελιά. Τα ξέπλενε όμως σιγά-σιγά ο ιδρώτας της τελευταίας αυτής προσπάθειας και άρχισε να χαμογελάει. Η σκυτάλη στα χέρια του καθάρισε και αυτή και δεν ήταν πια βρώμικη και ιδρωμένη. Ένα φώς την στέγνωνε μόνο με δυο λέξεις.
Ο Θεός, ηλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.
Εκεί στο φώς, φαίνεται να περιμένει και ο νέος αθλητής. Χαμογελάει ανυπόμονος να πάρει την σκυτάλη. Η ζωή είναι μπροστά του και αισθάνεται δυνατός να τρέξει, να κατακτήσει τον κόσμο.
Ο σκυταλοδρόμος έφτασε, αλλά δεν αντέχει και πέφτει στο χώμα. Δίνει κατάκοπος την σκυτάλη στον νέο βαριανασαίνοντας και του λέει. Πάρε την παιδί μου και αθλήσου με τιμή. Εγώ ό,τι της έδωσα ήταν άθλος τελευταίας στιγμής. Εσύ αθλήσου σιγά-σιγά με σύνεση, δικαιοσύνη, και σεβασμό στο Θεό.
Πάρε την και τρέξε. Όχι να κατακτήσεις τον κόσμο, αλλά με άνωθεν φωτισμό τα υπερκόσμια.
