Δεν ξέρω αν θυμάστε ότι στα Μίκυ Μάους ο Ντόναλντ εκδήλωνε την αιωνίως υπερβολική, στα όρια της υστερίας, στενοχώρια του για οτιδήποτε, φωνάζοντας «Σνιφ, κλαψ, λυγμ».
Το γράφω αυτό γιατί σε οτιδήποτε διαβάσω σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή, βλέπω γύρω μου πολλούς Ντόναλντ δημοσιογράφους. Βλέπουν ότι η θλίψη πουλάει, λόγω της καταστροφικής κρίσης που ζούμε, και κάνουν τα πάντα για να τη διαιωνίζουν.
Το καινούργιο σκοτεινό παραμυθάκι από τα ΜΜΕ είναι ότι η γενιά των σημερινών νέων, 15-25 χρονών, είναι, σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, μια «χαμένη γενιά». Βρε τι μας λέτε. Σοβαρά; Είναι πιο χαμένη γενιά από τη γενιά των νέων που μεγάλωσαν μέσα στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο; Πιο χαμένη από τη γενιά των νέων που έζησαν τον εμφύλιο και τη διαλυμένη, πάμφτωχη Ελλάδα μετά από αυτόν; Πιο χαμένη από τη γενιά των νέων που έπρεπε να τα βγάλουν πέρα μέσα στη χούντα, τρέμοντας για κάθε λέξη που άρθρωναν; Πιο χαμένη -ηθικά- από τη δική μου και την αμέσως προηγούμενη γενιά, που μεγαλώσαμε σε μια Ελλάδα όπου τόσοι πολλοί και τόσο προβεβλημένοι ενδιαφέρονταν μόνο για την πάρτη τους και την κονόμα, όπου τα σκυλάδικα ήταν ανοιχτά έξι μέρες τη βδομάδα με τα Πόρσε Καγιέν παρατεταγμένα απέξω και μέσα ο κόσμος «έκαιγε» τα δανεικά λεφτά του ακούγοντας το άσμα «Θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου»;
Επίσης, η εκτίμηση όλων των σοβαρών αναλυτών είναι ότι η κατάσταση στην Ελλάδα θα αρχίσει να βελτιώνεται σε ορίζοντα 5-10 ετών. Αυτό σημαίνει πως οι σημερινοί νέοι θα ζοριστούν άσχημα από τα 20 ως τα 30 τους. Σε περίπτωση που οι φίλοι Ντόναλντ δημοσιογράφοι το έχουν ξεχάσει, ΟΛΟΙ οι άνθρωποι στον κόσμο (εκτός των πάμπλουτων) ζορίζονται από τα 20 ως τα 30 τους, γιατί αυτή είναι η ηλικία στην οποία ψάχνονται για να βρουν τον δρόμο τους, είτε έχουν σπουδάσει είτε όχι.
Σε περίπτωση που επίσης το αγνοούν, η τωρινή γενιά νέων είναι η πρώτη ουσιαστικά που δικαιούνται να παίρνουν την ταυτότητά τους κι ένα σακίδιο στον ώμο και να πηγαίνουν οπουδήποτε στην Ευρώπη για να βρουν δουλειά. Χωρίς ελέγχους, γραφειοκρατία, καταδιώξεις από τα ξένα κράτη για παράνομη μετανάστευση, άρνηση από τους εργοδότες να τους προσλάβουν γιατί δεν έχουν άδεια παραμονής κ.λπ.
Ακόμα, παρά τα σημαντικά προβλήματά τους, τα ελληνικά πανεπιστήμια σήμερα είναι πολύ καλύτερα από πλευράς παρεχόμενης γνώσης προς τους φοιτητές σε σχέση με τα πανεπιστήμια της δεκαετίας του ’90, στα οποία σπούδασα εγώ. Άρα όποιος ανακαλύψει τι του αρέσει για να σπουδάσει, μπορεί να πάρει από το ελληνικό πανεπιστήμιο πολύ ισχυρές βάσεις και να κάνει το επόμενο βήμα του στο εξωτερικό, είτε για πιο εξειδικευμένες σπουδές είτε για δουλειά.
Κι αν, όπως όλοι ελπίζουμε, η κατάσταση στη χώρα βελτιωθεί, μπορεί αυτός που έφυγε να επιστρέψει σε λίγα χρόνια για να βοηθήσει να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο. Θα μου πείτε: είναι λογικό η χώρα να εκπαιδεύει τα καλύτερα μυαλά της για να φύγουν στο εξωτερικό; Θα σας απαντήσω ότι για να γίνει ένα καλό μυαλό ακόμα καλύτερο, πρέπει ούτως ή άλλως να μεγιστοποιήσει τις παραστάσεις του από τον κόσμο, άρα καλό είναι να ζήσει κάποια χρόνια στο εξωτερικό. Ας γίνει λοιπόν αυτό μέσα στην κρίση – είναι μάλλον η καλύτερη στιγμή για να συμβεί.
Οπότε, σας παρακαλώ πολύ, όχι άλλη κλάψα. Ούτε μας αξίζει, ούτε μπροστά μας πηγαίνει.
*O Πολυχρόνης Κουτσάκης είναι συγγραφέας και
Επίκουρος Καθηγητής
στο Πολυτεχνείο Κρήτης.
Το τελευταίο μυθιστόρημά του
είναι το «Καιρός για Ήρωες».
