Ηρεμία. Το δωμάτιο στο ημίφως. Είναι εκείνη η ώρα, μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου, όπου όλα φαντάζουν θολά, λίγο πριν αποκοιμηθείς. Μοναδική πηγή φωτός, η αναμμένη οθόνη της τηλεόρασης. Ο ήχος κλειστός. Μια σκηνή επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Ίδια και απαράλλαχτη. Τουλάχιστον δέκα φορές. Τι να είναι άραγε; Απόσπασμα από ταινία ή μήπως κάποια εκπομπή για ηλεκτρονικά παιχνίδια;
Κάπου, κάποια στιγμή στο χρόνο, κάποιος, ένας άνδρας -το πρόσωπο ανύπαρκτο πίσω από την κουκούλα- διατρέχει την οθόνη σου. Άξαφνα αντιλαμβάνεται μια παρουσία -ανθρώπινη και αυτή- ξαπλωμένη στο έδαφος, ανυπεράσπιστη. Ο άνδρας βγάζει το όπλο και στοχεύει δίχως δεύτερη σκέψη. Και… αυτό ήταν. Τέλος! Με φρίκη συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για τις ειδήσεις. Τα τελευταία νέα. Άλλη μια τρομοκρατική επίθεση σε ευρωπαϊκό έδαφος. Η προσπάθεια του καναλιού να καμουφλάρει με τεχνικά μέσα το σκαιό έγκλημα, ανύπαρκτη. Η βία άλλωστε πουλάει. Μια σκέψη περνάει αφηρημένα από το νου σου. Έτσι εύκολα πεθαίνει κάνεις; Έτσι εύκολα σκοτώνει κανείς;
Σοκαριστικό! Και ακόμα πιο πολύ, το πόσο εύκολα απλώνεις το χέρι, πιάνεις το τηλεκοντρόλ και πατάς το off. Γυρίζεις πλευρό και παραδίδεσαι σ’ έναν ήρεμο ύπνο. Τον ύπνο του δικαίου…
